Hashish to ashes- Merry x-mass!

15 man in een bootje van Paradise naar Om beach. Deze laatste boot van de dag lag een bietje diep in 't water.
"Maar jullie hadden natuurlijk allemaal zwemvestjes aan?" vraagt Jan sarcastisch.
John: "Zwemvestjes? Als ze hier zwemvestjes zouden hebben, zouden ze er huizen van bouwen".

Het is 30 december. Ik praat met Jan uit Nederland en John uit Schotland, die al een jaar of 40 in Nederland woont. Typisch: Jan en John. Jan ziet er uit als Jezus, tenminste als Jezus een jaar of 70 zou zijn geworden. John ziet er uit als Jesus, tenminste als Jesus een jaar of 25 langer in die grot zou zijn gebleven. Beide zijn ze Indiagek: Jan komt er al sinds 1985 en John sinds 1974. En die Indiagekte gaat gepaard met hun liefde voor allerlei rook- en eetbare flora.

In heel India wordt gerookt alsof hun leven ervan afhangt. Nooit geweten. Uren luister ik naar reis & rook verhalen van deze twee oude rotten. Van Manali naar Goa en van Pushkar naar Calcutta; ze rookten heel India rond. En nog!
"In 1985..."
"Weet je nog, toen hadden we alleen nog hash.."
"In het noorden groeide de canabis gewoon langs de weg en er keek niemand op of om toen we stopten om een beetje tussen de tabak te rubben...."
"Mijn eerste Indiatrip betaalde ik van de 80 kilo hash die we vanuit Noord Afrika Nederland in smokkelden..."
"We hebben er 3 maanden over gedaan om die kilo opium uit Old Delhi zelf op te maken omdat we die aan de straatstenen niet kwijt raakten in Nederland."

Als je gepakt wordt met een joint in je hand of softdrugs op zak, kost het je 8000 rupees, ongeveer 135 euro. Tenminste, 't ligt ook wel een beetje aan de situatie: ben je alleen? Met je vrienden? Ken je de rituelen? Hoe corrupt zijn de agenten die je bij de lurven pakken?

Ik ben terug in Gokarna, tussen de drugstoeristen. De bewuste blower zoekt een plekje uit het zicht, koopt niet van de straat en reist niet met drugs op zak, zoals J&J. De lamme, blowende, hippe, hippie rookt overal, koopt overal, doet heel de dag geen reet en zegt vooral geen 'goeiedag'. (Jans theorie: dat zal wel niet cool zijn). Ik word hier zo traag van zeg! Ja, in Hampi blowen ze ook tegen de klippen omhoog, maar daar wordt dan in ieder geval ook nog wat geklommen!
Blowende klimmerts of zo nu en dan een klimmende blowert. Reden te meer om Gokarna a.s.a.p. weer te verlaten naar een plek waar ik me veel meer thuis voel. Kerst is achter de rug en 2011 ligt voor de deur. Mijn goede voornemens voor het nieuwe jaar: komende weken klimmen in Hampi en geen koffie-shakes meer drinken. Mijn kerstgedachte van dit jaar was bijzonder somber; ik had een beetje moeite met de weg naar Bethlehem...

...25-12-2010:
Ik heb geen idee wat er met me aan de hand is, maar sinds ik Delhi verlaten heb, voelt 't alsof ik geld aan het verspillen ben. Op een paar mooie, kostbare momenten na: Talitha omhelzen na 6 maanden, kerst-smsjes krijgen van vrienden uit Rajasthan, de onderkant van je broek per ongeluk nat laten worden omdat de golf net iets harder aan kwam zetten dan je had ingeschat, 'Brida' lezen en glimlachen bij herkenning en uitkijken over het Hampi-landschap en erachter komen dat in alle windrichtingen boulders reiken tot aan de horizon.
Ik voel me verloren. Ik voel alleen welke kant ik niet op moet. Mijn richtingsgevoel is zwaar ontregeld. Het lijkt wel of het telkens net te laat reageert, namelijk als ik al een beslissing heb genomen en het plan aan het uitvoeren ben. Moet ik gewoon bijkomen van intens Rajasthan? Moet ik gewoon geduld hebben en dan pikt mijn kompas, mijn gps, het signaal vanzelf wel weer op? Het is kerst en ik beantwoord de smsjes die ik krijg met spreuken als "let the light of life lighten up your path" en "usually you're the tourleader, but if you ever need some kind of assistance on your big tour called life, i'll be there". Maar dat laatste is een belofte die ik momenteel helemaal niet waar kan maken.

What to do? What to say? Normaal gesproken is mijn antwoord op dit soort vragen "let's see what happens". Maar nu ben ik angstig, angstig voor verkeerde beslissingen. Dat verspilde geld interesseert me niet eens, maar iets doen wat niet goed voelt, dat voelt verloren en bedrieglijk. De onzekerheid van niet weten of dat verloren gevoel wel gegrond is, is nog wel het ergste van alles. Het voelt alsof ik in het pik donker sta en probeer mijn ogen geforceerd te laten wennen aan het licht, maar het lukt niet. Alles voelt onzeker. Verdwaald. Dus toch. En dat nog wel met kerst.

Ik ben vandaag aangekomen in Hampi, na 5 nachten op het strand van Gokarna gezeten te hebben met Stijn en Talitha. Heel erg fijn om ze weer te zien. Iets weerhoud me om me geheel thuis te voelen op 'Om Beach'. Drugsgebruik? Lamme hippies? Ik zou me er ook niks van aan kunnen trekken. Maar dat lukt dus niet helemaal. Zes dagen lamballen op het strand was niet genoeg om mijn richtingsgevoel te herstellen. Taliet en Stijn besluiten om een aantal dagen naar Aurangabad te gaan om vervolgens New Years Eve in Gokarna te vieren. Maar dat voelde niet als mijn pad en dus besloot ik niet mee te gaan. Nu zit ik in Hampi, wat aanvankelijk beter aanvoelde, maar nu ik hier ben weet ik het weer niet. Ik zit hier nog tot 29-12, mits ik me aan mijn plan houd; de terugrit naar Gokarna is al geboekt en mijn kamer op het strand betaal ik momenteel door.

Ik dacht er ook nog aan dat het gevoel misschien veroorzaakt wordt door het hebben van een plan. Het omgekeerde wordt dan ineens waarheid: ik verdwaal op het moment dat ik weet waar ik heen ga. Het lijkt wel een beetje de verkeerde kant in te slaan zo.

Na smsjes van Taliet en een telefoongesprek met Jeet met het advies om goed te eten en op pad te gaan voor andere accomodatie, raap ik al mijn moed bij elkaar om deze raad op te volgen. Het voelt alsof ik uit mijn laatste bron van kracht put. Ik ga naar de overkant van de rivier op advies van Talitha en vraag links en rechts of er een kamer vrij is. Ik bedenk me dat het misschien ook wel handig is om te vragen of mijn busticket te veranderen is. Misschien is het nodig, misschien ook niet, maar ik wil in ieder geval weten wat mijn opties zijn. Ik loop een reisbureautje binnen waar ik een poster zie hangen van Paolo, de busmaatschappij waarmee ik reis. Als ik na 20 minuten, vlak voordat ik op stap, over klimmen begin vertelt die gast waar ik moet zijn: Goan Corner, daar zitten de klimmerts.
Dit is precies de hulp die ik nodig had. De bevestiging dat het universum je van hulp voorziet op het moment dat je op het goede pad zit. Het licht op mijn pad is weer aan; ik weet waar ik heen moet.

Twee uur later heb ik een nieuwe kamer. Ik voel me nu nog wel wat alleen en vooral kwetsbaar omdat ik niemand ken, maar dat is alles beter dan dat paniekerige gevoel in het donker. Het gevoel verdwijnt langzaam maar zeker als ik merk dat ik leuke Kiwi's als buren heb, de Fransen voor de afwisseling niet samen klitten tot 1 ondefinieerbaar hoopje brie en je jezelf hier prima kunt vermaken in alle rust met te lekkere humus, Brida (Paolo Coelho- aanrader!) en een hangmatje. Op dag 3 ga ik voor het eerst in 2 maanden weer boulderen. Mijn vingervel is nog te schoon en gevoelig, maar op dag 4 voel ik toch dat mijn spieren gewerkt hebben. Wauw! Na kerst is mijn kerstgedachte volledig verdwenen en ik beloof mezelf om hier a.s.a.p. terug te komen.

Het is oudjaarsdag. Talitha en Stijn komen vandaag ook weer terug. Ik ben benieuwd naar de festiviteiten van vanavond. Momenteel zijn we getuigen van een invasie van Indiers: langzaam maar zeker wordt Om Beach bezet door hele hordes nationale toeristen. In de keuken van ons bay cafe staan 7 man zich uit de naad te werken. Ge moet goed eten, want drinken is ok duur. Alleen mag er pas vanaf 19.00u drank geschonken worden omdat er in deze staat, Karnataka, verkiezingen zijn en dan is het verboden om alcohol te verkopen. Wat een timing! Maar goed, dat halen ze vanavond wel weer in. In plaats van 's middags om 14.00u al ketszat en irritant te zijn, zijn ze dat nu om 20.00u.
Om 00.00u gaan de lichten uit om het vuurwerk de show te laten stelen. De kwaliteit van het vuurwerk laat zien hoeveel westerlingen geinvesteerd hebben en hoeveel Indiers een poging gedaan hebben; goedkoop is duurkoop. Ik krijg een telefoontje van paps en mams, een aangename verrassing!
Ik heb nog nooit zo vroeg in bed gelegen met oud en nieuw, maar we kunnen ook geen kant op door de bezetting van de Indianen. Maar dat geeft niet; Talitha en Stijn zijn moe van de terugreis, en ik vind het ook wel prima om te slapen. Een bijzondere jaarwisseling en gelukkig heb ik vrienden om me heen!

Mijn wekker staat op half 5. Ik sms wat en bel wat in de rondte en krijg zeer beperkt respons op mijn nieuwsjaaracties: overbelast netwerk, uiteraard.
Vervolgens droom ik dat pap en mam niet opnemen omdat ze onderweg zijn naar India voor vakantie. Tenminste, papa is er al en mama is onderweg want het was goedkoper voor mama om een week later te komem vanwege haar leeftijd. Ze was onderweg met een local bus vanuit Delhi en zou over een paar dagen arriveren. Aldus papa.
En nee, ik had niet gedronken. Sterker nog: ik heb bij het verlaten van Delhi en Rajasthan ook 't alcoholgebruik achter me gelaten.

We analyseren het gedrag van beschonken Indiers nog eens. Ze drinken grote flessen Kingfisher, lopen rond in hun onderbroek (ja, ook in van die super sexy slips die lubberen aan de achterkant), daar zwemmen ze ook in, ze zijn luidruchtig en basaal in hun bewegingen en lichaamstaal. Onze theorie is dat ze zo vast zitten in de sociale structuur, dat als alle grenzen wegvallen na het drinken van alcohol, alle remmen los gaan. Logisch gevolg. Een andere theorie van ervaringsdeskundigen is dat er iets aan de hand is het de alcohol die ze hier in drank stoppen want je bent supersnelll tipsy & more. Het lijkt wel een soort troebele, 'ranzige' vorm. Maar het kan ook de hitte zijn.
Enniewee, alcoholgebruik staat in India voor 95% gelijk aan alcoholmisbruik.

Na deze tweede sessie Gokarna kan ik de drugsgebruikende samenscholing wat beter hebben. Maar ik heb inmiddels wel andere redenen gevonden om te gaan. Zo ben ik bijvoorbeeld beu om over mijn voeten te piesen, deze schoon te spoelen en vervolgens door het strandzand terug mijn kamer in te lopen om het pleepapier weg te leggen, op mijn eenspersoonsbed, naast mijn gehele backback-inventaris omdat dat de enige 'zandvrije' plek is van mijn hutje (tenzij ik moet piesen voor het slapen), dat gemaakt is van palmboombladeren wat voor de lokale termiet en muis een culinair hoogstandje is. Zo ben ik bijvoorbeeld ook beu om over mijn nek te gaan van de geur van verbrand pleepapier met allerlei veegseltjes (please no tissues down the toilet, use bucket.......) en te moeten wachten -tot het water en de stront van een van mijn voorgangers in de pot wegloopt (........and if u do a big whalla use a lot of water :) ) omdat iemand geen gehoor heeft gegeven aan de boodschap aan de binnenkant van de deur-, tot ik zelf mijn uitwerpselen fatsoenlijk kan doorspoelen met een emmer water. Zo ben ik het bijvoorbeeld ook beu om mezelf te wassen met zout water (ooit geprobeerd om zeep af te spoelen met zout water) dat uit een grote ton komt, waaruit ook doorspoelwater geschept wordt. Haren en voeten wassen heb ik maar opgegeven.
En het ergste van alles is om heel de dag in dezelfde stoel te zitten en na dagen de horizon bestudeerd te hebben, aan de stand van de zon te kunnen zien wanneer je eten moet bestellen (op rekening) en verder alleen maar op te staan om naar de plee te gaan (let op: wc papier ophalen en wegbrengen) en 12 km te lopen (retourtje) naar de beschaving om eens wat anders te proberen dan de rammelde kwaliteit van het eten hier op het strand van de menukaart die we inmiddels uit ons hoofd kennen.

Oke, zo erg is het allemaal niet. Ik scheur namelijk tegenwoordig het benodigde wc papier af in mijn kamer, in plaats van in camping style met de wc rol op en neer te lopen.
Nee serieus, het is heerlijk om bij Stijn en Talitha te zijn, te praten over allerdaagse dingen, onze ervaringen, gezellig samen te eten, Nederlandse grapjes te maken en grapjes in het Nederlands te maken. Het voelt als vanouds. Alsof we elkaar tussendoor gewoon regelmatig gezien hebben.

Morgenvroeg, 4 januari 2011, om 5 uur vertrek ik met openbaar vervoer naar Hampi. De bastards van Paolo, de busmaatschappij met monopolie positie waarmee ik vorige keer heb gereisd, hebben de prijzen verhoogd van 600 rps naar 1050 rps en ik ga ze niet meer sponseren. Met OV ben ik waarschijnlijk 250 rps kwijt. Ik heb uitgerekend dat ik met dit verschil in kosten precies bespaar wat ik extra heb uitgegeven door mijn hutje op Om Beach aan te houden tijdens mijn kerstkadootje. Heb ik uiteindelijk dus toch geen geld verspild... :-)