Vipassana and the hole in the universe part II

Vandaag heb ik 5 uur gemediteerd. Of tenminste een poging gedaan tot. Anderhalf jaar geleden deed ik een 10-daagse Vipassana cursus in India. Hier lees je deel I.

Auw...mediteren doet pijn. Het doet pijn aan je geest. Het doet pijn aan je ego. Je krijgt er slaap van. Je krijgt er rugpijn van. Het is eigenlijk helemaal geen leuke bezigheid. Sterker nog, als ik er mee bezig ben vraag ik me af waarom ik er in godesnaam ooit mee begonnen ben!

Nou, het is net als een tatoeage laten zetten. Het voordeel komt pas als je door de hele, hele, onrijpe, veel te kleine, harde, knalgroene (zó groen dat je precies weet waar ze de naam 'appeltjesgroen' vandaan hebben) appel heen hebt gebeten. Dan pas snap je waarom je al die moeite doet, waarom je al die pijn doorstaat. 

Mediteren is penetreren van je geest, waarbij je lichamelijke pijnen ondervindt. Tatoeëren is penetreren van je huid, waarbij je geestelijke pijnen ondervindt. En je snapt pas waarom je het gedaan hebt, als je het resultaat kunt zien! Alleen is het belangrijkste verschil dat je aan tatoeëren verslaafd raakt en dat de bedoeling van Vipassana meditatie is dat je van al je verslavingen en verlangens af komt. 

Bij het weder horen van de stem van leraar S.N. Goenka, krijg ik spontaan een glimlach op mijn gezicht. Niet omdat ik hem zo gemist heb, maar omdat het me herinnert aan een vreemde tijd, de tijd in India, waar ik 10 dagen lang niet gesproken heb, 10 uur per dag gemediteerd, alleen heb gegeten en elke nacht om 4 uur op stond. Het herinnert me aan de tijd dat ik erachter kwam dat wij mensen een ziekelijk gestoorde psyche hebben - ja, jij ook!- en dat gek genoeg dat precies de drive is om te gaan mediteren. 

Vandaag passeerde het allemaal de revue weer, alleen dan als soort van time lapse. Rare dialogen in mijn hoofd, in slaap vallen tijdens meditatie, echt echt echt smeken dat het uur voorbij is in jezelf, continue verzitten vanwege een of ander pijntje hier of daar, luisteren naar onuitstaanbare shanten van leraar Goenka. Ik vroeg me wederom af waar ik mee bezig was en of ik nog ooit in mijn leven een 10-daagse cursus zou gaan doen. "Nee!!" antwoordde mijn gepijnigde, zwaar gekrenkte ego. "Ja!!" antwoordde mijn pure geest, onder schot van Goenka's hellevuur. 

Het antwoord is ja, vooral omdat vandaag totaal niet representatief was voor wat een 10-daagse me oplevert. Bovendien drijft de 'madness' nog harder dan ooit. Ik wíl de troep opruimen, ik wil mijn geest helder krijgen, nu ik een glimp opgevangen heb van hoe het ook kan. Wat ik alleen niet zeker weet is of er nog andere manieren zijn om het voor elkaar te krijgen. Waarschijnlijk is het mijn luie, zelfingenomen ego dat spreekt, even vergetend dat het altijd hard werken is om shit op te ruimen. 

Ik zal eens beginnen om morgenvroeg weer Vipassana te oefenen. Slowly, but persistently...

" Good to have mastery of speech
    Good to have physical mastery
But one who has mastery of his mind is a warrior of real courage"