What happend in Hampi Island Prison part II

Vanochtend, 1 februari 2011, in alle vroegte vertrokken naar Mundgod waar ik nu lig op een uitgevouwen, kartonnen doos, 2 yogamatten, een deken als matras en in mijn eigen lakentje en onder mijn eigen dekentje. We verblijven illegaal in een monestry, naast de kamer van een teacher die ons onderdak heeft gegeven en ik zou nergens anders willen zijn hier.

Na een dag reizen, wachten op Mikeal die kamers checkt voor ons en op en neer lopen met zware bagage op mijn nog steeds verrotte enkel (iemand heeft me ooit eens verteld dat ik zo nu en dan de chaos op moet zoeken. Nou is India in zijn geheel al chaotisch dus dan moet je op zoek naar ander soortement van chaos en avontuur...backpacken met hindernissen), praten met minimaal 10 verschillende Tibetaanse monks die samen maximaal 100 woorden Engels kunnen, zijn we dan uiteindelijk toch goed opgevangen in kamp 3. Een hoogopgeleide monnik geeft ons illegaal onderdak. Normaal gesproken dien je een permit te hebben om in een monestry te mogen overnachten. Die hebben we dus niet. Voor ons minder problematisch als we gepakt worden door Indiase politie als voor deze Tibetaanse monnik die overduidelijk blij is met zijn gasten. Hij voorziet ons van simpel, maar smakelijk eten en probeert in zijn beste Engels (....hij haalt het gemiddelde van hierboven flink omlaag...) met ons te communiceren. Hij lacht hard en hartelijk als hij onzeker wordt over zijn verhaal: wat een heerlijke man!! Wij zijn erg blij met deze simpele accomodatie en fantastische gastheer.

Na een goede nacht slapen staan we vroeg op om met een met monks volgepakte bus naar kamp 6 te gaan. Want in kamp 6 daar gebeurt het!
Het is hectisch! Altijd weer bijzonder om in een Tibetaanse colonie rond te lopen. Wat een wereld van verschil met India. India is rood en Nepal is blauw heb ik wel eens gezegd. Tibet is groen. Terwijl de Tibetanen hun straten schoon houden met speciale opruim teams met groene hesjes, zorgen de Indiers dat de rupees blijven rollen: Indiers maken handel. Zij besturen bussen, jeeps en tuk tuks, zij verkopen suffe souvernirs en wat helemaal bijzonder is in een leefgemeenschap van een volk dat gevlucht is om politieke redenen, waardoor ze geen vrijheid meer hebben en geen paspoort: het zijn de Indiers die bedelen.
Eenmaal gesettled in de hal waar Dalai Lama zijn performance gaat geven, beginnen de monikken met herhalende mantra's met hun buikstem wat zo ongeveer klinkt als een hele lage didgeridoo. Heel bijzonder, want de trillingen gaan door merg en been. Dalai Lama doet zijn aantreden en we gaan allemaal staan. Dikke 2,5 later rollen we de zaal uit gaar van het luisteren naar Tibetaanse lessen in bewustzijn, eenheid en kwantymfysica en de ontzettende hitte. Het is hier bloedheet! De vibe is fantastisch en ik snap waarom deze man zo geliefd is nu. Als je vriendelijkheid in het woordenboek opzoekt, zie je een foto van deze breedlachende Tibetaan met pretoogjes. Vanmiddag is er een public talk waar we ook nog heen willen. Mijn energielevel zakt en ik merk dat ik afgekickt ben van India door 4 weken Hampi, dat wil zeggen dat ik bedelende Indiers, toeterende Indiers, muziek maken Indiers, en eigenlijk alle soorten Indiers momenteel slecht kan verdragen. Maar we zijn bij Dalai Lama en het niet verdragen van een volk past niet echt bij de buddhistische filosofie. Ik ben blij als we aan het eind van de middag weer in ons tijdeljke huisje zijn. Onze vriend kookt voor ons vanavond: lekkere Tibetaanse soep met huisgemaakt noedels en groente. Als toetje fruit. Prima dineertje! Op tijd naar bed want morgen is 't weer vroeg dag.

Om 6.30u ging de wekker. Veel vroeger dan gisteren. Tenminste..zo voelt het . Damn, ik kan niet uit mijn bed en die Dalai Lama teaching, excuus voor mijn respectloosheid, kan me gestolen worden. Natuurlijk ga ik mee, want dat hoor je te doen. Ik ga mee en ik interesseer me. Ik merk dat ik prikkelbaar ben. Een Amerikaans vrouwtje achter me is bang dat ik te dicht bij kom en haar plek steel. Op het moment dat er twee grote Amerikanen binnenkomen, verlaat ze onmiddelijk haar plek. Ik snap, denk ik, waarom: een van de mannen is groot, dominant en erg aanwezig met heel zijn lijf en leven. Met zijn lichaamshouding vraagt hij aandacht. Maar waarschijnlijk is mijn prikkelbare humeur en verzwakte energie de reden waarom zijn dominantheid me zo enorm stoort, letterlijk en figuurlijk. Vervolgens ben ik 3,5 uur bezig om mezelf af te schermen voor hem. Als de teachings zijn afgelopen ben ik kapot! Er is nog een debat om 13.00u waar we heen kunnen. Maar zodra we buiten komen en ik nog neer prikkels opvang zoals zonlicht, hitte, toeterende auto's, bedelende Indiers en hordes monniken. Ik besluit om terug te gaan naar ons tijdelijke huis. Ik kruip in bed na een kort b(r)abbeltje met onze huisvriend. Als Anetta en Mikeal thuis komen vertellen ze over het debat: ze zaten 1 meter van de Dalai Lama af en hebben genoten van het debat. Fantastisch! Ik sliep....

Ik gun het ze. Uiteraard. Ik gunde mezelf de slaap ook heel erg, dus alles is prima. Mikeal adviseert me terug te gaan naar Hampi, naar de rust. Maar ik blijf volhouden dat ik die hectiek best aan kan en dat ik gewoon moe ben van de reis.
We besluiten om die dag nog te vertrekken naar Hubli vanwaar het koppel richting Goa gaat en ik besluit een overnight bus te boeken naar Mangalore, een kustplastsje. Van daar af kan ik makkelijk door naar Kerela. Gammel plan, maar komt goed. Dacht ik.

Totdat ik die nacht half slaperig mijn halve lijf open krap van de jeuk. Ik slaap zeer slecht, of eigenlijk niet. Ik word wakker van de wekker om 6 uur (ik wilde mijn vrienden uitzwaaien, ikzelf kan nog heel de dag in mijn hotel blijven totdat mijn bus gaat die avond), voor zover ik dat al niet was, en ik krijg waarempel mijn linkeroog maar half open. De spiegel vertelt me waarom.
Ik zie eruit als een mix tussen 'the Queen of the Hearts' van Tim Burton's Alice in Wonderland en Quasimodo van Disneys Klokkenluider van de Notre Dame. Een of andere tropicana mier of mug of vlieg of vlooi heeft me op een stuk of 15 verschillende plekken verdeeld over mijn onderrug, schouders, armen en mijn voorhoofd gebeten! Een allergische reactie veroorzaakt enorme bulten en mijn eerste ritje Indiaas ziekenhuis. De dokter geeft me 4 pillekes en na een half uurtje en 200 ruppees lichter sta ik alweer in mijn hotel.

Ik besluit met mijn koortsige lijf toch op de bus te stappen naar Mangalore. Stom! Want 's nachts begint de jeuk weer en ik ga bijna van mijn stokje in de bus. Net op tijd zit ik naast de bus op de grond de co-driver is not amused. Ik denk dat ik gek word, hier in deze bus, ik het donker in de middle of fucking Karnataka. Eenmaal aangekomen in Mangalore check ik in in een relatief fatsoenlijk hotel om te kijken wat het beste is voor nu. Ik bel Sharmilla (Goan Corner -Hampi) om te vragen of ze iets weet over Ayurvedic doktoren en ze vraagt of ik naar huis kom.

Koorts, jeuk, bulten, buikpijn, verstopping.. Het hoort er allemaal bij volgens de Ayurvedic dokter. Ik sla de pilletkes van de Westerse medicijnman van gister over en ga naar de homiopaat. Ik ben oververhit. Niet gek, na mijn Dalai Lama avonturen.
Ik boek ondanks te koorts ee de gruwelijke buservaring van afgelopen nacht toch een bus naar Hampi voor vanavond. Ik kan beter thuis in Hampi ziek zijn dan in deze hete, klote stad. Besloten dat ik ook Amma en Kerela over ga slaan deze rit India. Te heet daar.

"Welcome home".
Blij om mij weer te zien zijn mijn mede Hampi Island prisonners. Goan Corner is omgedoopt tot Hampi Island prison en ik hoef niet uit te leggen waarom denk ik. Ik ben ook blij om hen weer te zien.

Ik ben emotiononeel een beetje in de war. Ik ben terug op de plek die ik 4 dagen geleden graag wilde verlaten. Gelukkig trekt de jeuk langzaam weg. De koorts is niet meer op komen zetten. Ik neem een paar trekjes van een joint voor de eerste keer in mijn leven en als ik merk dat ik mijn favoriete muziek daardoor een extra dimendie krijgt besluit ik om een bang lassie te delen met een van mijn vriendjes. Een lassie is een bekend Indiaas yoghurt drankje wat vaak gemixt wordt met fruit. Soort van smoothie. Een bang lassie, ja je raadt het al door de context van mijn verhaal, is een smoothie van yoghurt en eet- en rookbare flora. Ook wel special lassie genoemd. Nu weten de meeste van jullie dat ik echt geen drugs aanraak, dus ik moet haast wel letterlijk en figuurlijk van mijn geloof gevallen zijn. Nu, 2 dagen, later, kan ik zeggen dat ik inderdaad van mijn geloof gevallen was. En dat een hevige verliefdheid, heftige connecties, reizen en ziek zijn mij aan het wankelen hebben gebracht. Geen banglassie meer voor Irene. Hieronder een stukje tekst uit mijn paranoia ervaring, die 2,5 uur geduurd heeft. Gelukkig lag ik in bed want ik had hier echt niemand mee lastig willen vallen.

.....Het is dus maar goed dat je dit opschrijft. Ik kan mijn hoofd niet bjnhouden. Ik wil dat 't stopt. Zou ik kunnen stoppen zal ik proberen. Of is het wederom mijn ego dat wint? Mennnn wij zijn echt verziekt. Ik krijg een Vipassana dejavu. En het gekke is dat ik het ondanks dat toch niet kan stoppen en dat het raar is daarvan bewust te zijn en het op te schrijven en weten dat je weer rond bent en telkens weer denken dat je iets nieuws verzint terwijl je weet dat dat niet zo is en daardoor teleurgesteld bent terwijl dat nergens op slaat omdat je weet dat het allemaal komt omdat je stoned bent ....

De day after is zwaar deprimerend als ik mijn productiviteit van de avond ervoor terug lees. Want zo heb ik ongeveer 2 uur zitten typen op mijn Ipod en dit is slecht een fractie. Een enigszins toonbare fractie. Pffffff......
Gelukkig is het me die avond na 2 uur gelukt om mijn bed uit te komen en in het restaurantgedeelte heeft iemand het briljante idee om mij te laten tekenen. Deze productie is overigens een stuk beter. Het positieve effect van dit tekenen was dat ik me kon focussen op iets, waardoor mijn geest niet tussen verschiilende lagen bewustzijn aan het hoppen was.

We zijn weer een dag verder. Ik heb mezelf bedrogen. Zo voelt 't. Ik begin te lezen in 'Eat, pray, love'. Fijn om gespiegelt te worden op een dag als deze. Het onderste stukje brengt me al direct tranen. Op de vraag wat je moet doen om altijd in contact te staan met God (mijn interpretatie van God is anders dan een religieuze, maar daar ga ik hier niet verder op in) antwoordt de medicijnman in het boek:

Ketut said he could answer my question with a picture. He showed me a sketch he'd drawn once during a meditation. It was an androgynous human figure, standing up, hands clasped in prayer. But this figure had four legs, and no head. Where the head should have been, there was only a wild foliage of ferns and flowers. There was a small, smiling face drawn over the heart.
"To find the balance you want," Ketut spoke through his translator, "this is what you must become. You must keep your feet grounded so firmly on the earth that it's like you have four legs, instead of two. That way, you will know God."

Ik heb overduidelijk niet op de grond gestaan, nog niet eens met 1 been. Laat staan met 4. Waar was ik dan? Mijn focus lag ergens anders. Ik ben zeer snel afgeleid. Nu zit ik hier te typen. Het is inmiddels 8 februari. Nog een week ongeveer hier. Ik kijk uit over boulderproblemen en gebieden met namen als cosmic cave, little cave, acces denied, middle way, cobra en in de verte zie ik de hanuman temple waar ik twee weken geleden samen met Sabina en Phillipp heen ben gelopen. Ik kan nog steeds niet klimnen omdat ik door het reizen naar Mundgod mijn enkel niet echt geholpen heb. Ik probeer niet te hard te zijn voor mezelf. Uiteindelijk heeft die banglassie me toch in ieder geval het inzicht gegeven dat ik afgelopen weken niet de juiste focus had. Of tenminste, niet vaak genoeg. En het bewijst me maar weer dat drugs mij niet brengt in het leven wat ik zoek.

Een van de vele joint wordt mijn richting in ge-paste.
"No i quiet. I started one week ago and now I quiet".
En ik ben er trots op.

De rest van mijn dagen vul ik met lezen, kletsen, ziek zijn, eten, slapen en muziek luisteren, en het spelen van "the murdergame". Dit is onze nieuwe avond vulling. Een spelletje met kaarten, een groepje Hampi Island Prisonners, een klein beetje strategie en vooral veel liegen. Ik ben hier goed in!! Ik win meerdere keren (de moordenaar heeft dan heel het dorp uitgemoord), wat volgens de kenners niet zo heel vaak voor komt. Als ik dan verschillende keren te horen krijg dat ik dan dus goed ben in liegen, baal ik een beetje. Dat is niet iets waar ik trots op ben. Ik ben juist zwaar slecht in liegen en degene die me goed kennen weten dat mijn gezicht alle delen van de Winkler Prins encyclopedie spreekt. En Winkler Prins liegt niet, toch?

Dan boek ik een overnight bus naar Mumbai voor 15-2 een vlucht van Mumbai naar Jaipur. Ik ga terug naar Rajasthan met gemengde gevoelens. Ik heb mijn telefoon uitgehad afgelopen weken en mijn Indiase vrienden waren niet in staat om me te bereiken. Niet zo netjes van me, maar het ging even niet anders. Ik vind het leuk om ze weer te zien, maar het zit ook nog vers in mijn geheugen hoe ik 2 maanden geleden Rajasthan verlaten heb.

Outbreak! De laatste dag Goan Corner. Weer een emotionele dag. Sharmilla wil er tussen uit naaien om, zoals de laatste keer dat ik vertrok, geen afacheid te hoeven nemen. Maar gelukkig vang ik haar. Ik zeg houdoe en bedankt tegen iedereen en ga weer terug India in. "See you in 5 days" wordt er geroepen. Maar deze keer kom ik niet terug. Niet deze India reis tenminste.

Iets waar ik laatste dagen aan heb zit te denken: waar ga ik heen na Rajasthan? Ik heb geld en tijd. Iets waar veel reizigers een moord voor zouden doen. Ik wil eigenlijk nog geen plan maken. Maar een vliegticket zal toch geboekt moeten worden. Een yogacursus in India tot eind maart en Berlijn half maart, lopen naar Santiago de Compastella, Japan en de US passeren mijn gedachtes. Lekker uiteenlopend. Jullie kennen me. Wie weet wordt 't de Zuid pool....