Destiny & Dignity

Beste Irene,

komt u weleens in eindhoven dat u de lamp kan komen brengen.
Ben namelijk alleenstaande moeder zonder eigen vervoer, moet dan met het openbaar vervoer en word het meteen al duur en een hoop gedoe met de kinderwagen.

m.v.g.

Christel (verzonnen naam)

Er gingen gedachtes door me heen na het lezen van dit enigszins vreemde mailtje als reactie op een lampenkapje dat ik op Marktplaats had staan, zoals: Ja, hoe is het, het kost al niets en ik moet ook benzine kopen om naar jou te komen! Maar ook wat zachtaardigere zoals: deze dame durft om hulp te vragen en wie ben ik om in ieder geval niet te kijken of het in de buurt is van plekken waar ik kom in Eindhoven. Ik kom namelijk zo'n 4x per week in Eindhoven, dus kan het in ieder geval proberen, toch?

Haar adres bleek vlakbij mijn yoga te zijn. Ik vroeg in een antwoord richting haar of ze nog meer spullen nodig had. Ze antwoordde dat ze wel spullen kon gebruiken, maar geen geld had. De lamp kostte € 5,-. Uiteindelijk heb ik een tasje gevuld met keukenspulletjes, dat ik met mijn vuilnisbak en het lampenkapje vandaag na de yoga haar ben gaan brengen. 

Ze kwam precies naar beneden met de baby in haar handen, terwijl ik uitstapte. Toen ik binnen kwam wist ik meteen dat de achtergrond van dit meske mijlenver van de mijne verwijderd lag. Een jonkie met een 8 maanden oude baby. Ik heb de spulletjes eigenhandig in de keuken gezet. Daarna nodigde ze me uit voor een kop thee. Ik heb het aangenomen, hoewel ik hoopte dat ze zich niet verplicht voelde. Zou ze het anders doen? Mijn thee aanbieden terwijl ze niet op gezelschap zit te wachten?

Het gesprek kwam snel op gang, mede omdat ik gewoon op de man af aan haar vroeg of ze alleen woonde en hoelang. Het meiske was 21 jaar, had hiervoor 1,5 jaar in de opvang gewoond. Eerst in een Blijf-van-mijn-lijf-huis en daarna in een daklozen opvang. Daar kwam ze terecht toen ze bij haar ex wegging. Samen zwierven ze 2 jaar lang door Den Bosch. Maar hij was slecht en ze was bang voor 'm. Hij gebruikte flink drugs en toen ze zwanger raakte is ze gegaan. Nu heeft ze een heel mooi huisje, woont alleen, staat onder bewindvoering en onder begeleiding. Haar baby heeft bronchitis en rommelt en rochelt als een koffiemolentje. Het zag er uit als een fijn huisje waar ze hard aan had gewerkt.

En ik? Ik ben alles aan het opgeven om niets te hebben. Om een zwervend leven te leiden dat zij leed. Ja leed, en niet leidde. Wat een paradox. Hoe kom ik erbij dat mensen in deze situatie loyaliteit nodig hebben? Ze hebben waardigheid nodig, veiligheid en geld. Ja, ik ga op reis. Zomaar even naar Zuid Amerika en daarna naar India. Ja, dat kan ik betalen, want ik heb hard gespaard. Ja, ik ga alleen.

Onder het gesprek schraapte ze uit haar spaarpot en portemonnee € 5,- bij elkaar en gaf het aan me. De muntjes brandde in mijn hand en na het aanhoren van mijn verhaal kon ik eigenlijk het geld niet van haar aannemen. Maar als ik het terug zou geven, wat zou ze er dan mee doen? Nog meer sigaretten van kopen? Of ongezond eten, zoals die pakken koeken die ik door haar woonkamer en keuken verspreid terug vond? Het is helemaal niet aan mij om te oordelen over haar uitgave patroon en op het moment dat zij bovenstaande email aan mij stuurde wist ze dat ik geld voor dat lampje wilde hebben. Dat stomme lampje dat mijn leven met het hare heeft doen kruisen. Ik had de neiging om voor haar te zorgen, om mijn hulp aan te bieden. Ik had de neiging om haar te dingen te geven. En ik heb ook wel wat aangeboden, of tenminste ik heb gevraagd wat ze nog nodig had. Waarom is het zo verdomd lastig om met deze verschillen om te gaan? Waarom werkt dit zo op je geweten?

De € 5,- heb ik gehouden. Voor mijn waardigheid, en de hare. Ook om het mezelf niet moeilijker te maken. Ik heb wel beloofd dat ik nog een lamp-ophang dingetje kom brengen. Of ik dat ding nou laat hangen voor de nieuwe huurder of er eentje afhaal voor haar. Dat maakt geen verschil.