vrijdag 10 augustus 2012

Boeren of jagen?

Synchroniciteiten - wie is er niet dol op?

Een stukje dialoog uit Kung fu Panda 2: 

Po: How did you do that?
Kung Fu Panda 2 QuotesShifu: Inner peace.
Po: Inner peace. That's cool! Inner peace of what?
Shifu: It is the next phase of your training. 
Every master must find his path to inner peace. Some choose to meditate for fifty years in a cave just like this, without the slightest taste of food or water.
[Po's stomach makes a loud growling noise]
Po: Or?
Shifu: Some find it through pain and suffering, as I did.

Een stukje tekst uit "De beschermengel" van Paulo Coelho (Valkyries in het Engels):

"Jij vertelde me ooit dat de wereld verdeeld was in boeren, die van hun grond houden en van oogsten, en jagers, die van donkere wouden houden en van veroveren. Je zei dat ik een boer was, net als J. Dat ik de weg volgde van de wijsheid die verkregen wordt door contemplatie. Maar dat ik getrouwd was met een jager."
Haar brein werkte als een razende, ze kon niet stoppen met praten. Ze was bang dat de ster begin te schitteren.
"Wat was en wat is het moeilijk om met jou getrouwd te zijn. Je bent net als Vahalla, net als de Walkuren. Nooit zijn ze eens rustig, het enige wat voor hen telt is de sterke emotie van jacht, van het gevaar en van de risico's, van de donkere nachten waarin er naar prooi gezocht wordt. In het begin dacht ik dat het voor mij onleefbaar zou zijn; ik die een leven zocht als dat van zoveel andere vrouwen. Ik was getrouwd met een magiër! Een magiër wiens wereld gestuurd wordt door wetten die ik niet ken - iemand die pas geloofd dat hij zijn eigen leven leidt als hij voor een uitdaging staat."

In een tijdsbestek van een dag of 3 kwamen mij deze stukjes toe. Ik geloof niet in toeval en besloot er mijn hoofd eens over te breken. Vooral, omdat ik het nog niet eens was met mezelf over mijn eigen woorden van mijn vorige blog

"Hartstikke fijn om een generalist te zijn! Enig. Zou ik willen ruilen tegen één ding heel, heel erg goed kunnen? Ik heb geen idee, eigenlijk. Wordt je leven daar eenzijdiger van? Wordt je leven daar rustiger van? En wil ik dat van mijn leven? Waarschijnlijk niet. Waarschijnlijk hou ik van hobbels, van experimenteren en proberen. Falen en slagen. Vallen en opstaan."

En in de reacties:

"Die interne strijd drijft me soms bijna tot waanzin. Ik denk dat rust hebben in het NU en acceptatie wel op de eerste plaats komen, maar de angst om passief te raken is nog heel erg aanwezig. "


Is meditatie de weg?

Heel stiekem fluistert een stemmetje in mij al een hele tijd de woorden "Meditatie is de weg...". En ondertussen schreeuwt mijn ego er openhartig en luidkeels overheen: "IK WIL HOBBELS!!!" 
Ik schreef in 'Slotakkoord II: Een leven lang hobbels' een aantal blogs terug, dat ik heel langzaam mijn naieviteit ten aanzien van het algehele leerproces in mijn leven aan het verliezen ben. Ik vraag me nu alleen af of ik mijn leerproces niet helemaal om moet gooien. 


Na het lezen van Paulo's Beschermengel bedacht ik me dat ik al jaren vol hou dat ik een jager ben, hoewel niet met die woorden. Al jaren associeer ik het leven van de genoemde boer met een saai leven, een passief leven en een leven dat door je handen glipt zonder dat je daar iets aan kunt doen. Ik heb zo'n leven gehad, voor mijn gevoel, in mijn vorige relatie (als je meeleest, no hard feelings) en dat wil ik nooit meer meemaken. 


Dat heb ik mezelf heilig en plechtig beloofd. Ik beloofde mezelf hobbels, en veel, om maar te zorgen dat ik niet passief zou worden. Want zolang je maar hobbels hebt om te nemen, blijft je leven interessant en actief. Zolang ik over hobbels kan stuiteren, val ik niet in slaap. 

De fluisterende stem die maar door blijft gaan over meditatie, en dat dat de weg zou zijn voor mij, heb ik eigenlijk wel willen geloven, maar zodra ik een poging deed om actie in te zetten en daar daadwerkelijk naar te gaan leven, begonnen de mindtricks van mijn trotse en snel gepikeerde ego: ik had niet de wilskracht om door te zetten en om routine in te zetten. Buiten mijn Vipassana retraite om dan.

Twee van zulke passende stukjes in krap een halve week, dat is me iets te toevallig. Misschien... en het is echt heel erg moeilijk om hierover na te denken, laat staan het te typen zodat anderen het kunnen lezen... Misschien ben ik wel een geboren 'boer' in plaats van de jager die ik mezelf al jaren voorhoud te zijn.


Op zoek naar bewijs: zwart op wit


Vandaag tijdens therapie werd nog even benadrukt dat ik momenteel in een strijd zit om te accepteren. Ik zit verwikkelt in een innerlijke strijd en ben nochtans niet van plan om te gaan accepteren. Ik merk dat mijn geest naarstig op zoek ik naar bewijs voor mijn identiteit. Ik lees boeken, synchroniseer als een debiel, overweeg om toe te gaan geven aan de boer in mezelf, maar trek vervolgens keihard mijn keutel terug. Ik ben er nog niet klaar voor. Nog niet voldoende bewijs!

In mijn hoofd is het momenteel nogal zwart-wit. Of je bent iemand die middels contemplatie, beschouwing, meditatie de weg naar wijsheid, licht en eenheid vindt. Of je gaat over een keiharde hobbelweg. Er is geen tussenweg. Dat maakt het hele verhaal behoorlijk ingewikkeld. Ik gedraag me namelijk nu overduidelijk als een jager. Er aan twijfelen dat ik misschien eventueel mezelf al een aantal jaartjes een heel klein beetje voor de gek zit te houden, is een dramatische gedachte en eentje waaraan mijn ego kapot gaat! Het penetreert mijn geest! Meteen voel ik de zachtheid van mijn diepere zelf van de rust die ik zou kunnen ervaren als de strijd die ik al jaren voer, opgeheven wordt. 

Die strijd die ik voer heb ik misschien al een paar jaar verward met de strijd die je natuurlijk aangaat omdat je een leven leidt als een jager. Die hobbels die je meemaakt, horen er dan van nature bij. Als dat zo is, dat ik dus al een hele tijd die twee door elkaar gooi, dan ben ik dus al jaren dubbel strijd aan het voeren:
1x omdat een jager nu eenmaal van nature de strijd met zichzelf en de wereld om hem/ haar heen aangaat, en 1x omdat ik al jaren een innerlijke strijd voer over het feit dat ik eigenlijk van nature een boer ben en geen jager. Ik hoop dat je me nog volgt.   


Springen of omdraaien?

Ik kan de interne strijdbijl nog niet neergooien, de witte vlag ophijsen en me overgeven. Daar is het nog veel te vroeg voor. Dat voelt als een te snelle, en naïeve beslissing, waar ik paradox genoeg enorm naar verlang. Ik schreef al eerder in 'Leven...dood...leven', dat ik grote behoefte heb aan een wedergeboorte. 
Ik sta op het puntje van een afgrond. Achter me het magische, donkere woud en onder me een stukje rustige, gecultiveerde grond. Twee verschillende werelden: zwart en wit. 

Springen of omdraaien? Springen staat gelijk aan het gevoel van overgeven en accepteren, waarna ik in balans kan experimenteren op eigen terrein, kan observeren en filosoferen over opkomende zaadjes van positiviteit, maar paradox genoeg tegelijkertijd aan het gevoel van springen in een diepe afgrond met dodelijke afloop. Dodelijke verveling en passiviteit. En dáár ben ik bang voor. Omdraaien en terugvluchten in het woud vol spel, magie en enge wezens voelt als veilig en vertrouwd. Me stoten aan uitstekende boomwortels, op de vlucht voor achtervolgingen uit het verleden, op jacht naar nieuwe emoties en verruimd bewustzijn zijn mijn realiteit. Pijn! Pijn die me ook drijft tot waanzin. 

Vorige week bestelde ik een boek op Amazon.com; "The stormy search for the Self" van Christina en Stanislav Grof. Ik kreeg het gisteren binnen en op de voorkant stond een afbeelding van een Feniks: mijn symbool voor wedergeboorte en het symbool dat voor mij vooraan in de rij staat om te absorberen, leren en te leven en om later misschien zelfs wel te laten tatoeëren. 

Ik ga het eens lezen en misschien, heel misschien kan ik daarna een beslissing nemen. Misschien is die wedergeboorte die me op staat te wachten wel in een heel ander thema gegoten, zit ik er naast en kan ik terug naar mijn bos om te gaan jagen. Maar wat ik eerder denk ik dat mijn perceptie van een boerenleventje er flink langs zit en er van langs moet krijgen.


12 opmerkingen:

  1. Beide wegen die je voor jezelf ziet zijn geen wegen om vol enthousiame op af te rennen. Ze zijn zo zwaar, vol van afzien, lijden, moeilijkheden, dwang, opoffering, martelaarschap, jezelf forceren... Je einddoel is wijsheid, licht en eenheid, zulke mooie waarden. Moet de weg er naartoe dan per se het tegenovergestelde zijn? Moet je jezelf ‘martelen’? Is er geen weg te bedenken die die prachtige eindwaarden al in zich draagt, en waarbij je milder en liefdevoller naar jezelf toe kan zijn? Of kan je de weg van de boer en van de jager zo herformuleren dat ze wel uitnodigen om eraan te beginnen?

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. [Ken je trouwens 'Zeven wegen naar het Zelf' van Piero Ferruci, de grondlegger van de psychosynthese? De boerenweg heet bij hem 'de weg van de Verlichting' (door meditatie en contemplatie). De jagersweg komt overeen met de 'weg van de Wil' (het pad van allen die wagen, ook het meest zware en eenzame pad). Daarnaast beschrijft hij nog vijf paden naar de transpersoonlijke ervaring]

      Verwijderen
    2. Hmm das interessant... Ken ik niet, maar zal het eens opzoeken!!
      Ben benieuwd naar die andere 5 wegen. De yoga beschrijft er ook meerdere, dus zo zwart wit als ik het hier schets, zal inderdaad wel niet perse hoeven.

      Geen idee of het milder kan. Vast wel. Het is alleen zo dat mijn mentale beeld van deze weg gewoon gepaard gaat met veel discipline, structuur en hard werken. En het is natuurlijk ook zo dat ik veel te streng ben voor mezelf. Ik heb gewoon nog geen balans daarin gevonden. Wordt vervolgd... :-)

      Verwijderen
    3. Deze reactie is verwijderd door de auteur.

      Verwijderen
    4. Had hem op de verkeerde plaats gezet:-)

      Verwijderen
  2. Het is toch niet echt een kwestie van een radicale beslissing nemen of van het de afgelopen jaren 'verkeerd' gedaan te hebben?
    Als ik je blogs van deze week lees ben je tot mooie inzichten gekomen voor jezelf. Je zit midden in een bewustwordingsproces waarin je steeds weer nieuwe ontdekkingen doet m.b.t. jezelf die geleidelijk aan weer tot veranderingen leiden in de wijze waarop je in het leven staat.

    Nadat ik van de week je eerste blog las kwam bij mij naar boven dat je inderdaad erg streng bent voor jezelf, je je erg verantwoordelijk voelt (de wereld willen verbeteren) en graag zelf de controle wilt houden. Net zoals deze week bepaalde teksten op je pad komen durf je er geleidelijk aan misschien ook steeds meer op te vertrouwen dat 'het leven' ook voor andere dingen in je leven zorgt als jij de teugels wat durft te laten vieren en hier ruimte voor maakt. Gewoon door er alleen al van bewust te zijn, de intentie te hebben en wat momenten in te lassen om je hoofd even rust te gunnen.
    De angsten die je beschrijft kan ik me heel goed voorstellen, ik denk dat we ze allemaal in meer of mindere mate tegenkomen en dat ze ons heerlijk kunnen weerhouden van wat we eigenlijk diep van binnen zouden willen. Voor mij in ieder geval heel herkenbaar.
    Maar ik denk dat je niet bang hoeft te zijn dat welke weg je ook gaat je geen uitdagingen, hobbels of pijn meer tegen zult komen. Die zullen er altijd zijn, Alleen de manier waarop je ze zult ervaren en ermee om zult gaan zal wellicht anders zijn. Als jij in contact komt met authentieke verlangens, wensen etc. zul je nog steeds actie moeten ondernemen om ze te realiseren. Alleen ga je dan met de stroom mee i.p.v. tegen te spartelen en daarmee meer pijn dan nodig is te creëren. Het maakt je leven in jouw geval niet minder spannend en avontuurlijk denk ik.

    In je vorige relatie heb je bepaalde ervaringen opgedaan die niet prettig waren. Menselijk en logisch dat je wilt voorkomen dat je dat nog eens gebeurt. Ook heel menselijk om dan eerst wat overmatig het tegenwicht op te zoeken om vervolgens weer uit te komen in het midden.

    Je gaat straks weer van start met mindfulness waarbij ook veel aandacht is voor mild en vriendelijk zijn naar jezelf toe. Sluit ook weer mooi aan bij het proces waar je nu in zit.

    Ik moest gisteren nog aan je denken toen ik de film Into the wild aan het kijken bij de VPRO, misschien ken je hem wel. Het is een waargebeurd verhaal. Over een jongen die ook radicaal een andere weg kiest, zich afzettend tegen de materialistische samenleving, zijn in zijn ogen hypocriete ouders, traumatische jeugd etc. Hij verbrandt alle schepen achter zich, laat niemand meer iets van zich horen en gaat rondreizen. Hij wil ervaringen opdoen, het alleen kunnen redden, echt leven. Onderweg ontmoet hij allerlei interessante mensen. Zijn uiteindelijke doel is helemaal alleen zien te overleven in de ruige wildernis van Alaska. Dat gaat een tijdje goed, maar uiteindelijk raakt hij door allerlei omstandigheden verzwakt en lukt het niet om terug te keren. Hij overlijdt op zijn 24e. Het laatste wat hij opschrijft is dat geluk alleen wezenlijk is door het te delen met anderen. Een mooie en ontroerende film waarin veel essentiële levensthema's op een mooie wijze aan bod komen. Ook hij ziet het aanvankelijk allemaal heel zwart wit en heeft die reis nodig om uiteindelijk een andere kijk te krijgen.

    Zo hebben we allemaal onze eigen weg te gaan, op onze eigen manier en in onze eigen tijd.
    Jij gaat je antwoorden ook vinden, dat is altijd zo als je zoekt en verlangt.
    Ik vind het moedig van je zoals je de confrontatie met jezelf steeds weer aangaat, daar mag je best trots op zijn! En ondertussen hoop ik dat je soms ook even gewoon 'zinloos' mag genieten:-)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Haha, mooi einde van een mooie reactie. :-)
      Dank je wel!!

      Into the wild ken ik, heb 'm al verschillende keren gezien. Toevallig had ik het er van de week nog over met ehm.. mijn gitaarleraar. (ik heb geen tv, maar het ging over de soundtrack) En ik herken het ook, dat laatste. Ik heb ook de neiging om dingen alleen te doen, op te lossen. Het is enerzijds heel tragisch dat hij zo aan zijn einde komt, anderzijds sterft hij in het harnas. Iets dat ik ook altijd roep. Hem treft geen blaam, want hij heeft alles gedaan om zelf op onderzoek uit te gaan, de onderste steen boven te halen en zijn leven ten volste te leven.

      Over de blog: het is ook niet zo dat ik het verkeerd heb gedaan afgelopen jaren, het is ook niet eens zo dat ik een radicale beslissing neem. Het wordt tijd dat ik naar mijn diepe zelf begin te luisteren en de laagjes die wel zijn afgebladderd, maar nog om mij heen hangen, los laat. Er is een strijd gaande in mezelf, die ik heel duidelijk voel. die strijd is er om op te geven, want ik vecht veel te hard tegen een kracht die toch gaat winnen. de vraag is alleen met hoeveel pijn en moeite. Ik ben niet boos op mezelf om die strijd of gefrustreerd of wat dan ook. Ik weet alleen niet zeker wat die strijd is. wat is er nu dat ik perse niet wil accepteren? En met het boer en jager verhaal denk ik gevonden te hebben, inzichtelijk heb gemaakt. Ik ben streng voor mezelf omdat ik als de dood ben dat ik mijn leven niet voldoende rechtvaardig. Dus doe ik er alles aan om wakker te blijven. Ik heb geen idee hoe ik dat op moet geven, maar die mindfulness gaat me zeker erbij helpen.

      Zal ik eens iets grappigs toegeven? Elke keer als ik een reactie van je lees komt er in eerste instantie tegenstrijd naar boven. Ik hang er geen waarde aan, want ik weet dat je het altijd goed meent en dat je me helpt met je reacties. Ego-dingetje... ;-)

      Zinloos genieten...dat is denk ik niet het goede woord. Het enige woord dat ik vind passen in deze context is effortless. Als de strijd is opgegeven en de spanning is van mijn geest, zal dat vanzelf wel goed komen...

      Dank je, nogmaals. :-)

      Verwijderen
    2. Overigens over die hobbels op je levens pad:
      het verschil zit m in zelf hobbels maken, lekker hoog óf hobbels die je tegenkomt vol vertrouwen durven te nemen...

      Verwijderen
    3. Fijn dat je dat benoemt, het gevoel van tegenstrijd. Ik weet niet helemaal wat je ermee bedoelt, iets van weerstand, irritatie misschien (mijn eigen invulling hoor), maar ik krijg zelf steeds het gevoel als ik jouw reacties lees dat je je geneigd voelt je te rechtvaardigen of zoiets. Het is uiteraard niet mijn bedoeling je dat gevoel te geven, maar ik zou me voor kunnen stellen dat het zo overkomt als ik mijn stukje teruglees. Ik voel zelf soms die neiging als ik jouw reacties lees, omdat we volgens mij vaak hetzelfde bedoelen, het alleen anders verwoorden. Het zou enkel een uitwisseling moeten zijn, geen strijd.

      In jouw blog vergroot je een stukje van je leven uit in een beperkt aantal woorden waarbij je uiteraard ook heel veel buiten beschouwing laat. Ik interpreteer dat weer op mijn manier manier en reageer weer in een beperkt aantal woorden wat het bij mij oproept. Wat dan weer meer over mij zegt dan over jou. En vaak is het al weer anders op het moment dat je het geschreven hebt. In een gesprek kun je elkaar direct aanvullen en verduidelijken wat je bedoelt. Op deze blogachtige manier uitwisselen, zeker over deze onderwerpen, heeft zijn beperkingen en vraagt waarschijnlijk regelmatig gewoon iets naast je neer te leggen zonder erop in te gaan. Soms bedoelen we denk ik hetzelfde, maar zou jij er andere woorden voor gebruiken. En soms ben ik ook onduidelijk, niet alles wat ik schrijf heeft betrekking op jou.
      Die zin uit de film over eenzaamheid raakte mij, net zoals een aantal andere zaken uit de film. Enkel het ervoor gaan en het intens leven en ervaren deed me aan jou denken (in positieve zin). Zoals hij zijn familie laat voor wat ze zijn en alle banden durft te verbreken om zijn eigen waarheid te zoeken sluit aan bij iets waar ik zelf mee worstel: is het egoistisch voor jezelf te kiezen terwijl familieleden je nodig hebben, maar je het gevoel hebt daar zelf de ruimte niet voor te hebben en op die manier zelf niet verder te kunnen komen. Ik voel zeker bij familie snel hun pijn alsof het de mijne is en vind het moeilijk dat los te laten. Deze week speelde dat weer, dus dat sprak me extra aan in de film.
      Interessant was dan wel weer dat die thema's weer terugkwamen in de mensen die hij ontmoette. Zoals die vrouw die hij graag mocht, maar die op haar beurt zelf een zoon had die geen contact met haar wilde en daar erg onder leed. Zou er nog heel lang op door kunnen, maar goed weer even terug naar de communicatie.

      Ik geloof ook niet zo in adviezen eigenlijk. De beste antwoorden krijg ik zelf net als jij door boeken, teksten, iets was ik zie of hoor, altijd op het juiste moment op een manier die bij mij hoort, die mij aanspreekt.

      Over het algemeen reageer ik ook niet vaak op blogs, maar lees ik ze liever en haal eruit wat mij aanspreekt. Ik ben ook nogal van het zelf en alleen doen en sommige processen kun je volgens mij ook alleen maar alleen doorlopen, tenminste zo ervaar ik dat zelf. Het delen kan dan soms zelfs verstorend en afleidend werken. Soms heel eenzaam, want als mens heb je toch de behoefte dingen te delen en is het fijn begrepen te worden. Ik vind het lastig om hier een goede en bevredigende balans in te vinden, ga na mijn neus weer eens gestoten te hebben dan weer snel terug naar het alleen doen. Valt nog genoeg te leren op dit gebied.

      Ik sta ook al een tijdje op het punt dat ik me eigenlijk over wil geven aan dat wat ik van binnen voel dat ik zou moeten doen, wat zo ongeveer overeenkomt met het verlangen dat jij beschrijft. Ik deins echter ook nog steeds terug. Heel lang allerlei twijfels over hoe en wat, wat een goed excuus was om niet in beweging te komen. Maar het is nog nooit zo helder geweest als nu. Geen excuses meer, maar wel weerstand en angst.

      Een wat chaotisch en misschien wat openhartig verhaal/reactie en uiteraard niet volledig:-) Maar ik ga je voorlopig gewoon weer even volgen en laat het reageren denk ik even achterwege. Mocht ik wel wat kwijt willen, dan lees je dat wel weer:-)

      Voor nu een goed vervolg van je reis!
      Verwijderen

      Verwijderen
    4. Ik hoop niet dat je door mijn opmerking niet reageert?! Maar als ik je verhaal lees denk ik van niet :-). Voel je niet verplicht, maar laat je ook zeker niet raken erdoor, want zoals je heel duidelijk aangeeft, het is altijd een wisselwerking van onvolledige gevoelens en gedachtes van 2 verschillende interpretaties. Ik denk inderdaad dat we vaak hetzelfde bedoelen.

      Ik denk inderdaad dat ik me probeer te verdedigen. Bedenk alleen dat dat geen strijd is tegen jou, maar tegen mezelf, omdat jou woorden blijkbaar toch iets oproepen bij me. Wat alleen maar goed is..spiegeltje, spiegeltje... Ik denk dat weerstand een goed woord is trouwens. Het ligt niet aan jou, het ligt aan mij. Dus maak je geen zorgen. Overigens, door het te benoemen (van weerskanten) komt het naar boven en ebt het weg :-) Merk ik nu!

      Dat van die familieleden, dat begrijp ik. Dat is heel lastig. Ik probeer een balans te vinden daarin; dat wil zeggen dat hun pijn tot op zekere hoogte meegenomen wordt in de beslissing, maar vroeg of laat doe ik toch wat ik wil. In hoeverre is het egoïstisch als je voor jezelf kiest? Lastige kwestie. Ik denk dat je daarin goed naar je gevoel moet luisteren en dat rationaliseren weinig zin heeft.

      Ja, we moeten het allemaal alleen doen. En dat is inderdaad vaak eenzaam. Dat voel ik ook. En het is zooo fijn om te voelen dat je niet alleen staat. En dan krijg ik een medestander, en dan voel ik een weerstand. Aleen maar een teken dat ik nog lang niet ben uitgeleerd :-) Haha.

      Nogmaals, deze blog is er voor mezelf en als jij daar iets uithaalt vind ik dat fijn. Alles wat je wilt delen vind ik fijn. Als je niets wilt delen, dan is dat prima. Ik heb daar geen verwachtingen bij en dus ook no hard feelings als je alleen leest :-)

      Ik ben wel heel benieuwd naar jouw verhaal intussen. Als je de behoefte hebt om te delen, mag je me altijd mailen: ihm punt swinkels apenstaartje gmail punt com. Ik denk, maar ik kan me ook voorstellen dat je daar niet op zit te wachten, dat als we elkaar in een andere context zouden "zien" dat we elkaar dan beter begrijpen. (voor zover er onbegrip is)

      Jij ook een goed vervolg en ik hoop dat je mij niet kwalijk neemt dat ik het naar boven heb laten komen. Ikzelf hecht er niet zoveel waarde aan, omdat ik voel dat het van mijn ego afkomt, en niet van mijn diepe zelf. :-)

      Verwijderen
  3. Ik kan me hier alleen maar bij aansluiten. Je hebt me inderdaad niet weggejaagd hoor:-) Wil me weer even focussen op mezelf. En alleen maar goed dat je je gevoel benoemd hebt, geeft mij ook de mogelijkheid weer even naar mezelf te kijken en te leren. Het zit helemaal goed wat mij betreft. Dankjewel voor je uitnodiging je te mailen! Het is daar voor mij nu nog niet het juiste moment voor (niet vanwege 'dat ik daar waarschijnlijk niet op zit te wachten hoor:-)), maar ik houd het in gedachten.
    Ik laat hier vast nog wel weer een keertje wat horen.

    Groetjes
    Alice

    BeantwoordenVerwijderen