donderdag 29 februari 2024

Villa, Volvo, Vovve

Onze Zweedse villa op kerstochtend, na onze eerste nacht hier

Villa, Volvo, Vovve



Dat is Zweeds voor villa, Volvo, hondje. Zo ziet mijn leven er nu uit: we wonen in een rode, houten villa in het midden van Zweden. We rijden een Volvo. En vijf weken geleden kochten we een hond. Villa, Volvo, Vovve is het Zweedse equivalent van 'huisje, boompje, beestje'. Het is niet meer 'ik', maar wij. Ik, mijn man en mijn kind. Kei burgerlijk, maar heerlijk.    



Hoewel ik allang niet meer de behoefte voel om mijn leven en mijn gedachtes op internet ten toon te stellen en ook niet graag meer een ander inspireer, heb ik wel de behoefte om een klein stukje wereld voor mezelf te hebben. Een stukje tijd en ruimte dat door niemand wordt beheerst, waar het niet 'wij' is, maar gewoon ik. Waar ik niet mama, partner of vrouwtje ben, maar Irene. Dus misschien ga ik deze blog wel weer nieuw leven inblazen, hier vanuit onze Zweedse villa, terwijl de Volvo wacht op zijn nieuwe Zweedse kentekenplaten en de hond ligt te pitten. 

En mocht er nu iemand zijn die met smacht zit te wachten op die ene gouden emigratietip, die must-do voordat je je spullen pakt; wie weet neem ik die onderweg wel even mee. Je hoeft het (tand)wiel van de bureaucratische molen hier in Zweden natuurlijk niet opnieuw uit te vinden. 


dinsdag 13 januari 2015

2015!

De grootste grap van het leven
Geen terugblik naar 2014 of zelfs 2013. Maar een blik op nu en een uiteenzetting van mijn focus, mijn intenties voor 2015!


Verbinding vs. Verbondenheid

Het tegenovergestelde van eenzaamheid is wat mij betreft verbondenheid. Verbondenheid met elkaar (mensheid!) en met de aarde en dieren. Verbondenheid is liefde. 

Sinds 2 januari ben ik facebookvrij.nl. Daarmee heb ik heel veel verbindingen doorgehaald. Zomaar weggegooid. Dat lijkt wat tegenstrijdig, maar voor mijn gevoel is het de enige juiste beslissing. Facebook zorgt voor verbindingen, maar geen verbondenheid. Sterker nog, het zorgt voor eenzaamheid. Het laat energie weglekken naar een soort van tweede 'online' leven, dat niet tastbaar is. Het zorgde ervoor dat ik lui werd als het gaat om contacten te onderhouden. Alsof je vriendschappen kunt versterken door een keer door de nieuwsfeed te scrollen. 
Zoals aan een liefdesrelatie gewerkt moet worden -elke dag-, moet er ook hard gewerkt worden aan vriendschap. Facebook werkt dat wat mij betreft niet in de hand. 
Ik had geen overzicht van met wie ik nu écht, écht contact wilde blijven houden. Daardoor had ik 400plus 'vrienden', waarheen te veel energie ging die per definitie verloren was, omdat het geinvesteerde meestal niet voldoende rendement opleverde. Het bleef aan de oppervlakte hangen. Er bleek geen verdieping mogelijk. En verdieping is nodig voor verbondenheid. Het tegenovergestelde van eenzaamheid. 

Ik scrolde door mijn vriendenlijst en heb mijn contactgegevens gestuurd aan diegene waarmee ik graag contact onderhoud en ik ontving wat berichten van mensen die mij niet graag uit het oog verliezen. Daar ben ik dankbaar voor. Een email sturen vergt wat meer inspanning, maar als het goed is, is het dat waard.

Dus. 
Ik ga weer emailen, brieven schrijven en langskomen. Ja, ook naar die internationale contacten! 

Ik ben me nu al heel erg bewust van alle momenten die ik overheb, als mijn vinger automatisch naar de facebookpagina wil gaan en ik me realiseer dat ik daar niet meer heen hoef. Vrijheid!


Vanuit mijn hart, vanuit liefde

Dit jaar wordt het jaar waarin in de stelling "sta ik niet dicht genoeg bij mezelf of is er ergens anders op de wereld een betere plek voor me?" ga oplossen. Home is where the heart is, zeggen ze. Als dat zo is, dan leef ik niet voldoende vanuit mijn hart, want ik voelde nog steeds te vaak niet thuis. Zal ik me thuisvoelen als ik volledig vanuit mijn hart leef? Dat gaan we uitzoeken. Daar krijg ik hulp bij, want helemaal alleen kan ik dit niet. 

Vanuit mijn hart leven hangt samen met  mijn ouderschapstijl en mijn volharding hierin. Ik kan het me niet permitteren om niet mijn hart te volgen in iets dat een direct en regelrecht uitvloeisel is van mijzelf. 

Ja, soms zal ik nog onzeker zijn over of ik de goede dingen doe, omdat het makkelijk is om als kersverse moeder van de wijs gebracht te worden door andere mama's met priemende, oordelende ogen, vanuit mijn directe omgeving of de media en ongevraagde adviezen van mensen die het beter menen te weten. Daar zal ik mee moeten leren omgaan. En hier geldt dat ik oordeel niet met oordeel kan bestrijden, maar alleen met liefde. Ik zal dus nog beter op mijn gedachtes, woorden en handelingen moeten letten. 
We doen als ouders allemaal wat we denken dat het beste is, in de omstandigheden waarin we zitten. Dit artikel inspireerde me tot deze bewuste verandering in mindset. 

Ik ben ervan overtuigd dat we geen schema's en boeken nodig hebben als we leren onze kinderen te lezen en het ritme van de natuur te volgen. Het zit allemaal in ons. 


Input en output

Nu ik tijd en energie over vanwege mijn facebookloze leven, kan ik deze energie opnieuw spenderen. Schrijven, lezen en mediteren lijken me goede bezigheden. Dingen die ik altijd meer wil doen dan ik doe. 

Als ik zo overtuigd ben van Vipassana, waarom mediteer ik dan niet? Schrijven helpt me altijd mijn gedachtes op orde te krijgen en mijn gevoel helderder, dus ik wil weer meer aandacht besteden aan mijn blog. 

Ik zag laatst een mooie leeslijst van de Verdubbeldame (toen ik nog een facebooker was), die in 2014 als doel had om 50 boeken te lezen. 50 Boeken is voor mij niet haalbaar, maar ik ga de teller op 15 zetten. In 2015 wil ik 15 boeken lezen. Dat is meer dan 1 per maand en dat moet te doen zijn, vooral als ik de stapel half uitgelezen boeken ga meenemen. 

De stelling 'wat je erin stopt, komt er ook weer uit' is op alles toepasbaar. Maar te zien hoe mijn kind reageert op mijn emoties, staat van zijn en bord eten, laat me nog bewuster zijn hiervan. Wat ik in hém stop -alles wat hij oppikt aan prikkels, maar ook wat hij aan voeding binnenkrijgt- komt er weer uit. Blije mama, blije baby. Gezonde mama, gezonde baby. En voor de rest kan ik invullen wat ik belangrijk vind om te laten zien aan mijn spruit, wat ik belangrijk vind dat híj weer laat zien aan de wereld. Compassievolle mama, compassievolle baby. Niet aanleren, maar voordoen.Voorleven. Volledig de verantwoordelijkheid nemen voor mijn leven. 

Op naar een prachtig jaar! Een voortzetting van ál het voorgaande! 

zondag 13 juli 2014

Na maanden van groei en ontwikkeling....

..... is er nog steeds geen baby!

Vandaag 39 weken zwanger en ik wacht geduldig af. Wel kan ik jullie in de tussentijd updaten, want er is weinig geblogd, doch veel gebeurd! Ik schreef in februari voor het laatst; ik had een worteltjestaart gebakken, een andere blog opgezet, werk gevonden, en een kamer en volgde Floortje Dessing op de voet naar de andere kant van de wereld.

Inmiddels heb ik onlangs, in mijn verlof -want wat doe je dan anders dan bakken- nog een worteltjestaart gebakken. De andere blog, die gaat uit de lucht. Al dat ik kwijt wil, ga ik hier neerpennen. Ieder die het niet wil horen, leest gewoon niet mee. Twee blogs bijhouden is helemaal niet leuk, vooral niet als mama zo meteen. Dus deze experimenten-blog gaat over in "Van Nomade naar Mama", waarnaar ik tenslotte nog steeds onderweg ben. Not to worry: de strekking blijft hetzelfde, met soms een mama-blog tussendoor, met de nodige filosofie. Er is genoeg om over te schrijven en te inspireren! Want eigenlijk vind ik het veel leuker om over het leven te schrijven, over lessen en bewustzijn, dan over mama-poeha.

De Box der Boxen is ook geduldig..
Inmiddels ben ik met verlof! Ik heb tot vier weken voor de uitgerekende datum door kunnen werken bij de Belastingtelefoon, waar ik intens dankbaar voor ben. Het geeft me namelijk financiële zekerheid voor mijn gehele verlofperiode! En even geen stress hebben over hoe ik mijn huur in godesnaam moet betalen, komt natuurlijk alleen maar ten goede van mijn gemoedsrust en de groei van de baby.

De kamer die ik aangeboden had gekregen, heb ik niet aangenomen. Ik voelde me er simpelweg niet thuis. Ik ben mijn zus nog steeds ontzettend dankbaar voor het aanbieden van de andere kant van haar tweepersoonsbed, douche, keuken, woonkamer en fiets! Tot 30 maart heb ik hoofdzakelijk bij haar gewoond, en deels in het huis van mijn ouders als zij op vakantie waren. Wij zijn bijzonder geduldig naar elkaar geweest. Respect!

Inmiddels woon ik geheel zelfstandig in een bijzonder fijn appartement in het centrum van mijn geboortedorp, het dorp dat ik dik anderhalf jaar geleden achter me liet om de wijde wereld in te trekken als een zogenaamde nomade, of vagebond. Amper bezittingen, wat spaargeld op mijn bankrekening en zonder al te veel plannen. Zoals jullie hebben kunnen lezen werden mijn plannen om als vagebond de wereld te ontdekken, door mijzelf flink 'gedwarsboomd' -door wie anders, wij zijn immers de creators van ons eigen leven- en belandde ik na een dik jaar weer gewoon in NL. 
Terug bij af? Nee! Het was een spannend jaar, een prachtig mooi jaar, een jaar dat ik zo weer over zou doen, waarin ik heel veel heb geleerd en meegemaakt. Een jaar vol bijzondere ontmoetingen en lessen. Ik zou het voor geen goud hebben willen missen. Als ik destijds die sprong niet had gewaagd, was ik nu niet zwanger geweest. De wet van oorzaak en gevolg: Karma ten top!

Mijn huisje is ingericht met spullen hoofdzakelijk afkomstig van bijzonder gulle en lieve mensen om me heen, zo ook alle spullen voor de baby. Ik heb welgeteld €100,- uitgegeven aan mijn inrichting, voor de bank en de eettafel. De rest heb ik gekregen waarvoor 1000 maal dank!


Samenvattend:
Ik kwam terug in december 2013 dakloos, (bijna) geldloos, werkloos en spullenloos met een inie minie boontje in mijn buik van acht weken oud.
Nu juli 2014 heb ik inkomen, een fantastisch (meer dan ik me had kunnen wensen) dak boven mijn hoofd, is mijn huis gezellig ingericht en klaar voor een nieuwe wereldburger en is de boon uitgegroeid tot een gezonde, actieve zoon van 39 weken. Om nog maar te zwijgen over de enorme pens.
 
Pure magie! 

Hoe ik dit heb gedaan? Ik geloof er zelf in dat mijn instelling 100% heeft bijgedragen aan de magie die zich afgelopen maanden heeft afgespeeld. Het is een combinatie van vertrouwen in dat het leven altijd genoeg biedt en de instelling dat ik nooit meer neem dan nodig van het leven. 

Er zijn heus wel wat stressmomenten geweest, toen ik bijvoorbeeld niet zeker wist of ik op mijn werk een nieuwe functie zou krijgen, na het aflopen van het project waar ik in eerste instantie op in was gestroomd. Dat had willen zeggen dat de enige andere optie met 25 weken zwangerschap (niet te verhullen overigens!!) een enkeltje bijstand was geweest, voor in ieder geval de komende maanden. 
Of het moment dat ik bijna met verlof ging en me te druk maakte over het feit dat ik nog geen bank ik de woonkamer had staan. En ook nog eens bijna jarig was en niet eens bezoek kon ontvangen. Mijn verjaardag niet vieren vind ik suf, omdat mijn verjaardag vieren gelijk staat aan het leven vieren met de mensen waar ik het allermeeste om geef. Peanuts vergeleken met inkomen, maar wel een mooi verhaal met belangrijke les.


"Hoe" is niet aan ons!

Om even door te gaan over "de bank" om te laten zien dat het "hoe" in het leven niet besteedt is aan ons. Wij hoeven ons niet af te vragen hoe iets gebeurd als we graag iets willen. 

Ik zocht dus een bank. Maar een bank is meestal lastig vervoeren. Een driezitter die ik voor ogen had, zou nooit in mijn vaders auto passen. Ik maakte me druk over hoe die bank bij mij terecht zou moeten komen. Ik had geen idee. Ik ken geen aanhanger-bezitters. Dus bedacht ik me, dan moet de bank van de kringloopwinkel "Het Goed" afkomen, waar ze namelijk doen aan bezorgen. De keuze is er niet altijd reuze; 100 keer binnen lopen, betekent meestal 99 keer niets. En nee, ik ben echt niet kieskeurig. Mijn verlof kwam dichterbij, mijn verjaardag kroop dichterbij en tot één week voor mijn verjaardag had ik nog geen bank en ik baalde.

Ik deelde mijn onvrede met een vriendin die slechts vijf woorden voor me had, die mij eraan herinnerde het "hoe" los te laten, om de situatie op te kunnen lossen:


'Dat komt toch wel goed?!'


Alsof de hemel openging, realiseerde ik me ineens dat afgelopen maanden álles was goedgekomen, door erin te vertrouwen! Waarom zou zoiets eenvoudigs als "een bank in mijn woonkamer" dan niet goed komen? Alleen omdat ik niet wist hoe! En door dit zelf in te willen vullen, beperkte ik de mogelijkheden van het leven. 

De Bank der Banken
Ik verbreedde mijn horizon wederom naar Marktplaats. Diezelfde donderdag ging ik kijken, en zaterdagochtend stond diezelfde bank op miraculeuze wijze bij mij binnen. Gehaald en gesjouwd door mensen waarvan ik het het laatste had verwacht! Wederom 1000 maal dank! Precies één dag voor mijn verjaardag en twee weken voordat mijn verlof in zou gaan.


Hoe is niet aan ons. En doordat we ons hier vaak wel druk om maken, gooien we deuren en mogelijkheden dicht voor onszelf. We kunnen onmogelijk weten wat er om de hoek van het leven op ons staat te wachten, wat voor magie het universum voor ons in petto heeft. Door hier niet op te vertrouwen, perken we ons leven in tot een tunnel. Loslaten en vertrouwen dus! Wat je wilt is belangrijk, hoe je dat gaat bereiken niet! Niet eens financieel, niet eens praktisch. Bedenk je alleen wel wáárom je iets wilt, om er achter te komen dat een wens eigenlijk alleen maar een afleiding en omweg is naar dátgene waarnaar je echt op zoek bent. Bijvoorbeeld: waarom wil je de loterij winnen? Voor financiële vrijheid? Waarom wil je dat? Om niet meer te hoeven werken? Waarom? Omdat je baan niet leuk is? Ah! Je bent niet gelukkig op je werk. Dan zit daar de uitdaging. Niet in die loterij.


Ik heb schrijven gemist. Dus ga ik lekker weer door. Ik hoop dat jullie me blijven volgen!