Those scary feelings...

Het ene moment heb ik een excuus nodig om te gaan, weg uit Nederland, weg uit het land waar de winter de herfst binnenkort zal gaan overbluffen. Het andere moment smeek ik om een excuus om me hier te laten blijven, me niet 3 maanden naar India te laten gaan, naar Varanasi, de stad waar je de trilling van spiritualiteit letterlijk in de lucht voelt hangen.

Een maand of twee terug was ik overduidelijk te veel met mijn plannen voor de winter bezig. Aangezien toch iedereen aan me vroeg wat ik zou gaan doen en eigenlijk ook gewoon van me verwacht wordt dat ik er weer tussen uit naai, was ik al plannen aan het maken en vliegtickets aan het zoeken. Toch voelde er iets niet helemaal juist. Er zat iets scheef. Ik had geen reden om te gaan. Op het moment dat ik mijn plannen liet varen, maakte de spanning plaats voor opluchting. Gelukkig, ik hoef niet weg!

Hoewel ik natuurlijk wel graag de winter onderbreek met een zonnetje en lekker Indiaas eten, bedacht ik me dat ik ook gewoon een week of 4 zou kunnen gaan. Zo rond carnaval, dan zou ik die onzinnigheid ook mooi over kunnen slaan. Voor mijn gevoel had ik dan geen excuus nodig om te gaan, want iedereen gaat wel eens op vakantie. Tot op het moment dat:
Ik lid werd van Postcrossing.com, een proefabonnement aanvroeg van Ode (voor de intelligente optimist, yeah!!), een advertentie tegen kwam in Ode waarin ik met veel korting kaarten kon bestellen bij Fairmail (kaarten die ik nodig had voor Postcrossing.com) en op de website van Fairmail dé vrijwilligersbaan tegen kwam! Het rolde letterlijk mijn pad op.

Ik was meteen verkocht: 8 weken lesgeven aan kansarme jongeren in Varanasi. De kinders maken foto's, de foto's worden verkocht als kaarten (zie fairmail.nl) en de helft van de opbrengst gaat terug naar de kinderen voor huisvesting en school. Voor en na die 8 weken zou ik 2 weken (dus in totaal 4) kunnen reizen in India! Een prachtig excuus om te gaan! De termijn is perfect, 't werk is perfect! Ik wilde graag al iets terug doen aan India, dus dit is mijn kans.

Ondanks dat in ons gezin kanker is gediagnosticeerd, niet levensbedreigend, wilde ik toch gaan. Ik zou mijn ouders in het begin stadium achter laten en voor mezelf kiezen, want de timing is er naar. Ik zou mijn werk weer opzeggen, ondanks dat ik van hen wellicht wat meer vastigheid zou kunnen krijgen. Ik zou mijn vrienden achter laten, wederom. En mijn huis gewoon leeg laten staan. Ik zou het allemaal doen om naar India te gaan. Ik ben zelfs al bezig met de sollicitatieprocedure.

Totdat ik mijn ouders afzette bij de bus, de vakantiebus die hen naar Spanje zou brengen, waar ze nu zijn. Ik vertelde dat, terwijl zij in Spanje zitten, ik wellicht wel iets ga regelen voor die vrijwilligersbaan in India. Maar op het moment dat ik dat uitsprak, voelde het klote. Weer voelde ik die spanning opkomen. Er klopt hier iets niet. Toen ik afgelopen week via via in contact kwam met een potentiële date, werd het gevoel versterkt. Wat nu als? Ik durf er eigenlijk niet aan te denken, want mijn verstand geeft mijn gevoel ongenadig op haar flikker, maar wat als dat iets zou worden? Zou ik dan nog gaan? Zou ik mijn ouders wel in de steek laten, die een gevecht aangaan tegen de meest misselijke ziekte die je je voor kunt stellen en voor een potentiële date zou ik thuis blijven? BELACHELIJK!

Of ben ik nu op zoek naar een excuus om niet te hoeven gaan? En poppen om mij heen nu ineens allerlei blokkades op, om mij hier in Nederland te houden -voor wat dan ook-?

Gevoel heeft geen argument nodig. Verstand heeft argumenten nodig om in één lijn te komen met gevoel. Maar mijn gevoel wint ALTIJD! Mijn verstand draait en twist net zo lang tot het in lijn ligt met mijn gevoel: het gevoel dat zegt dat ik niet moet gaan. Negeer ik het, dan voel ik direct dat mijn lichaam gaat protesteren. Ik word ziek, voel dat ik niet lekker in m'n vel zit, er zit iets dwars. Vervolgens gaat mijn verstand zich mengen met m'n gevoel, wat helemaal niet gaat. Want gevoel ken geen reden.

Tenminste, als dat wel mijn gevoel is, dat ik nu hoor spreken. Want het is nogal lastig om m'n gevoel te onderscheiden van m'n gedachtes, die heel het wereldbeeld vertroebelen. Waarom kwam die vrijwilligersbaan dan op mijn pad gerold? Toch om aan te pakken, met beide handen, en niet om te laten schieten? Nu trekt die vrijwilligersbaan aan de ene kant, mijn twee betaalde banen trekken aan de andere kant, mijn ouders en zussen hebben verdriet omdat ik misschien ga, mijn verstand wil iets achterna dat op mijn pad is gerold, en probeert tegelijkertijd het hele zaakje -incluis gevoel- recht te breien.

En wat zegt mijn gevoel? En durf ik daar wel naar te luisteren? Want hoe leg je zoiets uit? Hoe leg je uit dat je je beslissing baseert op een gevoel? Dat wordt in onze maatschappij helemaal niet geaccepteerd! Niemand zit daarop te wachten. We zijn zo gewend om te beargumenteren, te discussiëren en te beredeneren. We zijn zo ver van onszelf verwijderd geraakt door de drang om alles tot in de puntjes uit te willen stippelen, om alles wat we niet zouden moeten willen weten toch in logische brokjes -voor ons brein hapklare stukjes- te hakken, dat we helemaal niet meer weten hoe dat zit met dat gevoel-dinges.

Ik ook niet, momenteel.

Ik merk alleen op dat er een oorlog gaande is. Volgens mijn beredenering, zie hierboven, wint gevoel toch, ongeacht mijn beslissing. Gelukkig kan ik, als ik echt op het verkeerde spoor zit, écht niet leven met dat onbestemde gevoel. Eerder heb ik al mijn plannen 180 graden de andere kant op gesmeten. Gewoon, omdat dat niet goed voelde. Maar dat was toen, en dit is nu.

Kan ik het dan toch? Durf ik, in plaats van net zo lang wikken en wrikken dat alle opties open houdt, een deur dicht te gooien? Wat eng, zeg! Wat ontzettend eng om zulke beslissingen te nemen, gebaseerd op gevoelens! Wat eng om dicht bij jezelf te blijven en je gedachtes, die normaal gesproken altijd voor je klaar staan om alles netjes uit te kristalliseren, in de steek te laten! Sorry hersens, maar jullie verzinnen vast wel weer iets om mijn beslissing te rechtvaardigen, want daar zijn jullie koning in!