The story continues..

Een heftig reisje: eerst teleport ik mezelf in een uurtje of 5 naar Bangkok, wat eigenlijk de verkeerde richting op is. Ik waan me direct in een andere wereld: de sfeer is anders, de temperatuur, de luchtvochtigheid. Het soort mensen dat hier op het vliegveld van Bangkok rond loopt is ook anders. Meer toeristisch. Hier en daar een backpackert, maar overall zie ik mensen met veel te grote koffers slepen. Stiekem speelt mijn geest met een gevoel van spijt. Spijt dat ik naar huis ga en niet nog op een nieuw avontuur. Want hoewel toeristisch; Thailand voelt goed! Het voelt warm en vertrouwt. Het voelt als een veilig en relaxed vakantieland. Een totaal andere wereld dan India. Waar ik in eerste instantie bang voor was, was dat een ander Aziatisch land afbreuk zou doen aan mijn India ervaringen en liefde. Maar goed, spijt is een nutteloze emotie in dit geval en ik zet me eroverheen. Vooral nadat ik Talitha's email lees: "Als het kriebelt, ga je toch gewoon weer weg!"

Het is 6 uur 's ochtends en ik ben kapot, ondanks dat ik gisteren in Delhi heel de dag heb geslapen en films heb gekeken. Ik ben moe van emotionele ballast. Emotioneel uitgeput door het afscheid met India en mijn vrienden daar. Ik moet er niet aan denken om de moeite te nemen om met een trein, metro of taxi naar een hotel in de buurt te gaan om bij te slapen. Ik heb geen Thaise valuta en was eigenlijk ook niet van plan om geld te pinnen. Ik ken de wisselkoers niet en heb geen gevoel bij het geld en de prijzen in dit land. Maar om nu heel de dag op het vliegveld rond te hangen? Mijn vlucht is vannacht pas om 1 uur!
"Je bent backpacker of niet." zegt het duiveltje op mijn linkerschouder. "Hotels kosten geld, en je kunt hier ook best slapen. Kijk maar rond, er liggen overal mensen te pitten".
"Ja, maar tot 1 uur vannacht rondhangen? Ik ben gesloopt als ik morgen in Dubai aan kom" kaatst het engeltje op mijn rechterschouder terug.
"Doe niet zo zielig! Je kunt zeker toch wel tegen een beetje slaaptekort! Je bent 28, niet 58."

Ik kom tussenbeide en besluit om eerst even een Starbucks koffie en een broodje te gaan nemen.
"Pak een lekker vette muffin erbij!" fluistert de duivel.
Ach, hou toch je kop dicht. Ik ga voor een sandwich, zo'n voorverpakte. Ik had beter naar het duiveltje kunnen luisteren.

Met een cappuccino, de sandwich en zo'n luchthaven winkelwagentje volgeladen met mijn backpack, mijn daypack en mijn schoudertas loop ik naar een afgelegen plekje aan het einde van een gang om eens even rustig te bekijken wat ik wil. Ik had al gezien dat er hier algemene balies zijn waar je hotels kunt boeken, dus dat zou een optie kunnen zijn. Maar eerst even relativeren met cappuccino zonder suiker, omdat ik die ben vergeten en het vertik om weer heel dat eind terug te sjokken met al mijn bagage. Zonder suiker is eigenlijk best te doen.
Ga ik spijt krijgen van het uitgeven van €30,- aan een hotel, waar ik heel de dag kan slapen, wat kan eten en lekker kan douchen?

Twee uur later en €25,- lichter (gemak betaald met creditcard is onbetaalbaar!) plof ik in een zacht, schoon bedje in mijn kamer met Airco van het hotel waar ontbijt, transport -van en naar het vliegveld- en Wifi is inbegrepen. Ik slaap een paar uurtjes, douche lekker warm, surf wat op het wereld wijde web en eet rond 21.30u een Thais gerechtje: kip met rijst en oestersaus. Daarna brengt de taxi me weer naar het vliegveld waar ik direct incheck. Ik vind het altijd leuk om rond te dwalen aan de andere kant van de paspoortcontrole. Thais eten, Thaise toeristen, Thaise beveiliging en ik koop met mijn creditcard Thaise souvenirtjes: tijgerbalsem en lemongrass thee. Heb ik toch nog het idee een beetje in Thailand op reis te zijn geweest. Op naar de andere kant van de wereldkaart: Dubai airport!

Heerlijk om filmpjes te kijken in het vliegtuig. Ik kijk "The American" (matig) en de klassieker "The Fisher King" (erg goed!). Daarna val ik in slaap en word wakker als het ontbijt geserveerd wordt. Op Dubai airport weet ik inmiddels de weg, ik ben hier al vaker geweest. Ik koop een sapje en besluit naar het duiveltje te luisteren en iets lekker te kopen: carotcake! Helaas, droog en oud. Zucht.

Gelukkig heb ik een korte stop van twee uur waar in ik mijn tijd vol maak met gratis internet, lamballen, opfrissen in het toilet en burka's kijken. Eenmaal 'ready for take-off' kies ik voor de Toystory marathon. Na Toystory 1 continueer ik met Toystory 2 en daarna ga ik door naar nummer 3! Mijn vlucht gaat vlot en ik krijg toch wel zin om iedereen weer te zien. Ik word zelfs een beetje zenuwachtig! Maar dan zakt de moed me in de schoenen, ehm slippers:
"Goedemorgen dames en heren, jongens en meisjes. Na een rustige vlucht gaan we over een half uur landen op Amsterdam Schiphol. De buitentemperatuur is slechts 1 graden Celsius....."

Eén graad?? Dat ga je niet menen!

Ik denk terug aan warm India. Op het moment dat ik in het vliegtuig stapte veranderden afgelopen 4,5 maand in een herinnering. Alsof ik in een roes heb geleefd. In coma heb gelegen. Niet dat ik weet hoe dat voelt. Nieuwe momenten maken plaats voor deze herinneringen. Ik loop door de hal vanuit het vliegtuig, op weg naar de paspoortcontrole en bagageband. Schiphol heeft de ramen beplakt met typisch Nederlandse flora en fauna namen en bijbehorende plaatjes, die er natuurlijk voor moeten zorgen dat ik me weer helemaal thuis voel. Heerlijk Hollands: de eekhoorn, de lijsterbes en de koolmees. Nederlandse natuur ten top! Is weer even wat anders dan de boulders, tijgers en de Himalaya.
Ik sluit aan in de rij 'EU-paspoorthouders'. Nederlands gebrabbel overal om me heen. "Dutch!".

Zegt de ene douane beambte tegen de dame voor mij in de rij over zijn collega met heerlijk Amsterdams accent, "Hij? Ach, hij spoort niet helemaal hoor", terwijl hij met zijn wijsvinger tegen zijn voorhoofd aan tikt.
Op het moment dat ik aansluit hoor ik zijn niet-sporende collega spuien over de niet-werkende telefoon. "Godverdomme, KUT-telefoon!!"
En dat zijn dan de mensen die moeten beslissen of je het land in mag of niet. Heuuj! We zijn weer in Nederland. Weer eens wat anders dan douanebeambtes en doorsnee-politieagenten met shutguns!

Ingrid staat met een "Welcome Home" ballonnetje ongeduldig te wachten in de aankomsthal, waarnaar ik haar een stevige omhelzing en een dikke kus geef. De piloot heeft gelogen; het is maar liefst 7 graden Celsius en eigenlijk is het heerlijk om de kou in te gaan, zonder winterjas, op mijn slippertjes. Het voelt alsof mijn lichaam de winterse kou heeft gemist en even diep inademt om de schade in te halen. Heerlijk fris en koud! Heerlijk zonder de geur van verbrand plastic, poep en uitlaatgassen! Maar ook zonder de vertrouwde aroma's van mijn moederland. Want die geur is volledig verdwenen naar mijn herinneringen.
Onderweg op het benzinestation koop ik voor het eerst weer mijn favoriete tijdschrift Happinez. Thuis bij Ingrid maak ik kennis met haar nieuwe huisgenoot: de ruwharige dwergtekkel Jones. Ik klets bij met vrienden en familie. Ik doe inkopen bij de Appie Heijn, waar ik mijn buren tegenkom.
"Nee, ik ben nog niet terug, want ik kan mijn huis pas eind april weer in."

Dat is toch wel wat lastig merk ik. Oké, ik heb naar eer en geweten India vervroegd verlaten. Oké, ik ben blij om mijn familie en vrienden weer te zien. Maar het is wel Néderland waar de mensen als auto's op de snelweg met 120 km/u voorbij komen gevlogen, terwijl ik stilsta op de stippellijn tussen de rechter en de linker rijstrook in. Ik zou het liefste thuiskomen in mijn eigen huisje, met mijn eigen spulletjes en mijn eigen uitzicht. Die plek waar ik lekker op de galerij kan genieten van de lentezon en -geur.
"Ga je een baan zoeken?"
"En nu, wat zijn je plannen?"
"Heb je dan en dan tijd om af te spreken?"
Nee! Geen! Ja, ik heb alle tijd van de wereld, jij niet dan?
Ik heb alle tijd van de wereld. Dat is waar. Ik heb geen huis, geen baan, en wederom geen plannen. Ik kan weg, ik kan blijven. Ik kan alleen mijn huis niet in. Maar dat kan ook een voordeel zijn. Ik ben nu verplicht om elk moment te nemen zoals het is. Om af te wachten wat de volgende dag brengt. Misschien een nieuw idee, of een plan? Hopelijk een slaapplaats! Ik ben op backpackavontuur in mijn eigen omgeving. Ik kan naar vrienden in het noorden van het land. Ik kan naar cursussen waar ik eerder geen tijd en geld aan uit zou geven. Ik kan, net zoals ik afgelopen 4,5 maand in India heb gedaan, leven op de tekens van het universum. Iets wat ik in Nederland eigenlijk nog nooit heb gedaan. Ik ben met mijn backpack op avontuur in mijn eigen land en kan het pad des levens volgen zonder hindernissen of beperkingen.

Mama's auto, slaapkamers van vrienden en familie, Albert Heijn, mijn eigen backpack en de lentezon voorzien me in mijn eerste levensbehoeften: eten, rust, kleding en vrijheid! Mijn eigen laptop, gratis reclameboekjes, internet en gesprekken met oude en nieuwe bekenden voorzien me in mijn tweede levensbehoefte: creativiteit! Uit creativiteit vloeien ideeën en plannen en deze zorgen ervoor dat mijn leventje zich continueert, maar dan met een backpack vol souvenirs en een geest vol herinneringen.