Boeren of jagen?

Synchroniciteiten - wie is er niet dol op?

Een stukje dialoog uit Kung fu Panda 2: 

Po: How did you do that?

Shifu: Inner peace.

Po: Inner peace. That's cool! Inner peace of what?

Shifu: It is the next phase of your training. 
Every master must find his path to inner peace. Some choose to meditate for fifty years in a cave just like this, without the slightest taste of food or water.

[Po's stomach makes a loud growling noise]

Po: Or?

Shifu: Some find it through pain and suffering, as I did.

Een stukje tekst uit "De beschermengel" van Paulo Coelho (Valkyries in het Engels):

"Jij vertelde me ooit dat de wereld verdeeld was in boeren, die van hun grond houden en van oogsten, en jagers, die van donkere wouden houden en van veroveren. Je zei dat ik een boer was, net als J. Dat ik de weg volgde van de wijsheid die verkregen wordt door contemplatie. Maar dat ik getrouwd was met een jager."

Haar brein werkte als een razende, ze kon niet stoppen met praten. Ze was bang dat de ster begin te schitteren.

"Wat was en wat is het moeilijk om met jou getrouwd te zijn. Je bent net als Vahalla, net als de Walkuren. Nooit zijn ze eens rustig, het enige wat voor hen telt is de sterke emotie van jacht, van het gevaar en van de risico's, van de donkere nachten waarin er naar prooi gezocht wordt. In het begin dacht ik dat het voor mij onleefbaar zou zijn; ik die een leven zocht als dat van zoveel andere vrouwen. Ik was getrouwd met een magiër! Een magiër wiens wereld gestuurd wordt door wetten die ik niet ken - iemand die pas geloofd dat hij zijn eigen leven leidt als hij voor een uitdaging staat."

In een tijdsbestek van een dag of 3 kwamen mij deze stukjes toe. Ik geloof niet in toeval en besloot er mijn hoofd eens over te breken. Vooral, omdat ik het nog niet eens was met mezelf over mijn eigen woorden van mijn vorige blog: 

"Hartstikke fijn om een generalist te zijn! Enig. Zou ik willen ruilen tegen één ding heel, heel erg goed kunnen? Ik heb geen idee, eigenlijk. Wordt je leven daar eenzijdiger van? Wordt je leven daar rustiger van? En wil ik dat van mijn leven? Waarschijnlijk niet. Waarschijnlijk hou ik van hobbels, van experimenteren en proberen. Falen en slagen. Vallen en opstaan."

En in de reacties:

"Die interne strijd drijft me soms bijna tot waanzin. Ik denk dat rust hebben in het NU en acceptatie wel op de eerste plaats komen, maar de angst om passief te raken is nog heel erg aanwezig. "

Is meditatie de weg?

Heel stiekem fluistert een stemmetje in mij al een hele tijd de woorden "Meditatie is de weg...". En ondertussen schreeuwt mijn ego er openhartig en luidkeels overheen: "IK WIL HOBBELS!!!" 

Ik schreef in 'Slotakkoord II: Een leven lang hobbels' een aantal blogs terug, dat ik heel langzaam mijn naieviteit ten aanzien van het algehele leerproces in mijn leven aan het verliezen ben. Ik vraag me nu alleen af of ik mijn leerproces niet helemaal om moet gooien. 

Na het lezen van Paulo's Beschermengel bedacht ik me dat ik al jaren vol hou dat ik een jager ben, hoewel niet met die woorden. Al jaren associeer ik het leven van de genoemde boer met een saai leven, een passief leven en een leven dat door je handen glipt zonder dat je daar iets aan kunt doen. Ik heb zo'n leven gehad, voor mijn gevoel, in mijn vorige relatie (als je meeleest, no hard feelings) en dat wil ik nooit meer meemaken. 


Dat heb ik mezelf heilig en plechtig beloofd. Ik beloofde mezelf hobbels, en veel, om maar te zorgen dat ik niet passief zou worden. Want zolang je maar hobbels hebt om te nemen, blijft je leven interessant en actief. Zolang ik over hobbels kan stuiteren, val ik niet in slaap. 

De fluisterende stem die maar door blijft gaan over meditatie, en dat dat de weg zou zijn voor mij, heb ik eigenlijk wel willen geloven, maar zodra ik een poging deed om actie in te zetten en daar daadwerkelijk naar te gaan leven, begonnen de mindtricks van mijn trotse en snel gepikeerde ego: ik had niet de wilskracht om door te zetten en om routine in te zetten. Buiten mijn Vipassana retraite om dan.

Twee van zulke passende stukjes in krap een halve week, dat is me iets te toevallig. Misschien... en het is echt heel erg moeilijk om hierover na te denken, laat staan het te typen zodat anderen het kunnen lezen... Misschien ben ik wel een geboren 'boer' in plaats van de jager die ik mezelf al jaren voorhoud te zijn.

Op zoek naar bewijs: zwart op wit

Vandaag tijdens therapie werd nog even benadrukt dat ik momenteel in een strijd zit om te accepteren. Ik zit verwikkelt in een innerlijke strijd en ben nochtans niet van plan om te gaan accepteren. Ik merk dat mijn geest naarstig op zoek ik naar bewijs voor mijn identiteit. Ik lees boeken, synchroniseer als een debiel, overweeg om toe te gaan geven aan de boer in mezelf, maar trek vervolgens keihard mijn keutel terug. Ik ben er nog niet klaar voor. Nog niet voldoende bewijs!

In mijn hoofd is het momenteel nogal zwart-wit. Of je bent iemand die middels contemplatie, beschouwing, meditatie de weg naar wijsheid, licht en eenheid vindt. Of je gaat over een keiharde hobbelweg. Er is geen tussenweg. Dat maakt het hele verhaal behoorlijk ingewikkeld. Ik gedraag me namelijk nu overduidelijk als een jager. Er aan twijfelen dat ik misschien eventueel mezelf al een aantal jaartjes een heel klein beetje voor de gek zit te houden, is een dramatische gedachte en eentje waaraan mijn ego kapot gaat! Het penetreert mijn geest! Meteen voel ik de zachtheid van mijn diepere zelf van de rust die ik zou kunnen ervaren als de strijd die ik al jaren voer, opgeheven wordt. 

Die strijd die ik voer heb ik misschien al een paar jaar verward met de strijd die je natuurlijk aangaat omdat je een leven leidt als een jager. Die hobbels die je meemaakt, horen er dan van nature bij. Als dat zo is, dat ik dus al een hele tijd die twee door elkaar gooi, dan ben ik dus al jaren dubbel strijd aan het voeren:

1x omdat een jager nu eenmaal van nature de strijd met zichzelf en de wereld om hem/ haar heen aangaat, en 1x omdat ik al jaren een innerlijke strijd voer over het feit dat ik eigenlijk van nature een boer ben en geen jager. Ik hoop dat je me nog volgt.   

Springen of omdraaien?

Ik kan de interne strijdbijl nog niet neergooien, de witte vlag ophijsen en me overgeven. Daar is het nog veel te vroeg voor. Dat voelt als een te snelle, en naïeve beslissing, waar ik paradox genoeg enorm naar verlang. Ik schreef al eerder in 'Leven...dood...leven', dat ik grote behoefte heb aan een wedergeboorte. 

Ik sta op het puntje van een afgrond. Achter me het magische, donkere woud en onder me een stukje rustige, gecultiveerde grond. Twee verschillende werelden: zwart en wit. 

Springen of omdraaien? Springen staat gelijk aan het gevoel van overgeven en accepteren, waarna ik in balans kan experimenteren op eigen terrein, kan observeren en filosoferen over opkomende zaadjes van positiviteit, maar paradox genoeg tegelijkertijd aan het gevoel van springen in een diepe afgrond met dodelijke afloop. Dodelijke verveling en passiviteit. En dáár ben ik bang voor. Omdraaien en terugvluchten in het woud vol spel, magie en enge wezens voelt als veilig en vertrouwd. Me stoten aan uitstekende boomwortels, op de vlucht voor achtervolgingen uit het verleden, op jacht naar nieuwe emoties en verruimd bewustzijn zijn mijn realiteit. Pijn! Pijn die me ook drijft tot waanzin. 

Vorige week bestelde ik een boek op Amazon.com; "The stormy search for the Self" van Christina en Stanislav Grof. Ik kreeg het gisteren binnen en op de voorkant stond een afbeelding van een Feniks: mijn symbool voor wedergeboorte en het symbool dat voor mij vooraan in de rij staat om te absorberen, leren en te leven en om later misschien zelfs wel te laten tatoeëren. 

Ik ga het eens lezen en misschien, heel misschien kan ik daarna een beslissing nemen. Misschien is die wedergeboorte die me op staat te wachten wel in een heel ander thema gegoten, zit ik er naast en kan ik terug naar mijn bos om te gaan jagen. Maar wat ik eerder denk ik dat mijn perceptie van een boerenleventje er flink langs zit en er van langs moet krijgen.