Seven wonders

 

Soms bedenkt het universum een trucje om me dingen te laten leren en ervaren. Dat is echt een van de mooiste dingen van het leven! Synchroniciteit wordt het ook wel genoemd. De dingen lopen in een manier die je toeval zou kunnen noemen. Alleen geloof ik niet in toevalligheden, want, om met Einsteins woorden te spreken, god dobbelt niet. 

Wat nog mooier is in het leven is als je ook daadwerkelijk met deze synchroniciteit mee kunt gaan. Anders zou het overigens geen synchroniciteit zijn. Zo is het ook weer. De ene gebeurtenis wordt opgevolgd door de andere en alles lijkt in een perfecte flow te gebeuren, en dan poppen er om je heen ook nog eens allerlei dingen, teksten, films, kleuren, muziek en teksten op die bevestigen wat er gebeurd. Je weet dat het goed zit, je hoeft me geen zorgen te maken of je wel op het juiste pad zit. Dus geen twijfels over wat je moet doen, welke beslissing je moet nemen, of je uberhaupt een beslissing moet nemen. Nee, het is nu tijd om je te laten gaan. Achteraf kun je vaak nog meer puzzelstukjes aan elkaar leggen, soort van achteraf synchroniseren.

Natuurlijk kom ik hier nu niet zomaar op, het gebeurde mij weer eens een keertje. Normaal gesproken ben ik alleen niet gewend dat dit gebeurd in mijn eigen land. Op een of andere manier kan ik me alleen volledig hierin op laten gaan als ik op reis ben en volledig relaxed. Nou, ik moet ook wel toegeven dat ik op reis was, want het gebeurde namelijk op de terugweg vanuit Rome. 

Ik zat in het vliegtuig. Ryanair vliegt met Boeing 737, wat wil zeggen 2 x 3 rijen stoelen met een gangpad ertussen. Ik zat aan het raam, te genieten van het uitzicht van de Alpen en de wolken. Ik had mijn Ipod aan, want Ryan air stewards zijn net callcenter verkopers: ze praten aan één stuk door en proberen je allerlei onzinnigheden aan te smeren. Het moet echt de grootste klotebaan zijn onder de airline-banen. Toch hoorde ik allerlei geluiden er doorheen, mijn Ipod kon niet harder, helaas. Ik hoorde onder andere een soort van zware adem of gesnurk. Het bleek mijn buurman. Wij zaten met z'n tweeën in een rij van 3; tussen ons in was een stoel leeg. Ik keek even op, en dacht aangezien hij toch sliep, ik hem wel even kon bestuderen. 

Het was die gast van de gate, die met zijn slaapmaskertje om zijn nek (hij was er klaar voor..) zoveel interactie had met mensen om hem heen en alleen maar zat te lachen, synchroniseerde ik achteraf. 

Tijdens het landen begonnen we tegen elkaar te praten, over Ryanair veelal. Hij hielp me met opstaan en handbagage pakken, wat altijd een gehannes is omdat iedereen als een dolle dat vliegtuig uit wil. Hij wachtte op me en we liepen samen naar de arrival-hal. Ik vroeg me af wat hij hier deed. Ik hoorde namelijk een bijna perfect Amerikaans accent, een beetje Italiaans, Spaans en hij had een backpack bij die door ging voor een minimalist (ik heb inmiddels zoveel blogs gelezen, dat ik wel weet hoe deze minimalistische reizigers er uit zien). 

"Ik kom uit Panama, ben fotograaf en heb zojuist al mijn spullen weggegeven en verkocht omdat ik over de wereld wil reizen". 

 Mijn hart maakte een sprongetje en ik zei natuurlijk dat ik hetzelfde van plan ben. Hij sprong hier direct op in en stelde voor om koffie te gaan drinken en om te praten. 

Alleen zou mijn vriendinnetje me op komen pikken op het vliegveld, dus de timing was slecht. Ik checkte mijn telefoon en wonder boven wonder was haar auto kapot. Perfect, ik ben  nog nooit zo blij geweest met een kapotte auto! Ineens lag er een nieuw pad voor mij open en ik besloot het te bewandelen, want ik vertrouwde het volkomen.

Ik besloot hem mee te nemen naar de stad, omdat het daar gezelliger zitten is dan op het vliegveld. Omdat het carnavalsleven nog in volle gang was, kozen we voor La Place, beetje uit de loop en wat rustiger. Na een salade gedeeld te hebben en een sapje met nieuwe vitamines genuttigd te hebben (ik had in Rome heerlijk gegeten: pizzadeeg, pastadeeg, tiramisu en ijs; mijn lichaam snakte naar vitale, levende, rauwe groentes en fruit) en wat korte aanrakingen aan mijn hand en schouder, besloten we ergens anders thee te gaan drinken. Zijn Latijns-Amerikaanse charmes hadden mij in een mum van tijd ingepakt, met een grote strik er omheen.

We zijn nu precies 3 weken verder. Gisteren heb ik hem naar het vliegveld gebracht want hij is per heden verhuisd naar Napels. Afgelopen dagen is hij bij mij geweest en ik kan niet dankbaar genoeg zijn voor deze ontmoeting en wat het me heeft opgebracht aan ervaring, inspiratie, fijne momenten en lessen. 

Ik was namelijk al een tijdje in de war: ben ik nu op zoek naar een illusie als het gaat om relaties? Ben ik gewoon bang om weer lief te hebben en ben ik daarom op zoek naar iemand die net als ik veel wil reizen en goed kan loslaten en net zoveel vrijheid nodig heeft? Is dat loslaten en vrij laten van iemand gewoon een trucje om mensen maar op afstand te houden? En bestaan er eigenlijk wel mensen die er ook zo over denken?  En is dat reizen echt alleen maar vluchtgedrag? Behoor ik niet gewoon te settelen en net als het grootste gedeelte van de maatschappij een stabiel leven op te zoeken?

Ja, ze bestaan en ja ik durf me best open te stellen voor nieuwe liefde. Dat is gebleken en ik heb er vanaf nu zoveel meer vertrouwen in dat dat wel in orde komt. Sterker nog, het heeft me nog dichter bij mijn diepere ik gebracht. Huisje, boompje, beestje is gewoon nu niet aan mij besteed. Als dat ooit verandert, dan zie ik dat dan wel. 

Ik wil de wijde wereld in, om alle wonderen te aanschouwen. Ik wil mijn pad volgen naar het andere eind van de regenboog. Wat er onderweg gebeurd en welke paden kruisen, dat zien we dan wel. Maar ik ga eerst zorgen dat ik ga leven zoals ik wil leven. Dat moet namelijk echt voorop staan. 

******

 Fleetwood Mac - Seven wonders

So long ago

Certain place

Certain time

You touched my hand

All the way

All the way down to Emmaline

But if our paths never cross

Well you know I'm sorry but

If I live to see the seven wonders

I'll make a path to the rainbow's end

I'll never live to match the beauty again

The rainbow's end

(Never, never)

So it's hard to find

Someone with that kind of intensity

You touched my hand, I played it cool

And you reached out your hand to me

But if our paths never cross

Well you know I'm sorry but

If I live to see the seven wonders

I'll make a path to the rainbow's end

I'll never live to match the beauty again

The rainbow's end

(Ever)

So long ago

It's a certain time

It's a certain place

You touched my hand and you smiled

All the way back you held out your hand

If I hope and if I pray

Ooh it might work out someday

If I live to see the seven wonders

I'll make a path to the rainbow's end

I'll never live to match the beauty again

If I live to see the (oh, if I live to see the seven wonders)

Seven wonders

I'll make a path to the rainbow's end

(I'll make a path there)

I'll never live to match the beauty again

(I'll never live to see the beauty, that beauty, that same, same beauty again)

If I live to see the seven wonders

(oh, if I live to see them)

I'll make a path to the rainbow's end

I'll never live to match the beauty again