Geluk of ...?

Jeetje, krijgt de blog ineens toch een filosofisch tintje. Ik ga het toch even van me afschrijven, terwijl ik op de achtergrond Roeb Roerdomp (zo hebben we hem genoemd) vanuit het riet hoor blazen op zijn hoorn. Schrijven geeft me helderheid, het ordent mijn gedachtes. Hebben wij nu zoveel geluk gehad met ons pad naar Zweden? 

Ik volg een aantal podcasts, vlogs, blogs en Instagrammers: allen Nederlanders die net zoals wij in Zweden zijn beland. Allemaal een eigen verhaal te vertellen, een eigen weg te bewandelen en geen enkele weg is zoals de onze. Mijn hart maakt een sprongetje als ik iets in hun verhaal herken, als mijn brein overeenstemming bereikt tussen hetgeen dat mijn zintuigen oppikken en oude data, opgeslagen in de diepste krochten van mijn harde schijf. 

Vele wegen leiden naar Zweden, maar een ding heeft iedere weg gemeen: er moet geld zijn of binnenkomen om van te leven en onderdak. De een verkoopt zijn huis met flinke overwaarde en koopt hiervan een houten huis. De ander gaat huren, ondanks de overwaarde. En natuurlijk zijn er Nederlanders die de overwaarde bijleggen bij een camping of BnB en zich daarmee zowel onderdak als een inkomstenbron verschaffen. Wij lieten twee huurappartementen achter en kozen bewust om opnieuw te gaan huren in Zweden, omdat het bijna onmogelijk is om op afstand een locatie uit te zoeken en we daarin onszelf niet wilden vastleggen én omdat er nog niet genoeg spaargeld is om iets fatsoenlijks te kopen. 

Tijdens de voorbereiding van onze emigratie gaf het me vertrouwen verhalen te lezen of te horen van gezinnen die zonder koopwoning vertrokken naar Zweden, om te zien wat zij deden, waar ze tegen aan liepen, wat we niet moesten doen en wat precies wel. Maar een huurwoning achterlaten en kinderen meenemen zijn slechts twee van de vele variabelen die een emigratie specifiek maken.  

In mijn vooronderzoek, en ook nu nog, hoorde ik veelal verhalen van Nederlanders die roepen dat je absoluut Zweeds moet kunnen alvorens je gaat bedelen om een baantje. En ik zeg bewust baantje, want de baan díe je vervolgens weet te bemachtigen na tig brieven, maanden wachten, vele gesprekken en afwijzingen, is in Nederland alleen maar te bestempelen als slecht betaalde bijbaan. Het huis waar je in terecht komt, is vaak een slecht onderhouden onderkomen en je betaalt je scheel aan stookkosten en/of renovatiekosten. Er zijn natuurlijk uitzonderingen. 

ge·luk (het; o)1gunstige loop van omstandigheden; = voorspoed: hij heeft altijd geluk boft altijd; van geluk mogen spreken veel geluk hebben; op goed geluk op de gok2aangenaam gevoel van iem. die zich verheugt
*Geluk volgens de Dikke van Dalen

Ineens zijn we hier. Bijna dagelijks, zelfs op grijze dagen, verwonderen we ons over het veranderende landschap om ons heen, het groeiend aantal vogels in de tuin, de sporen van wild in de bossen en de weerspiegeling van de prachtige lucht op het meer. Ook over de schijnbaar simpele weg die we hebben moeten bewandelen om hier te komen. Solliciteren, huis huren, spullen inpakken en gaan. Hebben we dan zoveel geluk gehad? Of hebben we het helemaal zelf voor elkaar gebokst met onze instelling? Heeft alles dat we in ons leven hebben meegemaakt ertoe geleid dat we uiteindelijk hier nu zijn? Of van alles een beetje?

Mijn man solliciteerde vanuit Nederland met een zeer zwak woordje Zweeds, werd uitgenodigd na de tweede serieuze poging voor een eerste online gesprek en vervolgens werd hij op locatie hartelijk ontvangen voor een assessment en tweede gesprek met een zelfgebakken taart. We hoefden niet lang te zoeken naar een huurvilla op het platteland in het mooiste gebied van de regio, een half uur met de auto van het werk. 

Vier maanden later pakken we de dozen uit. Vanaf het ijs aanschouwen we de kleurrijke zonsondergang en vergeten we in één klap alle hobbels op de weg.

Het gevaar van de ervaringen van andere mensen tot me nemen, is dat ik de magie van het leven uit het oog kan verliezen. Ik weet nu eenmaal nooit wat het leven voor ons in petto heeft. Ik weet nooit wat er om de hoek van ons leven op ons staat te wachten. Bouw het juiste momentum op. Vertrouw en dwing niet te veel af. Hou de stip op de horizon in de gaten, maar bemoei je niet met hoe je er moet komen. En onderweg: "hold on tightly, let go lightly" zoals Ram Dass gezegd zou hebben. You win some, you lose some. Dit alles schrijf ik, om mezelf hieraan te blijven herinneren. Ik weet niet of we geluk hebben gehad of dat het eigen toedoen is geweest, maar ik weet wel dat geloven dat je het zélf voor elkaar het gekregen helpt om het opgebouwde momentum in stand te houden. 

Over de tegenvallers schrijf ik een andere keer. 

Villa, Volvo, Vovve

Onze Zweedse villa op kerstochtend, na onze eerste nacht hier

Villa, Volvo, Vovve

Dat is Zweeds voor villa, Volvo, hondje. Zo ziet mijn leven er nu uit: we wonen in een rode, houten villa in het midden van Zweden. We rijden een Volvo. En vijf weken geleden kochten we een hond. Villa, Volvo, Vovve is het Zweedse equivalent van 'huisje, boompje, beestje'. Het is niet meer 'ik', maar wij. Ik, mijn man en mijn kind. Kei burgerlijk, maar heerlijk.    

Hoewel ik allang niet meer de behoefte voel om mijn leven en mijn gedachtes op internet ten toon te stellen en ook niet graag meer een ander inspireer, heb ik wel de behoefte om een klein stukje wereld voor mezelf te hebben. Een stukje tijd en ruimte dat door niemand wordt beheerst, waar het niet 'wij' is, maar gewoon ik. Waar ik niet mama, partner of vrouwtje ben, maar Irene. Dus misschien ga ik deze blog wel weer nieuw leven inblazen, hier vanuit onze Zweedse villa, terwijl de Volvo wacht op zijn nieuwe Zweedse kentekenplaten en de hond ligt te pitten. 

En mocht er nu iemand zijn die met smacht zit te wachten op die ene gouden emigratietip, die must-do voordat je je spullen pakt; wie weet neem ik die onderweg wel even mee. Je hoeft het (tand)wiel van de bureaucratische molen hier in Zweden natuurlijk niet opnieuw uit te vinden. 

2015!

De grootste grap van het leven

Geen terugblik naar 2014 of zelfs 2013. Maar een blik op nu en een uiteenzetting van mijn focus, mijn intenties voor 2015!

Verbinding vs. Verbondenheid

Het tegenovergestelde van eenzaamheid is wat mij betreft verbondenheid. Verbondenheid met elkaar (mensheid!) en met de aarde en dieren. Verbondenheid is liefde. 

Sinds 2 januari ben ik facebookvrij.nl. Daarmee heb ik heel veel verbindingen doorgehaald. Zomaar weggegooid. Dat lijkt wat tegenstrijdig, maar voor mijn gevoel is het de enige juiste beslissing. Facebook zorgt voor verbindingen, maar geen verbondenheid. Sterker nog, het zorgt voor eenzaamheid. Het laat energie weglekken naar een soort van tweede 'online' leven, dat niet tastbaar is. Het zorgde ervoor dat ik lui werd als het gaat om contacten te onderhouden. Alsof je vriendschappen kunt versterken door een keer door de nieuwsfeed te scrollen. 

Zoals aan een liefdesrelatie gewerkt moet worden -elke dag-, moet er ook hard gewerkt worden aan vriendschap. Facebook werkt dat wat mij betreft niet in de hand. 

Ik had geen overzicht van met wie ik nu écht, écht contact wilde blijven houden. Daardoor had ik 400plus 'vrienden', waarheen te veel energie ging die per definitie verloren was, omdat het geinvesteerde meestal niet voldoende rendement opleverde. Het bleef aan de oppervlakte hangen. Er bleek geen verdieping mogelijk. En verdieping is nodig voor verbondenheid. Het tegenovergestelde van eenzaamheid. 

Ik scrolde door mijn vriendenlijst en heb mijn contactgegevens gestuurd aan diegene waarmee ik graag contact onderhoud en ik ontving wat berichten van mensen die mij niet graag uit het oog verliezen. Daar ben ik dankbaar voor. Een email sturen vergt wat meer inspanning, maar als het goed is, is het dat waard.

Dus. 

Ik ga weer emailen, brieven schrijven en langskomen. Ja, ook naar die internationale contacten! 

Ik ben me nu al heel erg bewust van alle momenten die ik overheb, als mijn vinger automatisch naar de facebookpagina wil gaan en ik me realiseer dat ik daar niet meer heen hoef. Vrijheid!

Vanuit mijn hart, vanuit liefde

Dit jaar wordt het jaar waarin in de stelling "sta ik niet dicht genoeg bij mezelf of is er ergens anders op de wereld een betere plek voor me?" ga oplossen. Home is where the heart is, zeggen ze. Als dat zo is, dan leef ik niet voldoende vanuit mijn hart, want ik voelde nog steeds te vaak niet thuis. Zal ik me thuisvoelen als ik volledig vanuit mijn hart leef? Dat gaan we uitzoeken. Daar krijg ik hulp bij, want helemaal alleen kan ik dit niet. 

Vanuit mijn hart leven hangt samen met  mijn ouderschapstijl en mijn volharding hierin. Ik kan het me niet permitteren om niet mijn hart te volgen in iets dat een direct en regelrecht uitvloeisel is van mijzelf. 

Ja, soms zal ik nog onzeker zijn over of ik de goede dingen doe, omdat het makkelijk is om als kersverse moeder van de wijs gebracht te worden door andere mama's met priemende, oordelende ogen, vanuit mijn directe omgeving of de media en ongevraagde adviezen van mensen die het beter menen te weten. Daar zal ik mee moeten leren omgaan. En hier geldt dat ik oordeel niet met oordeel kan bestrijden, maar alleen met liefde. Ik zal dus nog beter op mijn gedachtes, woorden en handelingen moeten letten. 

We doen als ouders allemaal wat we denken dat het beste is, in de omstandigheden waarin we zitten. Dit artikel inspireerde me tot deze bewuste verandering in mindset. 

Ik ben ervan overtuigd dat we geen schema's en boeken nodig hebben als we leren onze kinderen te lezen en het ritme van de natuur te volgen. Het zit allemaal in ons. 

Input en output

Nu ik tijd en energie over vanwege mijn facebookloze leven, kan ik deze energie opnieuw spenderen. Schrijven, lezen en mediteren lijken me goede bezigheden. Dingen die ik altijd meer wil doen dan ik doe. 

Als ik zo overtuigd ben van Vipassana, waarom mediteer ik dan niet? Schrijven helpt me altijd mijn gedachtes op orde te krijgen en mijn gevoel helderder, dus ik wil weer meer aandacht besteden aan mijn blog. 

Ik zag laatst een mooie leeslijst van de Verdubbeldame (toen ik nog een facebooker was), die in 2014 als doel had om 50 boeken te lezen. 50 Boeken is voor mij niet haalbaar, maar ik ga de teller op 15 zetten. In 2015 wil ik 15 boeken lezen. Dat is meer dan 1 per maand en dat moet te doen zijn, vooral als ik de stapel half uitgelezen boeken ga meenemen. 

De stelling 'wat je erin stopt, komt er ook weer uit' is op alles toepasbaar. Maar te zien hoe mijn kind reageert op mijn emoties, staat van zijn en bord eten, laat me nog bewuster zijn hiervan. Wat ik in hém stop -alles wat hij oppikt aan prikkels, maar ook wat hij aan voeding binnenkrijgt- komt er weer uit. Blije mama, blije baby. Gezonde mama, gezonde baby. En voor de rest kan ik invullen wat ik belangrijk vind om te laten zien aan mijn spruit, wat ik belangrijk vind dat híj weer laat zien aan de wereld. Compassievolle mama, compassievolle baby. Niet aanleren, maar voordoen.Voorleven. Volledig de verantwoordelijkheid nemen voor mijn leven. 

Op naar een prachtig jaar! Een voortzetting van ál het voorgaande!