Slotakkoord Deel I: het is weer aan!

Wat er aan vooraf ging..

Mindlink werkt prachtig: Ik ga naar therapie en word getest op fysieke mankementen: met welk emotioneel probleem hangt dit samen? Dan wordt er gekeken welk emotioneel of energetisch probleem er diep in mij zit geworteld. Vorige sessie kwamen het welbekende loslaat-probleem en het circulatieprobleem naar boven. Ik heb er inmiddels al een aantal blogjes ("Leven...dood...leven" en "zelfliefde en gezondheid gaan hand in hand") aan gewijd.

Vervolgens krijg ik een buisje met piepkleine bolletjes mee, die moet ik bij me dragen en ik moet slikken. Deze bolletjes zijn informatiedragers, net als een geheugenkaartje van je fototoestel. Er staan positieve affirmaties op, die tegenovergesteld zijn aan de negativiteit of software programmatuur die mijn onderbewuste dagelijks afspeelt. Deze bolletjes staan haaks op mijn onderbewuste. Dit doet een paar weken pijn. Vooral als je je bewust bent van alle reacties en acties van je geest. Dit is erg confronterend en vermoeiend. Het draagt niet bij aan een spontaan leven. Mindfull brainwashing... Aaarghhh!

Die bolletjes draag ik een bepaalde tijd bij me. Meestal 4 of 5 weken. Een beetje afhankelijk van de heftigheid van het probleem en de diepte van het probleem in mijn lijf en leden. Het is nog telkens zo geweest, dat in de laatste week voordat ik moet stoppen met de bolletjes, ik nog zo heftig reageer dat mijn therapeute zegt dat ik ze door mag slikken. Maar het is ook nog telkens zo geweest dat het probleem zich razendsnel weer op lost en dat ik alsnog op de aangegeven tijd stop.

Je bent wat je eet - Je wordt wat je denkt

Vier weken zijn voorbij, vier weken van pijnlijke confrontaties  (arme ik, ....) en rouw over dingen loslaten die ik niet los wilde laten (....laat me hier niet alleen achter). Vier weken van proberen van mijn lichaam en circulatie te houden, terwijl ik -tot mijn grote verdriet moet zeggen- dat ik mijn lichaam zo'n 30 jaar, of toch in ieder geval 25 jaar (er van uitgaande dat ik als kind nog wel puur was) afgewezen heb. Maar weet je wat nu het verschil maakt tussen de menselijke geest en de -gehele- rest van de realiteit van ons aardse bestaan? Dat alle rest enorm vergevingsgezind is: de dierenwereld, de plantenwereld, de mineralenwereld! Niets, maar dan ook niets is uit op wrok, wraak of haat. Alleen de mensengeest zou na 25 jaar afwijzen zeggen "Zak er maar in, nu hoeft het voor mij niet meer!" of een ernstigere vorm hiervan.

Mijn lichaam en mijn geest behoren in die zin niet tot elkaar. De filosofie en problematiek van het dualisme is een andere discussie die ik nog eens met mezelf moet voeren. Mijn lichaam behoort tot "de rest".

Tot mijn grote vreugde kan ik mededelen dat mijn lichaam mijn nederige excuses aanvaard heeft en dat we nu weer dikke vriendjes zijn. Hierin zit 'm ook het vertrouwen dat als wij ons lichaam en onze geest kunnen ver-een-igen, dat we dan niet anders kunnen als dichter bij licht en liefde zijn. Het ware yoga-pad..

Het begon natuurlijk met die verrekte bolletjes. Op een gegeven moment ergens in de donkere dagen van afgelopen vier weken (ik heb werkelijk het idee dat ik 4 weken onder een steen heb gelegen) stond ik onder de douche en baalde voor de zoveelste keer van de mankementen aan mijn lijf: mijn darmen die niet willen functioneren en mijn huid die er slecht aan toe is, en de combinatie van deze twee waar ik maar geen grip op kan krijgen.

Ik keek naar mijn buik die zich inmiddels, door god weet wat, had opgeblazen tot een zwanger buikje van 3 maanden en ineens kwam als donderslag bij heldere hemel het inzicht: voor de allereerste keer in mijn leven voelde ik wat ik mijn lichaam al die jaren had aangedaan door het af te wijzen door er op die manier mee om te gaan: te balen dat het niet functioneert en het te straffen door er negatief over te denken. Ik voelde een golf van teleurstelling, verslagenheid, wanhoop en verdriet terugkomen vanuit mijn lijf, alsof me een spiegel voor werd gehouden. Mijn lichaam was op dat moment een aparte identiteit die zijn schouders op trok, met hangende mondhoeken en een traan in de ogen tegen me zei: "Okee dan, sorry dat ik je zo teleurstel telkens weer." Er was geen verweer en er kwamen geen excuses vanuit mijn lichaam, enkel verslagen geweldloosheid.

Dit gevoel duurde een zoveelste van een seconde waarop ik begon te huilen, sorry te zeggen en te aaien over mijn buikje. Nu ik dit type, schieten de tranen me weer in de ogen. Mijn lichaam heeft mij allang vergeven, maar ik mezelf nog niet voor de slavenij van afgelopen tig jaren.

Dit laatste klinkt wellicht wat dramatisch (de rest is waargebeurd), dat doe ik natuurlijk expres. Omdat ik nu echt in zie wat de kracht van de geest op materie om ons heen -incluis ons lichaam- is. We moeten samenwerken, niet tegen werken. Onze geest is 's werelds sterkste machtsmiddel en het is bijna angstaanjagend, maar toch heel belangrijk om je hiervan bewust te zijn.

To be continued...

Voorlopig ga ik me focussen op het herstellen van de relatie met mijn lichaam. Ik ben al druk bezig geweest met reinigen: darmspoelingen en leverreiniging (een aanrader, vieze drankjes, mooi resultaat!) Meerdere zullen volgen komende maanden. Energetisch werk laat ik even achterwegen om me volledig te focussen. Mijn lichaam is mijn ruimteschip, mijn tempel en die moet ik grondig onderhouden om er mee te kunnen spacen en om er mindblowing things te kunnen doen. Want als je geest in hogere sferen is, is het je lichaam dat zorgt dat je daar niet in blijft hangen: het zorgt voor de rest van je aardse leven voor contact met het HIER en NU: met de aarde.