Villa, Volvo, Vovve: Over veranderingen en dagelijkse kost

Hier in Zweden verschijnt de lente eerst in het zuiden van het land en vloeit dan langzaam naar het noorden. De herfst komt het eerst in het noorden en trekt dan als een groep migrerende kraanvogels over het land richting het zuiden. Ik kan het moment dat de herfst hier aankwam niet precies aanwijzen, maar met de eerste tekenen was het nog 25 graden en maakte ik liters appelsap van de idiote hoeveelheid appels die ik had gekregen en geraapt.

De wereld verkleurt en verandert langzaam. De blauwe bessenplantjes in de bossen kleuren naar roodbruin, de berkenbomen kleuren geel, de varens bruin en de populieren rood. Natuurlijk blijft het overgrote deel gewoon altijd donkergroen.

Ik raakte tijdens de zomermaanden ernstig verslaafd aan zwemmen. Het water werd steeds kouder en mijn lijf deed het er goed op. Ik voelde de oxytocine en endorfine door mijn lijf jagen tijdens en na het baden. Springlevend! Nu is het dan toch echt te koud om te zwemmen, helaas. Ik zou misschien kunnen dippen, maar ik zou het ook niet kunnen doen. Mijn hoofd en mijn lijf vechten erom: gewoon doorzetten of zacht zijn voor jezelf. Toen ik afgelopen weekend tot mijn middel in het water stond, voelde ik mijn spieren in mijn kuiten samentrekken en mijn huid werd langzaamaan zo koud, dat ik dacht dat een poot van de hond op mijn blote been een amputatie zou veroorzaken. Enfin, het zwemmen laat ik maar even.

Een andere nieuwe hobby is paddenstoelen zoeken, met name cantharellen. Maar ook eekhoorntjesbrood en gele stekelzwammen zijn welkom in mijn mandje. Mijn hart maakt een sprongetje als in een goudgele rakker in het mos zie staan! Helemaal fantastisch zijn de groepjes van "het goud van het bos", zoals cantharellen hier in Zweden genoemd worden. We eten dan ook sinds eind juli twee keer in de week cantharellen. Inmiddels hebben we cantharellenpasta, risotto met cantharellen, bospaddenstoelensoep, quiche, gebakken cantharellen met steak en omelet met cantharellen op de menukaart staan en heb ik wat ingemaakt, gedroogd en ingevroren. Mocht je nog een interessant recept hebben, dan hoor ik het graag. Inmiddels hebben de gele cantharellen plaats gemaakt voor de trechtercantharellen. Die hoef je niet te zoeken, daar struikel je over.

Hoe gaat het nu eigenlijk écht hier? Heel erg goed. De kwaliteit van leven is zo veel groter (voor ons) dan in Nederland. Dat komt onder meer door de ruimte en de natuur die altijd binnen handbereik is. Het bos aan de overkant van de weg, het meer aan de andere kant en de velden overal om ons heen; we kijken onze ogen uit, zelfs tijdens de dagelijkse ritjes naar de stad voor werk, school en boodschappen. Elk moment is een schilderijtje. De dromerige luchten zijn adembenemend mooi. De beestjes die we dagelijks zien, zoals reeën, zeearenden, vossen, elanden, libellen, kraanvogels en vele andere, brengen ontzettend veel plezier. De heldere sterrenhemel, het noorderlicht, de zonsopgangen...we vergapen ons verstand.

En wat de rust en ruimte betreft, waar al die geëmigreerde Nederlanders over praten: er wonen hier nog geen 10 miljoen mensen en Zweden is 11 keer groter dan Nederland. Als je het Zweedse inwonersaantal zou relateren aan de Nederlandse oppervlakte, zou dat neerkomen op nog geen 900.000 inwoners in Nederland. Dat kun je je niet voorstellen, toch?

Ik ben in de zomer gestart met werken bij een lokaal restaurant, Magdakullan, waar ik als familie ben ontvangen en -met liefde- echt de benen onder mijn lijf uit gerend heb. Het voelt fijn om bij te dragen, ook financieel thuis en maatschappelijk. De taallessen gaan gewoon door en gaan voorspoedig. Adan gaat als een malle en praat steeds minder Engels op school. Op dinsdag tennist hij en om de week op vrijdag brengen we 'm in de avond naar de fritidsgard, een soort kindersoos op het platteland. Jeroen is nog steeds tevreden met zijn werk. Langzaamaan groeit ons sociale netwerk, via werk en school.

De grasmaaier zal nog een keer zijn werk moeten doen en dan hoeft ie pas in april weer van stal gehaald te worden. We stoken de houtkachel inmiddels bijna dagelijks om het huis behaaglijk warm te houden, of gewoon heet, omdat we dat fijn vinden. De zomerbanden worden eind deze maand omgewisseld voor winterbanden. De, soms subtiele, veranderingen geven ons richting en houvast. En het is heerlijk om je daaraan over te kunnen geven. Het is letterlijk onze dagelijkse kost: het stilt op alle fronten onze honger.

Vaak leggen onze camera's niet goed vast wat we zien, maar desalniettemin hier een fotorapportage van ons uitzicht op het oosten van begin juli tot nu: