De Ironie

Een week of 6 geleden verkocht ik mijn fiets. Natuurlijk ben ik al mijn spullen aan het verkopen, maar mijn fiets verkocht ik omdat het een kalote fiets was/ is en ik er nooit op fietste. Het was de fiets die ervoor zorgde dat ik fietsen haatte. Het was de fiets die mij in mijn mogelijkheden beperkte. Het was de fiets die mijn potentie deed verduisteren. De fiets ging op marktplaats voor het luttele bedrag van €40,- en werd verkocht aan de eerste de beste die zich aanmeldde voor €30,-. 

Tegelijkertijd kocht ik op aanraden van een vriendin een retro racefietsje. Je weet wel, zo'n licht fietsje met gebogen stuur. In alle kleuren te krijgen en in alle staten. Ik kreeg een marktplaats tip (je weet wie je bent...;-) ) en ik reisde af naar Boxtel met de bus van mijn werk om mijn rode racemonster op te halen. Eerst nog sceptisch, niet over de fiets. Daar moest een nieuwe handrem op gezet worden en verder een druppel olie. Nee, scepsis had te maken met het feit of ik nu wel zou gaan fietsen.

En fietsen deed ik. Elke dag.

Naar mijn werk. 

Naar het klimmen.

Naar familie.

En daar eindigde mijn reis. 

Ik was inmiddels gehecht geraakt aan mijn ubercoole fiets. De fijnste fiets van de wereld! Ik snap nu waarom mensen fietsen leuk en fijn vinden. It's all about the bike! De wind in je haren en het feit dat je er geen benzine in hoeft te mikken is de ultieme combinatie. Ik ben zelfs zover dat ik het wel zie zitten om grOOtsche afstanden af te leggen. met tassen achterop en een petje op mijn hoofd rond de wereld, zoals mijn airport pickup is gaan doen. 

Van alle spullen die ik bezit, zouden dé fiets en dé stoel (eveneens rood, in mijn woonkamer - al zou ik 'm weg willen doen, dan zou dat niet gaan, want ik ben er bijna mee vergroeit-) gestald worden bij mijn ouders. Want dé fiets en dé stoel, die doe je toch niet weg??

Van alle spullen die ik bezit, ben ik echt het meest gehecht aan die fiets. Wat grappig is, aangezien het mijn laatste aankoop is. Die fiets opende een hele nieuwe wereld voor mij! Ik verloor kilo's en mijn gezicht (huid) straalde weer. Niets dan goeds. 

Zondagmiddag op klaarlichte dag werd mijn fiets ontvoerd. Bij mijn zus voor de deur. Hij stond op slot, ja met zo'n dik kettingslot. Van alle spullen die ik bezit, verkoop ik alles met gemak, behalve dé fiets. Oké en dé stoel. Maar zelfs als zou ik moeten kiezen, dan ging dé stoel er uit, en dé fiets zou blijven. Maar nu is de keuze al gemaakt voor me. Dé stoel blijft. Dé fiets mag nu bij iemand anders een nieuwe wereld openen. 

Was dit mijn laatste les in mijn onthechtingsproces? 

Tot zover het fiets-drama.

Laatst kocht ik op MP een broek. Ik had het er al eens eerder over, dat ik waarschijnlijk wel over moest stappen op zo'n lelijke, onzettend sexy afritsbroek, omdat dat nu eenmaal zo gemakkelijk is tijdens het hiken. De broek was te klein; een enorme teleurstelling zoals je zult begrijpen. Hij staat weer op MP. Poging 2 was een bestelling bij Bever. Ik kocht 2 broeken in de aanbieding, ondanks mijn belofte om niets meer nieuw te kopen. Toen ze thuis binnen kwamen en ik paste ze, had ik ook gelijk spijt want nieuw of tweedehands: het blijven lelijke broeken. De broeken gingen retour Bever.

Vandaag kwam ik bij de kringloopwinkel omdat ik hoopte daar een nieuw racemonster op de kop te tikken. Helaasch, geen rode retrofiets. Ook niet in een andere kleur. Wat ik wel kocht, was een broekkie van € 4,95. Nee, je kunt 'm niet afritsen. Nee, hij droogt niet extra snel, Nee, hij is niet taupe of kaki. Hij is demin kleur, licht gewicht en gewoon heel erg leuk. Het mooiste van alles is dat ik vorige keer in India zo'n soort broek letterlijk tot de naad heb versleten en toen maar achtergelaten. Daar hád ik tot de dag van vandaag spijt van, tot ik dit broekkie kocht. Ik ben blij als een klein kind zonder fiets. Mijn reisuitrusting is nu compleet!