Mijn nieuwe baan! Een slechte deal?

Als ik op sta vanaf mijn bureau en om me heen kijk, zie ik mijn honderden collega's druk bezig achter hun beeldscherm. Ik zit in een kantoortuin in een zee van digitaal tijdperk apparatuur. Overal hoor ik rammelende telefoons en gebrabbel. Voor me hangt een klok. Ik ben om 7.30u begonnen vandaag, dus mag ik om 16.00u naar huis. Ik heb er best wel weer zin in hoor, ook al had ik het afgezworen om nog ooit op kantoor te zitten. Het is best te doen. Weer eens wat anders. Een nieuwe baan is in het begin meestal inspirerend.  Gelukkig woon ik dicht bij mijn werk; in dezelfde toren, alleen dan een aantal verdiepingen hoger. In een klein appartement dat meer weg heeft van een goedkope hotelkamer, compleet met bordeauxrode lambrisering.

Gelukkig geen nachtmerrie, maar een lachwekkende droom die ik heb onthouden van vorige nacht. Vooral typerend dat ik tegenwoordig heel bewust ben van mijn gevoel in de droom. 

Ik voelde overduidelijk dat ik een compromis aan het sluiten was met mezelf en ik moest mezelf continue overtuigen dat het een goede deal was!

Soms zijn compromis nodig; je moet rekening houden met anderen. Maar als je géén rekening moet houden met iemand, behalve met jezelf en je eigen leven, tot hoever ga je dan een deal sluiten?  

Zijn deze compromis die je met jezelf maakt niet altijd slechte deals,  aangezien je het maximale uit je leven wilt halen?

Ja. 

En als je deze vraag toch stiekem met "nee" wilt beantwoorden, of met een "ja, maar" dan daag ik je uit, want volgens mij zijn dit slechts excuses of angsten. 

Ik werk voor een baas, parttime weliswaar, en heb afgesproken dat nog een tijdje te doen. De compromis zit 'm in de volgende deal die ik heb gesloten met mezelf: Ik werk om mijn vaste lasten te bekostigen en voor de rest werk ik lekker aan mezelf en spendeer ik mijn tijd aan leuke dingen en aan het veranderen van de wereld. Ik spreek met mijn werkgever af dat ik voorlopig nog blijf zodat zij op mij kunnen rekenen, omdat ik het wel best vind, hoewel ik niet kan gaan en staan waar ik wil en wanneer ik wil. Een slechte deal dus, aangezien vrijheid (kunnen doen wat ik wil, wanneer ik wil) het hoogste goed is in mijn leven.  

Waar is de tijd gebleven dat ik mijn werk als onderdeel van mijn vrijheid zag? Toen ik deze beslissing net genomen had, voelde het helemaal niet als een compromis. Dat was een half jaar geleden, toen ik minder verantwoordelijkheden had, minder werkte en niet het gevoel had dat ik iets voor mijn werkgever deed; ik had het gevoel er te werken voor mezelf. Ik let even niet op en *plop* ... het maximale uit mijn leven halen is in een klap verandert in een slechte deal. Blijven opletten dus!

Belangrijker is: hoe ga ik zorgen dat die deal de deur uit vliegt en ik weer het gevoel heb het maximale uit mijn leven te halen? Door de scheefgetrokken verhouding weer recht te trekken: verantwoordelijkheden op mijn werk te verlagen, de focus te verleggen naar mijn privéleven (en dus minder uren te werken) en doelen te stellen voor mezelf. Als ik iets heb om naartoe te werken, dan verandert werk in bijzaak en doel in in hoofdzaak. Ik hou je op de hoogte!

Welke deal heb jij gesloten met jezelf momenteel?