1...2...3... ACTION!

Een van de dingen die me het meest bij is gebleven van mijn India-reis, is de les die ik leerde in Hampi toen ik in de put zat en dacht dat ik niet verder kon zinken: Ik was echt, echt verdwaald. De wijzer van mijn innerlijke compas was afgebroken. Het licht was uit. Ik had echt geen enkel idee waar ik heen moest. Het hele verhaal lees je hier. Ik ben er heilig van overtuigd dat het enige echte werkende remedie voor dit probleem is: opstaan en de eerste stap toch zetten, ook al heb je niet echt een idee van waar je naartoe gaat. Ook al sta je maar op om hulp te vragen. De eerste stap leidt je altijd terug naar je pad. 

Klinkt wat te zweverig?

Ophouden met zelfmedelijden, op staan en actie ondernemen. Dit is het enige dat zorgt dat je uit de panieksituatie komt.

Dinsdag was ik aan het boulderen bij Monk en het viel me weer op dat ik zoveel dingen niet durf die ik eigenlijk wel uit zou moeten kunnen klimmen. Blokkades en kaders tergen mijn capaciteiten. Niet alleen op bouldergebied, ook gitaarspelen kan ik niet. En op liefdesgebied gaat het ook niet al te best; tenminste, het gaat niet slecht maar ook niet goed. Er gebeurt eigenlijk al hele tijden niets. En waarom? Dat wordt me aardig vaak gevraagd, want ik ben zo leuk én aantrekkelijk én én ..blah. Tranen sprongen me in de ogen en rolden nog geen half uurtje later over mijn wangen toen ik samen met een van mijn klimbuddies aan het filosoferen was over wat er nu eigenlijk aan de hand is in dat complexe koppie van mij.

Ik heb een wat vernietigende affirmatie in mijn systeem, waar ik mee aan de slag moet: "Ik leef om te geven, en niet om te ontvangen" en "ik gun het mezelf niet". Nee, dit is geen slachtofferrol-praat. Dit is een onderbewust patroon dat zich herhaalt op het moment dat ik iets wil voor mezelf; want ik mag niets nodig hebben. Daarbij voel ik me té verantwoordelijk voor alles wat er gebeurd op aarde. Op aarde?! En nee, dit is geen 'oh wat ben ik toch een goede wereldburger'-gelul, want je verantwoordelijk voelen voor alles en iedereen maakt je niet echt gelukkig, wat voor 'n fantastische wereldburger je ook bent. Dat brengt me weer bij "Ik mag niets nodig hebben" en zie hier een vicieuze cirkel.

Wat er gebeurt er als ik mezelf de spiegel voorhoud en mezelf confronteer met dit zelfdestructief geklets? Er komt een blokkade opzetten, mijn keel wordt dichtgeknepen en ik voel tranen opkomen. Nu ook weer.

Woensdag voelde ik me nog niet helemaal sjofel. Slachtofferrol. Ik hou mezelf al jaren voor de gek en ik wil er vanaf maar weet niet hoe. Het huilen staat me heel de dag nader bij dan het lachen en om hulp vragen dat mag natuurlijk niet, want dan laat ik aan de buitenwereld zien dat ik zielig ben en ik als ik me al slachtoffer voel, wil ik dat dan in ieder geval voor mezelf houden. 

Donderdag, vandaag. Ik herinnerde me weer een van mijn belangrijkste levenslessen: ben je verdwaald? Zet een paar stapje vooruit, welke richting dan ook, en je komt vanzelf wel weer op je pad. Moeilijk te geloven als je echt niet in balans bent en al wankelt bij het idee dat je een stap voorts moet gaan zetten, in het donker. Maar, ik beloof je dat je niet omvalt. 

Zo ook voor mij. Ik had vrij en wilde mijn tijd relaxed, maar nuttig besteden. Dus ik downloadde 3 films die ik ergens van een website voor inspirerende films geplukt had. Dit is de volgorde waarop ik ze keek, en ook gelijk mijn top 3.

1. Life in a day

2. Living Luminaries

3. The compass

Life in a day is echt een must-see en een eye-opener voor iedereen die de neiging heeft zich té verantwoordelijk te voelen voor wat er gebeurd op aarde. Hier de trailer:

De film zelf is ook op youtube te zien, omdat ie gemaakt is in samenwerking met youtube. Het idee:

Vraag mensen om een dag uit hun leven op te nemen, en wel op 24 juli 2010 en combineer 4500 uur film uit 192 landen tot 90 minuten film. Fantastisch: het relativeert ontzettend, want je ziet wat er aan de andere kant van de wereld gebeurt terwijl jij je dagelijkse beslommeringen telt. Ineens word je je ervan bewust dat we allemaal met dezelfde vraagstukken zitten; bewust dan wel onbewust. En dat we allemaal mens zijn en dezelfde planeet delen. 

Film 2 gaat over een jongen die op zoek is naar geluk en neemt een cameraman mee op tour om het antwoord op de brandende vraag 'waar vind ik geluk?' te krijgen bij allerlei experts op dit gebied. Mijn belangrijkste les uit deze film komt van good ol' Eckhart Tolle, schrijver van een van de meest waardevolle boeken "De kracht van het NU" . Ik ben een planning-ramp. Ik kan het niet, en eigenlijk wil ik het ook niet, maar als ik geen plannen heb, heb ik het idee dat het leven aan me voorbij gaat en dat ik niets nuttigs heb gedaan in de tussentijd. 

"Gebruik je hersens om een plan te maken en kom daarna weer terug naar het NU". Thank you Jesus, waarom heb ik dit nog nooit ergens gelezen? Nu nog zorgen dat ik het onthou. 

Film 3 liet me denken aan 'The Secret', beetje dezelfde opzet, een aantal van dezelfde sprekers. Het innerlijke compas laat je zien waar je heen moet in je leven en het compas vind je diep in jezelf. Dus je moet durven kijken. De belangrijkste les: Als je iets niet durft of er tegenop ziet, doe het dan juist en kijk de angst in de ogen. 

--------------------------------------------

Ik ga naar Rome half februari. Alleen. Ik ga couchsurfen bij een onbekende vrouw van mijn leeftijd. (Noem ik mezelf nu een vrouw? ... Ja, misschien wordt dat ook eens tijd... ) En zelfs ik, bereisd als ik ben, ben bang om niet te weten waar ik heen moet en me alleen te voelen. Om die reden zou ik een hostel boeken midden in de stad, dichtbij het massa toerisme, gezellig tussen andere reizigers. Mijn host heeft namelijk een druk schema en ik moet me tussen 14.30 en 21.00 alleen kunnen vermaken, buiten de deur! Toen ik dit las in haar laatste mailtje kroop de angst om me alleen te voelen meteen via mijn ruggenwervel richting mijn altijd ratelende hersens. 

Juist om die reden omhels ik deze kans en heb JA! gezegd tegen de uitnodiging.

Zelfs bij het schrijven van deze blog brengen die negatieve affirmaties in mijn hoofd aan het stuiteren. Ik praat mezelf aan dat het niet mag, omdat het te veel aandacht op mezelf vestigt en dat het me in een rol plaats die vraagt om medelijden. Maar ik plaats 'm toch.

Die negatieve affirmatie zal ik te lijf moeten gaan met een positieve: ik leef om te ontvangen en te geven zou kunnen. Maar ik denk er nog even over na. Wat ik nog niet goed kan en niet goed snap is acceptatie en iets toestaan in je leven. 

Iemand tips?