Een nieuw verhaal

We zijn inmiddels drie seizoenen verder ten opzichte van mijn vorige bericht: de grasmaaier kan alweer bijna op stal en ingeruild worden voor de hakbijl. Ik moet zoveel essays schrijven voor school dat ik, denk ik, geen inspiratie had om ook te bloggen. Wekelijks schrijf ik een nieuw verhaal voor mijn leraar over de meest uiteenlopende onderwerpen: ouderschapsverlof in Zweden, gezondheid en natuur, moedertaalonderwijs, taalonderwijs voor immigranten, schermtijd, zwerfafval... allemaal onderwerpen waar een immigrant uit een niet-West-Europees land ook een integratielesje uit kan halen. De socialistische grondslag van het land is ook doorgedrongen in het schoolsysteem voor volwassenen en de rebel in mij verbijt zich regelmatig achter de pc. 

Er zijn afgelopen half jaar weer enige nuances aangebracht in ons bestaan hier en ik vind het tijd voor een nieuw verhaal. Ik sport elke week bij de plaatselijke sportclub, waar mijn sociale netwerk een boost van heeft gekregen. Ik verkoop zelfgemaakte vlaggetjes van tweedehands stoffen bij Magdakullan, het restaurant waar ik nog steeds met veel plezier werk. Adan is inmiddels gestopt met tennis en overweegt basketbal. We kregen minder bezoek ten opzichte van vorig jaar, maar ik was wel vaker in Nederland. Ik heb 'rijden met een aanhanger vol hooi' en 'naaktzwemmen in een meer' kunnen afstrepen van mijn integratielijst. Een van de hoogtepunten was de citytrip naar Malmö: leuke stad, kan het iedereen aanraden. Ik maakte een vreugdedans toen ik het bericht ontving dat mijn dossier bij de sociale raad hier eindelijk gesloten werd. 

Bij de sociale raad drong het tot me door dat er een nieuw verhaal moest komen. Het was niet helemaal mijn eigen keus om een nieuw verhaal te vertellen over mezelf,  maar een noodzakelijkheid. Ik werd kort na onze inschrijving in gemeente Eskilstuna in januari 2024 opgeroepen door de sociale raad van Eskilstuna om te komen vertellen over de biologische vader van zoonlief. In korte tijd maakte ik kennis met deze bijzondere wetgeving die de naam van de vader niet alleen wil registeren,  maar hem het liefste wil laten erkennen. Ik wil dat Jeroen als (bonus)papa wordt geregistreerd, maar dat was niet voldoende voor de wetgever. Ik heb er niet aan meegewerkt en de naam en meer moedwillig verzwegen. Ze waren behoorlijk vasthoudend. Ik ook. Tegelijkertijd vroegen mensen om ons heen naar onze thuissituatie. Ik wil bonuspapa Jeroen alle credits geven die hij verdient, dus werd het tijd voor een nieuw verhaal. Afgelopen januari heeft de sociale raad het dossier gesloten, op grond van uitzichtloosheid op een uitkomst. 

Een nieuw leven, een nieuw verhaal. Als ik op celniveau mezelf zou vergelijken met 11 jaar geleden, ben ik aardig vernieuwd. Misschien hoort daar ook gewoon een nieuw verhaal bij. Niet meer het verhaal van de alleenstaande moeder die veel gereisd heeft, maar het verhaal van een hecht gezin dat zich in Zweden settelt. 

Met de schone lei beginnen, zoals bij een emigratie,  geeft de mogelijkheid om een nieuw verhaal te vertellen. Het oude en plakkerige 'story of my life' te laten gaan en niet te herhalen. Gewoon een fris, nieuw verhaal. Interessante gewaarwording, om bewust andere woorden te kiezen voor het pad dat ik heb bewandeld in het verleden en zo andere details te benadrukken en bepaalde gebeurtenissen gewoon weg te laten. En niet omdat ik die stukjes wegduw, maar omdat ze niet belangrijk meer zijn.

Na 1,5 jaar in Zweden zijn we nog steeds blij. Natuurlijk vallen er dingen op, zoals het systeem dat een overwegend socialistisch en conflictmijdend fundament heeft. Gezapig... Het laat me tegelijkertijd ook inzien dat liberaal Nederland met zijn grote bek op de eerste rij eigenlijk best vermoeiend kan zijn. De Zweedse taal leren vergt veel van ons alledrie, en dan hebben we nog geluk dat er zoveel woorden bijna hetzelfde zijn als in het Nederlands. Zoals helikopterpiloot en brandslang.

Een jaar rond - vrije vogels

Met blote voeten op het bevroren Nashulta-meer dec 2023

Dit schrijfsel markeert een jaar Zweden. Wat een rit! Het leven hier krijgt vorm, zoals wij het leven graag zien. Sociale contacten ontwikkelen zich. Het eerste functioneringsgesprek is gevoerd. We hebben de kortste en de langste dag meegemaakt. We leven van Kronen en niet meer van Euro's. Tijd voor the good, the bad and the ugly.

Ik stond zojuist op en, het is zondag 5 januari, het is -16 buiten en 16 graden binnen. Ik moet aanmaakhout hakken, 2 kachels aanmaken, de hond uitlaten en koffie zetten. Met een beetje geluk is het dan voor de middag weer wat op temperatuur in huis. Als ik het zo schrijf, lijkt het niets, maar in werkelijkheid ben ik met dit alles 3 uur bezig, waarbij de kachels constante aandacht vragen totdat ze heet zijn. Gisteren heb ik voor het eerst in bijna een jaar de warmtepomp weer aangezet. Door het hele huis hoor je het water (dag en nacht) door de pijpen suizen en het systeem -dat er uit ziet alsof het een cruiseschip vooruit helpt- verbruikt enorm veel energie, maar het huis voelt koud tot op het bot. Het vocht tegen de ramen verandert in een dag in schimmel. Het zal nog wel even duren voordat ik de warmte ga voelen en morgen gaat het weer dooien, dus de vraag is hoeveel zin het heeft. 

Normaal doe ik al die klusjes natuurlijk samen met mijn sambo (= Zweeds voor partner waarmee je samenwoont). Jeroen is een paar nachtjes weg met een vriend uit Nederland. Dat is leuk voor hen, maar ik baalde toch wel toen ik vanmorgen de thermometer in de keuken zag. De koffie die ik voor mezelf heb gezet, is ook nog eens te slap. Gelukkig staat de hond op winterstand; hij vindt het niet erg dat ik nog eventjes mijn slappe koffie opdrink en op de kachels let.

Adan en Boris - feb 2024

De tegenvallers hadden jullie nog te goed van me. Er zijn eigenlijk (nog) niet zo veel tegenvallers te benoemen. De dingen die ik kan noemen zijn óf inherent aan emigreren (het missen van dierbaren en het niet zomaar kunnen aansluiten in mooie of moeilijke tijden) óf ze zijn het noemen bijna niet waard.

 

De natuur ontwaakt mei 2024 - de winter duurt lang!

Adan is heel dapper - mei 2024

Als ik dan toch iets moet noemen: rijden in de winter is echt horror en niet in de eerste plaats om de gladheid, maar omdat Zweden die niet weten hoe ze met groot licht om moeten gaan en je dus op het gitzwarte platteland tussen 16.00u en 07.00u kans hebt om verblind te worden. Ze zetten groot licht niet (op tijd) uit, en te snel weer aan. Hier kon ik tot een week geleden piswoest om worden. Achteraf schijnt het een moderne auto-dingetje te zijn, die detecteren koplampen en zetten automatisch groot licht uit. Dan de verblinding van de zon op natte of besneeuwde wegen tussen 12.00u en 13.30u. Dag en nacht geven hier beide vreselijke rijomstandigheden in de winter, waarbij ik misschien wel een grotere hekel heb aan rijden tegen de zon in. 

Ik krijg wel eens de vraag of ik wel aan het donker kan wennen in de winter. Rondom de kerst zien we 21 dagen geen zon in de tuin, omdat we aan de noordkant van een heuvel wonen. Daar zou ik in de toekomst als we een huis gaan kopen wel rekening mee houden. Maar, het licht in de zomer is eigenlijk veel zorgelijker en kan voor serieus slaaptekort zorgen. 

Poging tot mini-moestuin, maar het bos gaf een betere opbrengst- jul 2024

Als dat het is, zou je zeggen? Achteraf zou ik bepaalde dingen anders aanpakken. De stress die ik heb gehad rondom de start van Adan zijn school, rondom het maken van vrienden bijvoorbeeld. Det löser sig -dat lost zich wel op- had ik eerder moeten adopteren als lijfspreuk. Voor de rest is dat alles. 

De bureaucratie is bad, maar als ik alle afleveringen van 'Ik vertrek' bekijk, dan mogen we in Zweden niet klagen. Privacy is hier wat anders. Doordat in Zweden bijna iedereen je kan vinden,  krijg je enorm veel post. Post van de tandarts, van de dokterspost, van het bevolkingsonderzoek, reclame, aanbiedingen van de Zweedse ANWB, aanbiedingen van verzekeringen, brieven van de sociale verzekeringsbank, brieven met uitnodigingen van instanties. Brieven die je in Nederland nooit zou ontvangen. Ongewenste geadresseerde brieven.

Dit jaar plukte heel Zweden een recordaantal appels. We maakten sap, cider, appeltaart en gedroogde appels- aug 2024

Adan startte met tennis aan het begin van het nieuwe schooljaar- aug 2024

Het opbouwen van sociale contacten gaat moeizaam soms, maar niet omdat de Zweden niet open zouden zijn. We leren allebei mensen kennen op ons werk, op school, op de tennisclub en letterlijk op straat. Het kost gewoon iets meer moeite in deze levensfase om daadwerkelijk vriendschappen te ontwikkelen. We worden uitgenodigd voor fika, lunch en avondeten. Er worden wandelingen en vistripjes gepland. 

Tijd voor een zonnige herfst met veel wandelingen: alleen, met Boris of met mijn zus- okt 2024

En toen werd het grijs en dat zette door tot in december- okt 2024

Een jaar rond in Zweden dus. Het is een voorrecht en een luxe om zó dicht bij de natuur te wonen en om een tuinvogellijst met 80(!) verschillende vogels te hebben, die niet allemaal typische tuinvogel zijn: de zeearend, steenarend, visarend, kraanvogel en de roerdomp. Of wat dacht je van 's avonds sleeën in de tuin onder de kraakheldere sterrenhemel? Of op safari in eigen omgeving tijdens een van de vele sprookjesachtige zomeravonden. Meer bospaddenstoelen en bosbessen dan je ooit op kunt in de voortuin tijdens de kleurrijke herfst. Op 10 minuten lopen een kano bij de steiger hebben liggen. Of 2 km fietsen voor een verfrissende duik na je werk in een magische omgeving. Worstjes grillen in eigen tuin op een open vuurtje. Het leven draait hier om buiten, tijd voor elkaar, tijd voor hobby's. Dat is wat we zochten en dat is wat we kregen. Op naar nog een jaar!  

Worstjes grillen in de tuin op een saaie zondagmiddag- dec 2024

Tijd en inspiratie om te creëren- dec 2024

Voor de liefhebber: de vogels in en rondom onze tuin (ja, alle 80):

Zwarte specht

Grote bonte specht

Zeearend

Taiga boomkruiper

Boomklever

Ekster

Koolmees

Goudvink

Gaai

Pimpelmees

Kramsvogel

Goudhaantje

Staartmees

Raaf

Glanskop 

Merel

Bonte kraai

Sperwer

Kauw

Barnsijs

Buizerd

Putter

Keep

Steenarend

Groenling

Houtduif

Geelgors 

Vink

Barmsijs

Kraanvogel

Wilde zwaan

Grote zaagbek

Brilduiker

Roodborst

Roerdomp

Huismus

Meerkoet

Zwarte Mees

Veldleeuwerik 

Heggemus

Grauwe gans

Blauwe reiger

Rietgors 

Wilde eend

Bosuil

Ruigpootuil

Houtsnip

Bruine kiekendief

Visarend

Canadese gans

Witte kwikstaart

(Kleine vliegenvanger- onzeker)

Aalscholver

Rode wouw

Zanglijster

Grote lijster

Bonte vliegenvanger

Visdief

Spreeuw

Koekoek

Rietzanger

Kleine karekiet

Zwartkop

Tuinfluiter

Watersnip

Boomvalk

Winterkoning

Blauwe kiekendief

Grauwe klauwier

Groene specht

Wespendiep

Wulp

Grauwe vliegenvanger

Gele kwikstaart

Koperwiek

Kieviet

Fuut

Kruisbek

Havik

Vuurgoudhaan

Over veranderingen en dagelijkse kost

Hier in Zweden verschijnt de lente eerst in het zuiden van het land en vloeit dan langzaam naar het noorden. De herfst komt het eerst in het noorden en trekt dan als een groep migrerende kraanvogels over het land richting het zuiden. Ik kan het moment dat de herfst hier aankwam niet precies aanwijzen, maar met de eerste tekenen was het nog 25 graden en maakte ik liters appelsap van de idiote hoeveelheid appels die ik had gekregen en geraapt. 

De wereld verkleurt en verandert langzaam. De blauwe bessenplantjes in de bossen kleuren naar roodbruin, de berkenbomen kleuren geel, de varens bruin en de populieren rood. Natuurlijk blijft het overgrote deel gewoon altijd donkergroen. 

Ik raakte tijdens de zomermaanden ernstig verslaafd aan zwemmen. Het water werd steeds kouder en mijn lijf deed het er goed op. Ik voelde de oxytocine en endorfine door mijn lijf jagen tijdens en na het baden. Springlevend! Nu is het dan toch echt te koud om te zwemmen, helaas. Ik zou misschien kunnen dippen, maar ik zou het ook niet kunnen doen. Mijn hoofd en mijn lijf vechten erom: gewoon doorzetten of zacht zijn voor jezelf. Toen ik afgelopen weekend tot mijn middel in het water stond, voelde ik mijn spieren in mijn kuiten samentrekken en mijn huid werd langzaamaan zo koud, dat ik dacht dat een poot van de hond op mijn blote been een amputatie zou veroorzaken. Enfin, het zwemmen laat ik maar even. 

Een andere nieuwe hobby is paddenstoelen zoeken, met name cantharellen. Maar ook eekhoorntjesbrood en gele stekelzwammen zijn welkom in mijn mandje. Mijn hart maakt een sprongetje als in een goudgele rakker in het mos zie staan! Helemaal fantastisch zijn de groepjes van "het goud van het bos", zoals cantharellen hier in Zweden genoemd worden. We eten dan ook sinds eind juli twee keer in de week cantharellen. Inmiddels hebben we cantharellenpasta, risotto met cantharellen, bospaddenstoelensoep, quiche, gebakken cantharellen met steak en omelet met cantharellen op de menukaart staan en heb ik wat ingemaakt, gedroogd en ingevroren. Mocht je nog een interessant recept hebben, dan hoor ik het graag. Inmiddels hebben de gele cantharellen plaats gemaakt voor de trechtercantharellen. Die hoef je niet te zoeken, daar struikel je over.

Hoe gaat het nu eigenlijk écht hier? Heel erg goed. De kwaliteit van leven is zo veel groter (voor ons) dan in Nederland. Dat komt onder meer door de ruimte en de natuur die altijd binnen handbereik is. Het bos aan de overkant van de weg, het meer aan de andere kant en de velden overal om ons heen; we kijken onze ogen uit, zelfs tijdens de dagelijkse ritjes naar de stad voor werk, school en boodschappen. Elk moment is een schilderijtje. De dromerige luchten zijn adembenemend mooi. De beestjes die we dagelijks zien, zoals reeën, zeearenden, vossen, elanden, libellen, kraanvogels en vele andere, brengen ontzettend veel plezier. De heldere sterrenhemel, het noorderlicht, de zonsopgangen...we vergapen ons verstand. 

En wat de rust en ruimte betreft, waar al die geëmigreerde Nederlanders over praten: er wonen hier nog geen 10 miljoen mensen en Zweden is 11 keer groter dan Nederland. Als je het Zweedse inwonersaantal zou relateren aan de Nederlandse oppervlakte, zou dat neerkomen op nog geen 900.000 inwoners in Nederland. Dat kun je je niet voorstellen, toch? 

Ik ben in de zomer gestart met werken bij een lokaal restaurant, Magdakullan, waar ik als familie ben ontvangen en -met liefde- echt de benen onder mijn lijf uit gerend heb. Het voelt fijn om bij te dragen, ook financieel thuis en maatschappelijk. De taallessen gaan gewoon door en gaan voorspoedig. Adan gaat als een malle en praat steeds minder Engels op school. Op dinsdag tennist hij en om de week op vrijdag brengen we 'm in de avond naar de fritidsgard, een soort kindersoos op het platteland. Jeroen is nog steeds tevreden met zijn werk. Langzaamaan groeit ons sociale netwerk, via werk en school. 

De grasmaaier zal nog een keer zijn werk moeten doen en dan hoeft ie pas in april weer van stal gehaald te worden. We stoken de houtkachel inmiddels bijna dagelijks om het huis behaaglijk warm te houden, of gewoon heet, omdat we dat fijn vinden. De zomerbanden worden eind deze maand omgewisseld voor winterbanden. De, soms subtiele, veranderingen geven ons richting en houvast. En het is heerlijk om je daaraan over te kunnen geven. Het is letterlijk onze dagelijkse kost: het stilt op alle fronten onze honger.

Vaak leggen onze camera's niet goed vast wat we zien, maar desalniettemin hier een fotorapportage van ons uitzicht op het oosten van begin juli tot nu:

8 juli

28 juli

21 augustus

29 augustus

3 september

5 september

17 september

30 september

3 oktober

5 oktober

8 oktober