Een nieuw verhaal

We zijn inmiddels drie seizoenen verder ten opzichte van mijn vorige bericht: de grasmaaier kan alweer bijna op stal en ingeruild worden voor de hakbijl. Ik moet zoveel essays schrijven voor school dat ik, denk ik, geen inspiratie had om ook te bloggen. Wekelijks schrijf ik een nieuw verhaal voor mijn leraar over de meest uiteenlopende onderwerpen: ouderschapsverlof in Zweden, gezondheid en natuur, moedertaalonderwijs, taalonderwijs voor immigranten, schermtijd, zwerfafval... allemaal onderwerpen waar een immigrant uit een niet-West-Europees land ook een integratielesje uit kan halen. De socialistische grondslag van het land is ook doorgedrongen in het schoolsysteem voor volwassenen en de rebel in mij verbijt zich regelmatig achter de pc. 

Er zijn afgelopen half jaar weer enige nuances aangebracht in ons bestaan hier en ik vind het tijd voor een nieuw verhaal. Ik sport elke week bij de plaatselijke sportclub, waar mijn sociale netwerk een boost van heeft gekregen. Ik verkoop zelfgemaakte vlaggetjes van tweedehands stoffen bij Magdakullan, het restaurant waar ik nog steeds met veel plezier werk. Adan is inmiddels gestopt met tennis en overweegt basketbal. We kregen minder bezoek ten opzichte van vorig jaar, maar ik was wel vaker in Nederland. Ik heb 'rijden met een aanhanger vol hooi' en 'naaktzwemmen in een meer' kunnen afstrepen van mijn integratielijst. Een van de hoogtepunten was de citytrip naar Malmö: leuke stad, kan het iedereen aanraden. Ik maakte een vreugdedans toen ik het bericht ontving dat mijn dossier bij de sociale raad hier eindelijk gesloten werd. 

Bij de sociale raad drong het tot me door dat er een nieuw verhaal moest komen. Het was niet helemaal mijn eigen keus om een nieuw verhaal te vertellen over mezelf,  maar een noodzakelijkheid. Ik werd kort na onze inschrijving in gemeente Eskilstuna in januari 2024 opgeroepen door de sociale raad van Eskilstuna om te komen vertellen over de biologische vader van zoonlief. In korte tijd maakte ik kennis met deze bijzondere wetgeving die de naam van de vader niet alleen wil registeren,  maar hem het liefste wil laten erkennen. Ik wil dat Jeroen als (bonus)papa wordt geregistreerd, maar dat was niet voldoende voor de wetgever. Ik heb er niet aan meegewerkt en de naam en meer moedwillig verzwegen. Ze waren behoorlijk vasthoudend. Ik ook. Tegelijkertijd vroegen mensen om ons heen naar onze thuissituatie. Ik wil bonuspapa Jeroen alle credits geven die hij verdient, dus werd het tijd voor een nieuw verhaal. Afgelopen januari heeft de sociale raad het dossier gesloten, op grond van uitzichtloosheid op een uitkomst. 

Een nieuw leven, een nieuw verhaal. Als ik op celniveau mezelf zou vergelijken met 11 jaar geleden, ben ik aardig vernieuwd. Misschien hoort daar ook gewoon een nieuw verhaal bij. Niet meer het verhaal van de alleenstaande moeder die veel gereisd heeft, maar het verhaal van een hecht gezin dat zich in Zweden settelt. 

Met de schone lei beginnen, zoals bij een emigratie,  geeft de mogelijkheid om een nieuw verhaal te vertellen. Het oude en plakkerige 'story of my life' te laten gaan en niet te herhalen. Gewoon een fris, nieuw verhaal. Interessante gewaarwording, om bewust andere woorden te kiezen voor het pad dat ik heb bewandeld in het verleden en zo andere details te benadrukken en bepaalde gebeurtenissen gewoon weg te laten. En niet omdat ik die stukjes wegduw, maar omdat ze niet belangrijk meer zijn.

Na 1,5 jaar in Zweden zijn we nog steeds blij. Natuurlijk vallen er dingen op, zoals het systeem dat een overwegend socialistisch en conflictmijdend fundament heeft. Gezapig... Het laat me tegelijkertijd ook inzien dat liberaal Nederland met zijn grote bek op de eerste rij eigenlijk best vermoeiend kan zijn. De Zweedse taal leren vergt veel van ons alledrie, en dan hebben we nog geluk dat er zoveel woorden bijna hetzelfde zijn als in het Nederlands. Zoals helikopterpiloot en brandslang.