Chocolate dreams

Dharmalaya -Bir

Gedane zaken...

Vandaag, 23 april ga ik Dharmalaya na 3 paradijselijke weken verlaten voor een duizend-en-een-nachten huwelijk in koninklijk Jodhpur. Het vooruitzicht van cake & chocolade in Mcleod Ganj waar ik voor 2 nachten blijf voordat ik verder ga en het vooruitzicht op het buffet op het huwelijksfeest verwarmen me enigszins van binnen! Maar van afscheid nemen word ik altijd stil; hopelijk zie ik je weer terug.

3 Weken lang mudplastering, modder bakstenen maken, sjouwen en lekker buiten zijn! Ik heb zelfs in mijn enthousiasme mijn pinkie geblesseerd. Na een paar dagen rust ben ik met links gaan werken en nu ben ik een 2-handige modderpleisteraar.

We hebben wat korte tripjes gemaakt in de omgeving, een heel aantal wandelingen van 10 km retour naar de beschaving (hoewel je na Dharmalaya -waar vervuiling verruild is voor bewustzijn- je afvraagt waar de 'echte' beschaving is) om te genieten van dierlijke eiwitten en chocola, aangezien Dharmalaya geheel veganistisch is. Ook heb ik alles geleerd over non-meditatie, na een anti-meditatie periode die was ontstaan na het lezen van een stuk van Krishnamurti over zelfdiscipline. Goeie timing, echt mijn ding! Het gaat erom dat je je geest laat rusten en ontspant, in plaats van inspant en duwt in een bepaalde focus.

Op meditatie- en 'Dhamma'-gebied hebben de intelligente menschen en de boeken die ik van ze gelezen heb de laatste maanden me aan het denken gezet. Wat heeft het leven voor zin als je bezig bent om jezelf allerlei dingen op te dringen én je te verzetten tegen aardse heerlijkheden, zoals chocolade? Waar eindigen je dromen en begint 'realiteit'? Alsof het bestaat... Het willen, verlangen naar wat dan ook -vrijheid, rust, liefde, verlichting- is een stressvolle bezigheid voor je geest! Waar is de balans? Deze ligt, denk ik nu, altijd in een stressvrije zone en zoveel als het kan in het nu.

De laatste dagen heb ik gevuld met niks doen en het afmaken van het pleisterwerk in de woonkamer. Er waren teachings van een bekende Lama van hoge orde waarvan ik de naam steeds maar niet kan onthouden en ook daar heb ik een dagje doorgebracht. Mensen kwamen en gingen in drie weken. En we hebben het wel erg naar ons zin gehad met een klein groepje met een bijna dagelijks kampuur met muzikaliteit en thee.

Maar ... reizen is geen reizen zonder afscheid, zonder het besef dat aan alles een einde komt en ook weer een nieuw begin brengt. Geen idee hoevaak ik dit al geschreven heb; het wordt wellicht wat saai.

"Who are you but my reflection? Who am I to judge and strike you down?"

Tool - Pushit

Over op iets smeuigers dan! Ik verbaas me er vaak over hoe ik gewend ben geraakt aan ranzigheid. Kleren die nooit helemaal schoon worden is slechts de laagste gradatie. Plees met geur, kleur en smeur; restaurants op 't randje van beschaving, boeren, scheten en roggelen zonder gêne. Bijzonder toch ook hoe dit gestoorde land met mijn geest blijft fucken. Het ene moment wil ik nooit meer naar huis en het andere moment wil ik niets liever. Terugkomend in Mcleod Ganj vanuit het serene en brandschone (voor India-begrippen) Bir, is als met een parachut gedropt worden in Delhi. Ik dacht dat Mcleod Ganj vredig was; ik heb serieus mijn vorige blogs terug gelezen om te kijken of ik ook niet zoiets geschreven had.

Bir is niet anders dan een dorp en een Tibetaanse kolonie gebouwd rondom een Paragliding landingsplek. Prachtig begroeide bergriffen met naaldbos (ruikend naar Europa) en theeplantages in de vallei. Thee zou naar mijn mening overal moeten groeien, vanuit esthetische optiek. Heerlijk afgelegen en stil! Een plek om tot jezelf te komen.

Mcleod Ganj is een uit de kluiten gegroeide trekpleister (voor zowel nationale als internationale toeristen) met veels te nauwe straatjes voor de hoeveelheid verkeer dat er door wil, inclusief het oorverdovende toetergebruik en ronkende motor geluiden.
Contradicties als ronde & gezonde Punjabi's (die met die tulbanden), minstens 8 gepropt in een taxi vs. een praktisch in de goot levende lepra patient maken deel uit van de dagelijkse realiteit.

Een vroege start voor mij, want ik moet om 04.00u opstaan voor de taxi, die mij naar de bus brengt die om 05.00u naar Pathankot brengt voor de 11.00u trein richting Rajasthan. Ik heb een treinrit van 18 uur voor de boeg. Tussen het boeken van het ticket en het vertrek heb ik alweer genoeg horror verhalen gehoord van deze en gene. Alsof alle Indiers criminelen zijn. Het meest achterlijke verhaal is dat van de she-males die klappend in hun handen de trein in komen, bij je blijven staan en min of meer eisen dat je ze geld geeft. Daar snap ik geen moer van.
Ik heb na mijn laatste treinrit met Tom, bijna 2 maanden geleden (alweer!) maar weer sleepersclass geboekt, ook bij gebrek aan beschikbare tickets in een betere klasse. Ik durf het aan! Mijn bed is 't dichts bij de wc, maar gelukkig rijdt de trein de goeie kant op, dat wil zeggen dat de stank van de plee door de luchtstroom mijn neus niet kan bereiken.

 God is simple. Everything else is complex. Do not seek absolute values is a relative world of nature"

Paramahansa Yogananda - Autobiography of a Yogi

Too hot to handle

Na een rustige rit kom ik op tijd aan in Jodhour. Mahendra pikt me op en dropt me in een hotel. We kletsen bij. Een minuut of 10 en daar moet ik het de komende dagen mee doen, want hij heeft het razend druk met de bruiloft van Mona, zijn jonge zusje.
Dit hele circus heb ik al vaker gezien en gedeeld, hoewel dit de eerste trouwerij is die ik mee maak vanuit de kant van de bruid. Het grootste verschil: ik heb nog nooit eerder Indiase vrouwen aan de drank gezien. De wonderen zijn de wereld nog niet uit.

Tijdens de eindeloze zitpartijen bij Mahendra thuis, tussen enigszins ongeschoolde Rajput (de tweede kaste van boven) dames houd ik mezelf bezig met me afvragen wat de onderlinge relaties zijn tussen de familieleden: wie is wiens zus, dochter of welk meisje is getrouwd met wiens zoon? Daarnaast test ik mijn kennis van Rajput 'customs' en blijf ik me verwonderen over 't ongemak van het dragen van zo'n stomme sluier. Oh ja, wat ook een van mijn favo bezigheden is, is om in te schatten of de setjes kleding die gedragen worden door de dames en meisjes van origine bij elkaar horen of misschien is de sluier of sjaal bij de rok gezocht en is het een losse aankoop geweest. Vandaag koos ik voor een rok, dat kunnen ze wel waarderen dacht ik, met legging dat wel, anders kan ik niet fatsoenlijk op de grond zitten. Had ik van morgen mijn lange bijna uit elkaar vallende legging korter gemaakt en opgelapt, worden de stoppels op mijn benen niet onopgemerkt gelaten. Maar of ze dat in positieve of negatieve zin bedoelen, geen idee. We zullen maar van het beste uitgaan.

Van de 25 vrouwen die ik om me heen heb, weet ik van een stuk of 7 hoe het zit met de familiaire banden.  Van de overige 18 probeer ik het te raden door de customs (wel of niet dragen van sluier, het wel of niet aantikken van voeten en van wie bij binnenkomst) te combineren met de uiterlijke overeenkomsten. Je kunt aan de kledij zien of een vrouw weduwe is.
Als ik dan vraag bij wie een van de tienerjongers hoort, blijkt het de broer van de vrouw van Mahendra te zijn. Ik vond 'm nog wel zoveel op een neef van Mahendra lijken. Ik denk dat ze de bruid destijds iets te dicht bij huis hebben gezocht (wat mahendra destijds overigens ook vond.).

Ondertussen probeer ik mijn hoofd en lichaam koel te houden, want het is echt belachelijk heet. Meestal zitten we met vier op een vierkante meter en voel ik de stroompjes zweet over mijn rug rollen. Mijn hoofd koel houden is een biedhha-opdracht, als er geen communicatie met de buitenwereld mogelijk is, door gebrekkig Engels en Hindi; ik begin maar tegen mezelf praten. Maar die familiepuzzel is onoplosbaar. Tegelijkertijd word ik gestoord van de tienermeisjes die elke 5 seconde "hello, what is yor nem?" zeggen, me aantikken en aanstaren, de ladies die verwachten dat ik honderden keren per dat "Khamagani" zeg (een begroeting in Rajasthani lokale taal) en aan me vragen of ik al gegeten heb. Of vragen ze nou of ik nog moet eten?

Er is niks veranderd.

Er wordt druk gespeculeerd over mijn burgelijke staat, natuurlijk gesuggereerd dat ik ook Rajasthani dress moet dragen en een bindi. En ik zou mijn haar zwart moeten verven! Ik heb geen idee of ze nu denken dat ik één van hen wíl zijn, of dat zij willen dat ik één van hen ben. Ze vinden het zeker amusant om me te zien dansen in zo'n prachtige jurk. Heel stiekem vind ik het leuk om er een te dragen, maar al dat andere circus mogen ze houden.

Er is niks veranderd. Behalve misschien mijn reactie op de intensheid van een bruiloft, hoewel ik me ervan bewust ben dat ik na anderhalve dag toch écht minder vriendelijk ben. De volgende dag neem ik een middagje voor mezelf, welliswaar in mijn hotelkamer, maar als ik me 's avonds weer bij de familie voeg wordt zelfs opgemerkt dat ik er relaxed uit zie! Zo hobbel ik de dagen door. Saai! Intens! Heet! En eigenlijk is het op een paar momenten na, niet leuk.

Ik snap ook helemaal niet waarom een bruiloft daar "leuk" moet zijn. Een meisje wordt uit de familie geplaatst om een nieuw leven op te bouwen bij een man naar keus van de fam. Als Mahendra's zusje op de laatste dag afscheid neemt, breekt de hysterie los! 25 Huilende vrouwen en een aantal hysterische meisjes. Zelfs Mahendra huilt, hoewel ik het idee heb dat dat niet echt gewaardeerd wordt. Ik sta verdrukt tussen hordes vrouwen in de brandende zon met ook tranen in mijn ogen, te staren naar iets waar ik helemaal niet bij wil zijn. Ik probeer me los te wrikken en de schaduw op te zoeken, want ik denk dat ik gek word!

En alsof één verscheurde familie, al dit verdriet en opgehaalde herinneringen, omdat de deze dames allemaal ervaringsdeskundige zijn in het verlaten van hun familie, nog niet genoeg is; binnen een half uur na Mona's vertrek duwen ze er de verloving van een andere cousin sister door! Iedereen lijkt weer te lachen en ik vraag me af: is het een pleister op een open wond? Of is het acceptatie van het systeem en nemen ze hun verantwoordelijkheden? Zoals het hoort. Een van de nichtjes is open naar me en vertelt dat het systeem vreselijk is en dat India gedomineerd wordt door mannen. Waarop ik zeg dat als er niemand op staat om iets te veranderen, het nooit zal gebeuren. Een betonnen sociale constructie. Maar wie weet wil het gros wel helemaal geen afscheid nemen?

Ik wel in ieder geval. Ik weet niet eens of ik nog ooit een huwelijk bij wil wonen; ik heb (na 4,5 huwelijk) eigenlijk mijn buik wel vol van het drama, mijn almaar tollende hoofd en de belachelijke aandacht. Maar voordat ik mijn backpack weer gepakt heb, heb ik alweer 3 nieuwe uitnodigingen. Geen idee of ik dan uberhaupt in India ben. Ik denk van niet.

Na het vertrek en de verlovingsceremonie wil ik terug naar mijn hotel. Ik ben moe en het is veel te heet. Het antwoord dat ik moet wachten, accepteer ik niet. Ik weet dat jullie het allemaal druk hebben, jullie zusje net hebben afgegeven, kapot zijn (mentaal en fysiek), maar ik zit ook over mijn grenzen.

Terug in het hotel raak ik aan de diarree. Ik geloof dat dit de eerste keer is dat ik voedselvergiftiging heb in India! Lang leven het bruiloftsbuffet dat me wel heel letterlijk heeft verwarmd van binnen, want 's nachts krijg ik ook koorts en daardoor besluit ik mijn treinticket van de volgende dag te annuleren. Ook besluit ik om in plaats van een nieuwe plek, Haridwar - Rishikesh, te kiezen voor een vertrouwde plek waar ik me zo gelukkig voelde. Mcleod Ganj & Bir. Als ik weer opgeknapt ben van al het drama, zie ik wel weer verder!

"It is often forgotten that He, who has surrounded us with this ever-evolving mystery of creation has also implanted in us the desire of question and understand" 

Paramahansa Yogananda - Autobiography of a Yogi

--------------------------------------------------------

Chocolate dreams

When I look into your eyes
I see a sincere and gentle heart
When I look at your smile
I see a hardworking and open mind
When I look at your body
I see a courageous and humble soul

Possible that my perception
contains nothing of truth
Do I want to live in a dream recreating your reflection
into a story of its own?
Or do I satisfy my mind's eye
with judgeless reality
Alone?

Choises in this pathless life
are mine to make. I thrive
in equality and balance
To infinite love in it's simplicity!
With a spark of healthy challenge
And on my way to now I hope
To share a piece of road,
few bars of chocolate and
some sunsets for a while
With the one behind that sweetest smile