Part of the deal

Daar zit ik dan, aan de voet van de Himalayas, op zo'n 1500 m hoogte. Het wordt al wat kouder hier, overdag zo'n 15 -20 gr terwijl 's nachts zeker rond de 5 is. Het is hier rustig. Weinig getoeter, minder zooi op straat, de lucht is vele malen schoner. Vooral vandaag is 't rustig, want heel Mcleod Ganj is uitgerukt naar een of andere school in de buurt, waar vanmorgen Dalai Lama zijn gezicht heeft laten zien. Ik was er ook bij! Hij zat voorin de tweede auto. Maar ik keek achterin de auto, dus eigenlijk heb ik 'm niet gezien... Hij is hier alles! Je ziet in elk cafe, winkeltje, restaurant, waar dan ook zijn foto hangen. Mensen, Tibetanen, rekenen op hem.
Nou ik heb ' m wel gezien hoor, op de video van m'n nieuwe vriendin Alicia, from Oztralia, die naast mij zat te filmen:

Gemiddeld sluit je na 1 halve dag optrekken een vriendschap. Bijzonder. Maar wel fijn; je bent nooit alleen en je deelt de momenten met zo'n persoon. Dat maakt zo iemand toch wel speciaal. Afscheid nemen is daardoor vaak minder leuk. Je kunt er voor "kiezen" om minder gehecht te raken aan die nieuwe vrienden, maar dat brengt ook wel een bepaalde oppervlakkigheid met zich mee die ik nu juist niet zoek. Ik heb wel geleerd om, het komen en gaan van mensen waarmee je bijzondere momenten deelt, te zien als " part of the deal" en onderdeel van het leven. Want zoals de cliche zo mooi zegt: aan alles komt 'n end.

Ik ben op 20-10 veilig geland in Delhi en opgehaald door de taxiservice van het hostel. Prima hostel met veel gratis dingen (tja,je bent backpacker of niet...) waar ik drie nachtjes gebleven ben. Veel lieve mensen leren kennen, waarmee ik leuke dingen heb ondernomen: dagje Delhi ( dingen die ik nog niet had gezien zoals de Lotustempel waar ik wederom als filmster werd gefotografeerd), lekker eten, en gewoon lekker luieren. Toen was 't tijd om Delhi te verlaten. Ik was alweer gewend geraakt aan de smerigheid, de troep, stank, getoeter, mensen, en starende ogen.

Ik heb met mezelf afgesproken om zo min mogelijk te plannen en zoveel mogelijk op het moment en mijn gevoel van dat moment af te gaan. En dat is echt het beste gevoel ooit!!! Ik heb echt altijd moeite gehad met vertrouwen in het nu en overgave aan het moment. Maar nu kan ik voluit oefenen en alles loopt op rolletjes!
Ik besloot dus op vrijdagavond om Delhi achter me te laten voor Amritsar. Dat is een plaatsje in Punjab, land van de Sikhs, vlak aan de Pakistaanse grens. De Sikhs zien zichzelf als soort van " warriors" van de wereld en zijn zo gastvrij naar alle andere religies of andersdenkenden, dat ze gewoon gratis onderdak geven en gratis eten. Dus...
Ik heb op zaterdagochtend een nachtbus geboekt voor diezelfde avond (treinen boeken op 't laatste moment werkt niet, omdat ze met wachtlijsten werken, dus als je op 't laatste moment boekt, weet je pas een uur van te voren of je plaats hebt). Ik betaalde 950,- rupees (ongeveer 15 euro). Toen ik vroeg aan de reisbureau-meneer wat voor soort bus t was, zei hij "volvo". Ahh, een volvo dus. Nou dat zit wel goed, of zo. Toen ik terug kwam na de lunch bij mijn hostel, lag er een briefje en 400 rp voor mij. De volvo werd gerepareerd en ik kreeg een andere bus en daarom een refund. Nice!
Toen ik ' s avond om 9 uur in Old Delhi stond, bij het krakkemikkige hokje vanwaar mijn bus zou gaan, kreeg ik nog eens 400 rp in mijn handen gedrukt, omdat een andere bus zou komen. Na 3 pogingen eerlijk proberen te zijn ( "I already had a refund!") gaf ik op! Maar was vervolgens wel benieuwd was voor een bus ik zou krijgen. Inmiddels werd 't later en later en mensen begonnen hun krotjes te sluiten, honden kwamen de overgebleven zooi opeten en 'untouchables' kwamen om zichzelf enigszins te wassen bij een openbaar kraantje recht voor mijn neus. De man die ik had leren kennen en allerlei gekke dingen van me wilde weten (Indiers zijn mega, mega nieuwsgierig!!) had zijn bus gevonden en plaatsgemaakt voor een lief meisje, met een grote bek, die dezelfde bus als ik bleek te nemen. Mooi! Want kon wel wat hulp gebruiken. Ze regelde mooie plaatsen met veel beenruimte voor ons voorin de bus. We kletsten over reizen, werkt en dat soort dingen. Haar plan was om naar Australie te gaan en daar te werken, zei ze heel trots tegen me. Later bleek dat ze uitgehuwelijkt werd en dat haar verloofde in Australie woont. Ze was bang voor wat er komen ging. Nog 1,5 maand en dan zou 't zover zijn, en ze had hem alleen nog maar gezien via de webcam en aan de telefoon gehad. Het erme meske had tranen in haar ogen. Pfff, dit zijn echt lastige momenten, want je kunt niets doen of zeggen dat haar troost.

Eenmaal in Amritsar aangekomen, na een dikke 10 uur in de bus te hebben gezeten, regelde ze een riksja voor me. Ik heb haar een dikke knuffel gegeven en ben gegaan. Op naar de 'Golden Temple', de heiligste plaats voor de Sikhs.


Gratis accomodatie en eten!! Yeah! Backpackers walhalla! In een enorm complex worden buitenlanders opgevangen en naar een speciale dorm gebracht die bewaakt wordt, met kluisjes en een eigen badkamertje. Ook hier is contact binnen no time gelegd. Ik trek nu nog steeds op met mijn nieuwverworven vriendjes van daar. Er zijn een paar dingen die je echt niet moet missen in Amritsar: Golden Temple (echt goud), inclusief het eten in de enorme keuken, die een loopt als een geoliede machine! Werkelijk waar prachtig om te zien hoe tientallen vrijwilligers onderdeel uitmaken van supersonisch systeem dat dagelijks duizenden mensen van lekker(!) eten voorziet! Verder moet je echt gaan kijken bij het ontzettende circus aan de grens dat elke dag opgetuigd wordt. Deze ceremonie is ontzettend nutteloos en minstens zo chovinistisch. Maar we wisten al dat Indiers hierin koning zijn. Hilarisch om te zien hoe de langste en knapste Indiers van het land in apenpakjes gehesen worden (ze zijn zeg maar de douane, maar je maakt mij niet wijs dat de gemiddelde Indier hier niet goed genoeg voor zou zijn) en in 1,5 uur een menigte van honderden amuseren met het sluiten van de grens. De Pakistaniers doen overigens braaf mee. Amusant!

Wat ook erg amusant was: de hindoe tempels in de stad; de een min of meer een kopie van de Golden Temple, de andere een kopie van het ons allen bekende lunapark op de kermis- wie is er nou nooit op zijn plaat gegaan op die ronddraaiende schrijven. Compleet met trappen, grotten, spiegels en aangeklede hindoegoden! En als je door de grot heen kruipt met water en van papiermachee gemaakte koeie uiers ben je extra vruchtbaar! Wat een feest!

Vanuit Amritsar zijn we na 2 nachten vertrokken naar Dharamsala of Mcleod Ganj, waar ik nu ben. Home of his holiness 14th Dalai Lama. Erg prettig dorpje, midden in de bergen! Wat een rust, en wat mis ik temperamentvol India buiten de heuvels. Hier doe ik weinig anders dan veel kletsen met gezellige mensen en locals, heerlijk eten, filmpje kijken, rondhangen, mediteren, eten van lekkere cakejes, af en toe een stukje lopen -up hill and downhill again- voor de lichaamsbeweging, mijn diarree proberen kwijt te raken met Tibetaanse medicijnen en lekker en gezond eten.
Waarschijnlijk vertrek ik een dezer dagen weer. Waarheen weet ik nog niet!!