Vipassana and the hole in the universe

Vipassana and the hole in the universe

www.dhamma.org

Onderstaande tekst is onderdeel van het Vipassanaproces dat ik met jullie wil delen. Lees het, lach erom en laat me vooral niet opsluiten. Elke alinea is geschreven op een nieuw moment. Op chronologische volgorde. Soms 4 alineas op 1 dag, soms maar 1.
Hoewel 't niet geschreven is om jullie te entertainen, weet ik dat het dit wel gaat doen. Het is geschreven tijdens mijn 10 daagse cursus als uitlaatklep voor mezelf, om mijn zieke geest een klein beetje orde te geven. Ik publiceer het hier, wederom, niet om jullie te entertainen, maar om jullie in te laten zien dat we allen gevangenen zijn van onze ziekelijke geest en ego en dat het mogelijk is om hiervan bevrijd te raken. De keuze is altijd aan jou. Maar ik hoop dat ik jullie inspireer om het hekje naar het pad van dhamma open te doen en een kijkje te nemen en uiteindelijk het hek achter je te sluiten het het pad te gaan bewandelen. Geen interesse in die zweverige shit? Nogmaals de keuze is altijd aan jou.


Wordt 't eten nou echt lekkerder, of waardeer ik 't gewoon meer?
Heej, daar heb je het sambaballen beest weer!
Wat fijn om al je favoriete nummers van voor naar achter te kunnen dromen. Ik heb geen mp3 speler nodig. It's all in my head...
...samen met onmetelijk veel onzinnigheid, die eruit wil op 't moment dat ik me wil concentreren op de 2 vierkante cm rondom mijn neusgaten.
Ik val elke 10 seconden in slaap. Ik droom dat mijn geest gefocust is op mijn ademhaling, zoals gevraagd. Telt dat ook??
Ik speel vals. Ik type op mijn ipod. Maar de jongens die samen zijn, mijn medecursisten, spelen nog veel valser want ik zie ze praten.
Nog 33 meditatieblokken te gaan.
Ik kijk uit naar de lunch. En naar het avondeten. En naar het blok waarin ik alleen maar hoef te luisteren naar Goenka. En naar de nacht. En het ontbijt. Eigenlijk kijk ik uit naar alles wat geen mediteren is.
In India voel ik me nooit helemaal schoon. Altijd een beetje mottig.
Dag 2 is bijna voorbij en ik ben blij dat Goenka me straks weer wat moed in praat, want anders weet ik niet waarvoor ik het doe.
Je geest speelt heel smerige spelletjes met je. Ook in jouw hoofd!! Het gekke is dat ik me er van bewust ben op 't moment dat ik in slaap dommel en mezelf met geen mogelijkheid wakker krijg.
Ik doe mijn ogen maar open, want dat schijnt het enige medicijn te zijn tegen de mindtricks van mijn overgevoelige en overactieve brein. Ik zie dat mijn docent stiekem ook een keertje wegzakt. Dat geeft de burger moed..
Weet je dat mijn hersenen overal een verhaal van kunnen maken? Ik concentreer me op mijn neusgaten, binnen no-time verandert de hele setting naar een bouwput waar rioleringen gelegd worden.
Nog 10 minuten voor het laatste blok van vandaag. Gelukkig onderbreekt Goenka de avond.
De volgende keer dat ik mijn ipod aankijk, hoef ik nog maar 32 blokken.
Overigens gebruik ik mijn ipod als wekker. De oordoppen heb ik braaf ingeleverd. Van mijn notitieblokje kan ik niet afblijven, maar zeg nou zelf, dit hadden jullie toch niet willen missen?

Er zit een mier op mijn bovenlip.
Nee, dat is gewoon een zenuw. Je lichaam verzet zich.
Oh, oke...
Maar als t' nu toch een mier is, een rode, en die bijt mij dadelijk? Wacht, ik voel toch ff voor de zekerheid.
Nee, niet doen. Gewoon negeren. Je wilt gewoon je lichaam weer z'n zin geven.
Jammer dan. T jeukt. ... .. . Was toch geen mier.
Zie je wel.

Once a cheater, always a cheater.
Dit had ik voorzien. Als ik eenmaal stukje getypt heb, wil ik dat elke keer.
Mijn gedachtes worden scherper. Oke, 100% concentratie is er nog niet, maar de onderwerpen varieren minder en mijn rugpijn is nagenoeg weg na 25 uur mediteren.
Slowly, but persistently.... Aldus Goenka.

Ja, nu weet ik t zeker: de avonden zijn mijn favoriete dagdeel.
Vanavond lezing van 'fase 2'. Vanaf morgen door naar de vipassana techniek, na 3 dagen (dikke 30 uur) mijn concentratie op mijn neusgaten te hebben gehad.

Today it's vipassana day!! Schema is omgegooid, mooi! In plaats van de middag door te zwoegen in 4 uur, hebben we nu 2 uur les. In de avonden ben ik sowieso scherp, dus dat blok lukt wel.

Good to have mastery of speech
Good to have physical mastery
But one who has mastery of his mind is a warrior of real courage.

Soms heb ik t idee dat ik alleen maar heel de dag een beetje slaap ofzo en dat het allemaal niet zo heel veel uithaalt.

Halverwege dag 4, na de lunch.
Het is zwaar, maar de opoffering voelt goed. Het gaat nog zwaarder worden zodra de echte Vipassana begint, maar ik heb het idee dat ik veel voorbereiding heb getroffen afgelopen jaar (onbewust) en dat ik heel blij en dankbaar ga zijn over 6,5 dag. Eigenlijk ben ik nu ook al een tevreden mensch. Eens kijken hoe ik er over 48 uur over denk. Dag 5 en 6 schijnen erg zwaar te zijn. Volgens Goenka opereer je je eigen geest en haal je een grote wond open waar pus, veul pus, uit komt. Dat belooft wat! Op zoek naar de opgeslagen misere in mijn leven en deze observeren.

PIJN!!!!
Helse pijn, en geen mogelijkheid om 't te negeren!! Pijn in mijn rug!
Whatever the sensation may be, just observe, just observe.....
Sensatie??? Pijn ja!! En honger!! Pijn en honger!!
En ik wil hier weg!
Onmogelijk om enig ander signaal op te pikken van mijn lichaam, of sensatie, dan deze 5 cm hoge balk van pijn halverwege mijn rug van links naar rechts. Onmogelijk! Gaat dit nog over??
Oh de bel gaat..ETEN!!

Zo dat had ik ff nodig: chai, koekjes, een appel, rijstprakje, en een of ander toetje. Het gaat alweer nu. Ik luister stiekem heel zachtjes naar een muziekje. Zwak momentje. Hebben we allemaal wel eens toch?
Ook nu weer heeft die ouwe gek gelijk: niets is permanent, alles verandert continu. Zo ook mijn gevoel van net. Ik ben al over de helft van dag 4. Straks na het laatste blok, hopelijk ook met audiocollege, ben ik al bijna op de helft. Daarna is het aftellen. Tijd voor een powernap!!

Nu snap ik waarom we 3 dagen getraind hebben om onze geest zo scherp als n mes te krijgen: zodat je met geen mogelijkheid aan iets anders kan denken als de pijn en de sensatie door je lichaam gonzen! En geloof me dit was de allereerste keer dat ik echt bewust heel graag aan wat anders had willen denken. Mijn hartslag verhoogd, ademhaling versneld, mijn ogen gesloten maar ik voel dat alles beweegt. Mijn lichaam is een mierennest.

Ik heb permissie van de captain om eerder te slapen en om eventueel later te beginnen. "What's the problem"? Ik ben g.v.d. kapot!! Net nog 'n lesje gehad van herr Goenka. Wat heerlijk om ergens naar te luisteren en het volledig eens te zijn! Volledig! Naar het schijnt gaan de helse pijnen nog effe door, waarna je af en toe met je hoofd boven water komt. Af en toe wordt vaker en secondes worden minuten. Minuten worden sessies en uiteindelijk zou je volledig ervaren dat alles in de natuur en in het universum uit dezelfde substantie bestaat en ook dezelfde eigenschap heeft: niets is permanent, zo ook je lichaam. Lijkt me bijzonder om na alles wat ik over kwantymfysica geleerd en gelezen heb, dan toch ook te voelen wat dat nou is.
Hopelijk kunnen mijn knieen en mijn rug er weer tegenaan morgen. Mijn wekker gaat in ieder geval een uurtje later: 5 uur i.p.v. 4 uur.Wat een geluksvogel ben ik. ;-).

Een ochtend sessie overslaan is best relaxed. Spaart mn rug in ieder geval. Ik ben bijna bang voor rugpijn. Dat is ook niet helemaal de bedoeling. Goenka zegt "strong determination" maar ook "don't torture yourself". Had dat gisteren maar gezegd.
Ik vind het bijna leuk worden om je hele lichaam te scannen op sensaties! En de tijd gaat ook 'n stuk sneller als je wat te doen hebt. Zonder gein: het is apart om langzaam maar zeker alle kleine tintelingen en pulsen en alles wat dan ook te voelen.

The PAIN is driving me MAD!!! Pijn in mijn rug en ik weet dat mijn geest wederom zieke spelletjes met me speelt en dat ik alleen maar dien te observeren. Mijn geest gedraagt zich als een dramatische, aandachtvragende, gemene tweelingzus. Terwijl de andere helft weet dat ze moet observeren en zij wil serieus weten hoe ze haar tweelingzus der kop kan laten houden! Maar die pijn!!!
Leraar roept me bij zich. Heeft allang gezien dat ik moeite heb. "it's not a sitting excersize". Ja, dat weet ik. Ik probeer alleen met man en macht die pijn te ontlopen en te verminderen. Sick mind krijgt weer de overhand en drama steekt de kop op. PIJN. Is het enige waaraan ik kan denken. Blijkbaar ben ik nog lang niet scherp genoeg. Goenka waarschuwde hiervoor. Gewoon lachen en verder gaan zegt ie. Nou, ik heb net 't allereerste traantje weggepinkt. En niet eens om de pijn, maar omdat ik weet dat mijn zieke geest de overhand probeert te krijgen en het lijkt alsof ze aan de winnende hand is. Het lijkt wel een wedstrijd als je het zo stelt. Ik weet wie er uiteindelijk gaat winnen.. Het gezonde, mindfullness gedeelte. Alleen tegen welke prijs? Ik denk dat elke prijs het waard is om te betalen voor een vrije geest, die sprongen heeft gemaakt op het pad van dhamma, het pad naar verlichting. Met die gedachte ga ik lunchen en daarna nog maar even hulp vragen aan mijn leraar.

Het is als een dokter die een diagnose stelt bij een patient. Alleen ben je nu je eigen dokter. En omdat je de pijn niet bent of onderbreekt, maar alleen observeert zonder oordeel, ben je in staat diagnose te stellen en te snappen wat er in je lichaam gebeurt. Hoe vaker je onderbreekt, om de sensatie te laten blijven of te laten verdwijnen, hoe langer het duurt voordat je de ware, niet permamente, constant veranderende aard van de natuur begrijpt. Dan heb ik het over echt begrijpen. Met elke vezel van je lijf. Niet alleen de theorie, omdat in zoveel geschriften staat dat alles 1 is (shila) of het logisch kunnen beredeneren zoals na 't zien van what the bleep do we know (samadhi) maar het zelf ervaren en daardoor weten dat het zo is: panna. Met heel mijn lijf snappen dat de natuur zo in elkaar zit: niets is constant en alles bestaat uit dezelfde bewegende deeltjes. Nu ik zit zo typen snap ik ook ineens dat dit proces echt nodig is om dat resultaat te bereiken. En ik begrijp nu ook waarom het zo ontzettend zwaar is en dat de menselijke geest echt ontzettend goed is in trucjes en spelletjes. Ik dacht dat ik dat al wist, maar dat was slechts een fractie van de waarheid. We zijn er vele malen erger aan toe. Nu begrijp ik ook waarom het is alsof je jezelf aan het opereren bent. Je maakt diepe scherpe sneden in de geest, diepe sneden. Ik moet nog een heel eind verder priemen.
Ik vraag me af hoe ik mijn leraar kan bedanken. Ik heb het gevoel dat ik dit nooit genoeg kan doen. Nu al. Terwijl het me tot nu toe alleen nog maar misere, pus en pijn heeft opgeleverd.

Nog 5,5 dag. Na deze sessie nog 21 sessies. Na het avondeten nog 52 uur mediteren.

Toenstraks was het de pijn. Nu val ik weer telkens in slaap. Hoe dan ook, mijn zieke geest loopt weg voor de waarheid.

Het is vast en zeker 'part of the deal' dat elke sessie iets anders mijn geest penetreert en martelt! Pijn, vermoeidheid, een irritant geluid of zoals net zoiets simpels als een wapperend gordijn dat zonlicht in mijn ogen schijnt, die dicht zijn, maar ondanks dat zorgt 't dat ik me niet kan concentreren. Stopt dit ooit? De pijn in mijn rug was weg, wonder boven wonder. Waarschijnlijk het irritante zonlicht zometeen ook. Maar dat maakt vast plaats voor een andere marteling.

Even kort om de balans te behouden: goede avond gehad. Niet te veel progressie, maar weinig marteling. Nou ja, dat is eigenlijk wel veel progressie.

Strive ardently, oh man, and burn! Purity comes by burning away the dross. Gold must pass through crucible in order to be refined.

The heat comes out!! (=element vuur dat los komt) Man oh man wat heb ik t' heet! Opvliegers! Droge keel! En jaja dat komt onder andere doordat er in geest nogal wat hitte ligt opgeslagen. Wie had dat gedacht.. Maar das een goed teken. Ook dromen is een goed teken. Mijn geest krijgt overdag weinig ruimte en begint dus maar 's nachts te werken. Mooi, doe ik het toch goed waarschijnlijk.

Gisteren had ik al zo'n vermoeden: mijn behoefte aan muziek verdwijnt. Ik dacht laat ik een iets proberen. Ik scrolde door mijn lijstje met muziek en als ik iets zag dat ik echt graag wilde horen, mocht ik dat van mezelf opzetten. Ik heb wat geprobeerd hier en daar. Maar er was eigenlijk niet 1 liedje dat ik echt graag wilde horen. Na de lezing van gisterenavond werd me duidelijk waarom: je hebberigheid, verlangens en verslavingen verdwijnen. Omdat je elke sensatie in je lichaam observeert met de gedachte dat de enige eigenschap die je eraan kunt verbinden 'niet permanent' is (dus geen goed of slecht, fijn of irritant), train je je geest om niet te reageren op sensaties van binnenuit of buitenaf. Het is niet de muziek in mijn geval, of de alcohol of drugs of gokprobleem of koopziekte, maar de reactie van je geest richting je lichaam (sancara) waar je meer van wilt. Doordat ik heel de dag door niet reageer op sensaties, maak ik geen nieuwe patronen aan en worden oude opgeslagen patronen langzaam afgebroken doordat ze langzaam 1 voor 1 naar boven komen.

Met lichte pijn in mijn rug en knieen en een aambeeld (= element aarde dat los komt) op mijn borst heb ik met gemak een uur (strong determination uur) uitgezeten. Mijn gezicht gloeit en ik heb een dikke glimlach op mijn gezicht. Burn the bitch down!!

Dag 7 zit er bijna op. Vruchtbaar, maar zwaar. Zometeen nog 1 uur strong determination. Voor de eerste keer ga ik zeggen dat ik contact mis. Een teken van herkenning in iemands ogen, een lach, gelul om niks, samen eten, aandacht. Ik ben blij dat ik na de cursus Raj weer ga zien. Want dat is in ieder geval bekend. Voor het eerst voel ik me eenzaam. Wat een vermoeiende dag. Het laatste uur trok ik al zeer slecht, dus heb ik me bewust op andere dingen gefocust. Niet zo handig misschien, maar de Vipassana concentratie was weg. Nog 20 minuutjes en dan mag ik weer. Een vol uur in 1 houding, uiterste concentratie op de meest kleine sensaties.

Nou niet helemaal dus... De knoop net onder mijn maag ter grote van een kleine vuist (ik denk dat 't lucht is) waar ik al heel de dag last van heb, samen met mijn zwakke emo momentje zorgen voor een wanhopige bui en na 2 pogingen stop ik de techniek omdat mijn maag heel erg pijn doet. Nu slapen. Morgen weer een dag.

Zwakte. Poeh. Maar ook hiervoor geldt: observeer het met de wetenschap dat het wel weer weg gaat. Nu na het ontbijt lukt dat wel. Gisterenavond niet meer. Vanochtend weer uitgeslapen.  Naja, geslapen? Een of ander feestje hield me wakker. En ik had 't koud. Nog 3 kwartier en dan begin ik aan dag 8 alweer. Er zit een hoop lucht in mijn lijf die er niet uit wil.

Nu heb ik paradox genoeg net ontdekt dat de zwakte aan mijn kant staat. Geen gevecht in mijn hoofd over sensaties en pijntjes maar eindelijk: gelijkgestelheid van welk pijntje of sensatie dan ook. Een rustige eenvoudige sessie terwijl mijn lichaam aanvoelt als een knipperende kerstboom. Misschien dat het nu dan eindelijk tot me doordringt.

Ok, vooruit iets om jullie te entertainen. Die knoop met lucht is zich aan t verplaatsen naar beneden. Ik liet geen scheet tijdens de meditatiesessie, maar zo klonk 't geloof ik wel. Vervolgens heb ik een minuut van schaamte met 'n rode kop mn adem ingehouden. Gelukkig zit ik vooraan, en de rest achteraan.

Vanavond was ik even 1 met mijn ongeving. Ik voelde geen onderscheid tussen mijn handen, en de omgeving was ook moeilijk te onderscheiden. Ik moest bijna moeite doen om me te concentreren op de sensaties, omdat alles uit vibraties bestond. Aan alles komt een einde, niks is permanent, alles is veranderlijk. Met deze gedachte help ik de puurheid naar boven komen en misere afbreken. Heel langzaam.

Achieved human life. Achieved the priceless dhamma. Now with faith and effort, untie the bonds of the mind.