Hopeless Wanderer - Hallo & Kusjes

Daar zit ik dan op Madrid airport. Ontzettend klote geslapen de nacht voor vertrek, vrijdagnacht. Nog woorden gehad met mijn moeder op de ochtend van vertrek. Serieuze gesprekken gevoerd met mensen die veel met me op hebben. Ook kom je er in de laatste dagen voor je vertrek achter wie je echte vrienden zijn en dat er eigenlijk meer mensen zijn die van je houden dat je misschien in eerste instantie had gedacht. Altijd fijn om hierachter te komen als je vertrekt, daar doe je het uiteraard voor ;). Kan het iedereen aanraden die daar enigszins onzeker over is. En natuurlijk is het ook gewoon leuk om zenuwachtig te zijn om te reizen en om vol spanning af te wachten wat je aan gaat treffen aan de andere kant van de aardkloot. Natuurlijk hoort bij vertrek serieuze melodrama. En natuurlijk zijn alle songteksten van de liedjes die je hoort ineens op jouw lijf geschreven. Net zoals bij liefdesverdriet. Hier op het vliegveld van Madrid. 

Ik ben me steeds bewuster geworden van mijn angsten afgelopen maanden. Ik kom steeds dieper bij de kern. Door mezelf vragen te blijven stellen naar mijn gedrag en gevoelens. Door telkens zo eerlijk mogelijk te reflecteren. Er is iets waarin ik niet kan berusten. Misschien rust zelf wel. Omdat ik bang ben voor een saai leven en dat ik het nog prettig ga vinden ook. Ik ben ook bang om in de voetsporen te treden van mijn ouders. Natuurlijk ben ik een kind van ze en heb ik nu eenmaal dingen van ze overgenomen. Dingen waar ik trots op ben en dingen die ik misschien liever anders gezien zou hebben. 

Op een of andere manier heeft een reis bij mij altijd een thema. Zo ging ik naar Australië om te vluchten voor het verdriet dat aan Nederland kleefde vanwege het over gaan van mijn relatie. Maar toen ik terug kwam plekte het nog steeds aan mij en aan Nederland en ik moest het gewoon onder ogen komen om er vanaf te komen. Ik ging naar India om mijn oordeel over de wereld en alles en iedereen die daar op leeft te transformeren in liefde voor de wereld. Het enige dat in deze probleemstelling niet meegenomen is, is de liefde voor mezelf en vooral het vertrouwen in mezelf. 

Laat me alsjebliefthet probleem onder ogen komen binnenkort. Laat me onderhand eens begrijpen waar ik  zo bang voor ben in het leven en de rust kan vinden waar ik zo ongelooflijk naar verlang. Rust komt van binnen, maar ik heb geen flauw idee waar 't zit en wat 't blokkeert. Laat me alsjeblieft. Met rust.

Een heel ander dingetje is mijn Spaans. Dat ontbreekt op Hola en Besos na. Hallo en kusjes. Natuurlijk immens belangrijk voor een Bonita als ik. Hola & Besos heb je nodig voor het veroveren van alllll die knappe Peruanen. In mijn ogen lijken ze allemaal op elkaar, net als Chinezen. Allemaal groot-neuzig en breed-jukbeenderig en -kakerig. Ook de vrouwen overigens. 

Na een lange donkere nachtvlucht in een pisvliegtuigje van Iberia -zonder eigen tv-schermpje (!), we leven toch in 2012? - ben ik aangekomen in Lima, in de suburb Miraflores. 10 Minuten lopen van het strand, 2 minuten lopen van 'Central Park' en supermarkten die 24/7 open zijn. Ik werd door mijn taxi chaffeur afgezet bij het Hostel. Onderweg vertelde hij over het strand, vroeg of het mijn eerste keer in Peru en Amerika was en vertelde over de wekelijkse marathon in Miraflores. Natuurlijk slaap in bovenop een Indier, want dat zijn jullie gewend van mij. Aardige man uit Hyderabad. Een Indier zou geen Indier zijn als hij niet zou beginnen over Business met de Big B. Gisteren avond vroeg hij de oren van mijn kop over het starten van een 'shop' of restaurant in Nederland, want hij had in Amsterdam een friettentje gezien waar ze alleen maar friet verkochten en waar mensen rijen dik stonden te wachten buiten de deur. Dat leek 'm wel wat. Paar goeiekope Polen er in... Toen ik bijna in slaap viel en geen antwoord meer kom geven op zijn vragen (zou hij als Indier een 'shop' kunnen openen in Polen?) werd ik dimissed. 

Maar goed, hij was ook de enige waarmee ik die dag een woordje heb kunnen wisselen in het Engels. De rest van de Peruanen en vele Zuid-Amerikaanse toeristen kunnen en kennen echt alleen maar Spaans. Daar zit je dan met je goede bedoelingen. Natuurlijk is het de bedoeling om volgende week Spaanse lessen te volgen, maar ik wil tot die tijd ook graag overleven. En ik betwijfel of dat gaat met Hola & Besos. 

Gisteren nadat ik had ingecheckt besloot ik even naar de wekelijkse marathon te gaan kijken. Ik vond dat er wel erg veel mensen meededen aan de wekelijkse marathon en er werd flink uitgepakt qua entourage. Er liep een man rond met een zeppelin aan een touwtje. Er speelde wat bandjes, volgens mij in Peru wel bekend want genoeg mensen zongen mee. Ik moest niezen en dat zorgde ervoor dat ik aan de praat raakte met een vrouwtje met kindje. Of nou ja "aan de praat" is wellicht wat overdreven, want ze praatte vooral tegen mij. Vervolgens zat ik er heel de dag aan vastgeplakt, omdat ik niet uitgelegd kon krijgen dat ik weg wilde. Ik verbrandde mijn hoofd en mijn armen en toen ik het nodig vond om terug te gaan naar het hostel om iets aan te trekken tegen de kou en iets te smeren op die schroeiende plekken is ze maar meegegaan omdat ik alleen weet hoe je "We gaan" (Vamos) zegt en "Ik ga" niet. 

Verder ben ik meegevoerd naar de overvolle speeltuin in Central Park, omdat ik niet uitgelegd kreeg dat ik daar geen zin in had en heb vervolgens uren zitten kijken naar gestoorde, bijtende Peruaantjes met 'azucar' OD (suiker overdosis), terwijl hun ouders in geen velden of wegen te bekennen waren. Ondertussen heb ik mijn Spaans aardig opgekrikt want mijn nieuwe vriendin Janeth leerde me wat glijbaan en schommel was in het Spaans. Ook vertelde ze dat mannen in Peru meerdere vrouwen mogen hebben en dat ze soms elkaar doodschieten?

Toen ik het steeds kouder kreeg omdat ik verbrand was en gewoon nog steeds heel erg moe was heb ik me los kunnen wrikken van haar houdgreep en ben gegaan. Ik heb haar telefoonnummer gekregen en ik kon haar bellen om nog eens af te spreken. Tot zo ver mijn eerste (Spaanse) lessen. Hopeloos! 

You heard my voice I came out of the woods by choice
Shelter also gave their shade
But in the dark I have no name

So leave that click in my head
And I will remember the words that you said
Left a clouded mind and a heavy heart
But I was sure we could see a new start

So when your hope's on fire
But you know your desire
Don't hold a glass over the flame
Don't let your heart grow cold
I will call you by name
I will share your road

But hold me fast, Hold me fast
'Cause I'm a hopeless wanderer
And hold me fast, Hold me fast
'Cause I'm a hopeless wanderer

I wrestled long with my youth
We tried so hard to live in the truth
But do not tell me all is fine
When I lose my head, I lose my spine

So leave that click in my head
And I won't remember the words that you said
You brought me out from the cold
Now, how I long, how I long to grow old

So when your hope's on fire
But you know your desire
Don't hold a glass over the flame
Don't let your heart grow cold
I will call you by name
I will share your road

But hold me fast, Hold me fast
'Cause I'm a hopeless wanderer
And hold me fast, Hold me fast
'Cause I'm a hopeless wanderer
I will learn, I will learn to love the skies I'm under
I will learn, I will learn to love the skies I'm under
The skies I'm under  

Hopeless wanderer ~ Mumford and Sons, Babel