Heerlijk herinneringen ophalen in Hampi! Na mijn -ik zou haast zeggen- mislukte Thailand poging was ik zo blij als een klein kind toen ik in Hampi aankwam, maar ook in Mumbai sloeg ik een diepe zucht van geluk.
Mijn eerste Palak Paneer met garlic naan (mijn lievelingsgerecht) was een feit in Anjali guesthouse in Mumbai. Ik was nogal hongerig na mijn lange reis: een nachtbus van Chiang Mai naar Bangkok, een paar uur later een vlucht van Bangkok naar Mumbai. Op BKK airport begon de India voorpret al: ik moest smakelijk lachen bij de incheckbalie, omdat de flatscreen tv's schijnbaar in de aanbieding waren in Bangkok. Inchecken duurde 1,5 uur omdat 50% van de passagiers (allen van Indiase afkomst) een 40 inch Samsung Smart tv in moest checken. Bij het ophalen van mijn bagage in Mumbai was ik minder geamuseerd. Mijn backpack kwam pas van de band na alle tv's. De taxi chauffeur van het hostel heeft zeker anderhalf uur op me moeten wachten.
In Mumbai sliep ik bij Raj, de eigenaar van Anjali guesthouse, midden in een woonwijk op de eerste verdieping van een appartement. Een beetje vreemd, maar verder was alles dik in orde: warme douches, eten op bestelling, dichtbij station en bushalte. Een van de boys regelde een busticket naar Hampi voor de volgende dag. Ik kon niet wachten om het magische landschap weer te zien! Mijn tweede thuis in Karnataka.
Ik gonsde van geluk toen ik over de rijstvelden naar Goan Corner Guesthouse liep en een warm onthaal ontving van de eigenaren en personeel dat ik nog ken van 2 jaar geleden. 's Middags wandelde ik door de boulder area rondom Goan Corner en gelukkig was alles nog zoals ik het 2 jaar geleden achter had gelaten. Zelfs de menukaart van Goan Corner is nagenoeg hetzelfde gebleven! Ze serveren nog steeds de lekkerste mintsaus ter wereld bij al mijn lievelingsgerechten (hoewel het waarschijnlijk mijn lievelingsgerechten zijn door die mintsaus). De German Bakery om de hoek heeft nog steeds Chocolate Balls voor R/ 20 (= ongeveer € 0,36).
De eerste dagen loop ik over van vreugde, alleen al door het ophalen van zulke goede herinneringen! Ik besef maar al te goed dat het ook heel gevaarlijk kan zijn om terug te gaan naar een plek waar het zo fijn is geweest, want het creëert verwachtingen en waar verwachtingen zijn, kunnen teleurstellingen te voorschijn komen. Maar voor NU wil ik helemaal niet denken aan de consequenties van mijn keuze. Ik wil alleen maar genieten van de magie die hangt in de lucht die de ruimte tussen alle duizenden boulders van Hampi opvult.
Al snel leer ik mensen van mijn nieuwe Goan Corner familie kennen. Klimmers met de intentie om langer te blijven, oude bekenden en bekenden van oude bekenden. Mijn ubergelukkige stemming is onverwringbaar voor tenminste 4 dagen.
Het voordeel van ergens lang blijven is dat je je nieuwe vrienden goed leert kennen. Het nadeel van ergens lang blijven is dat je je nieuwe vrienden goed leert kennen. Want hoe goed wil je ze eigenlijk kennen? Ik hoef er persoonlijk het drama, de persoonlijkheidscomplexen en jeugdtrauma's niet bij te hebben. Als je maar lang genoeg op een plek blijft hangen, zijn ze gratis en onvermijdelijk.
Door alle complexheid van de personen om me heen (de theorie die ik hoorde over dat klimmers allemaal een grote rugzak jeugdtrauma hebben, gaat wellicht wat te ver), wordt mijn alles-is-liefde-mood omgezet naar een 'hoe-lieg-ik-tegen-mezelf-zodat-ik-geaccepteerd-word-in-de-groep'- stemming. Heel gek, want ik leek het zo goed onder controle te hebben. Ik weet niet waar het mis ging, maar het is natuurlijk boelsjit om de complexheid van een ander de schuld te geven, aangezien de wereld om mij heen een reflectie is van mijn eigen geest. Door 't klimmen en me onzeker voelen over mijn kracht en kunnen ten opzichte van anderen, door omgang met leuke mannen en daardoor geconfronteerd te worden van mijn eigen zwakheden, door omgang met irritante vrouwen die eigenlijk alleen irritant zijn omdat ze blijkbaar mijn eigen zwakheden versterken. It's all in the head en natuurlijk komt het neer op onzekerheid en dus gebrek aan eigenwaarde. Hoewel ik graag wil geloven dat ik simpeler ben dan de rest, minder complex, moet ik toegeven dat de ingewikkeldheid gewoon in mijn eigen hoofd zit. Tijd om me terug te trekken voor een paar dagen.
Een nieuw element in mijn Hampi verblijf is het hardlopen. Ik heb thuis, bij het herinrichten van mijn backpack tussen Peru en Thailand, mijn hikeschoenen en mijn sneakers omgeruild tegen trimschoenen zodat ik lekker kan gaan rennen. Niet ver, niet lang, 's ochtends vroeg rond klimtijd (=6.30 u). En ik merk dat het me goed doet om even op mezelf te zijn.
Als ik op een avond film ga kijken in een ander guesthouse met 4 mannen, verlies ik mijn onzekerheid (omdat ik ter voorbereiding de moeite heb genomen om er bijna onweerstaanbaar uit te zien), en daarmee verlies ik ook mijn portemonnee. Zodra ik er achter kom, waarschijnlijk nog geen 10 minuten later ren ik terug over de hoofdstraat van Hampi -ook wel Gazastrook genoemd vanwege het hoge gehalte Israeliers-, helaas zonder resultaat. Een van de locals biedt aan om met een scooter op en neer te rijden en onderweg droppen we de boodschap hier en daar bij wat shops. Fuck! Die paar honderd rupees kunnen me gestolen worden, letterlijk, maar ik heb echt geen zin om weer een nieuwe bankpas aan te vragen en te activeren. De film blijkt een teleurstelling doordat het geluid nagenoeg ontbreekt en dus besluiten we om terug te gaan naar Goan Corner. En als mijn kamergenoot Nick niet nog honger had gehad om 9 uur 's avonds, had ik niet in het restaurant gezeten toen Joseph mijn portemonnee met bankpas en rupees terug kwam brengen! Omdat ie zelf pas zijn bankpas had verloren, besloot ie om de zoektocht naar de eigenaar van de gevonden portemonnee te starten. En omdat wij hier en daar de boodschap hadden gedropt op de Gazastrook, kwam mijn portemonnee godzijdank dezelfde avond nog terug bij me. Geweldig dat er zulke fijne mensen rondlopen op de wereld!
Ik ben inmiddels zo'n 3 weken in Hampi. En omdat het einde van het seizoen nadert maken de mensen om mij heen plannen om verder te gaan. Sommige gaan reizen, sommige klimmen en sommige naar huis. Ik had plannen maken tot nu toe voor me uit geschoven, omdat ik het niet de leukste bezigheid vind. Het herinnert me aan mijn eigen ontwetenheid en strijd rondom de invulling van mijn leven. Klinkt misschien wat ver gezocht, maar ik raak in de war van alle vrijheid die ik heb. Ik heb moeite met me oriënteren in het grote veld der mogelijkheden. Soms voel ik me heel vrij en besef ik dat de wereld letterlijk aan mijn voeten ligt. Soms heb ik heel veel inspiratie, soms voel ik me een loser. Soms zou ik willen dat ik een grote passie had, en soms realiseer ik me dat het allemaal niet zo veel uit maakt, omdat bijna geen beslissingen die ik neem onomkeerbaar zijn en ze gewoon leiden tot nieuwe ervaringen in het leven.
De belangrijkste conclusie van afgelopen dagen is toch wel dat ik geen ruk aan vrijheid heb als ik niet weet wat ik wil. Geen idee waarom het nou zo ontzettend moeilijk is om uit alle dingen ter wereld iets te kiezen.
Mijn kamergenoot Nick gaat rondom 19 februari Hampi verlaten en ik denk dat ik hetzelfde doe. Geen idee waarheen, daar ga ik me de komende dagen eens druk over maken. Misschien eens wat serieus doen zoals helpen in een project of een retraite of misschien nog een beetje rondreizen en me overgeven aan het moment.
Het gaat niet slecht met me, al klinkt ver bovenstaande verhaal niet bijzonder vrolijk. Er zijn fijne mensen. Het eten is lekker. De zon is heet. En het landschap en de vogeltjes die 's ochtends vroeg fluiten op de achtergrond van onze klimsessies, zorgen voor een paradijselijk bestaan hier in Hampi. En een mooie bijkomstigheid is dat ik zojuist mijn rekening (accommodatie, eten, drinken en was) heb betaald van afgelopen 3 weken en die was R/ 12000,- = € 170 ,-.
hey lieverd, mooi om te lezen. Zou ook best een paar weken daarheen willen komen. Maar hier word hard gewerkt aan 'de toekomst';) stijn heeft waarschijnlijk een freelance job erbij voor 3 dagen per week t/m de zomer. word heel druk dus voor hem, want ook 3 dagen vu nog. Dan komt de zorg voor manu dus bijna volledig bij mij, en zal ik fairfood vooral thuis doen, ja msischien dat suus op manu wil passen soms een dagje. ik heb ook weer gesolliciteerd, op een junior consultantbaan voor het verduurzamen van voedselketens. hoop dat t wat word. ook contact met een vrouw die werkt aan t verbeteren van t onderwijs, ook iets waar ik wel interesse in heb, wie weet... verder hier weer ziekenboeg. niet ik dit keer, maar stijn en manu wel allebei. ik slaap bijna niet want manu huilt hele tijd snachts. stijn word met de dag zieker. ben niet bang voor enge dingen bij manu maar t is wel heel zielig om een kleintje zo ziek te zien en pijn te zien hebben. ook vermoeiend na een tijdje. oh en woensdag is manu bij lola van de trap gevallen en heeft hij zn mooie nieuwe voortand afgebroken en had een lichte hersenschudding. we moesten een nachtje in t ziekenhuis blijven zodat ze hem elk uur konden controleren, om te kijken of hij geen inwendige bloedingen had ed. want t was een flinke klap die hij maakte. was wel heel erg schrikken op dat moment, kon even niet helder denken. nu gaat t weer goed, wel nog even langs een tandarts binnekort wat we ermee meoten doen.
BeantwoordenVerwijderennou lieverd, veel plezier nog en succes met de plannen! ben benieuwd wat je gaat doen! dikke kus van ons!