woensdag 8 augustus 2012

Quarterlife-kwats

Google zoekopdracht:
"Hoe lang duurt een quarterlifecrisis?"

Antwoord:
"De hevigheid, de duur en de hoeveelheid aan klachten zijn per persoon verschillend. In sommige gevallen is de quarterlifecrisis langdurig van aard (enkele jaren), in andere gevallen ervaren twintigers en dertigers enkele maanden klachten."


 Tja, je leest toch wat je wilt lezen. Ik weet al sinds mijn 25ste niet wat ik wil, en aangezien in van plan ben om ouder dan 100 te worden is dat op een kwart van mijn leven. Zie hier: de quarterlifecrisis is geboren! Of dertigers-dilemma, want zo wordt het ook wel genoemd. Het kan dus enkele maanden duren tot enkele jaren. En ik hoorde laatst ook iemand zeggen "ergens tussen je 25ste en je 35ste". Zou ik dan de geluksvogel zijn waarbij het echt 10 jaar gaat duren? Enigszins rust geeft het me wel, want dat betekent dat ik de komende 5 jaar niet na hoef te denken wat ik nu eigenlijk wil met mijn leven en lekker kan gaan reizen bijvoorbeeld. Geen verantwoordelijkheid nemen voor de invulling van de tijd hier op aarde. Dat klinkt als vakantie in mijn oren. Niet dat ik het zou kunnen! Ik ben als de DOOD dat ik mijn tijd verdoe. Mijn allergrootste angst is dat mijn leven aan me voorbij gaat, tussen mijn vingers glipt en dat ik niet genoeg heb geinvesteerd -in tijd en actie- om er uit te halen wat er in zit. En als wereldverbeteraar is dat natuurlijk een grote straf, want er valt nogal wat te verbeteren aan de wereld. Maar een betere wereld begint bij jezelf, en dan zijn we waar ik nu ben. Bij mezelf. Ter verbetering. 

Hoe kom ik er bij om hierover te schrijven? Ik krijg wel eens naar mijn hoofd geslingerd dat ik typische dertigers-dilemma symptomen vertoon. Mijn ego vindt dit natuurlijk verschrikkelijk om te horen, want dat wil zeggen dat mijn problemen niet meer speciaal zijn, maar generaal. Alles op één hoop gooien, onder één kam scharen is funest voor ego-lief. Mijn ware zelf heeft de trots maar even getrotseerd en is op onderzoek uit gegaan naar deze "labels". 


Wat ik me tijdens deze google-zoektocht afvroeg was: Hoe kun je nu ineens weten wat je wilt? En ís het wel zo dat je ineens weet wat je wilt? Of eindigt je dertigers-dilemma met een compromise of een zoektochtstop? Ik kan me eerder voorstellen dat mensen met symptomen van dertigers-dilemma, zie ietsje verder, zich er bij neerleggen dat ze hun passie of best passende baan niet kunnen vinden en verder gaan in hun comfortzone. Ik kan me dat heel goed voorstellen, omdat je serieus tureluurs wordt van deze zoektocht. Soms zie je het licht aan het einde van de tunnel niet. Soms wordt je wanhopig. Nou ja, ik tenminste. Ik zie vaak het licht aan het einde niet en word wanhopig. 


“The meaning of life is to find your gift, the purpose of life is to give it away.” 


De symptomen; doe de dertigers-dilemma test!! Ben je tussen de 25 en de 35? Doe nu de test en kijk of ook jij "quarterlife-crisis" op je voorhoofd kunt schrijven!
  • Onzekerheid (angst), zelftwijfel, keuzestress.
  • Somberheid, lusteloosheid of depressie.
  • Je bezig houden met zingevingsvragen (wie ben ik? wat is mijn passie? is dit alles?).
  • Jezelf constant vergelijken met anderen om te checken of je nog op schema ligt, het gevoel hebben dat je achter loopt in vergelijking tot de rest.
  • Gevoelens van onrust, besluiteloosheid of juist te veel dingen tegelijk doen.
  • Gevoelens onderdrukken, vluchtgedrag, weinig contact met je zelf.
  • Spanningsklachten of burnout-verschijnselen zoals vermoeidheid, hoofdpijn, prikkelbaarheid, pijn in spieren, concentratieproblemen.
    (copy paste van het www)
     
Ehm, laat me raden. Ja. 
Of 
Nee, want ik heb kindjes en de liefde van mijn leven gevonden en ik heb alles op de rit. 

Kijk, dat vraag ik me dus af. Ik wil hiermee absoluut niet zeggen dat kindjes krijgen een compromise in je leven moet zijn! Maar ik kan me alleen helemaal geen voorstelling maken bij het "aha-moment". Ik kan me NIET voorstellen dat je uit alle keuzes ter wereld, vooral die wij hier in het verwende westen hebben, weet waarom je hier op aarde bent gekomen en daar je hele ziel en zaligheid in kunt stoppen, tot de dood jullie scheidt. 
Wat ik me wel kan voorstellen, maar waarvoor ik blijf vechten -ja, ik weet het, waar tegenstrijd is, vindt je je leerpunt, dat zijn mijn eigen woorden-, is dat je verliefd wordt, je hormonen beginnen te rammelen en dat je daaraan "toegeeft", en wel vóórdat je je ultieme passie vindt. Ik noem het nu toegeven, hoewel ik me kan voorstellen dat dat op het moment zelf niet zo voelt. Het zal ongetwijfeld een gelukzalig moment zijn, het moment waarop je kiest voor kinderen, met de man van je leven. Daar zit geen greintje compromise bij. Ik kan me dus voorstellen dat daarmee de zoektocht eindigt, omdat je ineens een andere taak krijgt in het leven. Of wellicht heb je daarmee je passie gevonden?



Voor mij echter nu, op dit moment van mijn leven, voelt het als falen. Tenzij dat ik inmiddels de oplossing heb gevonden voor mijn crisis: Hoe kan ik mijn leven zo inrichten, dat ik zelf gelukkiger word en mee kan helpen om de aarde een mooiere en vredigere plek kan maken? Want dit laatste is voor mij het allerbelangrijkste. Dat is het doel, ik heb alleen de middelen nog niet gevonden. Nu weet ik wel dat mijn eigen geluk belangrijk is, en dat als ik gelukkig ben dat dan -blah, blah-  de wereld om mij heen vanzelf gelukkig wordt. Daar wordt aan gewerkt. Zou de rest dan echt vanzelf komen? 

Er zijn ook vast uitzonderingen. Mensen die alles hebben op dit vlak en ik denk dat mijn ego daar wel een klein beetje jaloers op is. Ik heb er veel voor over om mijn passie te vinden, te weten waar ik goed in ben, en daar mijn leven omheen bouwen. We leven helaas nog steeds in een kapitalistische samenleving en we zullen geld (bah, vies woord) moeten verdienen om te overleven. Dus ja, ik zou graag met mijn passie willen kunnen overleven. 

"Wil je iets met mensen?" 


Overigens geloof ik niet in één passie. Niet voor mij in ieder geval. Ik denk dat ik best veel dingen redelijk tot goed kan. Ik leer snel en vind veel dingen leuk. Hartstikke fijn om een generalist te zijn! Enig. Zou ik willen ruilen tegen één ding heel, heel erg goed kunnen? Ik heb geen idee, eigenlijk. Wordt je leven daar eenzijdiger van? Wordt je leven daar rustiger van? En wil ik dat van mijn leven? Waarschijnlijk niet. Waarschijnlijk hou ik van hobbels, van experimenteren en proberen. Falen en slagen. Vallen en opstaan.

Nu las ik net ook dat een midlifecrisis rond je 40ste begint. Da's ook lekker, ben ik dadelijk net van mijn kwart-van-mijn-leven-crisis af, begint de crisis over het midden van mijn leven alweer bijna. Als dát het leven is, sorry hoor, dan blijf ik rebels tot over mijn 100ste. Dan maar hoge bulten, hobbels en heuvels voor de rest van mijn leven.


11 opmerkingen:

  1. Niks mis met rebels blijven tot je honderdste!
    Bij mij begon de hevigste fase op mijn dertigste (helemaal volgens het boekje dus), toen ik twee glansrijke banen kreeg aangeboden en ik een paar dagen vrij had genomen om goed na te denken tegen welke van de twee ik ja zou zeggen. En ik tot de slotsom kwam dat ik ze eigenlijk allebei niet wilde.
    Dus tot grote verbazing van iedereen sloeg ik beide af, maar toen begon ook de zoektocht: wat wil ik dan wel? Is het wel of niet zo dat ik met een vastgesteld doel op deze aarde terechtgekomen ben, een specifieke taak te verrichten heb? En zo ja, hoe kan ik dat doel en mijn unieke talent en taak achterhalen?
    Ik schreef dagboeken vol, deed cursussen en trainingen (talentenspel, creatieve loopbaancoaching, training 'wat wil ik nou eigenlijk echt' en vast nog veel meer), ging in hypnose naar vorige levens en de periode tussen levens in, liet mijn aura lezen en mijn horoscoop trekken, las zelfhulpboeken, piepte er een paar maanden tussenuit naar het buitenland, en werd doodmoe van mezelf.
    En zomaar ineens is het een jaar geleden toch iets naar de achtergrond geraakt. Wat daarin zeker meespeelt is dat ik een beleidsbaan verruilde voor een baantje als creatief activiteitenbegeleider in de zorg, waarbij ik al meer in de richting kwam van wat ik dacht te willen. In het bloggen (en het verzinnen en uitvoeren van kleine acties) heb ik ook een nieuwe passie gevonden. Maar mijn Levenstaak, hmm, helemaal precies weet ik het nog niet, en bij mij voelt het ook al jaren of ik tijd verdoe.
    Afijn, heel herkenbaar dus, je blogje!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dagboeken vol wel, maar gelukkig heb ik nog geen geld uitgegeven aan al die andere dingen, en nu ik jouw berichtje lees geloof ik ook niet dat ik dara aan ga beginnen :-)

      Ik vind trouwens dat de wereld verbeteren niet perse op grote schaal hoeft! Sterker nog ook op hele kleine schaal is het nodig. Mensen inspireren door een klavertjes 4 te verspreiden op vrijdag de 13de kan daar heel mooi op aansluiten, dus wat dat aangaat ben jij zeker heel goed bezig (maar dat het ik al eens gezegd :-) ).
      Doodmoe van mezelf ja. Dat kan ook niet de bedoeling zijn toch? Ik herken het.Ik probeer me er ook altijd niet volle sjas mee bezig te zijn, want dan wordt ik langzaam maar zeker gek.

      :-)

      Ach morgen komt de zon wel weer op... en als ik gewoon door blijf ademen is er niks aan de hand.

      Verwijderen
  2. Ja, daar komt weer het leven in het NU om de hoek kijken. Ik herken wel wat je schrijft, al zou ik je moeder kunnen zijn wat leeftijd betreft. Ik zie het bij mijn dochter dat ze enigszins dwangmatig een doel najaagt en intussen vergeet te leven, te genieten. Ik zeg niet dat jij dat doet hoor ;-) Maar soms verwachten we teveel van onszelf. Ik wilde op mijn 25e zelfvoorzienend gaan leven in Findhorn maar wist gewoon niet hoe ik dat aan moest pakken, er was nog geen internet en zo. Het is dan ook een hele andere kant op gegaan en ben op latere leeftijd gaan studeren. Soms heb ik spijt maar ik probeer te leren om te accepteren hoe alles loopt en gelopen is. In mijn hoofd zitten nog steeds 1001 plannen maar de energie is helaas een beetje op. Wie weet zou ik ze anders alsnog uitvoeren. Dus slijt ik mijn dagen nu als kruidenvrouwtje met hond. Op naar de 100!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Zelfvoorzienend wonen, dat die ik mezelf ook wel ooit doen. Hoeft niet nu hoor.
      De nadruk ligt er nu wel heel erg op, dat zal ik niet ontkennen. Dus dwangmatig, ja daar lijkt het nu wel op. Dat komt omdat ik nu natuurlijk fors aan het werk ben aan mezelf en daar horen die vragen bij, denk ik. Tenminste, ze komen wel tegelijkertijd bij me op. :)
      Ik wil de plannen best voor je uitvoeren hoor!! dan heb ik weer wat te doen. Ben ik van de straat, zeg ik altijd maar.

      Ik wil helemaal geen leven waarin ik mijn "tijd" moet vullen. dat klopt helemaal niet, in mijn ogen. Tijd is een illusie. En er is niet zoiets als tussen je geboorte en je dood. Vreselijk deprimerend. De fase die ik nu doorloop voelt wel enorm als een fase, van iets waarvan ik straks weer afscheid kan nemen. Hopelijk snel, want ja, moe word ik er van.

      Kruiden zijn interessant, en honden zijn schattig. Dus wie weet volg ik je voorbeeld nog ooit als kruidenvrouwtje met hond :-). dat lijkt me rustgevend.

      Verwijderen
    2. Ik vind dit altijd een lastige tegenstelling. Enerzijds vind ik het belangrijk om altijd dromen en doelen te hebben om naartoe te leven, maar anderzijds belemmert je dat om tevreden te zijn met je B-leventje in het hier en nu.

      Verwijderen
    3. Helemaal mee eens.
      Schreef ik ook over in mijn vorige blog. Die interne strijd drijft me soms bijna tot waanzin. Ik denk dat rust hebben in het NU en acceptatie wel op de eerste plaats komen, maar de angst om passief te raken is nog heel erg aanwezig.

      Soms leer ik ergens een wijze les uit, iets dat me het antwoord geeft op deze zaken en ik probeer het dan te onthouden, maar dat lukt me dan dus niet haha. Zo las ik laatst, wanneer, waar en van wie geen idee, ds het antwoord op deze vraag en ik kon er helemaal mee resoneren. En dat antwoord zei inderdaad dat NU belangrijker was. :-S. Eigenlijk bijna jammer om te horen, aangezien mijn ego alles doet om NU te omzeilen.

      wordt vervolgd, dit specifieke onderwerpje, wellicht volgend blogje!!

      Verwijderen
  3. Nee, kinderen en een fijne man zijn niet het eindstation, het ultieme doel. Woonde ik ergens anders, had ik misschien wel Scandinavische Talen & Culturen gaan studeren, weet ik veel. Had ik de man niet gekend en nooit een man gevonden met wie ik ooit kinderen had gewild, bijvoorbeeld.

    Ze zijn er gewoon gezellig bij op de reis door het leven maar uiteindelijk gaat iedereen zijn eigen weg, je bent tijdelijk samen, niet altijd en eeuwig verbonden als een persoon ofzo.

    Ik vind het wel typisch van deze tijd om er weer een crisis aan te hangen. Vraag me ook af wat ik wil gaan doen als ik iets meer tijd heb voor mezelf, maar ik accepteer bijvoorbeeld wel dat deze tijd gewoon even vraagt dat er twee, straks drie mensen zijn die in principe voor gaan. Hoort er ook bij, is een fase, voorbij voor je het weet. Ik zou het zo ook niet tot mijn dood willen doen en dat hoeft ook niet, ervan uitgaande dat ik op zijn minst 85 word en niet morgen onder een auto loop of qkoorts krijg.

    Droom graag van onze eigen småbruk (boerderijke) in Noorwegen waar ik bier kan brouwen, dieren kan houden, hout kan hakken en eigen zooi kan kweken. Van het feit dat dat nu niet kan, mijn ''droom'' waarmaken, kan ik vreselijk in een dip raken, of ik kan wachten tot de tijd ervoor wel gekomen is, ondertussen genietend van alle goede dingen die mij zomaar uit het niets lijken te worden aangereikt.

    Zeg ik nu, maar heb natuurlijk ook de mindere momenten waarop ik de kindjes uit het raam wil gooien en met Slayer op volume 10 wijn zo uit een fles wil gaan drinken. Maar gelukkig niet al te vaak.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Mooie reactie Valhalla... :-) Dat doet me erg goed!! Lekker relativerend. Maar er zijn ook moeders die anders zijn dan jij (natuurlijk, zul je zeggen... je weet vast wat ik bedoel ;-) )

      In ieder geval heb jij een droom. Ja ik heb ook wel een droom. En dat is ook best wel te realiseren en ik vind het zelfs niet erg als zou dat pas over 10 of 15 jaar zijn. Maar wat doe ik toch in godesnaam in de tussentijd??

      Verwijderen
  4. Ik kan me volledig bij Valhalla aansluiten! Met 3 kindjes vraag je je helaas nog soms/vaak (hangt van het moment af) af of dit het nu werkelijk is. De situatie accepteren zoals ze is, zien dat alles goed is zoals het nu is, aanpakken wat er op je pad komt en intussen door blijven dromen ... zo blijft het dus ook met de man van je leven en de kindjes erbij...goed, de man en de kindjes zijn er al, en daar ben ik heel erg blij mee. Maar evengoed zijn er momenten waarop ik "jaloers" kan zijn op iemand die niet vasthangt aan de belangen van andere personen, dan denk ik dat het eenvoudig moet zijn om alleen te leven en kan ik over dergelijk leven fantaseren. Maar natuurlijk weet ik vanuit de realiteit van vriendinnen die (nog) alleen leven dat ook dat leven niet allemaal peis en vree is.
    Volgens mij blijven de vraagstukken in het hoofd dezelfde, is het decor gewoon wat anders en worden de vragen enigszins anders doordat je altijd rekening moet houden met het decor.

    Ik vind nochtans dat je de theorie heel goed beheerst hoor! Ik bewonder jouw kunde om gewoon te doen wat er in je opkomt. En denk daarbij dat jij de "vrijheid" hebt om "daadwerkelijk te doen wat je wil". Stel dat ik een sapjeskuur wil gaan doen (deed ik al samen met de man) dan nog moet ik altijd gaan koken voor de kindjes.

    Geniet toch maar van jouw levensweg meid!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. In reactie op allebei jouw reacties Nena:
      Je beschrijft dat heel mooi, met dat decor. En ook het accepteren van het decor. Of het verbouwen. Misschien kun je de grove structuur van het decor laten staan, de details af en toe op de schop gooien, maar hoe het er ook uit ziet, ik denk dat het heel erg belangrijk is dat je het decor blijft koesteren met heel je hart. Dat kan ik (nog) niet, momenteel. Ik weet ook niet zo goed welke onderdelen van mijn decor details zijn en welke grove structuur. Ik heb wat wortel probleempjes.

      Hoe het ook zij, bij dromen heb ik nog nooit een slecht gevoel gehad; mits ze uit de grond van je hart komen en terug blijven komen. Daarmee wil ik zeggen dat dromen die gemengd zijn met kortstondige emoties (verliefdheden, angsten etc) nooit de dromen moeten zijn die je moet najagen. De dromen die terug blijven komen als een soort van lokroep, vanuit de diepste dieptes van je wezen, je cellen. De dromen die, als je een glimpje in het echte leven opvangt, je een rilling over je rug bezorgen, een traan in je oog en een glimlach op je gezicht..die moet je hebben.

      Ik ben zelf ook alleen en heb geaccepteerd dat de weg naar binnen belangrijker is dan een vriendje hebben voor mij nu op dit moment. Ik heb er ook vertrouwen in dat er iemand gaat komen die mijn dromen en uitdagingen blijft prikkelen. Ondertussen heb ik genoeg te doen. :-) En vooral genieten van de magie om me heen. Die was ik even kwijt geloof ik...Ik vond 'm laatst terug. YES!!!

      Bedankt voor je uitgebreide reactie. Lief en leuk!

      Verwijderen
  5. Hoe gek dat dit logje van jou en mijn reactie erop, ook voor mij weer een en ander heeft duidelijk gemaakt. Want zoals ik al zei, ook met dit decor blijven de vragen in het leven. Ja, ook geld is een decor. Als je je bedenkt dat wij - modale werkmensen - alle middelen hebben om "normaal" te leven, kan je ook bedenken dat de zorgen van mensen "met niks" gaan over de levensnoodzakelijke kwesties, terwijl de zorgen van "rijke" mensen gaan over weer ander dingen. Terwijl wij dromen over wat we zouden doen moesten we financieel rijk zijn, gaan die mensen weer over andere dingen dromen. Net zoals de landloper droomt over het leven dat wij hebben. Of zoals de alleenstaande droomt over een gezin, zo zal de mama dromen over een leven voor zichzelf. Ik bedoel maar, de dromen blijven altijd bestaan.

    Het decor aanvaarden en met dat gegeven het theaterstuk opvoeren dat jouw leven is. Of het decor gaan herbouwen om een mooier stukje te gaan opvoeren. Maar niet eeuwig blijven herbouwen, want dat levert dan weer nooit een bevredigend stukje op.

    BeantwoordenVerwijderen