Not all who wonder are lost

Wauw...
Ik had gevraagd of Shamilla, de eigenaresse van Goan Corner in Hampi, rond wilde vragen of iemand een kamer wil delen met mij. Maar...
Nu ik hier zo lig, onder een klamboe, luisterend naar Muse, een licht briesje, op het dak kijkend naar de sterrenhemel, weet ik eigenlijk niet meer zo zeker of ik wel een kamer wil. Ik bedoel, voor 80 rps per nacht (€1,33), DIT!
Wauw!

Hoewel ik vanmorgen erg vroeg op ben gestaan om naar Hampi terug te keren, en een behoorlijk dagje achter de rug heb (bus van Gokarna naar Angola, overstappen op bus naar Hubli, rickshaw naar treinstation voor de trein naar Hospet, rickshaw naar busstation en ten slotte bus van Hospet naar Hampi en dat allemaal in 9 uur tijd voor 271 rps in plaats van een stinkende, verrotte nachtbus voor 1050 rps) wil ik helemaal niet slapen! Ik wil genieten van dit moment!

Ik ben erg blij om oude gezichten terug te zien en op dit kleine plekje India te zijn waar het eten, de rust en faciliteiten heerlijk en voldoende zijn om niet weg te hoeven de komende weken. Goan Corner lijkt wel een leefgemeenschap voor klimmers (80%) en reizigers. Een grote club mensen blijft weken hangen en dit maakt het een veilig en gezellig thuis: a home away from home.
Mijn goede voornemens gaan gelijk van start: na mijn eerste nachtje op het dak sla ik gelijk aan het boulderen. Koffieshakes ruil ik in voor koffie. Geen idee of dat minder schadelijk is, maar ik vermoed van wel.

De daily routine in Hampi is echt fantastisch. Vroeg op staan, tussen 7 en 8 ontbijt, klimmen, tussen 11 en 12 terug voor second breakfast, daarna lamballen en rusten, rond 3 uur snack, klimmen, zonsondergang vanaf boulderplateau of een ander fantastisch plekje, avondeten tussen 7 en 8. Daarna gezellig kletsen, muziek maken al dan niet in de Tipi (guesthouse voor hippies, een welkome afwisseling als je 24/7 tussen klimmerts zit die serieus alleen maar praten over boulderproblemen en hoe je ze het beste aan kunt pakken) of rond een kampvuurtje op het plateau.

12 januari 2011 alweer... Ik ben alweer bijna jarig. Wat een vreemde situatie zit ik nu weer. Ik fladder maar een beetje rond en val niet op. Ik lijk niet interessant. Als je niet iets bijzonders hebt, hoor je er niet bij. Voor dit kleine stukje geisoleerd india betekend dit: of je hebt een grote bek, of je klimt goed, of je wil constant in de spotlight staan, of je woont in een grot (er zijn een hoop grotten in de buurt waar je kunt slapen), of je speelt een instrument en je speelt s'avonds mee in de jamsessies, en goed kunnen klimmen helpt, of je hebt enorme lange dreads, of je zit onder de tattoos (geloof me mijn boomke valt compleet in het niet). Laat ik nu geen van die kwaliteiten bezitten en laten mijn kwaliteiten hier nu compleet waardeloos lijken. So, dat klinkt erg deprimerend zeg. Maar nogmaals: Mensen lijken hier geen oog te hebben, of geen interesse te hebben in de persoon achter de grote smoel, of bundel spieren. En dat maakt me verdrietig. Ik weet niet zeker wat me nu precies raakt: het idee dat mensen zo hard en ongeintereseerd kunnen zijn of het feit dat ik me momenteel nergens bij hoor voelen. Ja, je dacht dat dit alleen maar voor kwam in de pubertijd, maar dat is niet zo. En ik denk dat veel mensen dit soort gevoelens hebben alleen het niet zo op papier zetten als ik nu doe. Het hoort bij reizen. En daar ben ik me van bewust. Maakt het niet makkelijker. Ook niet leuker. Maar voor mij is het wel goed om op zoek te gaan naar mijn zwakke plekken. Het zou me niets moeten interesseren. Ik ken mijn kwaliteiten en weet dat ik erg waardevol ben. En als andere dat niet zien is dat hun gemis. Dat is de theorie. Nu nog in de praktijk.

Grenzeloze kwetsbaarheid is onkwetsbaar, maar wat is grenzeloze onkwetsbaarheid? Hoever gaat dat?

Als ik 's middags een winkelpoging ga doen (ja, ik blijf vrouw en winkelen wil wel eens helpen tegen lichte depressie) kom ik een van mijn vriendjes tegen. Rhianna. Ik lucht mijn hart bij haar onderweg terug en het helpt! De volgende dag besluiten we om een kamer te delen, want na 9 dagen op het dak te bivakeren is het beter voor mijn omgeving als ik mijn rotzooi kan ordenen in een kamer met een deur...die dicht kan.

Alweer mag ik onder de sterren slapen. Vanavond heb ik geleerd waar Orion zich bevindt in de sterrenhemel. Ik lig op een crashpad (voor de niet klimmers onder ons: draagbare klimmatten) op een rots, naar de halve maan te kijken. Nog even en dan ga ik slapen. We camperen tussen de boulders in de open lucht. Koud is het nog niet.
Maar als ik dan wakker word rond een uurtje of 5 is het wel degelijk chilly. Na mijn laatste slaappoging ga ik voor de zonsopgang: geweldig om de zon te begroeten. Het is vruug. Nog geen half 7.

Als we die dag terug lopen naar Goan Corner loop ik een mini zonnesteekje op en wil ik alleen maar slapen. Na een dagje in bed ben ik weer opgeknapt. Maar ik mag in mijn handjes klappen, want in onze grote Goan Corner familie gaat een 24-uurs virus rond ("I'm pissing out of my ass", "I was making spinns all night" -> als je moet kiezen welke kant van je lijf je richting de pot gooit), dat mij gelukkig over blijft slaan.

Inmiddels heb ik een kleine overkill aan klimmen en klimmerts. Het is beter om me even op anderen te richten. Deze plek is echt bedrenkt met testosteron, verspreidt door zowel mannen als vrouwen. Komende paar dagen neem ik rust, probeer ik zoveel mogelijk oestrogeen rond te slingeren en probeer me te concentreren op niet-klimmers en  niet-klimmen. Dat pakt goed uit. En die depressie van hierboven...uiteraard was dit geheel mijn perceptie plus een beetje verkeerde plaats, verkeerde moment. Maar zoiets zie je altijd achteraf pas...

Hoeveel bijzondere mensen kun je ontmoeten op 1 plek, binnen een maand tijd? Veel zeg ik je. Ik las ooit in een artikel over chemie tussen mensen iets dat ik als persoonlijke waarheid heb aangenomen en dat ik graag met jullie wil delen: soms ontmoet je mensen waarmee je direct een klik hebt: chemie! Jullie herkennen dit allemaal wel. Het gevoel dat je op dezelfde golflengte zit, een blik zegt voldoende, weinig woorden zijn nodig. Een soort van liefde op het eerste gezicht alleen dan anders: het is wel liefde, maar dan meer in de vorm van compassie. Als dit gebeurt, moet je op gaan letten. Ik geloof er namelijk in dat deze mensen in je leven komen om een reden. Ze zijn onderdeel van het pad dat je bewandelt. Ofwel het is de bedoeling dat jij ze iets leert, of dat ze jou iets leren. En de les kan groot of klein zijn en lang of kort. Het is een match made from heaven. Het hoeft dus niet altijd zo te zijn dat de chemie die je hebt met iemand van het andere geslacht, liefde op het eerste gezicht is waaruit een levenslange relatie rolt, wat soms best wel eens verwarrend kan zijn...
Het tegenovergestelde: mensen waarbij je je niet op je gemak voelt, het klikt niet. Je haren gaan overeind staan als diegene iets zegt. Eigenlijk irriteer je je aan alles. Er is maar 1 remedie voor dit probleem heb ik ervaren: embrace! Wrijf het erin, de compassie! Glimlach om hun negativiteit!

Ik heb een maand mogen oefenen met deze love and compassie theorie, dat in elk religieus geschrift staat. Heb uw naasten lief. Lastig is het wel omdat je ego maar al te graag het spelletje mee speelt, maar love conquers all. Als je maar lang genoeg vol houdt, draait de golflengte in ieder geval van negatief naar neutraal.

Enniewee... Ik heb onwijs veel positieve chemische reacties ervaren in Hampi, waar magie zekers te weten in de lucht hangt. Ik heb veel geleerd van anderen en wat heerlijk is, is dat ik ook een steentje bij heb mogen dragen aan het levenspad van menig klimmert. Wauw!! Dit is goed voor je zelfvertrouwen. Een aantal contacten zijn blijvend en daar ben ik heel blij om.

Alles wat gebeurt, gebeurt met een reden. Dit wil niet zeggen dat we de verantwoordelijkheid voor ons eigen leven zomaar op moeten geven. Het is een kwestie van de eerste stap in de goede richting zetten. Als je op het juiste pad zit, krijg je vanzelf hulp. Prachtig systeem, die wet van de aantrekkingskracht!

Ik krijg het idee dat ik weer eens verder moet gaan kijken in India, na dikke 3 weken Hampi. Mijn Tom Tom wil me naar Amma brengen, de hugging mother in een knalroze Ashram in Kerala.

En dan verstuik je je enkel en blijf je ineens nog een paar dagen. Alles gebeurd met een reden? Waarschijnlijk wil het universum me een lesje leren en misschien is er nog iemand die ik moet ontmoeten. Mijn lieve buurvrouw verbindt elke ochtend trouw mijn voetje. Mijn voet gaat met het uur vooruit! Wederom magie!! Maar mijn geest krijgt een dipje: Ik zie mensen naar allerlei plekken toe gaan en ik kan niet mee! Ik ben me dit keer erg bewust van mijn zieke ego. Thank god voor Vipasanna! Na een paar uurtjes muziektherapie berust ik me in het feit dat ik vast en zeker iets goeds ga halen uit dit verlengde verblijf.

Dan arriveert er een groep Nederlanders. Ik maak een praatje en de volgende dag word ik uitgenodigd door de ademtherapeut om een sessie te doen. Hij zegt dat ik te hoog adem en waarschijnlijk heb ik moeite met aarden. Dus toch?
De sessie is geweldig! Je moet je even overgeven aan het moment en hopen dat er niet te veel mensen in de buurt zijn op het moment dat je de spanning van je af-'toont' in een kussen. Je ademt diep en hard, de therapeut zoekt spanningsvelden op in je lichaam waar hij je als het ware naartoe laat ademen. Dan schreeuw je de spanning van je af en hij prikt met zijn vinger op de meridianen met knopen energie. Auw! Na de sessie voel ik me fantastisch. Makkelijk thuis te doen. Bedankt!

Eind januari nemen veel mensen van de harde kern van Goan Corner afscheid. Ik kan eigenlijk nog niet weg vanwege mijn enkel hoewel ik wel graag wil, maar er was blijkbaar toch een reden voor mij om te blijven. Op 31-1 besluit ik om half 6 's avonds om Hampi met alle gemakken en ongemakken morgenvroeg te verlaten om met Anetta en Mikuel mee te gaan naar de Dalai Lama teachings in een Tibetaanse colonie in Mundgod.
"It's going to be an adventure because we don't have permits or accomodation."
Maakt niet uit. This is my call. Met of zonder verstuikte enkel.

Ik neem afscheid van het plateau en bekijk de laatste zonsondergang. Lekker melodramatisch met mijn Ipod vol emotionele tonen: "Hold, i just want you to hold", "our hopes and expectations", "nothing left to say, and all i've left to do is run away from you", maar ook naar de tijdens mijn verlengde verblijf nieuwvervorwen klanken van Chris Thile (country notabene, nooit geweten dat dat zo mooi kon zijn) met titels als 'Song for a young queen' en 'Raining by sunset'. Ik laat me even flink gaan, want wat heb ik bijzonder magische tijd achter de rug. Ik heb Goan Corner en de vierkante kilometer boulders rondom afgelopen 4 weken praktisch niet verlaten. Net als je denkt dat je genoeg bijzondere ontmoetingen gehad te hebben, komen er nog meer aanzeten. Mijn hoofd tolt ervan. Hampi ... is MAGIE!