Four weddings and a funeral

Raj legt me op het dakterras van hun huis uit dat er zometeen een bruiloft voorbij komt. Ik had die middag ook al een dergelijke samenscholing gezien vanaf het dak.
"That was not a wedding, it was a funeral".
Oeps.

Na 3 dagen uitrusten in de Village van Raj, op het platte land, ga ik weer terug de hektiek in. Rust maar goed uit adviseert Raj, want ik zit vol tot en met de bruiloft van Jeet op 6, 7 en 8 december. Op 29 november dropt Raj mij in Jodhpur in een hotel en de volgende dag ga ik mijn favoriete familie weer opzoeken. Dit keer is Mahendra ook vrij. Oma is weer blij om me te zien.

Het is allemaal wel een beetje onwennig. Mensen, vooral het jongere broertje van Mahendra dat aan het oefenen is om ook tourguide te worden, vullen nogal graag dingen voor me in. Het is hier saai hé, het eten is vast niet lekker, je zult je wel vervelen, weet je zeker dat je dat wel wilt, en nog meer van zulks.
Mahendra heeft om me te entertainen voor die middag een taxibusje laten komen en we gaan met de hele bups naar het Fort. Leuk om ook eens wat cultureels te zien in Jodhpur. Ik ben er nu voor de derde keer namelijk.

's Avonds ga ik met brother van Mahendra een nachtje naar de Village van hun familie, zo'n 40 km van Jodhpur af. Bijna alle 'stadsgezinnen'  hebben ook een huis op het platte land: Village. Daar vinden we het echte India: veel lemen huizen en hutten, paard en wagen, zelfvoorziening en elke Village heeft een 'koning'.
Het is marriage-season en de local bus zou wel eens heel erg vol kunnen zitten, vertelt brother, mijn guide. Op het moment dat wij in de bus stappen worden er 2 Indiers van hun stoel afgeschopt om plaats te maken voor ons. Vervolgens is 't ongeveer 1,5 uur met de bus. De bus stopt een keer of 10 en lijkt op de tas van Marry Poppins: deze bus lijkt nooit vol te raken. Er stappen alleen maar mensen in, niemand stapt uit. Heel gek. En als we dan uiteindelijk toch als sardientjes in een blikje zijn, worden er mensen op het dak gezet.

Mijn eerste getuigenis met een Hindoestaans huwelijk wordt die avond in de Village een feit. Ik mag foto's maken, maar ben er nooit fan van om foto's te maken van onbekende mensen. Bovendien krijg ik nog genoeg kansen: Jeet pikt mij 2 december op, dan gaan we naar een bruiloft van een vriend. Daarna naar Jeets Village voor zijn bruiloft en die van zijn cousin brother.

Een volledige bruiloft duurt een dag of 3 tot 5. Deze avond in de Village van Mahendra ben ik getuigen van de eigenlijke huwelijksvoltrekking. Echt een vrolijke gebeurtenis is het niet, vind ik. Vele rare rituelen met touwtjes, vuur, mantra's en een huilende bruid, omdat ze haar eigen gezin moet opgeven voor een man en zijn familie die ze zelf niet heeft uitgekozen. Ik zou ook huilen, geloof ik. 

Een paar feitjes:
-80% van de huwelijken in Rajasthan wordt gearrangeerd.
-Het arrangeren gebeurt omdat mannen en vrouwen geen mogelijkheid hebben om elkaar te ontmoeten, omdat dat niet mag (seksen menging in de gemeenschap komt niet voor, alles is gescheiden) en wie weten er nu beter wie er bij je past dan je ouders en broers en zussen.
-De kant van de bruid, of het meske (20-24 jr oud) gaat op zoek naar een geschikte kandidaat. De familie van de bruidegom (24-28 jr oud) gaat akkoord, of niet.
-Rectificatie van mijn vorige blog: het is een minimale match op 21 van de 36 astrologische ijkpunten...
-Verder wordt er gekeken naar de kasten (hoezo, dat hadden ze toch afgeschaft?? Ja, inderdaad, net als de apartheid in Zuid-Afrika...), en de bruidsschat die de ouders van de bruid moet gaan betalen (wat ook vreemd is, aangezien ze hun dochter ook al als slaaf moeten opgeven- joined family system, zij vertrekt na het huwelijk naar haar inlaws).
-Als een meisje geboren wordt, is zij gelijk een last voor de familie, vanwege het feit dat ze het huis op een dag zal verlaten en dus niet voor haar ouders kan blijven zorgen tot in den treuren en vanwege de bruidsschat die betaald moet gaan worden. Op sommige plekken in Rajasthan wordt hier erg creatief mee omgegaan: Er worden spullen verkocht uit de naam van het meisje vanaf een jaar of 7. Hiermee spaart zij haar eigen bruidsschat bij elkaar. De ouders nemen geen cent af. Dus als je ooit in India komt en je koopt iets waarvan gezegd wordt dat het ten goede komt aan de toekomst van het meske, dan is dat ook zo.
-In andere gedeeltes van Rajasthan wordt ook wel eens gevochten om een meisje en betalen de ouders van de bruidegom de bruidsschat.

Ooit gehoord van 'Scrammballed eggs'?? Eieren met geschramde ballen? Het staat op de menukaart van het wegrestaurant waar ik zit te wachten op Jeet. Hij pikt me op in Pali, om door te rijden naar de bruiloft van zijn vriend.
Dit heb ik al eens eerder gezien, vanaf het dak bij Raj: een parade met een paard, gekke kroonluchters, vuurwerk, dansende mannen, een drumband, een blaasorkestje en een gek karretje met een soort van orgel dat echt de meest vreselijke tonen laat horen. Achter de stoet rijdt een wagen met generator om die rare kroonluchters van elektra te voorzien. Mijn aanwezigheid trekt vele nieuwsgierige blikken en ik en Jeet worden tussen de dansende mannen getrokken. De vrouwen lopen achteraan, zij mogen niet dansen.
De bruidegom ziet er prachtig uit: statig, in een lange glanzende jas, vol stiksels, goud en glimmer. Hij draagt een tulband met allerlei rare frutsels en langs zijn zij een lang zwaard. Alleen kijkt hij een beetje benauwd. Later hoor ik dat lachen niet echt past bij zijn performance.

De parade eindigt in een grote feestzaal, open air. Er is een podium met presentator, er staan rijen stoeltjes opgesteld en langs de kant staan tafels waarop een buffet wordt gepresenteerd. Het oog van de presentator valt op de enige buitenlander en binnen no-time zijn alle ogen op mij gericht. Bedankt, en nee ik denk er niet aan om naar voren te komen.
We eten wat, drinken wat, kletsen wat met vrienden en vertrekken niet te laat aangezien alle hotels in dit kleine stadje zijn volgeboekt en we nog een kleine 2 uur moeten rijden voor een hotel: Marriage season, remember...

De volgende dag vertrekken we op tijd richting Jaipur, naar het 'stadshuis' van Jeet. Er moet wat geshopt worden voor de bruiloft. Verder drinken we chai met wat lokale vrienden en gaan we samen met Ajay (1 van mijn Delhi-junior-college-vriendjes) uit eten en op stap.
De volgende dag, 4 december, vertrekken we met Ajay, sister inlaw (vrouw van oudste broer van Jeet) en hun 4 maanden oude dochtertje naar Village van Jeet.

Ik wist al wel dat deze familie erg welgesteld is. Dus vanuit mijn auto ging ik op zoek naar het grootste huis van de Village (ongeveer 1600 inwoners). En ik vond: een kast van een huis, in wit, vier verdiepingen, vol ingewikkelde details, houtsnijwerken, en op elke vloer minstens 1 dakterras. Ik ontmoet de familie en merk gelijk dat dit een ander slag volk is. Rijk en verwend. En hier breng ik de komende week door: geen internet, geen winkels, in the middle of fucking nowhere.

Omdat het huishouden geheel gerund wordt door hulpjes, wordt er relatief slecht voor mij gezorgd. Iedereen praat langs elkaar heen, niemand informeert mij, ik eet weinig, en niet echt gezond en de chai is te pittig. Mijn emmertje geduld druppelt langzaam vol. Ik word van het kastje naar de muur gestuurd, iedereen is druk druk druk. Overdag ben ik bored like hell. Zitten met de familie is niet echt mijn hobby, en mij entertainen is niet echt hun hobby. Ik praat wel wat met de sister inlaw van Jeet over het leven in India en de cultuurverschillen. Zij is hoogopgeleid in IT, maar mag van haar man niet werken. Wat vaak voorkomt. Vrouwen worden hier zo'n beetje opgesloten in huis en stom gehouden. Wat er gebeurt als ze tegen stribbelen? Dan worden eerst zijn ouders ingeschakeld om naar een oplossing te zoeken. Maar zij staan vaak aan zijn kant. Nog harder janken volgt dan. Daarna worden haar ouders ingeschakeld voor een compromise. En die komt er vervolgens: ze mocht na het huwelijk eerst haar school afmaken en als die kleine een jaar of 4 is, mag ze weer een baan zoeken. Dit is echt een hoge uitzondering waaruit ik alleen maar kan concluderen dat Jeets sis inlaw een koningin is in drama schoppen.

En terecht.

De avond van 5 december eten we bij een ander gezin in het dorp en daarna naaien we (ik, Ajay, Jeet en cousin brother) er tussen uit. We belandden in een huiskamertje zo'n 50 meter verder en Jeet vertelt me dat hij hier naartoe gaat als hij stiekem wil roken en drinken. Ik hou wel van dit soort rebelsheid!

Op 6 december beginnen de eerste functions (rituelen of ceremonies) voor Jeet. Hij wordt met een raar prutje gewassen en dan verdwijnen hij, zijn ouders en een brahmaan in de minitempel van het huis waar Ganesha (die God met olifantenhoofd, voor een nieuw begin) net zijn intrede heeft gedaan: de broer van Jeet heeft zojuist een gezegende poster opgehangen. Maar het stomme is dat dit mijn slaapkamer is. Nou weten de meeste van jullie wel hoe mijn slaapkamer er uit kan zien. Serieus, als ik had geweten dat ik bezoek zou krijgen, had ik wel even opgeruimd.

's Middags heeft de laatste druppel mijn emmertje geduld gevuld, als ik voor de zoveelste keer niet geinformeerd wordt: omdat mijn kamer een tempel is, mag ik er niet meer slapen, of toch wel? Of toch niet? Het water gutst over de rand als ik bij een aantal dames gezet wordt door mami: tantes en nichtjes. Ik wil helemaal niet ge-entertaind worden en vooral niet als ik alleen maar aangestaard word! Ik wil alleen maar even ontsnappen naar een andere kamer in een ander huis met mijn vriendje Ipod en helaas mislukt deze poging omdat Jeet mij ziet vluchten. Twee uur aan gezeik met hem, zijn moeder, zijn zussen en zijn nichtjes volgt. Als ze het eindelijk lijken te snappen, dat ik gewoon even wat tijd voor mezelf wil, blijkt het toch een grapje van ze.
"Ok, so you want some time for yourself. How much?"
Deze mensen snappen het dus echt niet en ik geef op.
"Please, give me one hour!"

Die avond is er een dansavond voor het gezin en de omwonenden. Ik ben inmiddels omgetoverd tot een prinsesje en het hele gezelschap wacht op mijn dans. Dat had ik al ingeschat. Jeet ook. Of ik een drankje wil, rum ofzo. Ja graag!! We sneaken naar een achterkamer waar een aantal ooms en neven zitten te 'boozen'. En daar ontmoet ik Jeets favoriete oom. Hij geeft me een knuffel en vraagt of ik mee drink. Na de eerste volgt de tweede en daarna nog snel een derde. Nu durf ik zeker te dansen. Bottoms up! En zo sluit ik vriendschap met de favoriete oom van Jeet die ongeveer 10 woorden Engels kent en de komende 6 dagen praten we maar over 1 ding:
"Ma'm, torra torra rum with coke??"

Op de tweede avond van het huwelijk kom ik erachter dat heel dit huwelijksfeest is bedacht voor en door de bruidegom en alle mannen aan zijn kant. Gisteren had ik al gemerkt dat vooral de mannen op de voorgrond treden. Vanavond is het receptie. Hetzelfde ritueel als op de bruiloft van de vriend van Jeet herhaalt zich: gekke kroonluchters, vreselijke muziek, alleen dit keer zit Jeet op het paard, in vol ornaat. Hij ziet er goed uit. Alleen kan ook hij niet lachen. Alleen dit keer weet ik dat het niet is omdat het niet mag. Jeet wil helemaal niet trouwen.

We maken eerst een rondje door het dorp, daarna gaan we naar het huis van uncle, want daar is het feest! De vrouwen hebben een eigen plek: op het dakterras, vanwaar ze de mannen goed in de gaten kunnen houden. De mannen verzamelen op een groot terrein, met tafels en stoelen en er is ook weer een podium met presentator. Vrouwen mogen hier niet komen, en waarschijnlijk willen ze dat ook helemaal niet. Ik ben de enige uitzondering: ik mag én ik wil. Zitten bij de roddelende vrouwen op het dak is gruwelijk saai. Bij de mannen, daar is 't feest! Drank, danseressen en vlees! Nu ben ik het onderwerp van de roddel voor de vrouwen.
Mijn vriendjes zijn gearriveerd en als Prinses Irene het grasveld op loopt weet ze zeker dat alle ogen haar volgen. Vanavond gaan er heel veel mannen dronken worden, maar toch weet ik dat ik de veiligste persoon op aarde ben door dankzij deze onbewuste sociale controle en mijn persoonlijke bodyguards: Jeet, Raj en Mahendra.

Terwijl de vrouwen op het dakterras uit verveling hun weg naar huis zoeken, zoeken de mannen hun weg naar het podium en de danseressen die inmiddels meer op hoertjes beginnen te lijken, en de danseressen zoeken hun weg naar de flessen drank achter de schermen om deze avond door te kunnen komen. Ik kijk afkeurend toe en vraag me af wat het me zou kosten om deze dames van het podium af te krijgen. Waarschijnlijk veel, aangezien de mannen letterlijk met bankbiljetten smijten om deze dames van vertier aan het dansen te houden. Inmiddels is aanraken ook toegestaan.
Ik weiger alle mannen die me ten dans vragen: ik wil me niet laten zien op het podium tussen deze kwijlende honden en ik mag gelukkig ook niet van mijn vriendjes. Het feest eindigt met eten (heerlijk om te eten na het drinken, feels like home, maar dan zonder frikadel speciaal en grote friet joppie) en ik lig om een uur of half 5 in bed. Ik vraag me af of ik mijn voetjes nog ooit op temperatuur krijg.

De 8ste december is de dag van de eigenlijke inhuwelijktreding en het huwelijk wordt voltrokken in de Village van de bruid. We gaan met auto's die kant op. Alleen de mannen zijn welkom, wat een verrassing. En ik dan. Dit festijn heet Bharat. De prins wordt wederom op een wit paar gehesen, het paard dat hem naar zijn toekomstige vrouw brengt. Jeet heeft voor de gelegenheid een nieuw jasje aangetrokken en ik ben voor dezelfde gelegenheid gehuld in weer andere Rajasthani dress en behangen met witgouden sieraden loop ik full colour mee in weer zo'n zelfde stoet met gekke kroonluchters en vreselijke muziek. Van 'ons hotel' (het hotel van de bruidegomkant) lopen we naar het hotel van kant van de bruid. Op de binnenplaats van dit hotel vindt de huwelijksceremonie plaats. Voor de verandering is deze 3 uur durende ceremonie alleen voor vrouwen en ik snap naderhand waarom: het was er koud en het is vooral te geestdodend.
Maar voor dat het zover is, eerst nog even dit! We komen aan bij het hotel en het kersverse bruidspaar krijgt ook wat cadeautjes: een nieuwe auto, een bed, een koelkast, een tv, geld en nog meer geld en nog meer van zulke buitensporige cadeau's.

Na ontvangst van de cadeau's door alleen Jeet, gaat hij het paard weer op en wordt hij bij de poort van het hotel ontvangen door de dames van zijn nieuwe schoonfamilie. Over enkele minuten begint het water te golven en ziet Jeet zijn vrouw voor de eerste keer in zijn leven. Ik mag mee naar binnen, want ik ben ook een vrouw. Ik vind het wel een beetje spannend allemaal. Ik laat mijn vriendjes achter, nadat Raj nog even zorgt dat ik met iemand van de koude kant mee naar binnen kan lopen. Maar eenmaal binnen word ik bedolven onder de aandacht.
Er volgt een korte ceremonie met bloemen en kaarsjes. Na een uurtje gaat Jeet foto's maken met zijn nieuwe schoonfamilie en ga ik naar de Bharat aan de overkant van de straat: een feesttent gevuld met, laat me raden, drank, mannen, muziek en vlees! Na een uurtje, veel lol, rum en kip ga ik weer terug om de rest van de oersaaie ceremonie bij te wonen. Dit keer heb ik geen interesse in de rituelen (met vuurtjes, touwtjes en mantra's) als toerist; ik ben er eigenlijk alleen maar om Jeet bij te staan. Hij heeft het overduidelijk moeilijk.

De volgende dag gaan we weer terug naar Village van Jeet en ik neem voor 2 maanden afscheid van Raj en Mahendra, wat me erg verdrietig maakt. Eenmaal terug in de Village slaap ik de rest van de middag: een deel is echt omdat ik fysiek en mentaal uitgeput ben van deze dagen en deels gespeeld omdat ik totaal geen zin heb om me met de familie te mengen.

Maar mijn schoonheidsslaapje is van korte duur. Heel het gezeik begint vandaag weer van voren af aan omdat cousin brother gaat trouwen. Dus de dansavond, de receptie en daarna de bharat. Als ik net wakker ben en verlies ik mezelf en barst in tranen uit. Jeet heeft niet echt de ruimte en tijd om mij te troosten, maar weet me toch op te vrolijken. Vanavond gaan we eten met vrienden en betekent dat een nieuwe rebelse actie waar ik meestal wel wakker van word en van op knap. Daarna start de dansavond. Dit keer dans ik niet en heb ik geen Rajasthani dress aan. Ik ben kapot en wil gewoon slapen.
De volgende avond, 10 december, wederom receptie. Zelfde plek, zelfde volk, zelfde ritueel: eten, drank, danseressen, dronken mannen, eten, slapen. De avond daarna bharat, ditmaal in Jodhpur met wederom eten, drank, muziek, drank, eten en daarna te weinig slaap.

Na 7 dagen verveling overdag, een vreselijke familie (ik denk ook niet dat ik hun favoriete gast was), veel drank in de avonden, ongezond eten, te weinig eten en te weinig slaap, dropt Jeet mij en een vriend van hem op de terugweg in Pushkar. Het is de bedoeling dat ik hier blijf om bij te komen, voordat ik nog een paar dagen in Delhi doorbreng met Jeet. Ik word min of meer overgeleverd aan deze vriend en een aantal andere vrienden en wederom voelt het als gevangenschap. Jeet moet door naar huis voor meer ceremonies en formaliteiten. Mijn systeem in inmiddels zo uit balans dat ik het niet trek om deze dagen uit te zitten bij deze gasten. Ik wil naar Delhi! Want Delhi is mijn poort naar een nieuw hoofdstuk: naar het zuiden, naar mijn vrienden uit Den Haag Talitha en Stijn!

You don't look nice, that's why you go fast!

Na nog een tsunami van mijn emmertje geduld en compassie twee dagen later besluit ik hoe dan ook om Pushkar diezelfde dag te verlaten. Als Jeet die middag op bezoek komt, besluiten we dat ik 's avonds een nachtbus neem naar Delhi. Ajay pikt me 's ochtends vroeg op en mijn bedje in het vertrouwde appartement in Delhi is gereserveerd voor de komende nachten.

Jeet is de volgende dag eindelijk bevrijd van zijn familie en huwelijksverplichtingen en voegt zich bij ons. Die avond, 17-12, is er een feestje van Kuoni, de overkoepelde organisatie van Shoestring en Koning Aap. Jeet twijfelt om me mee te nemen, maar een bevriende collega haalt hem over om de grote baas op te bellen. Natuurlijk ontvangen ze graag een vrouwelijke gast die vorig jaar met Shoestring heeft gereisd.
Met zijn zessen in een taxi reizen we af naar Zuid-Delhi voor nog meer dansjes, drankjes en kip. Maar ook voor leuke en zinvolle ontmoetingen. Het idee om bij Koning Aap te solliciteren spookt al een tijdje door mijn hoofd.

Mijn laatste avond in Delhi: 18 december. Met wat Kuoni vrienden en de junior college guys van het appartement bouwen we een feestje met rum en vlees. Rond middennnacht rollen de Kuoni guys de deur uit en wij rollen onze bedden in. De volgende ochtend pikt de taxi mij op om me te droppen op het vliegveld van Delhi. Om 11.00u gaat mijn vliegtuig naar Goa om uiteindelijk rond etenstijd in Gokarna bij Talitha en Stijn aan te komen. Ik heb gemengde gevoelens: ik ga naar mijn allerliefste vriendjes toe, maar laat ook een speciaal vriendje achter.

Ik wens jullie allemaal een gezellige kerst toe en een knallende jaarwisseling!