11 meiden en een steentje

Gisteren had ik de laatste bijeenkomst van mijn mindfulness training. Ik heb er eigenlijk weinig over geschreven, dus trakteer ik jullie nu op een grote lap tekst met veel oninteressante huisgemaakte analyses.

In totaal duurde deze training 8 weken en ik ben er vooral mee begonnen om mezelf wat discipline aan te leren ten aanzien van het mediteren en om mindfuller te worden. Schijnt te werken tegen bijnieruitputtingsverschijnselen. In deze 8 weken heb ik 10 andere dames leren kennen, die allemaal om hun eigen redenen deelnamen aan de cursus. 10 Meiden met hun eigen gedachtes, hun eigen motieven, hun eigen strijd, hun eigen levensverhaal. En de trainer, die 8 weken lang zichzelf -letterlijk en figuurlijk- heeft gegeven om ons het een en ander bij te brengen over mindfulness. Hij moest 8 weken lang de balans op maken tussen 'werk' en privé, zowel voor zichzelf als in de groep.

Nu was ik in het begin zeer fanatiek met oefeningen doen, fanatieker dan ik had mogen wensen. Natuurlijk zag ik al van heinde en ver aankomen dat dat fanatisme geen lang leven beschoren was. Door de voorbereiding van mijn reis, het opruimen van mijn tyfuszooi, het verhuizen naar mijn ouders, het afscheid nemen van vrienden en bekenden, het ontbreken van discipline werd dit minder en minder. In het begin zag ik dat als een meditatiepoging 'mislukte' (in hoeverre kan een poging tot wat dan ook mislukken? Nooit eigenlijk) dat ik dan de dag erop angst kreeg om weer te beginnen, omdat ik als het weer zou mislukken, ik mezelf als mislukkeling af zou schilderen. Vervolgens zou ik én een schuldgevoel hebben over de mislukte poging én over het feit dat ik mezelf mislukkeling noem, in plaats van een beetje lief tegen mezelf te zijn. Maar, als ik niets aan mijn huiswerk deed, had ik ook schuldgevoelens. Dus eigenlijk maakte het niet uit of ik het wel of niet deed: ik was bang voor schuldgevoel, of ik hád schuldgevoel. 

De laatste huiswerkopdracht die we kregen, was het schrijven van een brief naar onszelf. In deze brief zette ik mijn bevindingen van afgelopen 8 weken, mijn tips & trucs voor mezelf en wat compassievolle woorden ter aanmoediging. Deze brief konden we in een envelop, open of dicht, meenemen naar de training en wel of niet voorlezen aan de rest. In alle gevallen zou onze trainer de enveloppen meenemen en op een bepaald moment naar ons terug sturen.
In het kader van "Grenzeloze kwetsbaarheid is onkwetsbaar" had ik mijn envelop open gelaten. Ik geloof dat deze brief schrijven een van de meest liefdevolle dingen is geweest die ik ooit voor mezelf heb gedaan. Het voorlezen ervan was één van de meest ego-vernietigende dingen die ik ooit heb gedaan. 

We hebben 8 weken lang geoefend met bodyscans, zitmeditatie, loopmeditatie, kort en lang. 8 Weken lang hebben we geoefend met onze aandacht, om deze zwaar ongetrainde spier eens een poepie te laten ruiken. 

Na het voorlezen van de brief, begonnen we aan de voorlaatste oefening: Metta meditatie. Metta betekent onbaatzuchtige en onvoorwaardelijke liefde in Pali, de oude taal van de Boedhha. Ik heb dit nooit echt gesnapt. Want hoe kan ik nu onvoorwaardelijk -zonder voorwaarde- van alles dat leeft houden, en óók van mezelf houden? Hoe kan ik nu mezelf aan de kant zetten, wegcijferen, voor alles dat leeft, mijn leven geven voor een betere wereld, én tegelijk van mezelf houden? En hoe kan het, dat als de wereld een afspiegeling is van mezelf, dat ik alles over heb voor een betere wereld, maar niet voor mijn eigen geluk? Want een betere wereld begint bij mezelf. Was mijn compassie voor de wereld om me heen dan onecht? En het kwartje valt heel langzaam. 

Ik kan van mezelf houden en van alle dingen die leven, omdat ik zelf ook onderdeel ben van dezelfde schepping. Zelf ben ik ook een onderdeel van "alles dat leeft". En het is niet zo dat ik mijn liefde weg moet geven, zodat er te weinig overblijft voor mezelf. Het is er in overvloed en dus ook voor mij. Bovendien is het wegcijferen van jezelf ten gunste van een betere wereld ook niet bepaald onvoorwaardelijk.

Tijdens deze Metta oefening moesten we een wens voor onszelf herhalen, als een mantra, op in- en uitademing. Het ontroerde me direct, omdat ik net 1 minuut daarvoor aan mijn brief had voor gelezen aan 11 meiden en onze trainer.

"Ik wens mezelf alle geluk van de wereld toe"

 

Ik zou zo graag mezelf overslaan in deze wereld. Ik zou zo graag mezelf de schuld geven van alles dat er gebeurt. Lekker piepklein blijven en onzichtbaar, zodat niemand opmerkt dat ik er ben geweest. En niet eens om mijn zogenaamde grote daden anoniem te laten blijven, maar gewoon omdat. Omdat ik het niet waard ben? Eigenlijk klinkt het allemaal zo dramatisch dat ik er niet eens over wil schrijven. En dat zou ik ook niet doen als ik er niet van overtuigd was dat het gebrek aan eigenwaarde voor het overgrote deel ten grondslag ligt aan onze relationele en psychologische problemen. Ik leg er in mijn blog natuurlijk een enorme loep op, waardoor een detail uit de problematiek van een doorsnee meisje of net volwassen vrouw enorm wordt opgeblazen. Dat opblazen is nodig om het op te lossen. Het oppakken met beide handen en aanpakken met je aandacht maakt dat het oplost, of op wordt gelost.

Sinds mijn laatste Mindlink therapie ben ik er bewust mee bezig en het blijkt inderdaad dat ik dit onbewust doe, mezelf allerlei verantwoordelijkheden toe-eigenen die niet bij mij horen. Zo gaf ik bijvoorbeeld mezelf de schuld van mijn vaders bekeuring van bijna € 200,- (ik was er niet eens bij...) omdat ik zelf altijd te hard rijd en hem misschien (as if...) op zit te naaien om hetzelfde te doen. Zo trek ik de verantwoordelijkheid naar me toe voor het vervangen van de kapotte PC van mijn ouders, want misschien kan ik de situatie even oplappen met mijn oude laptop, die ik aan mijn zus zou gaan verkopen. Hele vreemde patronen spelen zich af. En mooi om te zien dat ik dus vervolgens mijzelf moet overtuigen van het feit dat die dingen helemaal geen zak met mij te maken hebben, dat ik ze dus niet op mezelf hoef te projecteren en het gewoon kan zien als een gebeurtenis in de relatieve wereld waar het een na het ander gebeurt omdat de wereld om ons heen een afspiegeling is van ieder één. 

Wat ik me nog wel afvraag en waar ik geen antwoord omheen kan analyseren is het feit dat we allen kampen met een discipline-gebrek. Waarom doen we niet de dingen die we zo graag willen doen? Of het nu om gezond eten, afvallen, meer sporten of mediteren gaat. We willen het zó graag. En als het puntje bij het paaltje komt, ontbeert bij ieder de discipline om daadwerkelijk tot actie over te gaan. Waar zit 'm dit in? Dat het ontbreken van tijd het excuus is, is natuurlijk achterhaald. En ook al die andere excuses gaan niet meer op. Gewoon even eerlijk zijn naar mezelf en naar de kern van het probleem kijken. Waarom doe ik iets niet, dat ik wel graag wil? Ik denk dat het gewoon in strijd is met dieper liggende patronen. Rationele discipline staat haaks op mijn gebrek aan eigenwaarde. 

De laatste oefening die we deden was de oefening met een steentje. Een aandachtsoefening of zitmeditatie. Het (edel)steentje mochten we zelf uitkiezen en was een extra cadeautje van onze rots in de branding. Het steentje draag ik met me mee op mijn reis en zo draagt het bij aan mijn reis. Want telkens als ik het tegen kom, kan ik iets wensen. Voor mezelf of iemand anders.

Tot slot een mooie tekst, gebruikt in de training, uit het Tibetaanse boek van leven en sterven -Sogyal Rinpoche.

Ik loop door een straat.
Er is een diep gat in het trottoir.
Ik val erin.
Ik ben verloren…ik ben radeloos.
Het is mijn schuld niet.
Het duurt eeuwig om een uitweg te vinden.

Ik loop door dezelfde straat.
Er is een diep gat in het trottoir.
Ik doe alsof ik het niet zie.
Ik val er weer in.
Ik kan niet geloven dat ik op dezelfde plek ben.
Maar het is mijn schuld niet.
Het duurt nog lang voordat ik eruit ben.

Ik loop door dezelfde straat.
Er is een diep gat in het trottoir.
Ik zie dat het er is.
Ik val er weer in…het is een gewoonte.
Mijn ogen zijn open.
Ik weet waar ik ben.
Het is mijn schuld.
Ik kom er direct uit.

Ik loop door dezelfde straat.
Er is een diep gat in het trottoir.
Ik loop eromheen.

Ik loop door een andere straat.