Slotakkoord deel II: Een leven lang hobbels

Heel langzaam verlies ik mijn naïviteit ten aanzien van het leerproces in het leven, dat er voor ieder van ons is, dat voor ieder van ons anders is én ... dat het voor de meeste van ons altijd zal zijn. Waarom kan ik niet alle leerprocessen in een jaar of 10 proppen en daarna gelukkig en zonder zorgen door leven? Waarom zou ik niet nu alle hobbels kunnen nemen, zodat ik ze straks niet meer hoef te nemen?

Omdat ik dan straks niks meer te doen heb?

Omdat sommige hobbels nu eenmaal later in mijn leven pas ontstaan?

Omdat als ik eenmaal een hobbel onder controle heb, het ook zaak is om mijn bandenspanning te blijven controleren?

Omdat wij mensen niet voorbestemd zijn om een pad zonder hobbels te nemen, óók niet als je al heel veel hobbels hebt genomen. Juíst niet als je al heel veel hobbels hebt genomen. 

Ik heb serieus (ja, mijn blond is echt) mezelf aangepraat dat als ik nu (ik nog jong ben) maar heel veel hobbels neem, vaak door het stof ga, tegen de lamp loop en mezelf minstens 3 keer aan dezelfde steen stoot dat ik dan op een gegeven moment wel ben uitgeleerd en lekker boven op een berg kan uitrusten van het leven. Heerlijk, leek me dat. Lekker onbezorgd genieten. Geen vuiltje aan de lucht. Een waar Centerparks gevoel.

Gelukkig ben ik nog niet te oud om te leren en kom ik erachter dat als ik het zo wil spelen, ik eigenlijk langzaam gek word. Mijn lijf is stevig (letterlijk en figuurlijk) genoeg en kan die hobbels redelijk goed aan, hoewel het nooit heeft durven tegen sputteren, pas sinds kort eigenlijk (lees: Slotakkoord deel I: het is weer aan!).
Maar mijn geest blijkt nog iet wat labiel te zijn en ook helemaal geen zin te hebben in het idee dat ik komende 10 jaar reserveer voor hobbels. 

Ik ben te streng voor mezelf. Maar hoe kan ik in godesnaam milder worden als ik de balans niet weet te vinden? Waar zit bijvoorbeeld de balans tussen aandacht geven aan een negativiteit en hulp vragen? Als ik het zo type snap ik het verband niet eens, laat staan dat er een balans te vinden is. 

Ik heb geleerd dat je verantwoordelijk bent voor je eigen realiteit en dat alles wat je aandacht geeft, groeit. Als het niet zo goed met me gaat, ga ik automatisch contact met de buitenwereld uit de weg om er maar geen aandacht op te vestigen. Langzaam draai ik cirkeltjes in mijn eigen wereldje en kom ik in een neerwaartse spiraal terecht. Ik probeer het zelf op te lossen; eerst door het te ontkennen, want alles dat je aandacht geeft groeit. Daarna door hopeloos positief proberen te zijn, want geluk is een keuze. Tevergeefs, want het gaat radicaal tegen mijn gevoel, hart en onderbewuste in. En dan uiteindelijk zit ik zo diep in mijn eigen mentale shit -it's all in my head- dat ik geen uitweg meer weet en maar om hulp ga vragen, met mijn nederige excuses omdat ik het eigenlijk liever zelf op had willen lossen. 

Waar loopt het fout? Mijn principes en zogenaamde geheide stellingen over hoe het leven in elkaar zou moeten steken zijn een beetje te stellig. Waar is de balans? Moet ik alle discipline dan maar over boord gooien? Ik heb enigszins structuur en regels nodig, want anders ben ik elke seconde van de dag mild voor mezelf en presteer ik niks meer: geen eten koken, boodschappen doen, opruimen, sporten, planten water geven etcetera. 

Ik snap het niet.

Wat ik wel snap, is dat dit proces niet echt lekker loopt. Wat ik ook snap is, nadat ik uiteindelijk na 2 maanden hulp heb gezocht bij mijn therapeute, is dat ik haar gewoon om hulp kan vragen want daar is ze voor. En wat zij me ook duidelijk heeft gemaakt is dat dat Centerparks gevoel er niet in zit over 10 jaar en daarna voor de rest van mijn leven. 

Maar....

Waarom niet leren én onbezorgd gelukkig leven?

Nou, daar gaan we dan maar eens aan werken.