Ayahuasca and the hole in the Universe - Deel 3

Deel 1 nog niet gelezen?

Deel 2 nog niet gelezen?

Deze blog is onderdeel van een reeks Ayahuasca ervaringsverhalen van mijn retraite week in Peru, in november 2012. Deel 1 en 2 heb ik vrij snel kunnen schrijven, mijn persoonlijke reis en proces in India hebben deel 3 wat vertraagd. Hier is ie dan!

 

De Mesa - het "altaar" van de sjamaan

Rustdag; dag 3

Na twee heftige avonden en dagen (de introductie dag vol nieuwe indrukken en gelijk de eerste avond kennismaken met Ayahuasca en de tweede dag met hoofdpijn en angst en een avond vol gekke dingen) hebben we vandaag, de derde dag, een dag rust. Ik hoef vandaag helemaal niets! Een avond niet drinken betekent ook: Diner! Daar hebben we met z'n allen best naar uit gekeken, hoewel het waarschijnlijk weer zal bestaan uit een combinatie van ei, groente, quinoa en geen smaak.

Het onderwerp van gesprek is Aiva, en haar vriend Andris, die gisterenavond behoorlijk wat aandacht trokken met hun dierentuingeluiden. Verder heb ik vandaag heel de dag een lichte hoofdpijn, nog steeds. Die weerhoudt me er niet van om me mentaal goed te voelen. Ik voel me opgelucht over gisterenavond. Ayahuasca heeft bewezen dat ze te vertrouwen is en dat ze inderdaad geeft wat je aankan. Ook mijn buik heeft het redelijk zwaar te verduren, maar ook dat gevoel kan mijn staat van zijn niet geheel eronder krijgen.

Vandaag hebben we voor de eerste keer een Satsang, een bijeenkomst waar we elkaars ervaringen kunnen delen. We zitten met z'n allen in de ceremonie ruimte en ieder kan om de beurt zijn of haar verhaal doen. Ik vind het persoonlijk interessant om ieders verhaal te horen, het geeft ander licht op de zaken. Natuurlijk is iedereen reuze benieuwd naar de verhalen van Aiva; hoe heeft zij haar avond ervaren? Ze geeft aan er weinig van meegekregen te hebben en dat het voor haar gevoel een fijne ceremonie is geweest. Niet gek dat haar visioenen erg sterk waren, vooral ten opzichte van anderen. Het is wel duidelijk uit de verhalen dat haar ceremonie, de ceremonie van anderen flink heeft verstoord. Daar kan niemand iets aan doen, en dit is precies één van de onderdelen van een persoonlijk proces.

Een van de anderen van onze groep heeft in totaal al een halve liter Aya weggetikt, maar er is nog helemaal niets gebeurd. Nada! Hij is overduidelijk teleurgesteld. De leiding geeft aan dat het kan zijn dat iemand zo geblokkeerd is, dat Ayahuasca haar werk niet kan doen. Ze stellen voor om een "perge" sessie met tabacco te doen. Dit houdt in dat er onder begeleiding -want dit is niet zonder risico- in eens 2 liter tabaksthee wordt gedronken, dat hoe dan ook overgeven opwekt en ook het een en ander mentaal op gang kan brengen. Dit gaat de volgende ochtend plaats vinden.

Verder doe ik eigenlijk niet zo heel erg veel vandaag. We kletsen wat, we lopen wat rond. In de avond eten we inderdaad de genoemde combinatie en we krijgen als toetje zoete komkommer (een vrucht smakend naar peer en komkommer door elkaar). 's Avonds zitten we gezellig bij elkaar terwijl de vrijwilligers en wat leden van de crew een Aya-ceremonie hebben. Gume's ratel en icaro's klinken tot ver in de avond, tot we besluiten dat nachtrust niet geheel onverstandig zou zijn.

Goedemorgen Huaraz!

De volgende ochtend word ik wakker met nog steeds lichte hoofdpijn en behoorlijke pijn in mijn buik, maar verder met een vrolijk gevoel. Gisteren heb ik de hele dag niet aan Ayahuasca hoeven denken, vanmorgen begin ik me toch weer enigszins zorgen te maken over vanavond, de derde ceremonie. Ik ben verrast dat het me tot nu toe weinig kruim heeft gekost en vraag me ook om die reden af wanneer het nu zwaar gaat worden, echt zwaar. Ik bedoel, die pijn in mijn buik ben ik wel gewend, al zo'n 10 jaar. Verder is het redelijk zacht geweest allemaal. De laatste ceremonie was alles behalve wat ik had verwacht.

  

's Middags doe ik voor de eerste keer mee aan Qi Gong, een yoga-achtige set oefeningen uit de Chinese leer, ter bevordering van geestelijke en fysieke gezondheid. We verzamelen in de ceremonieruimte en zijn met een klein groepje. De rest van mijn nieuwe familie is waarschijnlijk aan het rusten of rustig aan het wandelen in de omgeving van groene weides, boulders en wat schapen helders.
In eerste instantie heb ik het gevoel dat ik meedoe aan "goedemorgen Nederland". Het tempo ligt laag, er lijkt niet veel energie verbruikt te worden. Maar na 20 minuten hijgen we allemaal als een stelletje bejaarden. Een combinatie van de altitude (ongeveer 3700 meter) en een verzwakt gestel door het dieet. Onze geest, collectief en individueel, is opengereten door de Ayahuasca.

Na de Qi Gong lunchen we en maken we ons klaar voor een nieuwe ronde tree bark tea en daarna voor de meditatie en de aanvang van de derde ceremonie.   

 

 

10 jaar in 1 nacht geperst

 

De zorgen van die ochtend beginnen enigszins om te slaan in angst. Ayahuasca heeft me tot nu toe erg mild behandeld en het lijkt allemaal té gemakkelijk te gaan: de eerste avond zag ik in dat ik mezelf al jaren een stukje identiteit aanmeet, dat helemaal niet bij me hoort: vuur & vechtlust. De tweede avond maakt Ayahuasca me duidelijk dat het een kwestie is van loslaten. Gewoon, laten gaan. Ik had gedacht dat dat wel meer moeite zou kosten, of misschien ben ik er nog niet? Er hangt een bijzondere spanning in de ceremonieruimte. Iedereen zit midden in zijn of haar eigen proces en niemand vindt Ayahuasca lekker.

 

De tweede ceremonie zat ik naast de Mesa. Vanavond ga ik iets verder zitten, nog steeds vrij vooraan in de uitdeelvolgorde. Het schijnt niet aan de kwantiteit te liggen van de Ayahuasca, welke uitwerking het op je heeft en hoe diep er gegraven wordt in je mentaal. De eerste avond dronk ik 3/4 kopje, gisteren dronk ik 1/4 en voor vanavond zal ik weer 1/4 kop bestellen. Ik ben nog steeds niet helemaal gerust op dat loslaten van dat stukje identiteit en het accepteren van het aarde en water, dat ik altijd van me af heb geschopt. Voor vanavond heb ik daarom de volgende intentie bedacht:

 

Help me om mezelf te accepteren in alle elementen
en van mezelf te houden

 

 

"Salud!"

 

 

Mijn buik was al heel de dag van streek en met de angst voor de avond was mijn goede humeur van die dag snel door Ayahuasca weggespoeld. Ik kon op mijn klompen aanvoelen dat vanavond een moeilijke avond zou worden. Of ging het een moeilijke avond worden, omdat ik dat mezelf voorhield?

 

Mijn buikpijn werd van kwaad tot erger. Ik kon niet overgeven, hoewel Ayahuasca erg zwaar op de maag lag. Al snel ging ik vanuit mijn zittende meditatiepositie liggen. Zelfs liggend werd ik niet rustig. Voor mijn gevoel was ik niet onder invloed, ik had geen gekke visioenen, maar die buikpijn! Het leek alsof de buikpijn die me al 10 jaar tergde, symbolisch in één avond was gepropt. Ondanks dat ik op mijn rug lag, voelde ik dat ik flauw ging vallen. De angst voor flauwvallen wakkerde een paniekstaat bij me aan en ineens kreeg ik in de ceremonie ruimte, die blauw stond van de pure tabaksrook, niet genoeg zuurstof. Ik keek om me heen en zag geen hand voor ogen. Ik moest naar buiten!

 

Eenmaal buiten kreeg ik weer wat frisse lucht, maar ik voelde mezelf continue wegglijden. Ik greep naar mijn buik om de pijn te verzachten. Tevergeefs. Ik begon te huilen en te beseffen dat ik dit niet alleen zou kunnen. Ik had hulp nodig!

Geen idee hoelang ik al buiten was, maar toen ik vanaf de deur naar binnen riep dat ik hulp nodig had, was assistent Leo al onderweg naar me toe. Hij vertelde me dat het weer tijd was om naar binnen te gaan, maar ik stribbelde tegen. Ik had nog even frisse lucht nodig. Leo probeerde me duidelijk te maken dat de paniek geheel door mezelf was aangepraat, maar ik stribbelde tegen. Uiteindelijk voelde ik me rustig genoeg, door een tijdje met Leo te praten, om weer mee naar binnen te gaan en ging terug naar mijn eigen plek.

 

Ik wilde kotsen en kakken en ik kon geen van beide. Er zat zoveel dwars! Ik voelde me een aansteller omdat ik lag te janken en zolang buiten was geweest. Ryan kwam bij me en zei dat ik het fantastisch deed. Ik had geen idee dat ik überhaupt iets deed. Ik had gewoon zoveel buikpijn dat ik er van flauw viel en voor de rest was er weinig aan de hand, dacht ik. Ik bleef huilen en met mijn handen mijn buik omklemmen. De pijn was voor een deel fysiek, maar grotendeels mentaal. Ik voelde me al zo'n tien jaar ongezond en had al zoveel geprobeerd om het te verhelpen, maar niets hielp goed genoeg. Diëten, medicijnen, supplementen, therapie, nog meer diëten, darmspoelingen, leverreinigingen. En nog meer diëten. Ik was niet goed genoeg.

 

 

Madness at the Mesa

 

Ondertussen om me heen gebeurde ook van alles natuurlijk! De dierentuin van de tweede ceremonie was minstens net zo erg als twee dagen geleden! Aiva en Andris leken op elkaar te reageren en een inrichting was er niks bij. Ze lachten, huilden, gromden en gilden. Ze kregen veel aandacht van onze sjamaan en zijn assistenten. Ze leken beide bezeten te zijn en Gume was de exorcist! Speciale Icaro's, rituelen, reinigingen, alles werd uit de kast getrokken! Geen idee of het echt hielp. Ik had het druk met mijn eigen ellende. Ik hoorde natuurlijk ook overal kotsgeluiden om me heen en benijdde ieder die inmiddels zijn maaginhoud had kunnen legen in het emmertje. Mij lukte het niet; Aya wilde me graag nog even pijnigen en frustreren. Gume riep me naar voren, naar de Mesa. Mijn ego voelde zich wel heel erg speciaal nu ik ook een speciale behandeling kreeg voor mijn aanstelleritis.

 

Ik moest op de grond gaan liggen, vlak voor de Mesa, op mijn rug. Eerst begon Gume mijn blote buik te masseren. Hij kon precies voelen waar het geblokkeerd was en gaf er extra aandacht aan. Hij zong een aantal Icaro's voor mij en mijn buikje. Na een tijdje vroeg hij over het beter met me ging. Ik moest helaas toegeven dat dat niet het geval was. Toen gebeurde er iets bijzonders. Hij vroeg Ryan om een emmertje en een fles water. Hij nam water in zijn mond en voelde met zijn handen op mijn buik waar de blokkades zaten. Met zijn mond ging hij naar mijn buik en begon te zuigen op de plek die hij had gevonden. Heel hard! Het water gorgelde in zijn mond en daarna spuugde hij het uit in de emmer. Dat deed hij tot drie keer toe op drie verschillende plekken, alsof hij de blokkades eruit zoog. Ik vroeg Ryan wat hij eruit zoog en Ryan gaf aan dat het negatieve energieën waren. Gume trok een vies gezicht bij het spugen, alsof hij zure melk had gedronken. Ik begon te hyperventileren. Gume kalmeerde me en ik moest plaats maken voor een ander, maar mocht in de buurt van de Mesa blijven. Ik bleef nog een tijdje liggen, geen idee voor hoelang.

 

 

"Ayahuasca kent geen tijd. Alleen kotsen en ervoor en erna."

 

 

Daarna leek het alsof ik dan toch eindelijk moest overgeven. Er leek weer beweging in mijn buik te zitten! En inderdaad, het kwam! Ik moest ook naar het toilet. Wat een opluchting! Mijn buikpijn was niet verdwenen, maar in ieder geval voelde het niet meer als beton.

Toen ik terug kwam zag ik dat inmiddels ieder om de beurt naar de Mesa werd gehaald voor een persoonlijke aanpak van wat dan ook. Het was een speciale avond en Gume had vooraf voorspelt dat er veel los zou komen. 

 

Ik moest nu heel erg heftig huilen en snikken. Maar op een of andere manier voelde ik me toch geremd. Ryan kwam vragen hoe het met me ging en hij kon raden dat ik me in hield. Hij vroeg of ik daadwerkelijk van plan was om los te laten wat in mijn zat of dat ik het liever vast wilde houden. Natuurlijk wilde ik loslaten, maar ik wist niet hoe! Ik wist ook niet wat ik moest loslaten! Ik wilde gewoon nooit geen buikpijn meer, diezelfde pijn die er al die jaren al zat.

 

Na een paar uur waren mijn tranen op. Gume kwam nog even vragen hoe het met me ging. Ik was inmiddels nogmaals naar de plee geweest en had ook nogmaals boven de emmer gehangen. Ik wilde slapen. Alleen maar slapen. Rust. De ceremonie liep op een einde. Ik viel half in slaap en hoorde mensen naar bed gaan. Ik wilde niet weg, want ik voelde me veilig in de ceremonieruimte.

 

Ryan zette mantra's op en het leek alsof er pure liefde uit de luidsprekers kwam. Pure liefde werd via mijn oren mijn lichaam binnen gegoten, alsof ik in een warm bad zakte. Ik heb de hele nacht in de ceremonieruimte gelegen en een paar cyclussen van slapen, kotsen en kakken doorgemaakt.

 

 

The morning after

 

's Ochtends was ik op tijd wakker. Vandaag hadden we weer een rustdag. Dat was een fijn vooruitzicht. Natuurlijk wilde ik nooit van mijn leven meer Ayahuasca drinken. Ik kan er nog steeds geen wijs uit, wat de connectie met deze helse nacht is en mijn intentie van die ceremonie, mezelf accepteren en van mezelf houden. Het leek wel als of lady Aya me wilde vertellen dat er eerst opgeruimd diende te worden; er was nog geen ruimte voor zelfliefde.
 

Ik liep om 7.30u naar de lodge voor ontbijt. Blijkbaar had mijn tranenvat zich in mijn slaap weer opgevuld, want zodra ik aan tafel ging zitten, begonnen ze weer te rollen. Zonder direct aanwijsbare reden. Ik had geen helse buikpijn meer. Ik was niet eens echt verdrietig of angstig ofzo. Het liep er gewoon uit en ik kon het niet stoppen. Het werd opgemerkt door een aantal mensen en gelukkig kreeg ik ook hulp. Mathieu, een vrijwilliger, schoot me te hulp. Hij gaf aan healingwerk te doen en wilde graag naar buiten om een sessie met me te doen. Ik moest deze hulp aannemen, want anders zou ik die dag niet meer gaan lachen, was ik bang.

 

We liepen na het ontbijt een stukje weg van de lodge, naar een stille plek. Ik ging op een kleine steen zitten en sloot mijn ogen. Mathieu tikte met zijn vingers op mijn schouders, terwijl ik probeerde te focussen op mijn ademhaling, om dichter bij mezelf te komen. Hij praatte op me in, met een warme stem en zei dat ik me moest focussen op mijn buikpijn.

 

 

"Could you welcome the feeling as much as you can,

as an old friend?"

 

 

Dat was mijn teken! Ineens besefte ik dat ik al die oude pijnen altijd had weggeduwd, in plaats van geaccepteerd. Ineens besefte ik dat ik door te vechten, iets in stand had gehouden. Door het nu, na al die tijd te verwelkomen, kon ik het goed maken. Ik huilde het aller hardst van mijn hele leven! Ik gooide er alles uit! Het was mijn oude vriend verdriet, opgeslagen in mijn darmstelsel.

 

Toen de hevigheid ophield, verplaatsten we de aandacht naar mijn schouders, waar al sinds jaar en dag spanning op staat. We vonden frustratie, boosheid, verdriet, eenzaamheid. Eén voor één kwamen ze naar boven gedreven en één voor één kon ik ze eindelijk laten gaan, with a little help from my friend.

 

Een dik uur later voelde ik me éindelijk opgelucht en blij! Mijn buik was nog steeds niet 100% in orde, er was nog wat achter gebleven. Alex kwam met het verhaal dat er altijd wat oud zeer blijft plakken, om van te leren. Om jezelf eraan te herinneren wat de strijd is die je voert die bij een bepaalde pijn of vastzittende emotie hoort. Daar kan ik wel vrede mee hebben. In ieder geval voor vandaag.