donderdag 19 juli 2012

Slotakkoord deel II: Een leven lang hobbels



Heel langzaam verlies ik mijn naïviteit ten aanzien van het leerproces in het leven, dat er voor ieder van ons is, dat voor ieder van ons anders is én ... dat het voor de meeste van ons altijd zal zijn. Waarom kan ik niet alle leerprocessen in een jaar of 10 proppen en daarna gelukkig en zonder zorgen door leven? Waarom zou ik niet nu alle hobbels kunnen nemen, zodat ik ze straks niet meer hoef te nemen?

Omdat ik dan straks niks meer te doen heb?
Omdat sommige hobbels nu eenmaal later in mijn leven pas ontstaan?
Omdat als ik eenmaal een hobbel onder controle heb, het ook zaak is om mijn bandenspanning te blijven controleren?
Omdat wij mensen niet voorbestemd zijn om een pad zonder hobbels te nemen, óók niet als je al heel veel hobbels hebt genomen. Juíst niet als je al heel veel hobbels hebt genomen. 

Ik heb serieus (ja, mijn blond is echt) mezelf aangepraat dat als ik nu (ik nog jong ben) maar heel veel hobbels neem, vaak door het stof ga, tegen de lamp loop en mezelf minstens 3 keer aan dezelfde steen stoot dat ik dan op een gegeven moment wel ben uitgeleerd en lekker boven op een berg kan uitrusten van het leven. Heerlijk, leek me dat. Lekker onbezorgd genieten. Geen vuiltje aan de lucht. Een waar Centerparks gevoel.


Gelukkig ben ik nog niet te oud om te leren en kom ik erachter dat als ik het zo wil spelen, ik eigenlijk langzaam gek word. Mijn lijf is stevig (letterlijk en figuurlijk) genoeg en kan die hobbels redelijk goed aan, hoewel het nooit heeft durven tegen sputteren, pas sinds kort eigenlijk (lees: Slotakkoord deel I: het is weer aan!).
Maar mijn geest blijkt nog iet wat labiel te zijn en ook helemaal geen zin te hebben in het idee dat ik komende 10 jaar reserveer voor hobbels. 



Ik ben te streng voor mezelf. Maar hoe kan ik in godesnaam milder worden als ik de balans niet weet te vinden? Waar zit bijvoorbeeld de balans tussen aandacht geven aan een negativiteit en hulp vragen? Als ik het zo type snap ik het verband niet eens, laat staan dat er een balans te vinden is. 
Ik heb geleerd dat je verantwoordelijk bent voor je eigen realiteit en dat alles wat je aandacht geeft, groeit. Als het niet zo goed met me gaat, ga ik automatisch contact met de buitenwereld uit de weg om er maar geen aandacht op te vestigen. Langzaam draai ik cirkeltjes in mijn eigen wereldje en kom ik in een neerwaartse spiraal terecht. Ik probeer het zelf op te lossen; eerst door het te ontkennen, want alles dat je aandacht geeft groeit. Daarna door hopeloos positief proberen te zijn, want geluk is een keuze. Tevergeefs, want het gaat radicaal tegen mijn gevoel, hart en onderbewuste in. En dan uiteindelijk zit ik zo diep in mijn eigen mentale shit -it's all in my head- dat ik geen uitweg meer weet en maar om hulp ga vragen, met mijn nederige excuses omdat ik het eigenlijk liever zelf op had willen lossen. 

Waar loopt het fout? Mijn principes en zogenaamde geheide stellingen over hoe het leven in elkaar zou moeten steken zijn een beetje te stellig. Waar is de balans? Moet ik alle discipline dan maar over boord gooien? Ik heb enigszins structuur en regels nodig, want anders ben ik elke seconde van de dag mild voor mezelf en presteer ik niks meer: geen eten koken, boodschappen doen, opruimen, sporten, planten water geven etcetera. 

Ik snap het niet.

Wat ik wel snap, is dat dit proces niet echt lekker loopt. Wat ik ook snap is, nadat ik uiteindelijk na 2 maanden hulp heb gezocht bij mijn therapeute, is dat ik haar gewoon om hulp kan vragen want daar is ze voor. En wat zij me ook duidelijk heeft gemaakt is dat dat Centerparks gevoel er niet in zit over 10 jaar en daarna voor de rest van mijn leven. 

Maar....

Waarom niet leren én onbezorgd gelukkig leven?
Nou, daar gaan we dan maar eens aan werken.





7 opmerkingen:

  1. Goed verwoord en ik snap het helemaal.
    Soms helpen clichés ook, want daar zijn 't clichés voor. Ik heb een paar 'eigen':
    - De puzzel waar je nog stukjes van zoekt.
    - Helaas valt niet van je voorhoofd te lezen wat je voelt of wilt.
    - Als jij niet voor jezelf zorgt, wie doet het dan wel?
    - Het gaat om het spel, niet om de knikkers!
    En een bekendere:
    Na regen komt zonneschijn.

    xx

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Het gaat om het spel , niet om de knikkers...tja die is mij wel eigen haha.

      Dank je Zus!! xxx

      Verwijderen
  2. Mooi stukje! Heel herkenbaar ook...

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Sinds kort volg ik je blog. Dit stukje spreekt me erg aan, een proces waar ik ook mee bezig ben. Goed van je hoor dat je om hulp gevraagd hebt. Soms geeft alleen het uitspreken alleen al nieuwe inzichten en ruimte. Ik denk ook dat je de wezenlijke antwoorden vaak alleen in jezelf kunt vinden, maar het delen met anderen brengt wel andere waardevolle dingen. Voor mij staat niet lekker in je vel zitten of het even niet meer weten ook niet gelijk aan negativiteit. Het is gewoon iets wat er bij hoort en ook nodig is om weer een volgende stap te kunnen nemen. Soms is het gewoon even niet zo helder en lijkt alles tegenstrijdig. Al die twijfels ontstaan vaak ook als je wat uit het contact met jezelf en je lichaam bent geraakt.
    We willen allemaal het liefste 'goed' zeggen als iemand ons vraagt hoe het gaat. Ik heb ook altijd het gevoel dat de ander dat het liefste hoort, hoewel dat meer over mijn angst zegt dan dat het misschien werkelijk zo is.
    Het is net wat je zegt, je kunt niet alle hobbels nu in een keer nemen. Pas als je een stuk uitgewerkt hebt kan het volgende als de tijd daar rijp voor is zich weer aandienen om geleerd te worden. Dat blijft doorgaan. Het je er niet prettig bij voelen komt ook voort uit het niet willen dat het zo is, het verzet er tegen. Als het er gewoon mag zijn wordt het al veel minder een probleem. Ik heb veel respect voor je drang om te leren en het feit dat je er ook echt gestalte aan geeft door te doen, ervaringen op te doen. Daar kan ik een voorbeeld aan nemen. Dus dankjewel voor het delen van jouw reis met ons.
    Dit stukje op een ander blog dat ik volg vind ik mooi bij jouw stukje aansluiten:
    http://solitude-sweetsolitude.blogspot.nl/2012/07/het-leven-als-een-spel.html

    Als je het wat tijd geeft zul je zien dat de antwoorden vanzelf komen...

    Groetjes,
    Alice

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hoi Alice,

      Dank je voor je uitgebreide reactie, heel erg leuk! Je hebt helemaal gelijk; het contact met mezelf is/ was zoek. Nu gaat het een stuk beter. Ik moet iets constructievers gaan verzinnen om dat contact niet kwijt te raken, want dat voelt als verraad. Natuurlijk is het niet erg om even niet lekker in je vel te zitten (en ik associeer dat inderdaad onterecht met negativiteit). Ik moet nog zoveel leren ;-)

      Ik blog om 3 redenen: 1 is omdat ik me beter kan concentreren op dingen die in mijn lijf en hoofd omgaan via schrift. Oftewel schrijven levert me inzichten op waar ik anders nooit op zou komen. Maar dan zou ik ook in een dagboek kunnen schrijven en dat brengt me bij de tweede reden: als ik worstel met dingen, dan is de kans groot dat anderen daar ook mee worstelen en als ik een inzicht/ oplossing voor mezelf vind, wie weet heeft iemand er iets aan en inspireer ik een ander om ook verder te zoeken. De derde reden is "grenzeloze kwetsbaarheid is onkwetsbaar". Door mezelf zo bloot te geven werk ik hieraan...

      Ik vind het leuk dat je meeleest en ook dat je de moeite neemt om te reageren. Dat doet me heel goed. Ik zal dat andere stukje blog ook eens lezen.

      Heel fijn weekend!!
      Groetjes Irene

      Verwijderen
  4. Jij ook bedankt voor je reactie op mijn berichtje, mooi!!!

    Groetjes,
    Alice

    BeantwoordenVerwijderen