Lost 'n lonely Angels

* DRAGON FLIGHT -Exotic area the world has forgotten...*

* TIGER KINGDOM - Touching a real tiger, they are not aggressive as you think*

* JUNGLE FLIGHT - No 1 Real Rainforest Adventure! *

* SEGWAY GIBBON -Go on, try it! You know you want to... *

* SMART COOK - A thai cooking class in organic farm! *

* ROCK CLIMBING - Voted No 1! Life is the journey.. live it! *



...Seriously?

Okay, ik geef toe. Misschien ben ik gewoon nog steeds teleurgesteld in het feit dat alles ietsje anders loopt dan gepland. Misschien ben ik gewoon tegendraads. Ik vind Thailand cheesy, veel te toeristisch en het is het soort toerisme waar ik absoluut niet van hou. Ik heb het over de mainstream hier: sekstoerisme in Kanchanaburi, gedrogeerde tijgers aaien, en olifanten rijden (nee, deze worden écht goed verzorgd!). De individuele verhalen van de mensen die ik ontmoet zijn natuurlijk leuk. Ontmoetingen zijn bijna altijd fijn en gelukkig heb ik een aantal mooie ontmoetingen gehad. Maar ik moet toch ook bekennen dat de gemiddelde toerist hier wat oppervlakkiger is. Nee, niet alleen dan in India, want dat zou te makkelijk zijn om te roepen. Ik voel me vanaf dag 1 niet thuis in Thailand. Ik wil het een kans geven omdat ik nogal een jetlag had de eerste week. Tel daarbij de teleurstelling van mijn laatste week thuis op (hoewel ik het totaal niet zwaar heb opgepakt in die week zelf...) en zie hier een slechte start in Thailand. Ik ben me hiervan bewust en dat is ook echt de enige reden waarom ik er nog ben; omdat ik het nog één kans wil geven. Zelfs in Peru voelde ik me direct thuis. Misschien kan het ook gewoon zo zijn dat Thailand het niet gaat zijn voor mij en is dat helemaal niet erg. 

Welcome to Bangkok!

De naam Bangkok heeft een bijna komische historie. Koning Rama I veranderde de naam Bangkok in Krung The, waarvan de volledige ceremoniele naam zoiets betekend als:

De stad van engelen, de grote stad, de woonplaats van de Smaragdgroene Boeddha, de ondoordringbare stad (in tegenstelling tot Ayutthaya) van de god Indra, de grote hoofdstad van de wereld die met negen kostbare edelstenen is begiftigd, de gelukkige stad, rijk aan een enorm Koninklijk Paleis dat de hemelse woonplaats gelijkt waar de gereïncarneerde god regeert, een stad die door Indra is gegeven en die door Vishnukarn is gebouwd.

Na een helse reis met veel te veel stops kwam ik maandagmiddag, 7 januari, aan in Bangkok. Ik nam de sky train naar het centrum na besloten te hebben waar ik mijn eerste nacht zou doorbrengen. Aanvankelijk wilde ik -die hard- met de bus naar die plek toegaan, vanaf het laatste station van de sky train, maar toen ik de bushalte zo 1, 2, 3 niet kon vinden, besloot ik mezelf op een taxi te trakteren.

Bij het aanhouden van de taxi werd ik te hulp geschoten door een vrouw in uniform, geen idee welk gezag zij vertegenwoordigde. Ze vertelde de chauffeur waar ik moest zijn. Ik was een beetje sceptisch, ondanks dat ik nog nooit Bangkok was geweest. Hij stopte inderdaad bij de verkeerde straat maar met een kaartje uit de Rough Guide kwamen we een eind dichterbij.

Heerlijk hotelletje in relaxte omgeving. Ik kreeg gelijk een goed gevoel bij Bangkok. Ik nam een luxe kamer, nog een traktatie, € 36,50 per nacht. Veel te gaar om een dorm te delen. Ik wilde alleen maar slapen. Ik viel meteen in slaap bij zonsondergang en werd rond middernacht wakker. De volgende ochtend leek 't net alsof ik niet bijgeslapen had. En wilde 'n extra nachtje blijven. Helaas moest ik verkassen, want mijn kamer was alweer verkocht. Mijn tweede keus hotel, dat nog duurder was maar wel eco, was ook vol. Uiteindelijk ben ik dus toch maar te voet richting Kho San Road vertrokken: dé straat / area waar zo lijkt het, 85% van backpackend Bangkok zich bevindt - in alle denkbare staten.

Toeval bestaat niet

Alsof het zo moest zijn, viel mijn oog gelijk bij het inchecken op de formulieren die de man naast mij vast had: Indiase visum aanvraagpapieren, uit duizenden te herkennen aangezien ik ze vorige week meerdere malen heb ingevuld, uitgeprint en ondertekend. Ik geloof niet in toeval, dus ik sprak hem aan en besloot om mee te gaan naar de ambassade om mijn visum alsnog te fiksen. De komende dagen trekken George en ik samen op. Beide India-liefhebber, dus genoeg om over te praten.

Geen idee waarom (en nu ik er ben heb ik nog steeds geen idee...) maar de naam Chiang Mai gaat al een tijdje door mijn hoofd. Dus had ik besloten om als ik mijn paspoort terug zou hebben, daarheen te gaan. Natuurlijk kwam ik een man tegen, Masu, die daar een half jaar heeft gezeten. Perfect, dacht ik. Hij zou me wel een kaartje tekenen. 

Ik besloot met hem mee te gaan om wat te drinken, maar gebruikte George als een excuus om hem te ontsnappen nadat hij binnen 5 minuten aan me vertelde dat hij een probleempje had, daar beneden. Masu wilde namelijk graag met me delen dat hij 24/7 een stijve had. En dat hij een therapeutische massagist in Chiang Mai het alleen maar erger had gemaakt door zijn seksuele kanaal open te zetten. Bedankt voor deze info en zodra je het kaartje getekend hebt, ben ik er weg van!

Het goeie gevoel van de eerste dag verdwijnt als sneeuw voor de zon als ik een paar dagen spendeer rondom Kho Sang Road. Ik zit min of meer vast in Bangkok, omdat mijn paspoort bij de ambassade ligt. Ik zie vooral veel dronken Britten, minirokjes, schijnbaar eenzame mensen met een boek of een biertje op een van de vele terrassen. Nee, het is niks voor mij, maar ik schaam me zelfs bijna voor mijn tatoeage als ik hier rond loop. Alles in overdaad, en overdaad schaadt. Oude mannen met jonge Thaise bloempjes, overschotten aan hippie kledij, en de Pad Thai (geroerbakte noodles) is op de volgende hoek van de straat nóg goedkoper dan een stukje terug. 

Ik wil hier niet zijn! We proberen het beste ervan te maken en de volgende dagen bekijken we een paar tempels, het Jim Thompsom house, struinen wat rond, eten wat hier en daar en als we op een gegeven moment de vierkante kilometer rondom Kho San Road bijna uitkitsen, besluiten we om een tour te maken naar Kanchanaburi: De plek van bridge over river Kwai, Erawan watervallen en Hells pass.

*Get drunk for 10 Baht*

 *Billabong bar*

* Jolly frog *

* One more bar *

* Ting Tong bar *

* Fat Jimmy * 

Gelukkig kwam ik 's avonds Rob tegen, want die gaf mij een perfect excuus om Kanchanaburi de volgende dag direct te verlaten. Ten eerste hebben ze in dit plaatsje de rivier hernoemt, want die brug lag eigenlijk over een andere rivier, niet over Kwai, en een nieuwe brug bouwen kost iets meer moeite. Ten tweede heb ik nog nooit zoveel dikke, oude, niet aantrekkelijke Britten gezien die op zoek zijn naar een gewillig Thais meisje. Bar na bar na bar... Bier en tieten!

De volgende ochtend is er ingebroken in de kamer van twee Engelse meiden, oké ze hadden de sleutel op de deur laten zitten -niet zo slim-, en besloot ik om met mijn nieuwe vriend Rob mee te gaan naar Ayutthaya, een plaatsje een uurtje ten noorden van Bangkok. En iedereen heeft wel eens een kaartje met de boeddha in de boom gezien, toch? 

Wat-fietsen

In Ayutthaya aan Watjes geen gebrek! Nieuwe tempels, ruines, of alleen nog een stapel stenen als restant. Als je snel tempelmoe wilt worden dat is dit the place to be! Maar eerlijk is eerlijk, zonder mijn nieuwe maat Rob was ik allang van ellende weggerend uit Thailand! Hoewel ik zonder paspoort natuurlijk nergens kom. 

We hebben twee dagen heerlijk rondgefietst op ons dooie gemakje. Beetje eten, beetje drinken, tempeltje hier en daar, de boeddha in de boom en af en toe levensgevaarlijke kruisingen trotseren heeft mij door mijn visumwachttijd heen getrokken. Rob wilde graag een soort van retraite doen en we besloten om samen bij Chiang Mai een 10-daagse te gaan doen, bij een tempel die mij wel aansprak. Ik stuurde een mailtje op de ochtend voordat ik naar Bangkok zou gaan en Rob alvast naar het noorden. We zouden elkaar weer treffen in Chiang Mai. 

Back in BKK...

Maar niet voor lang! Toen ik uit de trein stapte en direct een kaartje wilde boeken om richting Chiang Mai te vertrekken, was er alleen plaats voor...dezelfde avond in een zitwagon. Ik wilde echt per se niet langer dan nodig blijven hangen in energiezuigend Bangkok, dus stemde in. Daarna racete ik naar het visumbureau (min of meer op de gok, want ik had nog geen bevestiging gekregen) waar godzijdank mijn paspoort met double entry 6 maanden India visum op me lag te wachten. Blij als een klein kind vervolgde ik mijn weg naar het hotel van George (ook min of meer op de gok, want had mijn facebook niet meer gecheckt sinds die ochtend) waar hij zat te wachten in de lodge op mij, of niet, want voor hem was dat ook een gok.

Alles goed en wel vertrok ik een paar uur later naar Chiang Mai. Ik had eindelijk een mooie reden om te gaan: een nieuwe retraite in aantocht! Dat zou precies passen voordat mijn Thaise visum zou verlopen. 

Poep & Plastisch 

In de trein had ik zoals gezegd een zitplaats. Niet geheel oncomfortabel, ware het niet dat ik naast een Thaise mama met een kleine dikke sumo baby zat. Is het gewicht van de baby relevant voor het verhaal? Nee, maar dat maakt het wel leuker, want luister en huiver....

De sumo vond mij maar wat interessant en zat heel de nacht aan me te plukken. 's Ochtends maakte ik wat meer contact en had ik zomaar plots een baby op mijn schoot. Ik vertrouwde het niet helemaal, want mams had pas eenmaal haar luier verschoond, maar al wel 3 volle flessen goeiekope poedermelk voeding erin geduwd. Bij de eerste mogelijke beleefdheidsgelegenheid gaf ik sumo, die overigens Fa noemde (wat lucht betekend, ook irrelevant, maar tevens grappig in de context), terug aan haar moeder. Binnen 5 minuten diaree-de Fa haar hele moeke onder. Thank god, dat had ik kunnen zijn!

Mams verschoont sumo Fa en geeft haar weer aan mij, want nu moet ze even zichzelf afdoen in het toilet. Mama komt terug, neemt die kleine stinkerd weer van me over, die ik al die tijd met gestrekte armen voor me heb gehouden, en wat denk je? Piest ze, wederom binnen 5 minuten, heel haar moeder onder!

En het enige dat ik kon denken was: Thanks Universe...dat had ik kunnen zijn, voor de tweede keer.

Chiang Why?

Wat doe ik hier, denk  ik als ik arriveer in het veel te toeristische Chiang Mai? Ik word overspoeld door schreeuwerige lelijke toeristen attractie advertenties, zie bovenkant blog. Ik wilde Thailand serieus een kans geven, echt waar. Ik dacht het ligt aan mij, aan mijn jetlag, aan de teleurstellingen van de laatste tijd. Maar nu ik hier ben, begin ik echt te geloven dat Thailand het gewoon niet voor mij is. En dat is natuurlijk niet erg, maar ik voel me wel een zeikerd omdat zoveel mensen om me heen dit land met veel plezier bezocht hebben. 

Gisterenochtend, bij mijn eerste inlog op het wereld wijde web had ik een negatieve reactie van de tempel: ze zitten vol tot 7 februari. Mijn visum is dat verlopen, dus daar hoef ik gelukkig niet op te wachten. Dat betekent wel dat ik bijna voor niets de trein heb genomen. Gelukkig komt in ieder geval Rob nog deze kant op. Dat was de bedoeling tenminste...totdat hij net een berichtje stuurde dat ook zijn plannen gewijzigd zijn. Hij blijft alvast een paar daagjes bij de monniken op de plek waar hij nu is. En terecht! Maar dat betekent dus dat ik zo goed als voor niets naar Chiang Mai ben gekomen. 

Ik sprak zo juist met een Nederlandse jongen die hetzelfde gevoel heeft bij Thailand als ik en dat geeft me antwoord op mijn vraag. Thailand is niet mijn land, schijnbaar is dat heel goed mogelijk. Ik kan beter a.s.a.p. weggaan, Thailand heeft haar kansen verspild bij me. En ergens vind ik dat wel heel treurig. Ik had zo graag gewild dat er iets voor me was hier, behalve een visum naar mijn lievelingsland. Ben ik dan reismoe aan het worden? Er komen gevoelens voorbij die ik helemaal niet herken van mezelf: heimwee naar huis! Nog nooit gehad! Moet ik alles per se met India vergelijken?

Ik weet niet waarvan ik mezelf aan het overtuigen ben. Ik weet nog niet precies hoe en wat voor de komende dagen. Ik ga in ieder geval oppervlakkig Thailand en dito toeristen snel achter me laten voor hopelijk een rooskleurigere reis, want dit is echt te treurig voor woorden.