Van Rebelse Eenvoud naar Rebelse Vrijheid

Klaar met de eenvoud

Het volstaat niet meer, de naam Rebelse Eenvoud. Het volstond totdat ik de eenvoud gevonden had of heb die ik zocht. Want dat is wat wij doen in onze relatieve wereld: wij onderzoeken net zolang de uiterste polen van de omgeving totdat we overtuigd zijn van het punt tussen deze polen waarmee onze ziel resoneert. Voor mezelf heb ik genoeg meervoud en eenvoud gevoeld en ervaren om te weten waarmee ik resoneer: eenvoud, met de kwalitatieve voordelen van het geboren worden in een Westers land. Ik voel me nog steeds gezegend dat ik Nederlandse wortels heb, ookal is mijn bosje penen erg dun gezaaid; heerlijk om in de supermarkt op jacht te gaan naar mijn prooi van diezelfde avond -biologische groentes, gekweekt aan de andere kant van Europa of de aardbol, heerlijk om mijn vieze was bij elkaar te sprokkelen en in de wasmachine te kegelen, op een kort programma met milieuvriendelijk wasmiddel. Mijn geest vertrouwt mijn ziel voldoende om op gevoel bepaalde beslissingen te maken omtrent eenvoud. En dat geeft rust en vertrouwen. Want als mijn ziel eigenhandig beslissingen mag nemen over onderwerp eenvoud, dan is grote kans dat in de toekomst de verantwoordelijkheden uitgebreid zullen worden. YES!!

Angsten blijven onderzoeken

Ik veroordeel mezelf nogal eens dat ik dan weer zo nodig op reis moet. Kan ik mijn reis niet gewoon hier maken? Moet ik daarvoor per se naar de andere kant van de wereld? Waarom kan ik niet gewoon normaal zoals iedereen een baan nemen, op één plek blijven wonen een gezin stichten en blij zijn? Ik denk soms dat ik bang ben voor een dergelijk leven, dat ik bang ben voor stilstand en daarom maar de extreemheid op zoek. De chaos. Want chaos doet leven. Ik weet waarom ik er angst voor heb, omdat ik bang ben dat ik mijn herinneringen aan mijn diepe zelf kwijt raak, sinds ik ze weer gevonden heb. Misschien ben ik te zeer gehecht geraakt aan mijn grenzeloze leven? Werken - reizen - werken - reizen - werken - reizen.... En ondertussen onderzoek ik mijn persoonlijke polen in onze relatieve wereld, zonder me vast te leggen op een bepaalde plek binnen die twee uiterste polen. Dit klinkt misschien wel heel abstract...

Zoals gezegd kun je zonder pieken geen dalen ervaren en zonder zwart geen wit. Zonder stilte geen geluid. Maar zonder pieken en dalen ook geen heuvels, zonder zwart en wit ook geen grijs en zonder stilte en geluid ook geen gefluister. Ergens tussen die twee uiterste polen ligt een punt dat het allerbeste past bij de "zijn"-toestand van onze ziel. Dat punt, is volgens mij wat we zoeken in ons leven, en misschien verandert het wel continue. Dat punt is er voor vele aspecten in het leven: je probeert je ziel rust en balans te geven als het gaat om duurzaamheid, seksualiteit, gezondheid, vrijheid, noem maar op, educatie. 

Het geeft onrust om op en neer te bewegen tussen twee uiterste polen, voor mij. Maar het geeft nog meer onrust om te kiezen voor een balanspunt, terwijl je daar eigenlijk niet mee resoneert, maar omdat het beter is om te rusten, of omdat het beter is voor een ander. Voor mij geldt dus eigenlijk dat ik door ga met "fine tunen" totdat ik de juiste frequentie gevonden heb. Maar die vrije bewegingsruimte tussen die polen en die onrust die in ieder geval nooit stilstand betekenen (en stilstand is achteruitgang) zorgen in ieder geval dat ik nooit een saai en rustig leven heb.

In de blogpost "Boeren of Jagen" haalde ik twee levensstijlen aan en mijn angst om te kiezen voor de ene. Nu bij nader inzien denk ik niet dat ik per se bang ben om te kiezen voor een van deze twee, ik ben bang om te resoneren met een bepaalde levensstijl om er vervolgens achter te komen dat mijn intuïtie, de kompas van mijn ziel, het mis had. Ik ben bang om me te berusten tussen twee polen, terwijl ik er niet thuis hoor. En ik ben bang dat ik dan niet meer terug kan. Of misschien zeg ik tegen mezelf dat ik bang ben dat ik het mis heb, terwijl ik eigenlijk veel banger ben dat ik het er naar mijn zin heb en dat ik niet meer terug wíl. Dat ik mijn "freewheel" positie kwijtraak. Het enige dat ik nu kan doen is proberen eerlijk te blijven, te blijven onderzoeken en in ieder geval te doen wat fijn voelt of in ieder geval experimenteren met toegeven aan wat fijn voelt. En voor nu is dat toch op reis gaan. Want Peru voelt fijn. India nog niet, daarom heb ik nog niet geboekt. 

Collectief bewustzijn en verantwoordelijkheidsgevoel

In het oneindige spanningsveld dat onze wereld (wereld is de omgeving waarin onze ziel gedijt, je kunt het zo groot maken als je fijn vindt), is alles afhankelijk is van elkaar. Letterlijk en figuurlijk: Niets kan zonder het ander bestaan en alles hangt af van iets anders. Wit kan niet zonder zwart bestaan en grijs hangt af van de hoeveelheid zwart en wit. Waarom is het spanningsveld oneindig? Omdat niemand weet hoe zwart het zwartste is en hoe wit het witste is, er is geen einde aan. Elke ervaring en elke perceptie van dit spanningsveld -die tegenoverliggende polen- is anders.

Buiten dat elke individuele ervaring anders is, zoeken we met onze groep als geheel ook continue de grenzen op. De wereldbevolking slingert tussen oorlog en honger en allesomvattende ultieme liefde en overvloed heen en weer, om uiteindelijk te resoneren met iets waarin iedereen zich herkent. Collective Consciousness. Collectief bewustzijn is één van de redenen dat ik op zoek blijf gaan naar de juiste frequentie bij mijn ziel, omdat het effect heeft op de hele planeet en de mensheid. Sinds ik me bewust ben van het grotere geheel, is de verantwoordelijkheid niet gegroeit, maar verandert. Ik voel me niet meer verantwoordelijk voor oorlogen en honger (wat eerst wel het geval was) en draag die last dus niet meer. Wel voel ik me verantwoordelijk voor de evolutie van ons collectieve bewustzijn. Collectief is hier de som van alle kleine stukjes bewustzijn: ik en jij en jij en jij....
Dat we heen en weer slingeren tussen twee polen is onvermijdbaar; zonder oorlog kunnen we geen vrede ervaren en zonder honger geen overvloed. Dat is de natuur van de dualiteit. En om eenheid te ervaren, zullen we moeten weten wat dualiteit is. 

Daarin ligt precies de verantwoordelijkheid en hetgeen dat ik in mijn leven na wil streven: te begrijpen dat eenheid een samensmelting is van dualiteit, en dus geen oordeel te vellen over wat goed is en wat slecht. Er is geen goed en slecht, er zijn alleen relatieve polen waartussen wij op en neer slingeren om het te kunnen ervaren, zodat we daarna terug kunnen naar de eenheid in alle eenvoud. Dat is vrijheid.