In hogere sferen

Laguna de Llanganuco - Yungay - Peru

Een laatste adembenemende zonsondergang en een heerlijk BBQ-diner maakte mijn laatste dag in Huanchaco perfect af. Tijd om op de bus te springen naar Huaraz, op 3200 meter hoogte in de Andes. In de nachtbus, als goeiekope backpackert neem je natuurlijk nachtbussen want dat scheelt een nacht slapen in een hostel, ontmoette ik mijn nieuwe maat Inaki. Inaki komt uit Baskenland en is minstens net zo streng als mijn Spaans leraar. Hij wil dat ik de hele dag Spaans praat want anders leer ik het nooit. Maar ik heb een beetje last van de hoogte en slaaptekort van de busreis en kan het me dus eigenlijk niet zo heel veel boeien. 

Ik had al een reservering staan bij hostel Churup en Inaki besloot om mee te gaan. We deelden samen een kamer met Bianca, een Duits meisje dat ook in dezelfde bus zat. Vóór 't inchecken gaan we op zoek naar een ontbijtje en onderweg moeten we even stoppen om voor Inaki een paar (12-pak..) biertjes te scoren. Ik kijk een beetje skeptisch als hij om 10.30u zijn tweede biertje opentrekt, maar probeer niet te oordelen. Ná het ontbijtje en het inchecken gaan Inaki en ik op zoek naar een lunchje waarbij Inaki natuurlijk een biertje bestelt (0,5L). Als we na de lunch door wat straatjes lopen en even stoppen bij een Bodega (drankenwinkel) om voor Inaki een biertje te scoren lopen we Sitara tegen het lijf. Sitara is een vrouwtje van een jaar of 45, uit Canada en ze leeft met haar hoofd aan de andere kant van het universum, zo het lijkt. Ik probeer niet te oordelen en Inaki en ik besluiten om met haar mee te gaan naar een cafeetje om te kletsen en koffie te drinken. Zij koffie, of ik 'm wil betalen want ze is haar geld vergeten (...), ik thee en Inaki, juist ja. Maar voordat we naar binnen gaan moet hij eerst zijn blikje leeg drinken. 

Inaki en Sitara blijken bijzonder goed overweg te kunnen met elkaar. Als ik om 20.00u gek word van de scherpe sfeer en de discussies omdat Sitara volgens Inaki loco is en Inaki volgens Sitara een alcoholist besluit ik om af te rekenen en te vertrekken. Een echte gentlemen laat een meisje niet alleen over straat lopen, dus ad Inaki zijn laatste biertje en gaan we samen op weg naar ons hostel. 't Zou best dichtbij moeten zijn, theoretisch, maar ik word nog chagrijniger als we na 2 uur voor de 5e keer een straat tegenkomen die '28 de Julio' heet. Ik word zelfs een beetje boos op Inaki, die op elke hoek van de straat vraagt waar we moeten zijn, maar er maar niet in slaagt om ons thuis te brengen. Hij blijkt te tipsie om de aanwijzingen te kunnen onthouden. 

De volgende ochtend pakken we onze spullen voor een dagtochtje. Inaki pakt gauw zijn eerste biertje om van zijn trillende handen af te komen en de laatste 3 biertjes van het 12 pak van de vorige dag gaan mee in de tas. We halen nootjes en chocola voor onderweg (mijn keuze) en pakken de bus naar Yungay, een dorpje zo'n uurtje rijden vanaf Huaraz. Inaki belooft me dat we een rustig wandeltochtje gaan maken want ik heb nog steeds last van slaaptekort en ook merk ik dat ik kortademig ben van de hoogte. Het national park met de meren dat we gaan opzoeken ligt op 4200 meter hoogte. Eenmaal aangekomen na de busrit en nog eens een taxirit van 1,5 uur blijkt het een prachtig gebied en ik ben ontzettend blij dat we zijn gegaan, hoewel ik niet sneller dan 2 km per uur kan wandelen. 

Na uitdrogingsverschijnselen in de woestijn heb ik last van hoogteziekte in de bergen. Het heeft op iedereen een andere uitwerking, maar ik voel me stoned! Ik word zelfs een beetje giechelig. Ik kan echt geen stap verzetten zonder helemaal uitgeput te raken en mijn hoofd te laten tollen. Maar Inaki heeft overal een oplossing voor en stelt voor om cocabladeren te eten, je weet wel, van de plant waarvan cocaine wordt gemaakt. Cocaplanten zijn een van de belangrijkste inkomstenbronnen voor Peru en het verbieden van het kweken zou een absolute ondergang van de economie betekenen. Ik heb geen idee wat het effect precies is van het zuigen op de bladeren, maar binnen 15 minuten voel ik me weer mens en met beide beentjes op de grond staan. Fantastisch spul! Je kunt er thee van maken en cake. Eens googelen of Europa het fijn vindt als ik een zakje mee neem in het vliegtuig, want dit is mooi spul!

Diezelfde avond eten we pollo (kip) met bier voor Inaki in Polleria Jenny (kipperia Jenny) in een dorpje onderweg. Een heerlijke maaltijd en zeer welkom na mijn avontuur op grote hoogte. Als we terugkomen in het hostel staat een vriendinnetje dat ik heb leren kennen in Huanchaco op ons te wachten om een biertje te gaan drinken. Ik ben de tel kwijt geraakt onderweg, maar als we de kroeg uitrollen om 2.00u denk ik dat het beter is als ik dit keer de weg wijs. 

De volgende ochtend is het alweer tijd om mijn nieuwe vriend gedag te zeggen. Hij besluit terug te gaan naar het dorpje van kipperia Jenny om vanuit daar een trekking te gaan doen en ik heb om 12.00u afgesproken in California Cafe met de mensen waarmee ik komende week in retraite ga. Ik heb een introductiefilmpje voor jullie. Veel kijkplezier en to be continued!!