Circus called life a.k.a Circus of reflection

Negenentwintig lentes jong. Dan krijg ik van mijn zussen m'n eerste antirimpelcreme. Zestien jaar geleden kreeg ik mijn eerste maandverbandje van diezelfde zussen. Alleen toen waren de verschillen in leeftijd nog vele malen groter dan nu. We schelen bijna niets meer. En toch haal ik ze niet meer in.

Feestjes en verjaardagen zijn bevestigingen van vriendschappen. Vooral met de social media hype van tegenwoordig. Wie nodig ik uit en wie niet, wie laat iets weten en wie niet? En als het vervolgens niet aan mijn verwachting voldoet is het dan een ontkenning van een vriendschap? Heb ik zelf altijd alle verjaardagen in de gaten? Heb ik een feestje nodig om bevestigt te krijgen dat mijn vrienden nog mijn vrienden zijn? En vanuit de andere kant bekeken; is het achterblijven van een uitnodiging een bevestiging dat ik ontvriend ben? Zoveel vragen, zo veel tranen. Waar doen we het allemaal voor in deze materialistische en individualistisch wereld? Niet voor de cadeautjes, mag dat duidelijk zijn. Maar een vriendschap, hoewel immaterieel, is ook iets waarmee het ego zich maar al te graag identificeert. Ook mijn ego. Dat blijkt aan de tranen die over mijn wangen lopen. Tranen van verwarring, tranen van verlatingsangst.

Ik zou eigenlijk blij moeten zijn. Sinds een jaar heb ik eindelijk mijn website online gezet, die ik zo graag wilde. Vol met ideeën, inspirerende verhalen; een soort van platform voor elkaar. Een soort van 'pay it forward'- idee. Het is nog lang niet af, maar op deze manier dwing ik mezelf ertoe om het af te maken. Ook lijkt deze website weer een graadmeter voor de hoeveelheid en de sterkte van vriendschappen. Want wie interesse toont, toont interesse in mij. Zo redeneert mijn ego. Ik las gisteren in "De nieuwe aarde" van Eckhart Tolle een waarschuwing voor de truccendoos van het ego. Op het moment dat ik bezig ben met het on-identificeren, zoekt het hoofd, het denken, die tweede stem direct nieuwe dingen en nieuwe manieren om zich aan vast te klampen. Laat ik die dingen los, dan identificeert het ego zich met de lonelyness.

Ik zou eigenlijk blij moeten zijn, want ik leef momenteel zo vrij als een vogeltje. Ik doe wat ik wil, werk zoveel ik wil, schrijf wat ik wil, maak wat ik wil. Wat knaagt is de gedachte die ik soms heb, over dat ik weinig begrip krijg van naasten. Maar een selectie van de verjaardagscadeautjes die toch wel anders laten zien: een boek over spirituele reizen, het boek "de monnik die zijn Ferrari verkocht", draaidoppen waarmee je glazen potjes kunt hergebruiken, een supermooie Fairtrade ketting, tijdschriften waarin ik kan lezen of uit kan knippen en plakken en nog veel meer moois. Misschien is de gedachte aan weinig begrip ook wel weer zo'n trucje.

Ik projecteer alles op jou
Jij zegt dat ik alles op jou projecteer
Met die uitspraak projecteer jij alles op mij
Terwiijl deze woorden bevestigen dat ik alles op jou projecteer

Volgens mij spelen de meeste relaties zich af in zo'n spiegelhuis, of hoe heet zo'n attractie op de kermis met al die spiegels. Je wordt stapelgek of raakt zelfs in paniek als je de uitgang niet kunt vinden. In het begin kun je er de lol er nog wel van in zien. Eigenlijk is de enige oplossing dat spiegelhuis niet in gaan. Hou het bij de spiegel aan de binnenkant van je kledingkast.

Een goede vriendin neemt sinds ik hier woon en mijn verjaardag vier in dit huis, elk jaar een nieuwe lover mee. Dat bedacht ik me gisteren. Toen dacht ik er achteraan dat ik zelf, sinds ik hier woon en mijn verjaardag vier ook elk jaar nieuwe vrienden uitnodig, ingeruild tegen anderen. Ik mag me gelukkig prijzen met de vrienden die jaar trouwe gast zijn. En wat als er daar hier en daar eentje vanaf gesnoept wordt? Dan springt dat duiveltje weer uit zijn doosje en bezorgt me bijna een hartverzakking. Maar als hij dat uitgejengeld is, kan ik wel weer relativeren. Die dingen gebeuren en zijn vast ergens goed voor. Ik was bovendien zelf degene die in eerste instantie bepaalde verwachtingen had gekweekt. Relativeren betekent overigens zoiets als de betrekkelijkheid van iets erkennen of benadrukken, terwijl relatie de onderlinge betrekking tussen twee eenheden aangeeft volgens het woordenboek. Er is niets zo betrekkelijk als het leven. En spiegelend, maar vergeet ook dat vooral niet te relativeren. 

Mijn zussen blijven meest stabiele factoren in deze mengelmoes van mensen met gevoelens en gedachtes over elkaar, met ontkenningen en bevestigingen van vriendschappen. Heb ik die antirimpelcreme echt nodig, ja?