Geronimo!

In de komende 2 maanden kan ik, eindelijk, gaan werken om van dit:

naar dit, te gaan:

Ik heb namelijk eindelijk een ei gelegd over reizen! Het plan is warempel langer dan een paar dagen blijven hangen en ik heb de knoop doorgehakt! Ik heb het mijn ouders al verteld, ik heb zelfs al ontslag genomen. En nu is het regelen geblazen: Alles verkopen, mijn huis opzeggen, abonnementen opzeggen, afwegen wat ik echt wil bewaren en wat niet, een postadres zoeken, mijn ziektekostenverzekering opzeggen, een nieuwe afsluiten in de vorm van een reisverzekering. 

 
Minimaliseren

Voor degene die het nog niet weten, ik wil van mijn spullen af:

-om te weten hoe het is om niets te hebben;

-omdat ik denk dat je pas echt weet wat belangrijk is om te "hebben", als je niets hebt gehad. Zoiets als dat je pas weet wat dag is, als je nacht hebt ervaren. Geen pieken zonder dalen, geen zwart zonder wit. En dus ook geen balans, want je moet de uiterste grenzen onderzoeken, om te weten waar je in het midden uit gaat komen;

-uit loyaliteit voor mensen die echt niets hebben. Niet dat het gevoel wat ik ga creeren maar een beetje in de buurt gaat komen met wat zij voelen;

-omdat overbodige spullen, dingen en mensen je afleiden van het echte bestaan en je verder in de illusie van de door ons brein gefabriceerde werkelijkheid drukken. Overbodigheden geven zorgen, en dus stress en stress maakt je ongelukkig. 

-omdat ik verlang naar het gevoel van vrijheid dat ik denk te krijgen door geen spullen te hebben. 

Mijn huis is afgelopen maanden een grotere puinzooi dan ooit! Ik moet het gewoon toegeven. Ik ben een behoorlijke sloddervos en gebruik het eeuwige excuus met een knipoog "hier wordt geleefd". Maar de waarheid is, dat ik er gewoon echt niets om geef en ook nooit heb gegeven. Vroeger moesten mijn zussen mijn kamer opruimen. Niet eens per se omdat ik het niet kon of vertikte, maar meer omdat er bij mij geen opruimsoftware was bijgeleverd en geïnstalleerd. Ik heb dat niet in de gaten en stap er met hetzelfde gemak overheen. Nu in mijn huisje voel ik gewoon dat elke overbodigheid een mentale penetratie is. Zolang ik geen doelen stel, kom ik niet in actie en nu ik de knoop heb doorgehakt om eindelijk mijn dromen waar te maken, kan ik ook daadwerkelijk puin gaan ruimen. Ik heb al best wat verkocht, maar dat waren, ten opzichte van wat me nu te wachten staat, peanuts.  

"I was warmed by the sun, rocked by the winds and sheltered by the trees as other Indian babes. I was living peaceably when people began to speak bad of me. Now I can eat well, sleep well and be glad. I can go everywhere with a good feeling." 

Geronimo

Geronimo

Ik heb altijd de neiging gehad om buiten de maatschappij te gaan staan. Niet om mezelf af te snijden van sociaal bestaan, maar om voor mezelf te blijven denken, bij al het voorgekauwde een vraagteken te zetten. Niet om eeuwig dwars te liggen, kom ik nu achter, maar om een open mind te blijven houden ten opzichte van alles dat ik waarneem. Ik kom er nu achter dat dat betekent dat sommige mensen om me heen, die niet diezelfde ambitie hebben -overigens veroordeel ik niemand die niet voor hetzelfde kiest- niet alleen een beetje vreemd opkijken, maar er soms ook helemaal niets mee kunnen. En daardoor ook niets met mij kunnen. Om daarvan afscheid te nemen, is best pijnlijk. Een vrije geest is voor mij belangrijker dat de pijn van afscheid.

Met dank aan Valhalla voor het delen van de Tiny house people film, dat me deed herinneren aan een van mijn lievelingsfilm. Geweldig film over mensen die bewust kiezen voor minder ruimte.

Bestemming?

Om jullie niet langer in nieuwsgierigheid te houden: Eerst vertrek ik naar Peru, voor een week of 6. Daarna kom ik thuis om kerst en nieuwjaar te vieren en vervolgens vlieg ik naar India en hopelijk andere Aziatische landen. Er zijn een aantal dingen die ik wil gaan doen, daar kom ik later nog op terug.