Geluk of ...?

Jeetje, krijgt de blog ineens toch een filosofisch tintje. Ik ga het toch even van me afschrijven, terwijl ik op de achtergrond Roeb Roerdomp (zo hebben we hem genoemd) vanuit het riet hoor blazen op zijn hoorn. Schrijven geeft me helderheid, het ordent mijn gedachtes. Hebben wij nu zoveel geluk gehad met ons pad naar Zweden? 

Ik volg een aantal podcasts, vlogs, blogs en Instagrammers: allen Nederlanders die net zoals wij in Zweden zijn beland. Allemaal een eigen verhaal te vertellen, een eigen weg te bewandelen en geen enkele weg is zoals de onze. Mijn hart maakt een sprongetje als ik iets in hun verhaal herken, als mijn brein overeenstemming bereikt tussen hetgeen dat mijn zintuigen oppikken en oude data, opgeslagen in de diepste krochten van mijn harde schijf. 

Vele wegen leiden naar Zweden, maar een ding heeft iedere weg gemeen: er moet geld zijn of binnenkomen om van te leven en onderdak. De een verkoopt zijn huis met flinke overwaarde en koopt hiervan een houten huis. De ander gaat huren, ondanks de overwaarde. En natuurlijk zijn er Nederlanders die de overwaarde bijleggen bij een camping of BnB en zich daarmee zowel onderdak als een inkomstenbron verschaffen. Wij lieten twee huurappartementen achter en kozen bewust om opnieuw te gaan huren in Zweden, omdat het bijna onmogelijk is om op afstand een locatie uit te zoeken en we daarin onszelf niet wilden vastleggen én omdat er nog niet genoeg spaargeld is om iets fatsoenlijks te kopen. 

Tijdens de voorbereiding van onze emigratie gaf het me vertrouwen verhalen te lezen of te horen van gezinnen die zonder koopwoning vertrokken naar Zweden, om te zien wat zij deden, waar ze tegen aan liepen, wat we niet moesten doen en wat precies wel. Maar een huurwoning achterlaten en kinderen meenemen zijn slechts twee van de vele variabelen die een emigratie specifiek maken.  

In mijn vooronderzoek, en ook nu nog, hoorde ik veelal verhalen van Nederlanders die roepen dat je absoluut Zweeds moet kunnen alvorens je gaat bedelen om een baantje. En ik zeg bewust baantje, want de baan díe je vervolgens weet te bemachtigen na tig brieven, maanden wachten, vele gesprekken en afwijzingen, is in Nederland alleen maar te bestempelen als slecht betaalde bijbaan. Het huis waar je in terecht komt, is vaak een slecht onderhouden onderkomen en je betaalt je scheel aan stookkosten en/of renovatiekosten. Er zijn natuurlijk uitzonderingen. 

ge·luk (het; o)1gunstige loop van omstandigheden; = voorspoed: hij heeft altijd geluk boft altijd; van geluk mogen spreken veel geluk hebben; op goed geluk op de gok2aangenaam gevoel van iem. die zich verheugt
*Geluk volgens de Dikke van Dalen

Ineens zijn we hier. Bijna dagelijks, zelfs op grijze dagen, verwonderen we ons over het veranderende landschap om ons heen, het groeiend aantal vogels in de tuin, de sporen van wild in de bossen en de weerspiegeling van de prachtige lucht op het meer. Ook over de schijnbaar simpele weg die we hebben moeten bewandelen om hier te komen. Solliciteren, huis huren, spullen inpakken en gaan. Hebben we dan zoveel geluk gehad? Of hebben we het helemaal zelf voor elkaar gebokst met onze instelling? Heeft alles dat we in ons leven hebben meegemaakt ertoe geleid dat we uiteindelijk hier nu zijn? Of van alles een beetje?

Mijn man solliciteerde vanuit Nederland met een zeer zwak woordje Zweeds, werd uitgenodigd na de tweede serieuze poging voor een eerste online gesprek en vervolgens werd hij op locatie hartelijk ontvangen voor een assessment en tweede gesprek met een zelfgebakken taart. We hoefden niet lang te zoeken naar een huurvilla op het platteland in het mooiste gebied van de regio, een half uur met de auto van het werk. 

Vier maanden later pakken we de dozen uit. Vanaf het ijs aanschouwen we de kleurrijke zonsondergang en vergeten we in één klap alle hobbels op de weg.

Het gevaar van de ervaringen van andere mensen tot me nemen, is dat ik de magie van het leven uit het oog kan verliezen. Ik weet nu eenmaal nooit wat het leven voor ons in petto heeft. Ik weet nooit wat er om de hoek van ons leven op ons staat te wachten. Bouw het juiste momentum op. Vertrouw en dwing niet te veel af. Hou de stip op de horizon in de gaten, maar bemoei je niet met hoe je er moet komen. En onderweg: "hold on tightly, let go lightly" zoals Ram Dass gezegd zou hebben. You win some, you lose some. Dit alles schrijf ik, om mezelf hieraan te blijven herinneren. Ik weet niet of we geluk hebben gehad of dat het eigen toedoen is geweest, maar ik weet wel dat geloven dat je het zélf voor elkaar het gekregen helpt om het opgebouwde momentum in stand te houden. 

Over de tegenvallers schrijf ik een andere keer.