Quarterlife-kwats

Google zoekopdracht:

"Hoe lang duurt een quarterlifecrisis?"

Antwoord:

"De hevigheid, de duur en de hoeveelheid aan klachten zijn per persoon verschillend. In sommige gevallen is de quarterlifecrisis langdurig van aard (enkele jaren), in andere gevallen ervaren twintigers en dertigers enkele maanden klachten."

 Tja, je leest toch wat je wilt lezen. Ik weet al sinds mijn 25ste niet wat ik wil, en aangezien in van plan ben om ouder dan 100 te worden is dat op een kwart van mijn leven. Zie hier: de quarterlifecrisis is geboren! Of dertigers-dilemma, want zo wordt het ook wel genoemd. Het kan dus enkele maanden duren tot enkele jaren. En ik hoorde laatst ook iemand zeggen "ergens tussen je 25ste en je 35ste". Zou ik dan de geluksvogel zijn waarbij het echt 10 jaar gaat duren? Enigszins rust geeft het me wel, want dat betekent dat ik de komende 5 jaar niet na hoef te denken wat ik nu eigenlijk wil met mijn leven en lekker kan gaan reizen bijvoorbeeld. Geen verantwoordelijkheid nemen voor de invulling van de tijd hier op aarde. Dat klinkt als vakantie in mijn oren. Niet dat ik het zou kunnen! Ik ben als de DOOD dat ik mijn tijd verdoe. Mijn allergrootste angst is dat mijn leven aan me voorbij gaat, tussen mijn vingers glipt en dat ik niet genoeg heb geinvesteerd -in tijd en actie- om er uit te halen wat er in zit. En als wereldverbeteraar is dat natuurlijk een grote straf, want er valt nogal wat te verbeteren aan de wereld. Maar een betere wereld begint bij jezelf, en dan zijn we waar ik nu ben. Bij mezelf. Ter verbetering. 

Hoe kom ik er bij om hierover te schrijven? Ik krijg wel eens naar mijn hoofd geslingerd dat ik typische dertigers-dilemma symptomen vertoon. Mijn ego vindt dit natuurlijk verschrikkelijk om te horen, want dat wil zeggen dat mijn problemen niet meer speciaal zijn, maar generaal. Alles op één hoop gooien, onder één kam scharen is funest voor ego-lief. Mijn ware zelf heeft de trots maar even getrotseerd en is op onderzoek uit gegaan naar deze "labels". 

Wat ik me tijdens deze google-zoektocht afvroeg was: Hoe kun je nu ineens weten wat je wilt? En ís het wel zo dat je ineens weet wat je wilt? Of eindigt je dertigers-dilemma met een compromise of een zoektochtstop? Ik kan me eerder voorstellen dat mensen met symptomen van dertigers-dilemma, zie ietsje verder, zich er bij neerleggen dat ze hun passie of best passende baan niet kunnen vinden en verder gaan in hun comfortzone. Ik kan me dat heel goed voorstellen, omdat je serieus tureluurs wordt van deze zoektocht. Soms zie je het licht aan het einde van de tunnel niet. Soms wordt je wanhopig. Nou ja, ik tenminste. Ik zie vaak het licht aan het einde niet en word wanhopig. 

“The meaning of life is to find your gift, the purpose of life is to give it away.” 

De symptomen; doe de dertigers-dilemma test!! Ben je tussen de 25 en de 35? Doe nu de test en kijk of ook jij "quarterlife-crisis" op je voorhoofd kunt schrijven!

• Onzekerheid (angst), zelftwijfel, keuzestress.
• Somberheid, lusteloosheid of depressie.
• Je bezig houden met zingevingsvragen (wie ben ik? wat is mijn passie? is dit alles?).
• Jezelf constant vergelijken met anderen om te checken of je nog op schema ligt, het gevoel hebben dat je achter loopt in vergelijking tot de rest.
• Gevoelens van onrust, besluiteloosheid of juist te veel dingen tegelijk doen.
• Gevoelens onderdrukken, vluchtgedrag, weinig contact met je zelf.
• Spanningsklachten of burnout-verschijnselen zoals vermoeidheid, hoofdpijn, prikkelbaarheid, pijn in spieren, concentratieproblemen.
  (copy paste van het www)
   

Ehm, laat me raden. Ja. 

Of 

Nee, want ik heb kindjes en de liefde van mijn leven gevonden en ik heb alles op de rit. 

Kijk, dat vraag ik me dus af. Ik wil hiermee absoluut niet zeggen dat kindjes krijgen een compromise in je leven moet zijn! Maar ik kan me alleen helemaal geen voorstelling maken bij het "aha-moment". Ik kan me NIET voorstellen dat je uit alle keuzes ter wereld, vooral die wij hier in het verwende westen hebben, weet waarom je hier op aarde bent gekomen en daar je hele ziel en zaligheid in kunt stoppen, tot de dood jullie scheidt. 

Wat ik me wel kan voorstellen, maar waarvoor ik blijf vechten -ja, ik weet het, waar tegenstrijd is, vindt je je leerpunt, dat zijn mijn eigen woorden-, is dat je verliefd wordt, je hormonen beginnen te rammelen en dat je daaraan "toegeeft", en wel vóórdat je je ultieme passie vindt. Ik noem het nu toegeven, hoewel ik me kan voorstellen dat dat op het moment zelf niet zo voelt. Het zal ongetwijfeld een gelukzalig moment zijn, het moment waarop je kiest voor kinderen, met de man van je leven. Daar zit geen greintje compromise bij. Ik kan me dus voorstellen dat daarmee de zoektocht eindigt, omdat je ineens een andere taak krijgt in het leven. Of wellicht heb je daarmee je passie gevonden?

Voor mij echter nu, op dit moment van mijn leven, voelt het als falen. Tenzij dat ik inmiddels de oplossing heb gevonden voor mijn crisis: Hoe kan ik mijn leven zo inrichten, dat ik zelf gelukkiger word en mee kan helpen om de aarde een mooiere en vredigere plek kan maken? Want dit laatste is voor mij het allerbelangrijkste. Dat is het doel, ik heb alleen de middelen nog niet gevonden. Nu weet ik wel dat mijn eigen geluk belangrijk is, en dat als ik gelukkig ben dat dan -blah, blah-  de wereld om mij heen vanzelf gelukkig wordt. Daar wordt aan gewerkt. Zou de rest dan echt vanzelf komen? 

Er zijn ook vast uitzonderingen. Mensen die alles hebben op dit vlak en ik denk dat mijn ego daar wel een klein beetje jaloers op is. Ik heb er veel voor over om mijn passie te vinden, te weten waar ik goed in ben, en daar mijn leven omheen bouwen. We leven helaas nog steeds in een kapitalistische samenleving en we zullen geld (bah, vies woord) moeten verdienen om te overleven. Dus ja, ik zou graag met mijn passie willen kunnen overleven. 

"Wil je iets met mensen?" 

Overigens geloof ik niet in één passie. Niet voor mij in ieder geval. Ik denk dat ik best veel dingen redelijk tot goed kan. Ik leer snel en vind veel dingen leuk. Hartstikke fijn om een generalist te zijn! Enig. Zou ik willen ruilen tegen één ding heel, heel erg goed kunnen? Ik heb geen idee, eigenlijk. Wordt je leven daar eenzijdiger van? Wordt je leven daar rustiger van? En wil ik dat van mijn leven? Waarschijnlijk niet. Waarschijnlijk hou ik van hobbels, van experimenteren en proberen. Falen en slagen. Vallen en opstaan.

Nu las ik net ook dat een midlifecrisis rond je 40ste begint. Da's ook lekker, ben ik dadelijk net van mijn kwart-van-mijn-leven-crisis af, begint de crisis over het midden van mijn leven alweer bijna. Als dát het leven is, sorry hoor, dan blijf ik rebels tot over mijn 100ste. Dan maar hoge bulten, hobbels en heuvels voor de rest van mijn leven.