Queen of nothing

De fruitsectie - locale markt Arequipa Peru

Mijn laatste dagen voor de apocalyps heb ik gesleten in Arequipa. Geen Machu Picchu, waar zo'n beetje heel backpackend Peru de kerstdagen -als ze de kerst halen tenminste- door wilde brengen, alsof die verrekte kalender door de Inca's gemaakt is..

Ik heb vooral niks gedaan in Arequipa. Geen Colca Canyon met condors, geen Misty vulkaan beklimmen, niet eens een downhill tour op de mountainbike. Niks toeristisch. Niks van dat.

In het begin voelde ik me schuldig. Ik ben in zo'n fantastisch land en in zo'n bevoorrechte positie en ik ben nog te lui om van m'n stoel af te komen. Uit mijn bed komen, deed ik wel, en vruug! Dagelijks was ik er maximaal om 7.00u uit, maar meestal zelf eerder. En ik ging dagelijks naar de supercoole lokale markt waar de gedroogde baby lama's tussen de kruiden hebben hangen, waar er naast een vlees-sectie ook een ingewanden-sectie schijnt te zijn, waar ik me beperkte tot dagelijkse groente en fruit en ehm snacks (nootjes en koekjes en chips). Verder heb ik vooral veel contact gehad met mijn nieuwe familia in het hostel Wayna River: Guillaume, Guillaume, Dina, Leah & Cat. Met Guillaume de eigenaar van het hostel, 'n Fransman met Italiaanse ouders getrouwd met een Peruaanse (leren kennen tijdens 't reizen twee jaar geleden) -en mijn obsessie bloeit weer op-, bespreek ik dagelijks mijn schuldgevoelens ten aanzien van het niks doen, we wisselen theorieën over 't universum en religie. En dat allemaal na het ontbijt. Wat een omeletje allemaal niet los klopt. 

Met Guillaume, de hostelgast uit Frankrijk, waarmee ik een tien-persoons dorm deel, bespreek ik vooral levenskwesties en ik leen zijn ubervette reisgitaartje. Dina voert elke dag hele gesprekken in 't Spaans tegen me en 't enige dat ik versta is dat ze moe is, dat ze kamer 3 en 8 gaat schoonmaken en dat ze haar lunch gaat kopen voor vijf soles. Das geen geld toch? Nee, die dagelijkse oefening is goed want ik merk dat ik langzaam aan steeds zelfverzekerder wordt met de Spaanse taal. En dat een week voordat ik vertrek.

Met Leah & Cat, een stelletje, keek ik vooral films en ik at vaak gezellig samen met ze. 'This must be the place' met Sean Penn is echt een aanrader: ik heb zelden zo'n artistiek camerawerk gezien. Het leek wel een expositie van National Geographic!
Eigenlijk heb ik 't heel erg fijn gehad. Ik heb voor de eerste keer deze reis in mijn boek gelezen. En twee potjes geschaakt - twee potjes verloren.

Streetart - Lima Peru

Op de een na laatste dag wil ik dan toch wat ondernemen: klimmen! Dina belt naar verschillende reisbureautjes, maar ze blijken allemaal rete duur, vooral met Hampi in 't vooruitzicht. Dus daarom besluit ik toch om mijn laatste dag in Arequipa hetzelfde door te brengen als de eerste vijf. Die ochtend overtuigd Guillaume me dan toch dat ik helemaal niet niks heb gedaan. Want hij deelt mijn mening dat toeristische attracties niet echt boeiend zijn, maar dat contact maken met mooie mensen, je mee laten slepen in het moment en van het nu genieten het mooiste is dat er bestaat en dat elke ontmoeting er is om van te leren.

De laatste nachtbus was de langste die ik ooit gehad heb, hoewel geen 22 uur zoals ik eerder schreef. Geen idee hoe ik daaraan kwam. Maar wel 16 uur! Dan maakt het zelfs net iets langer dan de vlucht die me te wachten staat morgen. Ik zit nu weer in Lima, in het oude vertrouwde hostel. Ricardo is er nog steeds, inclusief zijn giftige temperament. Abdul is er nog steeds. Hij snurkt nog steeds. Er is weinig veranderd in het hostel. Toen ik zojuist even op het dak van de wereld stond, om mijn zonden van afgelopen zes weken te overdenken, vroeg ik me af: Wanneer zal ik hier weer staan?

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

At ten in the morning
I was laughing at something
At the airport terminal
At nine in the evening
I was sitting crying to you over the phone
Well passing the border from a state to another
Filled with people whom I couldn't help to relate to
And we stopped a while at a roadside restaurant
Where the waitress was sitting outside smoking in her car
She had that look of total fear in her eyes
And as we drove away from there she looked at me and
She smiled

I keep running around
Trying to find the ground
But my head is in the stars
And my feet are in the sky
Well I'm nobody's baby
I'm everybody's girl
I'm the queen of nothing
I'm the king of the world

And once you asked me well what's my biggest fear
That things would always remain so unclear
That one day I'd wake up all alone
With a big family and emptiness deep in my bones
That I would be so blinded, turn a deaf ear
And that my fake laugh would suddenly sound sincere

Now I wasn't born for anything
Wasn't born to say anything
Oh I'm just here now and soon I'll be gone
I'm nobody's baby
I'm everybody's girl
I'm the queen of nothing
I'm the king of the world

Now everyday there's a short intermission
While I sleep they start dimming the lights
But I've seen everything I ever want to see
Screaming "Fire!" in a theater people taking their seats
Watch it all go down like a stone in a stream
If you fall for your reflection you will drown in a dream

Tell me something real
Tell me something true
I just want to feel there's something left that I can do
But I'm nobody's baby
I'm everybody's girl
I'm the queen of nothing
I'm the king of the world

First Aid Kit- King of the World