Bittere vrijheidspilletjes

Klimfotootje.. Hampi

Half februari...

De Hampi wereld draait door! Vertrekkende 'vrienden', gedemotiveerde, luie klimmers, opengekrapte muggenbulten die niet willen genezen, geïnfecteerde wonden, de furieuze zon die gaten brandt in ieders perceptie, stakende buschauffeurs in Karnataka, de Indiase regering die weer een deel van Hampi neerhaalt met bulldozers. Mensen zitten weer vast op Hampi Island Prison, maar omdat hun ticket over een paar dagen staat heeft het weinig zin om ergens anders vakantie te vieren als je net super lang in boulderparadijs bent geweest. Hoewel we allemaal snappen dat "change of scenery" het hier goed zou doen. Ik moest WEG voordat ik door ging draaien. En ik was niet de enige. Al dagen lang vertrekken er vrienden en op een of andere manier jaagde me dat op. Het herinnerde me weer aan het feit dat ik een plan moet maken of in ieder geval een volgende stap moet zetten, op lange of korte termijn. En dat herinnert me er weer aan dat ik niet weet wat ik wil in mijn leven. Ik kwam er achter dat de geweldige 'materiële' vrijheid die ik nu heb vrij nutteloos is als je niet weet wat je wil, maar nog belangrijker: ik ben op zoek naar vrijheid, terwijl ik moeite heb met commitment, vastberadenheid. Die twee zijn bijna elkaars tegenovergestelden. Dat ik alle vrijheid heb, weet ik nu wel. Maar hoe werk ik nu aan die vastberadenheid?

Terwijl ik mezelf aan het gek maken ben over mijn volgende bestemming kom ik erachter dat het wederom geen zin heeft om iets te forceren. In mijn geest zitten we allemaal in een trechter richting verdorvenheid. Er zijn een aantal klimmers met wat open wonden en door de hitte en de in aantal stijgende vliegen genezen ze slechter. Als klap op de vuurpijl krijg ik een mailtje van Mastercard dat mijn credit card gescimmed is, wat in dit geval betekent dat ze mijn magneet strip hebben gekopieerd en met de gegevens een nepkaart hebben gemaakt om te gebruiken. Of ik voor 105 Dollar bij de Wallmart in de U.S. heb gekocht? Nee, dus. Dat dachten ze al. Gelukkig dekt Mastercard alles (zo'n € 175) en ik mag mijn kaart netjes vernietigen, want er is een nieuwe onderweg. Ik bedenk me dat ik wel van geluk mag spreken dat mijn portemonnee vorige week is teruggebracht, anders had ik nu dus zonder betaalmiddelen gezeten.

Op 22 februari besloot ik toch, op een wat betere dag, om Hampi te verlaten. En wel een dag later en om via Pune richting Aurangabad te gaan om vervolgens naar het noorden te gaan om een stukje samen met een vriend te reizen. Op de avond voor het uitchecken horen we dat de regering de volgende dag een nieuwe molest actie heeft gepland aan de andere kant van de rivier. Zeer treurig! Verder ben ik op de dag van vertrek teleurgesteld in het aantal knuffels dat ik krijg. Ik heb nog maar net geld genoeg om de obers een minimale tip te geven. En natuurlijk ben ik verdrietig dat ik dit paradijs, hoewel het me de laatste tijd meer zorgen oplevert dat vreugde, verlaten ga.

Naast mij in de bus zit Louisa uit U.K. en ik ben blij at een praatje me afleidt van mijn drama. Er staat een nachtbus te wachten van 12 uur en om 5 uur 's ochtends word ik gedropt aan de Express Highway in Pune. Even geklooi met het zoeken naar een hotel, want Pune is posh en de hotels zijn niet echt budget. Uiteindelijk kies ik voor een hotel van R/ 1000,- per nacht en ik besluit min of meer om de volgende dag naar Aurangabad te gaan; daar is het stukken goedkoper.

Vervolgens word ik genaaid waar ik bij sta door de tuk tuk chauffeur, om half 6 's ochtends, omdat ik gaar ben. Een klassieker! Ik weet dat hij veel te veel rekent en ik word pisnijdig op hem, maar hij wordt nog pisnijdiger en ik ben te weerloos om het te overstemmen. De receptie jongen doet niks en ik betaal de goeie man waar hij geen recht op heeft om er maar vanaf te zijn. We hebben het hier over €25 ,- wat in dit land heel veel geld is voor een taxi ritje, en zelfs veel geld voor Nederlandse begrippen als je bedenkt welke afstand ik heb afgelegd!

Vervolgens val ik ik keihard in een gat! Ik ben moe. Alleen. Wil naar huis. Of terug naar Hampi, maar niet echt. Ik mag van de andere hoteljongen de computer achter de receptie gebruiken en ik ga wanhopig op zoek naar mensen op facebook die naar me een luisterend oor, of eigenlijk een lezend oog kunnen bieden. Vervolgens kom ik er na 2 uur achter dat ik tegen de verkeerde "Lauren" zit te vertellen. Niet de Lauren uit Australië die ik in Peru heb leren kennen en die een tijdje in Canada heeft gewoond, maar de Lauren uit Canada die ik al 5 jaar niet gesproken heb, in Australië heb leren kennen. Ik moet zeggen dat deze hoogblonde actie toch wel een glimlach op mijn gezicht tovert. Vervolgens kom ik er achter er ook gewoon Wifi is, en dat ik dus mijn eigen laptop kan gebruiken.

Ik baalde zelfs zo erg dat ik bijna Pune dezelfde dag alweer had verlaten. Maar mijn chatsessies waren zo lang dat ik uiteindelijk geen tijd meer heb om er tussenuit te piepen. Ik heb besloten om met een vriend samen te gaan reizen, ondanks dat hij een route kiest die ik al voor een deel gedaan heb. Maar gewoon om voorlopig even geen beslissingen te hoeven nemen en daardoor wat stabiliteit te hebben en iemand om maaltijden en bus en treinreizen mee te delen en gezelschap te hebben in plaats van eenzaamheid. En bovendien iemand die ik heb leren kennen in Hampi, maar geen complexe klimmert is, dat zorgt voor simpliciteit. Ik ga mezelf op sleeptouw laten nemen en even meeliften. 

"And my heart bled within me; for you can only be free when even the desire of seeking freedom becomes a harness to you, and when you cease to speak of freedom as a goal and a fulfilment"

Kahlil Gibran

Eind februari...

Ellora caves

De volgende ochtend in Pune check ik om 6 uur uit; 24 uurs regel -6 uur inchecken, betekent om 6 uur uitchecken. Ik pak om een uurtje of half 8 de bus naar Aurangabad, die er zo'n 5 uur over doet. Aldaar aangekomen neemt een tuk tuk chauffeur me mee naar het Youth Hostel. Eerst twijfel ik omdat er welgeteld 5 toeristen zijn in dit immense complex, maar uiteindelijk wint de prijs van de leegheid. Ik betaal R/ 120,- per nacht, nog geen € 2,-. Ik slaap in een dorm, maar het is een privé dorm want ik ben de enige.

Diezelfde middag ga ik op pad naar de Ellora grotten, zo'n 30 km van Aurangabad vandaan. Eigenlijk voelt het heel fijn om weer eens alleen op pad te zijn en om als een echte toerist dingen te gaan bekijken. De grotten zijn voornamelijk Boeddhistische en bestaan uit uit steen gehouwen tempels en kloosters. Indrukwekkend! Vooral omdat er een clubje monniken zit te chanten en te mediteren. Dit geeft het een extra dimensie!

Diezelfde avond eet ik een heerlijk home-cooked maaltijdje in het hostel, waar de eigenaar en zijn gezin ook wonen. Ik sluit vriendschap met 3 zoons en met een Japanner, waarmee ik de volgende ochtend vroeg vertrek naar de Ajanta grotten, zo'n 110 km verderop. Deze grotten zijn iet wat minder aantrekkelijk, en ik vraag me af of het komt omdat ik gisteren iets soortgelijks heb gezien, of gewoon omdat ze voor mij minder aantrekkelijk zijn. Het is in ieder geval snikheet en na een paar uur rondslenteren heb ik het wel gezien en gelukkig mijn Japanse vriend ook.

De derde dag doe ik weinig, behalve een SIM-kaart roggelen. En dat viel ook niet mee, want je hebt als buitenlander een Indiase referentie nodig om een SIM-kaart aan te vragen. Uiteindelijk heb ik de meneer van de telefoonwinkel betaald om mijn referentie te zijn en heb ik nu een Indiaas nummer.

Vanuit Aurangabad neem ik mijn eerste nachttrein, alleen! Ik was altijd een enorme schijtert als het gaat om Indiase treinen. Het aanzicht van tralies voor de ramen en een coupé delen met 100 anderen is niet echt iets waar ik naar uit kijk. Maar voor nu heb ik geen probleem, want ik heb een 3de klas ticket; je krijgt een dekentje en lakens en er is Airco.

Ik deel het treinstel met een familie uit Punjab, zo'n 30 man, die uiteraard één voor één naar mij komen kijken. Ze bemoeien zich heel erg graag met mijn treinticket. Ik heb namelijk besloten om door te reizen naar Delhi (en aldaar te meeten met mijn maat Tom) en volgens de meneer van de reserveringen in Aurangabad kan ik daarvoor de conducteur betalen. Ze willen allemaal voor mij met de conducteur gaan praten. Dat komt me wel handig uit, dus ik laat ze hun gang gaan. Verder hebben ze een neef in Duitsland wonen die ook in de trein zit en die komt graag even Duits met mij praten - want ik kan natuurlijk Duits, want ik kom uit Nederland....  Al met al verloopt mijn treinreis rustig en ik zie wat licht aan het einde van de tunnel..

"Evolution is not a straight line"

Paolo Coelho - 11 minutes

Begin maart...
Uiteindelijk kom ik in de loop van de ochtend aan in Delhi. Tom adviseerde om te slapen in Shiva guesthouse: "cheap, uncomfortable rooms". Hier word ik een beetje nerveus van. Ik ben nog nooit in dit deel van Delhi geweest en heb geen idee over welke mate van uncomfortable we het hier hebben. Maar ik besluit toch een gokje te wagen voor R/ 300,-. Uiteindelijk valt het reuze mee! Bovendien is het in Delhi een stuk koeler! Ondanks dat het een mierennest is, ben ik toch blij om hier weer te zijn. Delhi stinkt, maar rules! Ook omdat 's ochtends Tom aan komt en ik weer een bekend gezicht zie. En daarnaast ga ik ook na 2 jaar weer met Mahendra meeten over een paar dagen! Het kan niet op!

We blijven drie nachten in Delhi, lopen wat rond, eten heerlijke dingen! Zo ga ik 's ochtends met een bakje naar de melkman, waar ik verse yoghurt haal en naar de dry fruit-man voor nootjes en rozijntjes voor uberverse yoghurt met muesli en honing. En we eten twee dagen op een rij butter chicken, gewoon, omdat het zo lekker is. Na Delhi nemen we de nachttrein naar Amritsar, de stad van de Golden Tempel van de Sikh religie. Ik ga nog een stapje verder met treinen, nu dat Tom erbij is. In plaats van derde klas, nemen we de sleepers-class, dat is de klasse waar je normaal gesproken je coupé deelt met ontelbaar anderen, waar je geen dekentje krijgt, waar bedelaars vrij toegang toe hebben en daar dankbaar gebruik van maken. Het is er koud 's nachts, maar het ticket kost R/ 230,-, wat gelijk is aan € 3,30. Voor een 10 uur durende reis!

In Amritsar ben ik al geweest, twee jaar geleden, maar het is er heel gaaf, rustig, vredig en bovendien gratis, tenzij je een donatie achter wilt laten, wat we natuurlijk doen. We leren een meisje uit Marokko kennen waar we mee optrekken en een man uit Australië. Deze laatste besluit met ons mee te reizen naar Mcleod Ganj, Dharamsala. Ook hier ben ik al geweest, maar dat geeft niet, want dit zou wel eens een plek kunnen zijn waar ik zou willen blijven hangen. 

De laatste 2 weken...

In Dharamsala is het heerlijk lente weer! Rond de 15 graden en ik zie zelfs af en toe wolken en regen.! Langzamerhand lijkt het alsof ik me beter begin te voelen. Ik lees weer boeken, mijn geest komt tot rust. Ik begin weer wat te tekenen, creatief te zijn. Ik zou graag wat meer willen settelen: wat routine, zelf koken, iets nuttigs doen. Hampi verlaten was een goede keuze. Met Tom samen reizen was ook een goede keuze. Maar als we dan een paar dagen verder zijn, merk ik toch dat er wat wrijving ontstaat. Ik kan niet echt zeggen dat het van zijn kant afkomt, of van mijn kant. Ik denk dat ik me beter begin te voelen en ook daarmee wat onafhankelijker. Als het uiteindelijk een keertje knalt, klaart de lucht op en we hebben het weer gezellig als voorheen.

Mcleod Ganj is de plek waar Dalai Lama woont en met hem vele Tibetaanse vluchtelingen. Ze hebben kleine restaurantjes, shopjes en guesthouses. Er zijn veel projecten die meehelpen aan een beter bestaan en ontwikkeling van de (vrouwelijke) bevolking. Als ik mezelf nuttig wil maken, is dit the place to be.

We leren Caroline kennen uit de U.S. Als ze vertelt dat ze de volgende dag naar een goeie Tibetaanse dokter gaat, besluit ik om mee te gaan. Ik zou graag zijn mening horen over mijn huid en fantastische darmstelsel. Ik moet een plasje meenemen en hij voelt mijn beide polsen. Het consult is vluchtig, maar hij weet me te vertellen dat mijn verteringstelsel niet goed werkt en als we er niets aan doen, dat ik dan twee keer mijn omvang ga zijn op den duur. Mijn slechte huid komt volgens hem ook af van mijn darmen en ik krijg pilletjes voor 10 dagen. Deze bittere pilletjes heb ik al eens eerder gehad. Ze zien er uit als konijnenkeutels. Geen idee of ze er naar smaken, maar ze zijn niet te kanen. En je MOET er op kauwen, anders werken ze niet. 

Vorige week had ik een dip omdat ik me nutteloos voelde in het leven en wederom dat ik geen keuzes kan maken. Ik bedacht dat het niet kunnen maken van keuzes te maken heeft met het feit dat ik mezelf niet durf te zijn, omdat ik denk niet genoeg waardering te krijgen. Ik ken mijn passies en toch is er niets waarin ik me voor 100% durf te geven. Ik hou van schrijven, maar maakt weinig af. Ik hou van creëren, maar ik geloof er niet in dat iemand waardeert wat ik maak. Ik hou van horeca, maar durf me niet te commiten. Ik hou van klimmen, maar geef supersnel op. Gitaarspelen... Ik zet nergens in door. Eerst dacht ik dat ik graag garanties wilde en dat ik daardoor niet durfde te kiezen. 

"This is the greatest anguish, anxiety. You cannot leave the world that chains you, you cannot leave those who have become your hindrances in life, because they are also your attachments, your joy" 

Osho - Freedom; the courage to be yourself

Ik moet mezelf continue herinneren aan het feit dat ik geen plannen moet maken. Het enige dat ik kan zeggen is dat ik morgen waarschijnlijk nog steeds in Mcleod Ganj ben. Ik wil niet denken aan volgende maand en eigenlijk zelfs niet eens aan volgende week. Zoals gewoonlijk heb ik tientallen opties: ik kan vrijwilligers werk doen, ik kan naar een ander land, zelfs naar huis gaan voor de lente en koninginnendag passeren mijn gedachten. Er is een bruiloft waar ik heen kan eind april, van het zusje van Mahendra. Ik zou met nog een andere vriend kunnen reizen. Mogelijkheden te over; YES!

Tom en ik doen verder weinig spannends. We lopen rond de tempel, wat "kora" wordt genoemd. We lezen een boek; hij LOTR, ik ben overgestapt op Krisnamurti "Total freedom", en we eten lekkere cakejes en drinken chai masala. We lopen een lichte hike van een paar uur, die prachtig is! Met uitzicht op de besneeuwde bergtoppen van de Himalaya en door de bloeiende Rhodondendron bossen.
Om ons wat meer te interesseren voor de Tibetaanse achtergrond kijken we documentaires die worden aangeboden door verschillende stichtingen hier, samen met heerlijk Tibetaans eten. Ik bied me aan in de "conversation classes" om te praten met Tibetanen om hun Engels te oefenen en praat met hen onder andere over de tocht die ze te voet hebben afgelegd door de Himalaya om hun "vrijheid" terug te krijgen in India. Sommige bekopen het met de dood, als ze worden afgeschoten in de sneeuw door de Chinese grenspolitie. 

Vorige week pikte ik een boek op over Vrijheid, van Osho. Dit is de eerste keer dat ik een boek van hem lees. Volgens Osho zit vrijheid nooit alleen in vrij zijn 'van' iets. Vrij zijn van iets betekend altijd dat je voor vrijheid afhankelijk bent van iets dat van buitenaf komt, terwijl echte vrijheid alleen maar van binnenuit kan komen. Het komt voort uit de volledige verantwoordelijkheid voor je eigen leven; gedachtes, woorden en acties. Het komt voort uit de verantwoordelijkheid nemen om jezelf te zijn. De vrijheid die ik mezelf gegeven heb, een paar maanden geleden, door alles te verkopen en zonder plan door het leven te gaan, is vrijheid van buitenaf. Vrijheid 'voor' iets is de andere kant van de medialle en als je niet weet waarvoor je vrijheid nodig hebt, heb je ook niets aan vrijheid 'van' iets. Dat heb ik inmiddels zelf uitgevonden. 

De bittere pilletjes van de vrijheid en die van de Tibetaanse dokter plagen me dagelijks, maar ik begin toch een heel aantal dingen te begrijpen en te accepteren. Ik was op zoek naar vrijheid omdat ik mijn leven voluit wil leven zonder dat ik het gevoel heb dat het door mijn vingers glipt. Nu ik de vrijheid 'van' heb, zoals Osho het noemt, kom ik erachter van ik ook moet verzinnen waarvoor ik die vrijheid nodig heb. Dan kom ik er ook achter dat zolang ik niets heb verzonnen, mijn leven nogsteeds tussen mijn vingers glipt. En dit alles in een omgeving waar je je bijna schaamt om over vrijheid na te denken..

Tom is vandaag weggegaan; zijn visum verloopt deze week en hij gaat lekker naar Nepal. De laatste dagen ben ik weer aan het bedenken waar ik heen ga. Onze kamer wordt ineens dubbel zo duur voor mij en hij is super luidruchtig. Reden te meer om of te zoeken naar een kamer met een eigen keukenblokje, waar ik zelf kan koken, of een kamer wat meer op afstand waar het lekker rustig is en waar een andere Hampi vriend zit.

Ik heb in ieder geval vandaag een "pill crusher" gekocht, zodat ik niet meer op die bittere, ranzige pillen hoef te kauwen, maar gewoon in gruis door kan slikken.

"Why does one ever to discipline one's self? Why does one discipline, force one's self to mold after a particular pattern? Why do so many people belong to the various schools of discipline, supposed to lead to spirituality, to greater understanding, greater unfoldment of thought? You will see that the more you discipline the mind, train the mind, the greater its limitations"

Krishnamurti - Total Freedom