Van Huanchaco naar Huacachina - surfboarden en sandboarden

Het ayahuasca verhaal houd ik jullie even te goed, want het blijkt toch lastig om zo'n intense week even in een blogpost te knallen. Ik denk dat ik het in stukjes doe, maar ik moet er nog aan werken. Dus we gaan even verder met wat er na de retraite gebeurde.....

Herdervrouwtje in de bergen - Huaraz

Should I stay or should I go?

De laatste ochtend van de retraite is de ochtend waarop iedereen afscheid neemt van elkaar en van onze dierbare sjamaan. Ik pink een traantje weg omdat het allemaal nogal abrupt afgelopen is. Ik heb heel de nacht in de ceremonieruimte geslapen en vanaf 7 uur 's ochtend vertrekken de eersten alweer! Boehoe!! Mijn eigenlijke plan was om nog een paar dagen rond de lodge te hangen omdat ik echt geen zin heb om terug te grote, boze wereld in te gaan. Maar als ik dan mijn check-in formulier aan het invullen ben, beslis ik om toch te gaan, want de mensen die mijn week hebben gemaakt, vertrekken één voor één. Ook Gume, mijn lievelings-sjamaan, is na het ontbijt vertrokken en daarmee valt de gehele energetische-emotionele constructie van afgelopen week uit elkaar. Ik ga...

...samen met mijn Latvia vriendjes en nog een stel andere retraite-gangers terug naar de stad. Terug naar Churup hostel om nog één nachtje door te brengen alvorens we naar het strand gaan. Maar eerst nog één keertje meeten met Gume, jeeej! Hij laat ons samen met zijn vrouw en jongste dochtertje - sjamaan in wording, heeft via de borst al meer ayahuasca gedronken dan wij allemaal bij elkaar-, winkeltjes zien en wij trakteren hen op een lunch. We maken wat cheesy foto's in het park en hij zingt voor ons nog een laatste Icaro, natuurlijk opgenomen met onze Iphones.

....Terug naar Huanchaco

Viringo met op de achtergrond Huaca de la Luna -Trujillo- Peru

Terug naar een dorpje waar ik me heel erg thuis voelde voor de retraite om alles een plekje te geven en te overdenken. Ik nam mijn nieuwe Latvia-vrienden mee, want zij wilden de rest van hun vakantie lekker relaxed aan de zee spenderen. Ik nam ze mee naar Berrie de Brabander uit Best, van Otra Cosa, een guesthouse met restaurant met lekker eten, net buiten het drukste gedeelte van Huanchaco - spreek uit wantjakko. Hier had ik vorige keer ook gelogeerd en de prijs-kwaliteitverhouding werd enigszins omhoog geduwd door het Brabantse gezever dat Berrie met zich mee brengt. Slechts s/ 25,-, inclusief ontbijt, WiFi, handdoek, warm water per nacht, das gin geld! Ik had bedacht dat ik hier in alle rust wel lekker kon schrijven aan mijn aya-verhaal, maar in Huanchaco verloopt geen één dag als gepland. Je loopt op straat en komt iemand tegen die je kent, of je zit rustig koffie te drinken en raakt aan de praat met iemand die je nog niet kent, die vervolgens voorstelt om een stukje te lopen, een stukje te eten, of een stukje cultuur op te gaan snuiven -voor zover dat gaat rondom Huanchaco. 

De eerste dag kwam ik Jos tegen. Een Nederlander die al een jaartje of 8 in Latijns Amerika woont. Hij is op vakantie in Huanchaco, momenteel woont hij in Ecuador. Hij nodigt me uit om mee te gaan naar "Huaca de la Luna", de tempel van de Maan. Deze stond min of meer op mijn lijstje. 'Min of meer op mijn lijstje' betekent meestal dat ik te lui ben om zelf iets te ondernemen en dat ik bij gebrek aan gezelschap, geld, zin om uit te zoeken hoe ik er moet komen, of inspiratie dus niet ga. In dit geval kwam de uitnodiging perfect uit dus! En dat gelijk op de eerste dag!

De tempel van de Maan is een tempel die gebouwd is omstreeks 100 v. Chr. Pre, pre Inca dus. Ongeveer 800 jaar heeft deze beschaving bestaan, voordat de bewoners van dit gebied hun priesters lieten zitten voor een nieuwe aanvoerder. Waarschijnlijk waren ze de manier van gezag uitvoeren beu. De tempel bestaat eigenlijk vooral uit hopen zand, maar gelukkig was er ook wat kleurigs te zien. Bovendien maakte ik kennis met de allermooiste hond ter wereld: de Peruaanse naakthond, Viringo. 

Zo, nu hoef ik mezelf geen cultuurbarbaar meer te noemen.

Verder blijf ik geobsedeerd door relaties met buitenlanders. Hier in Peru zie en hoor ik weer een tal van verhalen over Westerlingen die een relatie beginnen met een Peruaan en dat loopt allemaal vrij goed af, zo op het tweede gezicht. In eerste instantie dacht ik dat ik er van alles van: alle Peruanen gaan vreemd, er lopen te veel vrouwen rond die in de steek zijn gelaten met hun kind, vrouwen lopen alleen maar achter Westers geld aan. Sommige van deze vooroordelen komen dichter bij de waarheid dan dat ik had gehoopt. Gelukkig zijn er ook happy-endings.

Na een paar dagen Huanchaco begin ik heel voorzichtig weer aan naar huis gaan te denken. Niet dat ik dat graag wil, want eigenlijk heb ik een beetje spijt dat ik mijn reis al zo vast heb gelegd, maar omdat je je ergens op instelt. Ik heb nog ruim 2 weken te gaan in Peru en als ik nog wat wil gaan zien, moet ik toch eens een stap in die richting gaan zetten. Van alle honderden dingen die er te doen zijn in Peru, en zoals gewoonlijk passeren ze allemaal mijn gedachte, komt Arequipa het vaakst voorbij, samen met Iquitos (de jungle hoofdstad) om misschien nog één Ayahuasca ceremonie te doen (mijn nieuwe vriend Enzo in Huanchaco beveelt een bepaalde vrouwelijke sjamaan aan), Cusco incluis Machu Picchu (hoewel het daar nu erg druk is met alle freaks die denken dat 21-12-2012 hun laatste dag op aarde zal zijn). Ik denk er ook over om mijn resterende tijd in Huanchaco te spenderen, want het is hier heerlijk! Maar ik bedenk dat ik gewoon terug ga komen in Peru en dan zorg ik dat ik meer tijd heb.

Ik had me voorgenomen om surflessen te nemen. Want het wordt tijd om mijn water-afkeer (want angst is niet helemaal het juiste woord) in de ogen te gaan kijken. De zee is voor mij een allesverslindende monster en ik durf er nooit zo goed vriendjes mee te worden. Maar tijdens de retraite liet een ayurveda consultatie me zien dat ik een lucht-aarde-water constitutie heb (ff googlen of wachten tot ik mijn ayahuasca verhaal klaar heb) en daarom werd het misschien wel tijd om toch vriendjes te gaan worden met de zee, in plaats van het te ontkennen. Maar zoals gezegd: geen één dag in Huanchaco verloopt als gepland, en zoals gezegd surflessen stond 'min of meer op mijn lijstje'.

Als we op vrijdagavond lekker zitten te chillen in de patio van Otra Cosa en ik wat plaatjes op zet, besluit mijn nieuwe vriend Enzo dat ik morgen tijdens de popquiz bij hem in het team zit. De volgende avond, zaterdag inmiddels en alweer 3 nachten langer dan mijn eigenlijke zogenaamde planning, wordt ons team versterkt met twee Amerikanen en -natuurlijk- winnen we de eerste plaats en daarmee surflessen! En ik had nog wel net een busticket geboekt naar Lima voor de volgende avond...

Op zondagmiddag, de enige mogelijkheid om mijn voucher te verzilveren, ga ik ervoor! Eerst een uurtje theorie en droog oefenen: ben je goofy of regular? hoe spring je op die plank, wat doen je als je er af wilt en een beetje veiligheid. Daarna gaan we gewapend met een longboard en een wetsuit het water in! Langs de pier zijn de kleine golfjes en daar gaan we dus oefenen. En ik vind het leuk!! Te meer omdat ik al in tijden geen lichaamsbeweging heb gehad, maar ook omdat het fijn is om met de golven de spelen, die inderdaad allesverslinderd zijn, maar met een surfplank onder me kan ik ze best goed aan. Na 1,5 uur oefenen heb ik min of meer op mijn board kunnen staan, zijn mijn knieën beurs, mijn onderarmen blauw en zitten mijn schouders vast. Maar dat boeit allemaal geen reet, want ik heb voor de eerste keer gesurft en ik vond het echt vet cool!

Zeeleeuwen op Ballastas Eiland - Paracas - Peru

Para-wattes?

Schoon gedoucht en gepakt en bezakt ga ik op weg naar Lima, met de nachtbus uiteraard. In Lima blijf ik nog een nachtje in het vertrouwde hostel in Miraflores, waar mijn Indiase vriend Abdul nog steeds zit en ook nog steeds heel hard snurkt 's nachts. Jammer dat mijn Iphone leeg is, want anders was ik lekker met een muziekje in slaap gevallen. De volgende dag pak ik de dagbus naar Paracas, zuidwaarts. Hier is een maatje van de retraite aan het Kyte surfen en omdat het toch op de route ligt naar Arequipa en een directe reis 22 uur duurt met de bus vanaf Lima (as if...) besluit ik om daar een tussenstop te maken. Al gauw verkort ik de 3 geplande nachten naar 2, want Paracas is werkelijk waar het saaiste dorp dat ik ooit heb gezien. Buiten van maaltijd naar maaltijd leven, wat natuurlijk altijd fijn is, spookt het dorp en spookt het in mijn hoofd.

Daarbij komt dat het blijkt dat menne maat echt alleen maar kan praten over drugs en drank (alweer een verslaafde) en over dat hij niet kan wachten tot 30 december, want dan eindigt ons post-ayahuasca dieet (geen drank, drug en seks voor 30 dagen). Het irriteert me mateloos.

Mijn eigen reactie irriteert me zowaar nog meer, want waarom kan ik het niet gewoon naast me neer leggen. Mijn stemming is sinds het verlaten van Huaraz -spreek uit oe-a-ras- een beetje somber. Met uitzonderingen als het surfen, ontmoeten van mooie nieuwe mensen en lekker eten. Ik kan niet echt een aanwijsbare reden vinden. Misschien is het de emotionele aftermath van de ayahuasca? Misschien had ik toch beter kunnen blijven in Huaraz? Misschien is het te stressvol om met mijn maat een kamer te delen?

Today is gonna be the the day

Ik besluit om met mijn nieuwe vriend Lucio mee te gaan naar Huacachina, nog zuidelijker en dus nog dichterbij Arequipa. Maar daarvoor eerst nog even een boottochtje naar het eiland Ballastas, waar tientallen duizenden vogels wonen en ook een heel stel zeeleeuwen.

Huacachina - Peru

Na het boottochtje worden we opgehaald door de minibus die ons naar Huacachina gaat brengen- spreek uit wa-ka-tjiena. Huacachina is een oase. Een echte oase, als uit Duizend en één nachten-sprookjes. Omringt door eindeloze en allesverslindende zandduinen! Het is een inie-mienie dorpje met 1 ATM, 1 minimarkt en een tal van hostels. En wat doet iedereen hier? Juist, buggy rijden en sandboarden! Sandboarden stond min of meer op mijn lijstje, maar als Lucio voorstelt om diezelfde middag een buggy tour te gaan boeken, met sandboarding, ga ik mee. Adrenaline stijgt door de levensechte achtbaan en het trotseren van de enorme bergen zand met een board! Fantastisch en wederom heerlijk vermoeiend!

Eindelijk voel ik me dan toch ook weer ietsje opgeluchter, iets minder somber en ietsje blijer. Ik heb echt vette dingen gedaan afgelopen dagen en het leven is mooi. En als ik zelf geen glimlach op mijn gezicht tover, zal ie nooit terug komen. 

Heel veel langer dan één nacht en twee dagen wil je niet blijven in Huacachina, want het is hier g.v.d. HEET! Dus boek ik een nachtbus naar Areguipa. De vertrekt vanavond om 21.00u en tot die tijd vermaak ik me met schrijven, lezen en eten!