Comfortzone

Al een tijdje staat mijn leven in het teken van het opzoeken van mijn grenzen en het in de ogen kijken van mijn angsten. Ik ben niet echt ergens 'bang' voor, maar ik vind het wel doodeng om me bloot te stellen aan publiek met iets waar ik zelf heel onzeker over ben; of nog erger, als ik weet dat het publiek het beter weet of beter is dan ik!

Ik ben lid van http://www.tut.com/theclub/. Je maakt een account aan en je geeft aan wat je goals zijn, waar je naartoe wilt leven. Vervolgens krijg je elke werkdag een emailtje met daarin een "note from the universe"; altijd een zeer inspirerende hint, kanttekening, quote of hoe je het ook noemen wilt, die bijdraagt die me laat focussen op de juiste, positieve dingen in het leven en mijn opgegeven goals. 

Gisteren kreeg ik onderstaande note:

"Fear, Irene, like joy, usually means that you're exactly where you should be, learning what you're ready to learn, about to become more than who you were.

Whoohoo!!

The Universe

Actually, Irene, you're always where you should be. Point being, just because you fear something doesn't mean you should avoid it... usually."

Laat dat nu precies zijn waar min leven nu om draait, waarin ik andere ondersteun (de lamme helpt de blinde...) en waar ik zelf schijnbaar ook hard aan moet werken, want...

Toen ik gisterenavond aan het boulderen was, werd er een kleine competitie georganiseerd. Super leuk, gezellig en ongecompliceerd. Gewoon de boulders (routes) klimmen die bij de competitie horen en één punt tellen voor elke boulder die je uitklimt. Ondanks het enorme samenhorigheidsgevoel dat er heerst onder de groep, werd ik als 'junior' intens zenuwachtig van het publiek. Nee, niemand oordeelt! Niemand zegt dat je slecht bent! Je wordt alleen aangemoedigd en je krijgt een schouderklopje als het lukt. Gewoon tussen al die super sterke klimmers gaan staan en keihard falen op de simpelste route die ertussen zit. Ja, ik deed één poging. Die mislukte. Ik kon wel door de grond zakken! 

En het ergste van alles is, dat ik weet dat ik de betreffende route kan klimmen. Ik ben er echt wel sterk en technisch genoeg voor. Het zit geheel tussen mijn oren. Het falen voor publiek, mijn onzekerheid tonen waar zoveel mensen omheen staan die beter zijn dan ik, dat is echt hels voor mij.

Het punt is, ik zou juist om die reden gewoon moeten meedoen en moeten gaan met die banaan. Ik zou uit mijn veilige zone moeten stappen van klimmen en foutjes maken zonder dat er iemand kijkt, naar en plein public falen. Onder het mom rustig aan opbouwen heb ik beloofd om volgende competitie iets harder mijn best te doen en mijn briefje met punten in te leveren. Ik heb nog 8 weken om me mentaal voor te berijden. 

Onder dezelfde noemer: ik hoorde gisteren dan India mijn comfortzone is. Grappig, aangezien in India het woord comfortzone niet eens bestaat. Ja, ik wil ook graag de rest van de wereld bekijken. Maar...India is zo fijn en zo veilig. Het is de grootste chaos ter wereld! Als je weet dat je niets kunt verwachten als het gaat om privacy en veilige zone, schakel je je comfortzone uit. Dat is een comfortzone an sich: het weten wat je moet verwachten en daarop kunnen anticiperen. En als je niet weet wat je kunt verwachten, zul je moeten vertrouwen dat het wel in orde komt. Laat ik daar nou net veel moeite mee hebben...

Om meer vertrouwen te kweken, uit mijn comfortzone te komen -waar het zo lekker warm en veilig is- wil ik in april elke dag iets doet dat me hierbij helpt.  Ik vind het wel lastig om dingen te bedenken; dus als jullie ideeen hebben, brand los!


Wat is jouw comfortzone en zou je de grenzen op willen zoeken?