Nog één dan....

Nog één blogpost over spullen. Over het 'de-clutteren' van je huis. Over het consuminderen. Ik kots bijna van het woord. Nog één dan, want het heeft me zo bezig gehouden afgelopen tijd. Na het zien van de docu "Overal spullen", gepost in mijn vorige blog, heb ik een aantal conclusies getrokken die ik toch nog even met jullie wil delen. 

Spullen creëren een soort spanningsveld

Dit spanningsveld laat je bij de juiste spanning thuis voelen op een plek. Door herinneringen, functionaliteit en esthetische waarde. Maar wat zeker zo belangrijk is, is de mate van Feng Shui. Klinkt misschien een beetje zweverig (ach ja, what's new..), maar probeer maar eens een item in je woonkamer, waarvan je vindt dat het op de perfecte plek staat, aan de andere kant van de zaal neer te zetten. Dat voelt echt niet fijn aan, totdat je ook andere items gaat herschikken. 

Wat ik eigenlijk wilde zeggen met dit spanningsveld is dat op het moment dat je spullen verdwijnen uit je huis, het "thuis" gevoel ook verdwijnt. Het spanningsveld verslapt. Dit ervoer ik dus afgelopen weken, toen één voor één mijn 'grote' meubels werden opgehaald. Telkens viel er een stukje thuis weg en uit eindelijk donderde deze hele constructie van dit spanningsveld in elkaar. Een overspannen veld, een overvloed aan spullen, zorgt voor te veel prikkels en te veel zorgen. Spullen moeten ook onderhouden worden.

Consumeren komt voort uit instinct, consuminderen uit bewustzijn

Ik, en er is ook genoeg over geschreven door anderen, vraag me al een tijdje af waarom wij denken bepaalde spullen nodig te hebben en wat ons uiteindelijk over laat gaan tot aankoop. Waarschijnlijk heeft de wereldwijde marktleider marketingonderzoek daar al een uitgebreid rapport over liggen en daar wordt natuurlijk al sinds de komst van de marketing handig op ingespeeld. Er zijn hele boekenplanken vol over geschreven en het vrouwtje in de docu heeft ze allemaal. Over consumeren gesproken....

Ik las van de week dit stripje (kopiëren kan niet vanwege rechten, dus dan maar een link), waarin een onderzoeker heeft ontdekt dat dieren zogenaamde 'supernormal stimuli' verkiezen boven instincten. Bijvoorbeeld: een moeder vogel kiest altijd de grootste bek om een wormpje in te duwen, ook al is deze bek niet van haar eigen jong, maar van een plastic vogeltje notabene. Wij mensen zijn continue omringt door deze buitengewone prikkels. Ook wij kiezen instinctief voor de prikkel die onze zintuigen en instinct overbluffen.  Hetgeen dat ons onderscheidt van dieren is precies dát verschil dat ervoor zorgt dat we níet telkens meer en meer willen: bewustzijn. Wij kunnen met wilskracht en bewustzijn de keuze maken om niet ons instinct te volgen, overvloedige buitengewone prikkels af te wijzen en spullen te laten staan.

Er zullen ook dieren mensen zijn die dit excuus gaan aangrijpen om juist meer aan te gaan schaffen, want ja "het is een kwestie van instinct". 

Tot wanneer is "meer" in je voordeel?

Deze vraag werd gesteld door een van de 'ervaringsdeskundigen' in de docu. Als je bijvoorbeeld 1,5 garderobekast vol met kleding hebt en je weet 's ochtends nooit wat je aan moet doen, waardoor je in tijdnood komt, is het dan zo ontzettend fijn om je kast vol te hebben? 

Je kunt je ook de vraag stellen: Tot wanneer is "minder" in je voordeel?

Meer en minder staan in relatie van wat je op dit moment bezit, uiteraard.Het blijkt overigens dat je bijna altijd een excuus kunt vinden voor een bepaald object. Je kunt altijd een reden bedenken waarom je iets nodig hebt. Wat is nodig hebben nou eigenlijk? Het lijkt erop dat we van gekkigheid niet weten wat we met ons geld aanmoeten. Op dat moment overspoeld de consumentenmarkt ons met supernormal stimuli en het geld is uitgegeven voordat we er erg in hebben. We bezitten weer een nieuw ding. Yes!

Schuldgevoel

Vrouwen kennen het wel, troost aankopen. En wellicht mannen ook wel. En daarna schuldgevoel, want je had het niet nodig of je bent het niet waard of wat voor zelf-verontwaardigende reden je ook mag bedenken. Wat ik herken uit het filmpje, is het schuldgevoel van het wegbrengen van je spullen. Hoe waardig is het als je je troep (ja, er zat heus veel bruikbaars bij, maar ook heel veel onnozele teringzooi) dumpt bij de voedselbank of de kringloop? Wat nobel van me om mijn instinct-aankopen, zomaar, weg te geven aan mensen waarvan ik denk dat ze het harder nodig hebben dan ik. Wat bezielt me? Arrogantie?

De kringloop verdient er nog een aardige cent aan, daar heb ik minder medelijden mee.

Wat me op de been houdt is de gedachte dat recyclen en hergebruik ten opzichte van het aanspreken van de consumentenmarkt het milieu ontlast. De tweedehands markt raakt verzadigd, doordat mensen zoals ik het in hun bol krijgen om te minimaliseren. De gedachte die me op mijn andere been houdt is dat ik, als ik me weer ga 'vestigen' ook de tweedehandsmarkt aan zal spreken (zoals ik 4 jaar geleden deed, och toch, wat goed van me).

Afval bestaat niet

De slogan van Van Gansewinkel. Afval bestaat natuurlijk helemaal niet. Het verdwijnt niet. Ja, uit ons zicht zodra we het lozen, waar dan ook. In India is het zo'n troep omdat mensen hun puin van binnen naar buiten, tot aan de deur drempel vegen en vervolgens de verantwoordelijkheid loslaten. Vervolgens is er eigenlijk niemand die de verantwoordelijkheid overneemt, zoals in ons land. In feite gebeurt daar hetzelfde als hier, alleen op grotere schaal en minder georganiseerd. Wij dumpen met het afval net zo goed ook de verantwoordelijkheid ervoor. 

We (de menschheid) herschikken de kleinste stukjes elementen tot spullen en dingen. Creëren. Vervolgens herorganiseren spullen en dingen, omdat ze niet meer van waarde zijn voor ons. De herinnering is niet meer zo belangrijk of het is niet meer functioneel. Het heeft geen esthetische waarde meer. En de Feng Shui kwaliteit & kwantiteit is ver te zoeken.