The Motherland

Ik heb Mumbai en Bangelore niet van dichtbij gezien, maar wat hier in het vliegtuig rondom mij zit is een afspiegeling van verwesterd India, zoals Mumbai en Bangelore dat zijn. Tenminste, dat heb ik van horen zeggen. Deze mensen moeten haast wel op vakantie gaan (en niet terugkomen) want dit vliegtuig brengt ons naar conservatief Rajasthan, waar ik naar een conservatieve bruiloft van de conservatiefste van mijn Indiase vrienden ga.

Een nachtbus van Hospet op 15-2 (10 km van Hampi) naar Mumbai van 12 uur, een halve dag op het vliegveld spenderen (gelukkig had ik 2 uur gratis wifi zodat ik mijn vorige blog snel online kon knallen) een vlucht van krap 2 uur, een paar uurtjes ronddwalen in Jaipur en tot slot een nachtbus (ja ja zo'n verrotte oude waarin je doof wordt van de motor en waarin je gewrichten pijn gaan doen van het verkrampen van de kou) zorgen ervoor dat ik op 17-2 letterlijk afgebrand ben als ik in Jodhpur aankom. Ik heb 36 uur praktisch niet geslapen. Die middag is het de bedoeling dat we met local bus naar de Village vertrekken, want alle festiviteiten vinden daar plaats.

Gelukkig kan ik na een kopje chai van mijn favoriete tourguide, de broer van Mahendra (ik ben te moe om iets sarcastisch te verzinnen) eerst naar bed. Ik was alleen effe vergeten dat Indiërs overal, en als ik zeg overal dan bedoel ik OVERAL, doorheen kunnen slapen. En dat dus ook van mij verwachten. Ik ben te moe en te geïrriteerd om ook maar een scheet van de overbuurman te kunnen verdragen. Ik voel 'm al aankomen... Een lichte paniekaanval als ik 3 uur later nog geen slaap kan pakken omdat ze het licht weer aandoen, zo nodig in mijn kamer chai moeten drinken en in mijn oor een telefoongesprek moeten voeren dat klinkt alsof ze met blikken en een touw met diezelfde overbuurman aan het converseren zijn. Ik heb door alle wijze lessen geleerd dat ik een bijzonder zwakke plek heb. Ik kan veel geven, maar nemen en afstoten kan ik niet goed. En al helemaal niet als ik moe ben, of uitgeput. Ik knapte op de bruiloft van Jeet meerdere malen omdat ik niet goed voor mezelf zorgde. Laat me er alsjeblieft van geleerd hebben!!

Ik bel met Raj en doe mijn beklag. Hij belooft met Mahendra te praten. Mahendra geeft aan dat ik vanavond een rustig plekje krijg om te slapen, ik ben nog een beetje wantrouwend. Ik weet niet precies wat Raj heeft gezegd tegen de kersverse bruidegom, maar om half 2 is het dan toch eindelijk stil. Stil! Stilte! Silencio! Ik raak bijna in shock en kan niet in slaap komen. Om half 3 is het afgelopen met de rust. Ik schat in dat ik een half uurtje echte slaap heb gehad. Om 4 uur krijg ik wat te eten, ik spring onder de douche en dit alles geeft me weer wat energie. Voor komende 3 uur. Maar als we dan zitten te wachten op allerlei dingen, spullen, bussen, mensen, weet ik veel wat (Indiërs kunnen echt NIET organiseren) verander ik wederom in een zombie. Ik sms Mahendra:
"please give me a quite place to sleep where nobody will distrurb me. Otherwise i cant go to your wedding becoz im destroyed."
Ik verzamel de laatste beetjes energie in mijn lijf bij elkaar om de familie te begroeten en een lachje op te zetten.

Ik geef overduidelijk aan dat ik kapot ben en echt z.s.m. wil pitten. Ik 'khamagani' in de rondte (betekent goededag in lokale taal en ze vinden het maar al te schattig als deze circus barbie het blijft herhalen).
Eindelijk om 23.00u mag ik gaan slapen. Stricte orders: Ik wil niet wakker gemaakt worden, nee ook niet voor thee. Ik ben nog steeds sceptisch over mijn zogenaamd rustige slaapplek aan de andere kant van de straat. Het blijft Incredible - LOUD - India.

Ik scan mijn kamer op stoorzenders. Een of ander familielid heeft een woonkamer opgeofferd. Er staat een telefoon. Wie belt er nu in India naar een vaste lijn? Iedereen heeft een mobieltje hier. Dus nee, dat ding gaat me vast niet storen. Of toch wel? Het is fucking 6 uur 's ochtends en gelukkig schrik ik me niet de tering omdat het geluid gedempt wordt door mijn oordoppen. Haha, daar heb je niet van terug he!?

Juist ja bruiloft: daarvoor ben ik hier in de Village van Mahendra voor de bruiloft van Mahendra. Voor de volledige beschrijving van een Hindoestaans Rajput (inwoners van Rajasthan uit Warrior kaste-> tweede van boven) huwelijk verwijs ik u naar mijn blog "4 weddings and a funeral".

Ik raak aan de praat met een lief in roze gesluierd meisje, getrouwd met een van de neven van Mahendra. Ze is blij om me te spreken en met het gezelschap. Ik vraag haar of ze gelukkig is hier in het dorp. Nee, dat is ze niet. Auw. Ze vindt helemaal niet leuk en ze is nu een jaar getrouwd. Ik krijg een naar gevoel van dit gesprek. Ook als ik bij een andere familie op de chai ga krijg ik een benauwd gevoel als de zusjes niet echt aardig doen tegen hun schoonzusje. Dit lijkt wel Assepoester in reallife!!

Op de receptieavond zie ik na dik 2 maanden toch ook Raj weer. De volgende dag rijd ik met de Kuoni mannen in de auto mee naar het dorp van Mahendras aanstaande voor de Bharat.

Mahendra was erg zenuwachtig voor zijn huwelijk. Ik was blij om er bij te zijn. Zijn inlaws zijn erg lief en hebben me heel goed opgevangen. Na de ceremonie drinken we nog wat in de bharat tent en als het dan tijd is voor Mahendra's golden night wordt ie ineens mega zenuwachtig. En terecht: de golden night is de huwelijksnacht en de eerste keer dat je je levenspartner ziet en ermee praat in real life. Hij vraagt me of ik zijn vrouw al heb gezien en hoe ze eruit ziet. Hij heeft haar nog niet gezien (alleen gesluierd tijdens de ceremonie) maar heeft de hoop op een mooie vrouw opgegeven na het zien van haar broer, daarna haar moeder en tot slot ook de vader. Ik zeg hem dat ie zich nergens zorgen over hoeft te maken want ze is, en dat meen ik, adorable!

En dan deel je ineens het bed met een van de nichtjes van de bruid. Ze spreekt aardig Engels. Als ik thuis kom van de bharat om 3 uur 's nachts weet ik ook niet zo goed wat ik moet zeggen tegen een onbekend meisje dat al ligt te slapen. Ik dacht ik ga maar slapen en zeg vriendelijk "slaap lekker", maar Tina wil nog graag kletsen. We kletsen over het huwelijk. Haar huwelijk. 2 maanden geleden is ze getrouwd en ze is 17/18 jaar. Op een of andere manier weet niemand precies hun leeftijd hier.
Haar man is 21. Ze is gelukkig en dol op haar man!
De volgende ochtend kletsen we verder en dit is echt het intiemste gesprek dat ik ooit met een Indiaas meisje heb gehad. Ze vertelt me over haar huwelijk over hoe zenuwachtig ze was en over de golden night. Ze vertelt me ook wat ze ervan verwachtte en hoe iedereen haar bang maakte met verhalen over seks in de eerste nacht.

Toen mij gisteren voor de 80ste keer gevraagd werd wat ik van de cultuur vind, kon ik uit de grond van mijn hart zeggen dat ik daar geen oordeel over kan geven. Ik zou niet willen ruilen, maar ik weet zeker dat 99% van de Rajasthani mensen na het zien van onze cultuur, ook niet zou willen ruilen. Het is zoals het is. De cultuur is ontstaan en aan verandering onderhevig. Net zoals evolutie. Je kunt dat niet van de ene op andere dag veranderen al zou de hele wereld daaraan meewerken. Het enige lullige is dat er soms meiden zijn die een seksueel gefrustreerde klootzak treffen, in plaats van een man die ook wel in ziet dat ze in hetzelfde schuitje zitten.

Door zo dichtbij deze cultuur te zitten met een onmogelijk sociale druk, ben ik er respect voor gaan ontwikkelen. Als ik vertel over ons land en de tegenovergestelden (dat uithuwelijken verboden is, en het legaal is om kinderen te krijgen zonder getrouwd te zijn) weten ze niet wat ze horen! Ze zouden ook niet willen ruilen, want het mooie van joined-family systems en gearrangeerde huwelijken is dat je altijd je family om je heen hebt waarmee je goede en slechte tijden beleefd. Eenzaamheid bestaat niet in India. Privacy ook niet, maar daar hebben deze mensen totaal geen behoefte aan. Dit is onze individualistische mentaliteit. Cultuur zit opgeslagen in genen. Deze mensen zijn anders gebouwd dan wij.

We hebben een luie middag, Tina en ik. Ik ga douchen rond een uurtje of 3. Ik heb douchen in India gewaardeerd:
1 stromend heet water
2 stromend koud water bij heet weer
3 warme bucket shower
4 koude bucket shower
5 stromend koud water bij koele temperatuur
6 koude zoute bucket shower
Altijd even afwachten wat ik aantref. Ik ben op alles voorbereid. Na dikke 6 weken Hampi met een nummer 2 douche en westerse plee, heb ik terug moeten schakelen naar nummer 4 en 5 douche en Indian style plee zonder gebruik van pleepapier.

Well, what do you know....?! Hier bij Tina kan ik genieten van WARM STROMEND WATER!! Ik kan me niet eens herinneren wanneer ik voor het laatst onder warm water heb gestaan, maar ik vermoed tijdens Jeets bruiloft, begin december!! Het is nu eind februari.

Gisteren toen we (ik en de Kuoni mannen) hierheen reden (autoritje van 140 km of 3 uur), werd ik ineens wakker geschud van de opkomende maan. The red moon: een volle maansopkomst betekent een bloedrode maan en dit is briljant om te zien! Even was ik weer terug in Hampi. Even was ik weer bij zijn warmte en westerse mentaliteit en dat deed me ook wel weer inzien dat India, hoe temperamentvol ook, het niet is voor mij op langere termijn. Wat ik voorheen als temperamentvol aanzag, zou ik nu emotioneel willen noemen. Dit land loopt over van emoties en ego. De vrouwen zijn behangen met sieraden en verkleden zich het liefst 10 keer per dag om zichzelf in een andere barbie bruidsjurk te kunnen laten zien. Maar wat kun je anders doen? Dat is zo'n beetje de enige vrouwelijkheid die zichtbaar mag zijn voor de buitenwereld. En geen wonder dat de mannen zo seksueel gefrustreerd zijn hier. Het werkt als een rode doek op een stier. Vrouwen lopen rond als prinsessen en de mannen moeten eraf blijven. En ik heb van horen zeggen dat mannen elkaar als alternatief gebruiken.

Of Mahendras vrouw knap is?? Dat is de meest gestelde vraag. Ja, ze is prachtig. En dit is serieus een compliment voor de familie want dat wil zeggen dat ze goed werk hebben opgeleverd. Ik probeer toch ook aan te geven dat haar uiterlijk er niet toe doet. Maar na mijn bevestigende antwoord op die vraag houdt het meestal op met de kennis van de Engelse taal van de mensen hier en de kennis van Hindi voor mij, waardoor ik mijn standpunt niet over kan brengen. Verdrietig, dit.

Ik word gek van het geluid. Privacy heb ik ook wederom ingeleverd. Ik leer beetje bij beetje mijn grenzen aan te geven zonder dat ik eerst flip. Zo laat ik ook voor de eerste keer eten staan: in olie gemarineerde stukjes papadum -wat ze hier in de woestijn als groente gebruiken, maar wat eigenlijk gewoon pasta is- met chapati (brood pannenkoekjes). Ik kan deze ongezonde, koolhydraatrijke combi echt niet naar binnen krijgen. In plaats hiervan krijg ik yoghurt met noten en de volgende dag vraag ik Mahendra om fruit.

Elke dag zit ik te denken aan mijn plannen voor komende tijd en ik krijg nergens echt een warm gevoel van. Ik moet er niet aan denken om de nachtbus te nemen van Delhi naar Mcleod Ganj en een ander Aziatisch land kan me ook niet boeien momenteel. Mijn lessen zijn geleerd in India. Misschien is het gewoon tijd om naar huis te gaan om alles te verwerken in mijn hoofd. En op papier.

Heel deze India reis lijkt wel een versie van de film 'The game'. Ik herinner me dat ik vorig jaar rond deze tijd een online coachingsessie aanging vanuit Mindmagazine waarbij ik het onderwerp liefde koos. Volgens mij kan ik voor het overgrote deel van de mensheid spreken als ik zeg dat dit het meest gecompliceerde onderdeel is van het leven. En ik ben in een land waar er enerzijds heel bedrukt mee omgegaan wordt: mannen en vrouwen worden gescheiden, er worden huwelijken gearrangeerd om ze vervolgens toch samen te brengen en huwelijken te simplificeren, ceremonies en tradities proberen het dagelijkse leven te ordenen. Anderzijds loopt dit land over van emoties, vrouwen gesluierd, maar in de meest exotische kleurenpaletten, behangen met zoveel goud als dat ze kunnen dragen, kamasutra tempels met erotische beelden, en Bollywoodfilms met 9 van de 10 keer overvloedige liefdesverhalen. Deze reis in dit land brengt me alles op liefdesgebied. Alsof het universum zegt "jij wilt leren over de liefde, hier heb je het. Succes!" Ik heb allerlei proeven en tests ondergaan en geprobeerd om alles zo intens mogelijk te beleven. Diepe dalen en hoge pieken. Een perfect spel van balans en ademhalen.

Ik besef me ineens dat ik niet meer bang ben voor de toekomst. Het gevoel is weg, opgelost. Ik ben niet meer bang om een doorsnee conservatief burgerlijk leven te leiden, zoals voorheen. Dit geeft me een heel vredig gevoel en een glimlach op mijn gezicht. Ik weet dat het goed komt, dat de wereld aan mijn voeten ligt en het universum aan mijn kant staat.

Ik weet dat ik van iemand kan houden zonder te bezitten en nog belangrijker zonder iets terug te hoeven. Gewoon verwachtingsloos. Dat is nog wel een beetje eng en gammel omdat ik ook heb gezien dat emoties echt niet te vertrouwen zijn als ze door je lichaam gieren. "Emotions are like wild horses" ( Poalo Coelho- Brida)
Maar ik durf 't aan.

Ik heb geleerd om te accepteren. Ik heb geleerd dat er geen goed en fout bestaat. Maar dat alles is, zoals het is en de enige karakteristiek die je eraan kunt verbinden is niet-permanent. Ik heb geleerd dat alles tijdelijk is. Dat je niets kan verliezen als je het niet bezit. En dat hechten (mensen, spullen) dus behoorlijk stom is in die context.

Ik heb geleerd dat mijn lichaam mijn tempel is en dat ik met beide benen op de grond wil blijven staan. Ik heb geleerd om mezelf te herinneren aan reflectie als mijn zieke ego weer eens grappen en grollen uithaalt of emoties opspelen.

Ik blijf oefenen om in het NU te leven en ga zoveel mogelijk momenten pakken hiervoor. Ik blijf oefenen om mijn geest helder te krijgen. Of zoals de betere Engelse vertaling zegt "to purify the mind". Dit moment is alles wat je hebt. En dezelfde seconde heeft het alweer plaatsgemaakt voor een nieuw moment.

Al het bovenstaande staat in contact met elkaar. De ene les kan niet zonder de andere. Al die zogenaamde lessen zijn met elkaar verbonden. Zoals alles in het leven verbonden is en uit dezelfde materie bestaat, dezelfde energie. Kwantumfysica. En hetgeen dat zorgt dat het in beweging blijft is levenslicht, liefde.

Ik ben geen heilige en maak veel fouten. Dat is menselijk. Al het bovenstaande, al die levenslessen, zijn geleerd maar moeten gecontinueerd worden. Maar daar heb ik nog wel even de tijd voor. Mijn reis is nog niet af, maar nu heb ik pauze nodig om alles te verwerken. Mijn lijf snakt naar mijn zelfgemaakte, biologische eten vol groentes, fruit en kruiden. En ik heb zin in de lente! Mijn favoriete seizoen. Seizoen van vernieuwing en groei.

Mijn redelijke abrupte beslissing om India in een week te verlaten heeft tot gevolg dat het moeilijk wordt om afscheid te nemen van mijn vriendjes. Aj. Dat stemt me toch wel somber, merk ik. Ze zijn druk, druk, druk met allerlei werkzaamheden, maar beloven alledrie hun uiterste best te doen om mij nog te zien voor vertrek.
Als ik de familie van Mahendra achter laat, merk ik pas hoeveel ze om me geven. Vele tranen vloeien. Ik krijg cadeautjes en een afscheidsritueel.

Als ik na de bruiloft terug ga naar Jodhpur naar hun huis in de stad, waar een deel van de familie inmiddels ook weer naar teruggegaan is, weet ik dat ik mijn laatste dag voordat ik naar Delhi vertrek om op 1-3 via Bangkok naar huis te vliegen, hier niet door ga brengen. Het is beter als ik mijn laatste dag door breng in een guesthouse. Met privacy, in alle rust, waar ik mijn tas kan herinrichten en op adem kan komen. Ik ga voor de laatste souvenirs. Ik vrees dat mijn tas de 20 kilo gaat overschrijden. Een heerlijk middagje rondstruinen in Jodhpur tussen de Indiërs: ik ga ze missen! Ik beland onder andere in een winkeltje vol kruiden, ayervedic medicijnen en een hele lieve mevrouw die me voor een fortuin aan kruiden verkoopt. De laatste middag komt toch Raj op en neer gereden op de motor vanuit zijn Village; een ritje van 3 uur enkele reis. Die avond dineer ik voor de laatste keer met Mahendra. Daarna dropt hij me bij het busstation om me uit te zwaaien. Een busrit van 12 uur naar Delhi staat me te wachten. Dit keer heb ik meer geld uitgegeven aan mijn busticket: ik reis, jawel, met een AC Volvo!

Als ik de volgende ochtend een stop heb in Jaipur, hoofdstad van Rajasthan, zit weg te dromen met een pakje Parle-G (goeiekope dreuge kuukskes, 5 rps) en slaperig uit het raam kijk, zie ik bij toeval (?) Jeet lopen. Ook hem heb ik 2 maanden niet gezien! We hebben een half uurtje om bij te kletsen, want hij heeft een andere bus dan ik. We spreken af om in Delhi te meeten. Tussen de bedrijven door komt hij me opzoeken in mijn hotel, waar ik dik 24 uur lang alleen maar slaap, films kijk en traantjes weg pink omdat ik mijn tweede thuis ga verlaten.
"Irene, don't cry. You are leaving India, not Earth."
Overlopende emoties, of realisme?

Mijn laatste rupees maak ik op Indira Gandhi International Airport op aan McDonalds (ik had deze reis nog geen Mc Mahajara gehad), Haagendasz, een tijdschrift en 2 doosjes tiktak.
India, the Motherland. I love you, i'll be back!

"I am neither mind nor intelect, neither ego nor memory, neither ears nor tongue, not nose or eyes or skin, neither space nor earth, not fire, wind or water. I am consciousness and bliss. I am Shiva"